We spraken met Onmens over het nieuwe album en hun heftige live-shows

Naar eigen zeggen is Onmens ‘de meest expliciete elektronische band uit België’. Ik durf dat niet te beamen - ik ken immers niet alle elektronische groepen uit het land. Wat ik wel weet is dat toen Onmens op Incubate 2015 speelde in een veel te kleine kelder, zanger/schreeuwer Sigfried Burroughs meer ín het publiek dan op het podium stond en Kasper van Esbroeck ondertussen rustig je trommelvliezen verneukte met zijn gillende gitaarpartijen.

Wat een kleine drie jaar geleden begon als een beetje gekloot met een drumcomputer en een gitaar is ondertussen uitgegroeid tot een intense electropunk-act die alweer toe is aan zijn tweede album, Witruimte. Het debuutalbum is nog geen jaar oud, maar als muziek maken “de brandstof voor je dagelijks bestaan is”, zoals Sigfried het verwoordt, is het niet gek dat de opvolger nu al af is. Witruimte is bijna driekwartier pure, geconcentreerde kernenergie waarin ook de kalmere elementen van industrial electro-punk worden ontdekt.

Over twee dagen presenteren de jongens het album in de Charlatan in Gent, maar bij Noisey kun je hem nu alvast beluisteren (hieronder!). Onder het genot van een pintje sprak ik het duo in een rustig Gents café waar Donovans Hurdy Gurdy Man werd ingezet op het moment dat we binnenliepen.

Noisey: Een ontspannen sfeer en zoetsappige sixties liedjes, de perfecte plek voor een interview met Onmens.
Sigfried: Ik weet niet of dit de ideale plek is, maar we kunnen elkaar in ieder geval wel goed verstaan. En de andere vier mensen hier aanwezig kunnen lekker meeluisteren.

Een goed contrast met jullie muziek, dus. Hoe mag ik die het beste omschrijven? Electro voor de punkkids, of punk voor de electrokids?
Kasper: Ik weet het niet, het is zeker elektronisch…
Sigfried: Ik heb daar nooit echt bij stil gestaan. We maken vooral opgefokte shit. Of dat nu elektronisch is of punk, dat maakt niet zo veel uit.

De muziek is doordrenkt van de agressie en intensiteit. Waar komt dat opgefokte vandaan?
Sigfried: Ik ben normaal nooit agressief. Ik kan wel eens heel boos zijn, maar dat is uitzonderlijk. Maar het is wel fijn om in de muziek mijn energie kwijt te kunnen.
Kasper: We speelden samen al in eerdere bands en die waren ook altijd hard en fucked up.
Sigfried: Het is niet zo dat we alleen maar de agressieve kant opzoeken, het belangrijkste is dat er energie in zit, of het nummer nu heel hard is of wat rustiger.

Wat betekent ‘witruimte’ eigenlijk?
Sigfried: Bij het eerste album, Misdracht, schoot dat woord me te binnen toen we op een avond pintjes gingen halen bij de nachtwinkel. Misdracht, dat klonk gewoon goed. Witruimte was eigenlijk niet meer dan de naam van de map waar we de demo’s in bewaarden.
Kasper: De nummers op dit album zijn wel iets kaler dan voorheen, misschien heeft dat er ook wat mee te maken.

Bestaat er volgens jullie ook een moment waarop je het album beter niet kunt opzetten?
Siegfried: Misschien niet te vroeg in de ochtend, tenzij je een trein moet halen. Verder gewoon wanneer je zelf denkt dat goed is, of niet goed.

Jullie live-shows zijn intens, met Sigried grotendeels in het publiek. Hoe is dat zo gegroeid?
Sigfried: We zijn eigenlijk pas echt gaan optreden nadat het eerste album af was, en toen wisten we eigenlijk helemaal niet of we onze muziek ook naar een live-setting konden vertalen. Dat ging uiteindelijk vrij automatisch; de muziek geeft ons die energie en daarom gaat het er soms nogal heftig aan toe.
Kasper: Tijdens elke show proberen we alles te geven, ongeacht hoeveel mensen er in het publiek staan.
Sigfried: Als je ooit een keer drugs wil nemen op een interessante manier die je nog nooit geprobeerd hebt, dan zou je dat bij Onmens kunnen komen doen.

Welke drugs kunnen we dan het beste nemen?
Sigfried: Misschien wat joints roken voordat je komt en dan ter plaatse nog wat pintjes drinken.
Kasper: Ik denk dat iedereen dat sowieso al wel doet.
Sigfried: Haha, ja, ik weet het niet. Freedom for everyone!