Op LINDA.festival is het druk bij de workshop Aftrekken en is Jett Rebel bijzaak

De mensen achter LINDA.Magazine hadden het idee opgevat een festival te organiseren. De eerste editie van het LINDA.festival vond afgelopen weekend plaats op het Hembrugterrein in Zaandam. Jarenlang werden hier wapens en munitie geproduceerd, vooral gebruikt om de bevolking van Nederlands-Indië onder de duim te houden. Vandaag zijn Ali B, Jett Rebel, Anita Meyer, Chef’Special en Miss Montreal te zien.

Het festival duurt twee dagen, maar ook weer niet: beide dagen hebben exact hetzelfde programma. Een uitgelezen mogelijkheid om een soort mini-Groundhog Day te beleven, maar vanwege een niet te missen kringverjaardag ga ik alleen de tweede dag. Het gelukkig toeval wil dat het publiek op zondag ontzettend veel leuker is dan op zaterdag, aldus Janice, de modeontwerper die de eer kreeg toebedeeld om de boel aan elkaar te praten. Het aan elkaar praten bestaat eruit dat hij telkens in een andere outfit de acts aan- en afkondigt en zo en passant mogelijk vertelt van welk merk de kleren zijn die hij aan heeft getrokken.

Waarschijnlijk heeft hij gelijk dat de zaterdag-bezoekers niet leuk waren. De reaguurders op de LINDA.website schrijven zaterdag dat ze het nogal tegen vinden vallen. Thea zegt bijvoorbeeld: ‘Zeker een half uur in de rij voor 2 kopjes koffie en hele lange rijen voor wat eten of een drankje. Heel jammer.’

Als ik tussen de LINDA-letters N en de D het terrein op loop, is dat onvoorstelbaar. Bij het hoofd- en tevens enige podium, dat Main Stage gedoopt is, speelt Jett Rebel voor een overzichtelijk plukje vrouwen. Bij de koffiestand hoef ik precies nul minuten te wachten.

‘Zijn er hier ook vrouwen?’ roept Jett Rebel.

Het blijft angstvallig stil.

Een enorme hal een eindje verderop blijkt de werkelijke attractie van het festival. Dus hier was iedereen! Bij de meeste festivals draait het om de muziek en bestaat de in een hoekje weggemoffelde festivalmarkt uit drie kraampjes waar je plastic zonnebrillen en duimringen kunt kopen. Op het LINDA.Festival is het precies andersom. Jett Rebel is bijzaak. Er moet geshopt worden. Sommige bezoekers hebben er rekening mee gehouden en trekken een lege rolkoffer achter zich aan. Voor de anderen zijn tassen te koop waarop ‘niet zeuren, zin maken’ staat.

Er zijn een stuk of honderd stands, onderverdeeld in drie categorieën waarvan ik altijd dacht dat het synoniemen waren: mode, beauty en lifestyle. Overal om mij heen worden vrouwen gemasseerd, geëpileerd, gelakt en met botox volgespoten. De winkels dragen namen als P.S. Looove, Heart To Get Jewelry, Chapeauholic en Spicy Scarves. Favoriet is een prullariastand met de naam Pols Potten, een kekke woordspeling op Pol Pot, zeg maar de Adolf Hitler van Cambodja.

Links een vrouw met microfoon voor haar mond en een roze kunstlul in de hand

Ik ga op zoek naar de special ‘Compliment van een leuke vent’. De rij is ontzettend lang en ik wring me terug naar buiten. Het treft, bij de ingang is net de Workshop Aftrekken begonnen. Aan twee lange tafels hebben 45 vrouwen plaatsgenomen. Een meisje met een microfoontje voor haar mond en een onnatuurlijk roze kunstlul in haar hand legt uit hoe je een man met twaalf verschillende technieken naar een hoogtepunt brengt. De dames proberen de juicer, de joystick, het prikkeldraad (‘dit ken je misschien nog van vroeger?’) en het vuurtje stoken op elkaar uit, waarbij de wijsvinger van de buurvrouw als penis fungeert. Er wordt minder gegiecheld dan ik had verwacht. De volgende dag kopt de LINDA.website: ‘Cursus aftrekken vindt gretig aftrek’.

De headliner op het LINDA.festival is Linda de Mol. Heel het festival is uitgelopen om de naamgeefster van hun lijfblad in levenden lijve te kunnen zien. Op de aankondiging van Janice (‘hier is de Oprah Winfrey van de Lage Landen’) volgt applaus en gegil.

Antoinette Scheulderman is opgetrommeld om de vragen te stellen. Ze vertelt dat ze voor alle bladen van Linda schrijft. Dat zijn er veel: LINDA.Mode, LINDA.Meiden, LINDA.Wonen en sinds kort ook LINDA.Man.

‘Je zou kunnen zeggen dat Linda mijn hypotheek betaalt.’

Gelach vanaf het veld.

Linda de Mol neemt plaats op een rieten stoel, Scheulderman op een witte bank (‘alle meubels zijn te koop, kijk op de website’) onder een door twee jongens in piccolopakjes vastgehouden spandoek waarop ‘Linda geeft antwoord’ staat.

De vragen komen van lezeressen en beginnen meestal met ‘wat zou jij doen als’ en ‘hoe is het om’. Linda de Mol vertelt dat ze het vervelend vindt als pashokjes geen spiegel hebben en dat mensen koffer-gerelateerde grappen maken als ze op vakantie gaat. Verder is ze gelukkig en doet ze alles wat ze wil.

Percy is een van de weinige andere mannen op het festival

In geluk zit geen verhaal, dus ga ik terug naar de warenhuishal, die zo goed als uitgestorven is nu iedereen bij het hoofdpodium staat. De rij bij ‘Compliment van een leuke vent’ is flink geslonken, wat ergens wel weer jammer is, want twee meisjes in lingerie delen koekjes uit in de vorm van bh’s. De mooie vent stelt zich voor als Percy. Hij is eigenlijk geen mooie vent maar een sneldichter. Op een ouderwetse typemachine schrijft hij 21 regels die soms rijmen.

Eindelijk twee echte mannen / maar dan ook echte mannen / heren wel te verstaan / niet door een vrouw te kunnen vervangen / rondverdwalen tussen alle mooie vrouwen / als een vliegende schotel tussen hoge gebouwen

Een vliegende schotel tussen hoge gebouwen? Niet de meest treffende metafoor. Verderop revancheert Percy zich. Rotsen als schouders […] / de spierenmassa niet te missen / Arie is er niets bij Je kunt zeggen wat je wilt, maar Percy heeft oog voor detail.

Het is eenzaam op de herenwc

Op de Main Stage is het interview afgelopen. Linda de Mol verlaat het podium om plaats te maken voor Anita Meyer (‘Ik vind haar al 35 jaar de beste zangeres van Nederland’). Vlak voordat ze in de coulissen verdwijnt, draait Linda de Mol zich nog één keer om. Ze zwaait. Duizenden handjes gaan de lucht in. Sommige vrouwen roepen: ‘Doei Linda.’ Dan begint de uitstroom. Om 16:00 uur is de grootste drukte voorbij.

Aan het publiek dat blijft staan – veel is het niet, maar toch meer dan bij Jett Rebel – vraagt Anita Meyer mee te zingen.
‘Wat saai’, zucht een vrouw naast me. Mijn +1 en ik drinken zwijgend ons bier. Dat laat Anita niet gebeuren.
‘Jullie ook heren. Het hoeft niet mooi te zijn, als het maar hard is.’
Dat zei mijn vrouw vannacht ook.

Het is niet voor niets dat Anita Meyer ons eruit pikt. Hoewel onlangs de eerste editie van LINDA.Man verscheen, zijn er bijna geen mannen op het festival. Hier en daar zie je een ongelukkige die geen nee durfde te zeggen, de ogen vol wanhoop. Niemand gelooft dat we hier vrijwillig zijn. Als man heb je hier bar weinig te zoeken. Het is wat dat betreft net het magazine: het lijkt heel wat, maar je bent er zo doorheen. Dat heeft er ook mee te maken dat je voor veel programmaonderdelen een extra kaart had moeten kopen. Gymmen met Arie, bakken met Menno, Straattaal met Nega, het is allemaal volgeboekt.

Er komt een mailtje binnen. Een persbericht: ‘Eerste editie LINDA.Festival groot succes.’ Het meisje van de patatkraam vat het als volgt samen: ‘Het podium en de friettent zijn het festival, de rest is eigenlijk meer een beurs.’ Ik kijk naar het hoofdpodium. Er staan misschien twintig mensen. Gerson Main, een jongen met een schaap op zijn hoofd, zingt dat hij niet weet hoe.