Het moment dat je loungemuziek best oké vond en je nog te jong was om je te realiseren dat deze easy listening-liedjes eigenlijk bestemd waren voor de yuppen die je zo verafschuwt. Awkward? Misschien wel, maar menig strandtent in Scheveningen blaast deze lifestyle-muzak nog altijd uit de speakers alsof de tijd stil heeft gestaan. De New Yorkse Aaron David Ross, of ADR, denkt niet in zulke hokjes en doet waar hij zin in heeft. Het resultaat is Chunky Monkey: een album vol donkere lounge en triphop. We spraken de man over zijn obsessies: panfluiten, e-sigaretten en vechtende travestieten.
Advertentie
Noisey: Hé Aaron! Hoe gaat het ermee?ADR: Het gaat goed! Ik kijk RuPaul’s Drag Race.Dat is toch een soort Idols maar dan voor travestieten?Het is meer dan dat! Deze meiden moeten entertainers zijn, dus niet alleen kunnen zingen. En ik hou ervan om travestieten te zien bekvechten!Omdat het net als een bitch fight is, maar met meer muscle?Ja, en meer narcisme.Juist, maar laten we het over de muziek hebben. Bij het luisteren van je nieuwe album Chunky Monkey kom ik weer helemaal in St Germain- en Café del Mar-sferen.Oh! Dat vind ik een prettige evaluatie. Ook al zijn mijn liedjes geen clubtracks, ze activeren wel hetzelfde strand en zonsopkomst gevoel van Ibiza. Met de bijhorende afkickverschijnselen van drugs natuurlijk.Ja! Vooral [dit](http:// http://www.youtube.com/watch?v=r7YZqD7dZcQ) liedje zou met wat vervreemde edits wel tussen je werk passen.Ik kende het nog niet, maar dit panfluitnummer is geweldig! Dit is inderdaad dezelfde sfeer. Vooral de naam van dat St. Germain-album past heel erg bij wat ik de laatste tijd doe.Ik dacht dat het beter was dat blaasinstrumenten maar zelden in elektronische muziek gebruikt werden – tot ik het op Chunky Monkey hoorde.
Een blaasinstrument heeft bepaalde uitingen en een dynamiek die je nooit met een synthesizer zou kunnen nabootsen. Er zit meer emotie in en het spreekt meer tot de man als je begrijpt wat ik bedoel.
De artiesten die ze bespelen kijken er inderdaad vaak moeilijk bij. Speel je de instrumenten allemaal zelf?
Advertentie
Helaas ben ik geen fluitist. Tot nu toe waren het allemaal samples. De combinatie met elektronische muziek roept laagdrempelige muzak op, maar het kan zo effectief zijn!Aan je Twitter te zien ben je geobsedeerd door e-sigaretten. Die hebben soms wat weg van een blaasinstrument.Ja, ik ben gestopt met het roken van analoge sigaretten en ben terechtgekomen in de vreemde, maar geweldige ‘vapor community’!Ga je ook naar bijeenkomsten waar andere obsessieve, cultische e-rokers komen?Haha, ik wou naar een New Yorkse e-sigaret conventie afgelopen weekend, maar kon door een slechte planning helaas niet gaan…Ik heb gehoord dat je deze apparaten ook wil gaan verkopen…Ja, een elektronicazaak in Brooklyn wordt voorzien met een E-juice (e-sigaret-vullingen) bar die ik samenstel. Ik ga mijn best doen om mensen over te halen om te stopen met roken en te beginnen met ‘vapen’. Het is minder schadelijk en het stinkt niet. Kom op rokers, het is 2013!Lobbyist! Denk je dat we je ooit zien werken voor grote e-sigaret-corporaties?Haha, als ik niet fulltime muziek zou maken zou ik mijzelf zeker wel die kant op zien gaan. Er is veel geld te verdienen in die business.Dus Chunky Monkey live opvoeren in rokerige jazzclubs zal wel uit den boze zijn.Nou… Ik ben aan het repeteren met een drummer, bassist en fluitist. We willen inderdaad shows doen en een live versie van het album opnemen.
En hiervoor heb je vast wat oude, dikke jazzgasten opgezocht die lekker authentiek zijn… Ze zijn wel ‘Chunky’, maar op een andere manier; mijn eis was dat ze op een overtuigende manier de liedjes spelen.
Ja, waar komt die naam Chunky Monkey eigenlijk vandaan? Toch niet omdat het je favoriete bananenijs is?
Haha, nee. Het is iets wat een vriend voorstelde. Het paste precies bij de alt-jazz, fair trade-achtige lifestyle die ik met de plaat wil voortbrengen.
Ah, zijn tribal tatoeages ook deel van die lifestyle? Zeker! En natuurlijk ook T-shirts met tribal mouwen. Ik weet dat het flauw overkomt, want de naam roept bij iedereen Ben & Jerry’s op. Maar als je naar de plaat luistert, klopt het gewoon.
Maar er moet meer achter zitten dan alleen een mooi woord.
Het is het toeristische gevoel. Stel je een reiziger voor die verschillende culturen wil begrijpen. Hij interpreteert rituelen door zijn eigen etnische lens. Hij krijgt hun gewoontes binnen met een korreltje zout en creëert hierdoor zijn eigen collage. Ik hou van die disconnectiviteit.
Hang je zo vaak de toerist uit dan? Op een manier wel ja. Maar ik zie de toerist liever als een karikatuur, misschien de aap op de albumcover. Hij ziet een hoop dingen die hij niet kan begrijpen – maar dit is geen poging om dat op te lossen. Ik ervaar het onbegrip gewoon als iets heel leuks om mee te spelen.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
