Taylor Swift is een leugenaar en hypocriet

Het voelt een beetje als woordverspilling om op te noemen wat er allemaal is gebeurd in de laatste aflevering van Keeping Up With Kanye vs Taylor – een legendarische serie die begon tijdens de MTV Video Music Awards in 2009 – want als je dit leest, weet je waarschijnlijk alles al. Maar voor het nageslacht en om later wat punten beter te kunnen illustreren, ga ik het toch doen.

Afgelopen februari zorgde een van de nummers van Kanye’s nieuwe album The Life Of Pablo voor ophef. Het nummer Famous opende met de tekst "For all my Southside niggas that know me best / I feel like me and Taylor might still have sex / Why? I made that bitch famous". Taylor had volgens Kanye toestemming gegeven voor die zin in een telefoongesprek.

Taylor ontkende. Ze zei dat ze het nummer niet eens had gehoord, maar dat ze wel gevraagd was om het nummer op Twitter te delen, wat ze niet deed. Sterker nog, liet Taylors woordvoerder weten, ze had Kanye gewaarschuwd voor het uitbrengen van zo’n vrouwonvriendelijke track. Vervolgens gaf ze een kleine sneer naar Kanye tijdens haar Grammy-speech, nadat ze de eerste vrouw werd die twee keer Album of the Year won. Ze zei: “Er zullen mensen zijn die je succes zullen ondermijnen of de eer van je prestaties en bekendheid zullen claimen.”

Maar Kanye, en een hoop mensen rond hem – waaronder zijn vrouw Kim Kardashian West, The Breakfast Club-dj Charlamagne Tha God, en zelfs Ken Erlich, uitvoerend producent van de Grammy’s – zeiden allemaal dat Taylor de track niet alleen had goedgekeurd, maar dat ze zelfs had meegeschreven aan de track, én dat er een video van het betreffende telefoongesprek was om het te bewijzen.

Nadat het hele fiasco eindelijk een beetje op de achtergrond was geraakt, kwam het verhaal weer boven toen Kim via GQ liet weten dat de video écht bestond, dat Taylor de track had goedgekeurd, dat ze deel uitmaakte van de “grap” en dat ze er dus publiekelijk over loog. In een reactie van Taylor, wederom via een woordvoerder, deed ze neerbuigend over Kim, die volgens haar alleen maar Kanye’s kant van het verhaal kende. Ze zei dat ze “niet kon begrijpen dat Kanye West, en nu ook Kim Kardashian, haar niet gewoon met rust lieten.”

Afgelopen zondag, op een strategisch tijdstip, precies na een aflevering van Keeping Up With The Kardashians, zette Kim beelden van het telefoongesprek op haar Snapchat. Twitter ontplofte met #KimExposedTaylorParty, en Taylor leek betrapt op een smerige leugen. Het was de seizoensfinale waar heel de muziekwereld op zat te wachten.

Taylor was snel, bijna iets te snel, met een statement op haar Instagram: “Dat moment waarop Kanye West stiekem je telefoongesprek opneemt en Kim het op internet zet.” Ze zei nogmaals dat ze het nummer nooit had gehoord – vooral de zin “I made that bitch famous”. Ze beschuldigde Kim van karaktermoord en zei dat ze geen deel meer uit wilde maken van de conversatie.

Het gebruik van het woord “bitch” in de tekst van Famous is het meest omstreden punt, zeker gezien het nieuwe videobewijs. Het is niet onbelangrijk om te noemen dat dit woord al vaker vragen opriep bij Kanye. In 2012 vroeg hij zich op Twitter openlijk af: “Is het acceptabel voor een man om een vrouw een bitch te noemen, zelfs al is het lief bedoeld?” Waarna hij zelf de conclusie trok dat het woord positief noch negatief was. Op de kritiek die hij in februari over het woord kreeg, verdedigde hij zichzelf door te zeggen dat “bitch een lieflijk bedoeld woord is in hiphop, zoals het woord nigga.”

Niemand kan het Taylor Swift kwalijk nemen dat ze boos was omdat ze een “bitch” werd genoemd, goed bedoeld of niet. Maar na het het bekijken van de video is het ongeloofwaardig dat ze bij het woord “bitch” de streep trekt, nadat ze de line over dat zij en Kanye “might have sex” wel goedkeurde. Maar daarover kun je alleen maar speculeren. Waar we wel met zekerheid over kunnen praten, nadat Kim de video deelde met de wereld, is de manier waarop Swift en haar team constant blijven volhouden dat zij niet was benaderd voor haar goedkeuring van Famous.

Na Kims onthulling van de video, stonden er duizenden twitteraars op om Taylor bij te staan. “Zijn er geen belangrijkere zaken waar we ons druk om kunnen maken?”, beklaagde Selena Gomez zich. “Zeker, wat dacht je van Black Lives Matter?”, zei een fan. “Dus als ik een hashtag tweet red ik levens? Ik geef helemaal niks om kanten kiezen” reageerde Selena in een ondertussen verwijderde tweet.

“Waarom halen we zo graag succesvolle vrouwen naar de grond?” vroeg een stuk in The Guardian zich af. Er werd gesteld dat het thema van de kritiek op Swift al zo oud is als de Bijbel: argwaan tegen succesvolle vrouwen, wrok jegens vrouwen die geen spijt tonen, het idee dat vrouwen hun plek moeten kennen. Maar de notie dat dit gaat over het vrouw-zijn van taylor – in plaats van het manipuleren en liegen van een persoon – onderstreept alleen maar de luie kijk van “slachtoffer en dader” die de mainstream media altijd hebben gehad op het verhaal tussen Kanye en Taylor.

Het valt terug te halen naar 2009, het moment dat dit hele fiasco begon – toen de VMA’s niet Beyonce beloonde voor Best Pop Video, maar de award aan Taylor Swift gaven voor een vrij saaie video. Zwarte excellentie die door witte middelmatigheid werd overschaduwd, of zoals Kanye later zei: “Als je Beyonce ziet dansen in hakken en shit,” en haar alsnog die award niet geeft, gaan de mensen daar gewoon in mee.

Wat het geval ook moge zijn, Kanye stond die avond op het podium, uitgelaten, met een microfoon in zijn hand, terwijl de kleine blonde Taylor op de achtergrond gedrukt werd. Dat beeld staat op het netvlies van de wereld gebrand. Het verhaal van Taylor, het onschuldige blanke meisje en Kanye, de pestende zwarte demoon.

De video van Kim zorgt er niet alleen voor dat Taylor, of ze dat nu wil of niet, betrokken is in dit verhaal, maar bevrijd ook Kanye van zijn antigevoelens waar Taylor tijdens haar carrière veel gebruik van heeft gemaakt. Als het haar uitkwam, was Taylor het slachtoffer van Kanye. Toen dat niet langer uitkwam, nodigde ze hem uit om samen te eten, ze bedankte hem publiekelijk voor bloemen, ze stond zij aan zij met zijn vrouw terwijl hij op het podium stond tijdens de BRIT Awards – en toen hij een Vanguard Award ontving tijdens diezelfde show, was het niet een van zijn vrienden die hem de award overhandigde, het was Taylor Swift. Dit verhaal is er een waar Taylor actief in deelnam, en het zo heeft beïnvloed dat ze daar persoonlijk beter van werd. Dus misschien komt het wel daardoor dat, in het internettijdperk, het tijdperk van het eeuwige geheugen, haar pogingen om uit het verhaal te stappen omdat het haar niet meer zo goed uitkomt, niet echt goed uit de verf komt.

In haar statement, dat ze naar buiten bracht nadat de video van het telefoongesprek met Kanye was gelekt, stelde ze dat ze het slachtoffer was van een “ongewenst verhaal” en “karaktermoord”. Maar het zijn juist die twee onderwerpen waar Taylor zelf altijd zo goed in is geweest, en waar ze in feite haar hele carrière op bouwde. Neem bijvoorbeeld Joe Jonas – over wie Taylor zich tijdens The Ellen Show beklaagde omdat hij het had uitgemaakt in een telefoongesprek van 27 seconden (“telefoongesprekken duren maar zo lang als de ander wil praten” – Joe Jonas), om vervolgens zijn nieuwe vriendin, Camilla Belle, door het slijk te halen in het liedje Better Than Revenge. Van John Mayer, die “vernederd” was door haar track Dear John tot Harry Styles, die haar wraak moest ondervinden tijdens haar optreden van het nummer We Are Never Ever Getting Back Together op de Grammy’s (waar ze Styles imiteerde), tot de opvallend genaamde track Style, en het ultieme gemene vrouwenlied Bad Blood, waarin ze Katy Perry ervan langs geeft. Swift heeft altijd andere artiesten betrokken in haar verhaal, zonder er toestemming voor te vragen.

Kanye belde Taylor als een “aardig iemand en een vriend” om te vragen of ze zijn tekst in Famous goed kon keuren. Taylor gaf die goedkeuring en keerde vervolgens zowel haar belofte als Kanye de rug toe, om zo haar verhaal een positieve draai te geven. Zeven jaar lang heeft ze kunnen teren op het feit dat, historisch gezien, een witte vrouw altijd eerder wordt geloofd dan een zwarte man. Daar ging ze tijdens de controverse rond Famous ook altijd vanuit. Het leek te werken, totdat Kim met het bewijs kwam dat Taylor loog. Begrijp me niet verkeerd, er is niks leuks aan vrouwen naar beneden halen, maar het is prettig om te zien hoe iemand – die op haar best onoprecht en hypocriet is, en op haar slechtst manipulatief – haar eigen spelletje verliest.