Deze liedjes zijn door ons zeer geschikt bevonden om op je begrafenis te draaien

Foto via

Het plannen van een begrafenis is een supertreurige en stressvolle verantwoordelijkheid. Gelukkig ligt deze verantwoordelijkheid volledig bij je familieleden als jij degene bent die in de grond verdwijnt. Als je een beetje aardig bent geweest, komen vervolgens een hoop mensen die om je gaven een laatste groet brengen. Zij zullen alles moeten uitzoeken: een begraafplaats, een doodskist, een grafsteen en met een beetje geluk een goede soundtrack voor tijdens je begrafenis. Uiteindelijk zullen we waarschijnlijk toch allemaal in de hel eindigen, dus we kunnen het dan beter ook maar net zo afsluiten als we ons hele leven hebben geleefd: volledig geobsedeerd met muziek tot een bijna onacceptabel niveau. En dus presenteren we bij deze: de nummers waarmee volgens ons prima het vagevuur tegemoet is te treden, nadat de laatste uren zijn geslagen.

Er zijn begrafenissen die afsluiten met Monthy Pythons Always Look on the Bright Side of Life. Een goede keuze, als je het ons vraagt. Er is geen beter afscheid dan honderd mensen die door een waas van snot en tranen vrolijk proberen mee te fluiten als een naast familielid van je in de aarde verdwijnt. Het is een ideale dosis luchtigheid om met de keiharde realiteit van dode geliefden om te kunnen gaan. Toch zijn er ook genoeg mensen die willen dat de nabestaanden echt superverdrietig zijn als ze ertussenuit knijpen. Het soort verdriet waarbij het lijkt alsof het zich in slow motion afspeelt en het een soort belachelijk zielige vertoning wordt. Momenten als Tobey Maguire’s beroemde krokodillentranen in Spiderman, Leonardi DiCaprio die op zijn knieën valt in Romeo and Julia of jankende diehard fans van Britney Spears. Als ook jouw voorkeur daar naaruit gat, ga dan vor Just A Dream van Nelly, één van de grootste tranentrekkers allertijden en toch ook modern.

Voor sommige mensen volstaat een sobere uitvaart niet. Zij geven de voorkeur aan een luxurious exquisite jetset baller uitvaart, het VIP-arrangement onder de begrafenissen. Dit type uitvaart vraagt om een witte kist, champagne, meer bloemen dan de keukenhof en koffie en coke in plaats van koffie en cake. Voor wie dit klinkt als een aanlokkelijk scenario is Sorry van de Jeugd een topnummer. Faberyayo formuleert in de eerste verse een toepasselijke filosofie: ”mocht ik de pijp uitgaan voordat de track af is, bindt de rest van het goud gerust op me grafkist.”

Je begrafenis is een goed moment om een laatste keer sorry te zeggen tegen al je vrienden en familie, voor alle last die je ze hebt bezorgd. Nu is sorry zeggen helaas lastig wanneer je niet meer leeft. Gelukkig schetst Freddy de meest voorkomende excuusscenario’s, die al je nabestaanden zullen herkennen: “Sorry van je vloer, en van je borden, ik ruim het op weet je, eh ik kom morgen. Sorry, het viel in de wc, volgende keer betaal ik mee, haal ik er twee, en het spijt me van die brandplek op het plafond, ik dacht dat het ging, ik dacht dat het kon.”

De afterparty zal, net als jij, niet snel worden vergeten.

Wil je dat je geliefden samenkomen bij je levenloze maar nog altijd wonderschone lijk en zeggen: “Deze gast heeft goed gefeest in zijn leven” of “Met hem kon je echt lachen” of “Die kickflip was echt chill totdat hij te pletter sloeg en stierf.” Wil je dat je begrafenis je vrolijke persoonlijkheid een beetje reflecteert? Dan is de ultieme partystarter draaien: Let Me Clear My Throat van DJ Kool. Iedereen zal denken: “Kut, ik baal er zo van dat Kevin dood is maar dit nummer is de shiiiit.” De hele begrafenis wordt dan één groot feest en mensen zullen om je doodskist heen dansen zoals in Weekend at Bernie’s. En misschien kunnen ze er zelfs een interactief element aan toevoegen zoals het gesproken stuk in het nummer. “Dames, als je van Kevin hield, als je hem een leuke gast vond, als je seks met hem hebt gehad en vond dat hij supergoed in bed was: make some noooiiiii—oiiiiiise!” Je zult in vrede rusten.

Een begrafenis moet shockeren, intrigeren en verwarren, vind je. Een knal, een flits, een rookwolk en dan de laatste verdwijningsact. Je wil dat mensen door het nummer denken dat er misschien meer achter zit, dat je misschien niet echt weg ben. Je wil dat mensen met vragen in hun hoofd achterblijven, in plaats van met tweets van Drake op hun telefoon. Je wil ultieme verwarring zaaien en ervoor zorgen dat niemand echt zeker weet of je nou echt dood ben. Dan moeten ze op je begrafenis I Don’t Give a Fuck van Lil Jon draaien.

Blaudzun schreef dit nummer om wielrenners aan de start van de Tour de France een goede reis te wensen. Nu is het leuke aan de postmoderne tijden waarin we leven dat je dit kunt hergebruiken in een andere context. Zo slaat de ‘goede reis’ van Blaudzun ineens niet meer op de Tour de France, maar op jouw spirituele reis tussen de aarde en het hiernamaals. Het is niet perse nodig om het nummer ook daadwerkelijk goed te vinden. Wanneer bekend is dat je een hekel had aan Blaudzun, zullen mensen je respecteren vanwege het feit dat je zelfs op je uitvaart een ironische keuze hebt gemaakt. In navolging daarvan zullen ze je kist overstelpen met rozen, designer bandana’s en edelstenen.

Zodat iedereen die je achterlaat begrijpt dat je van ze hield, om ze gaf en dat je ze weer zult zien in een volgend leven, of wat ons ook te wachten staat.

Het liedje waarmee Kurt zijn eigen dood bezong. Hij zou het nummer hebben opgenomen in zijn eigen kledingkast, ongeveer een maand voordat hij zelfmoord pleegde. Op dat moment wilde hij waarschijnlijk al een einde aan zijn leven maken. De eerste zin van het nummer is: "If I may, if I might, lay me down weeping." In zekere zin neemt hij hier al een soort afscheid.

Meer dan wat dan ook is je begrafenis een moment van afscheid. Time To Say Goodbye van Andrea Bocelli leent zich daar traditioneel gesproken goed voor, maar is meer iets voor je ouders. Veel leuker wordt het met Doag van Great Minds. Maak de ervaring compleet door Kleine Viezerik te boeken als verrassingsact, abseilend uit het dak op het moment dat zijn couplet begint. De zaal zal ontploffen, en je zal hartelijker worden uitgezwaaid dan ooit tevoren. DOAG!!!!

Heb je ooit de aflevering van The Office gezien met Michael Scott z’n laatste werkdag? Hij organiseert een kantoorfeest — en als je zijn personage een beetje kent, weet je dat hij niets liever had dan een ongemakkelijk kantoorfeest waar hij kon doen alsof al zijn collega’s zijn beste vrienden waren. De dag ervoor gaat hij elk van zijn collega’s langs om ze iets persoonlijks en speciaals te zeggen zodat het feestje alleen nog maar goed kan gaan. Hoewel de meeste collega’s van Michael hem een behoorlijke lul vonden (dat was hij ook), had hij toch een soort band met ze opgebouwd en gesprekjes de dag van tevoren zijn daarom best bijzonder. De volgende dag komt Michael niet opdagen omdat hij het feest een dag verschoven heeft.

I Couldn’t Say It to Your Face van Arthur Russell gaat niet over de laatste werkdag of doodgaan of iets in het bijzonder. Het gaat eigenlijk gewoon over afscheid nemen, maar dan zonder dat je daadwerkelijk in staat bent om afscheid te nemen. In het nummer zingt Russell rustig “I couldn’t say it to your face, but I won’t be around anymore.” Hij heeft geaccepteerd dat hij niet met de werkelijkheid om kan gaan. Is dat laf? Nou, misschien. Maar soms is het ook best mooi om je verdwijning simpelweg voor zichzelf te laten spreken. Afscheid nemen bestaat niet echt, tenslotte. Een wijs persoon zei ooit: “Je moet meer wiet roken en naar platen van Arthur Russell luisteren.”