Een ode aan Bromance Records in negen liedjes

Is dat even jammer: Bromance Records is niet meer. Na vijf jaar, vijftig releases en meer dan driehonderd feestjes gaat de stekker uit het label, schrijft medeoprichter Manu Barron namens zichzelf en Brodinski. De precieze reden is vaag en dat houden ze graag zo. Is het erg dat dit label stopt? Ach. Wat opvalt is dat de eerste tien, vijftien releases ijzersterk waren en ik daarna gaandeweg mijn interesse in het label verloor. De latere EP's werden steeds minder, maar waarom weet ik niet. Ondanks die niet zo grande finale heeft Bromance Records er toch een hoop topplaten uitgerold. Hieronder een selectie van negen van mijn lievelingsplaten.

Gesaffelstein – Depravity
Stel je een negentienjarig broekie voor dat pas net een jaar het fijne van uitgaan heeft ontdekt en dan in aanraking komt met de zwartgallige techno van Gesaffelstein; hoe ga je daarmee om? Ik wist het niet en liet het maar over me heen komen. Zo'n plaat als Depravity zoog me in de dreigende opbouw en trok de laatste babyhaartjes uit mijn hoofd.

Brodinski ft. Louisahhh!!! – Let The Beat Control Your Body
Hoe vaak ik deze track wel niet voorbij heb horen komen op een electrofeestje. Dit is een zweterige club met plakkerige dansvloer in muziekvorm: je weet dat je het haat en tegelijkertijd hou je ervan. Ik kan deze plaat niet meer horen, maar hij heeft wel een speciale plek, omdat ik het label door deze debuutrelease in 2012 leerde kennen.

In 2013 ging de trapbubbel maar door met groeien. Ik begaf me dat jaar ergens in een moshpit bij Flosstradamus of op de bank met een joint met PLURNT als levensmotto. Toen EP nummer 13 van Bromance verscheen en me kennis liet maken met

, kreeg 2013 een derde tijdsbesteding: 'huw huw huw' schreeuwen terwijl ik ondersteboven aan mijn Ikea-hoogslaper hang.

Kaytranada – Free Things In Life
Ik ken Kaytranada pas sinds zijn debuutalbum 99.9% van vorig jaar, en zie nu dat hij een minstens zo'n lekkere track uitbracht op het Franse label. Als je je 420-moment nog niet had bij Mordedura, dan sowieso nu wel.

Panteros666 ft. Woodkid – Clear
Bromance was het perfecte platform voor electro, hiphop en alles daartussenin, dus dit lieve popliedje kwam wel heel onverwachts. Vingerknipjes, de zoetsappige stem van Woodkid en een upbeat piano maken deze track godsgruwelijk lekker. Ik kan er niks anders van maken.

Lana Del Rey – Blue Jeans (Gesaffelstein remix)

Kris Menace, RAC, Blood Orange: ze hebben zich allemaal gewaagd aan een remix van Blue Jeans. Gesaffelstein wint deze ronde keihard. Zo heel veel heeft-ie er trouwens niet mee gedaan, behalve dansbaar gemaakt met die brommende Gesaffelsynth.

Club Cheval – Decisions
Er zit een fijne lijn tussen gestoordheid en genialiteit. Panteros666, Myd, Canblaster en Sam Tiba begeven zich ergens op de grens. Samen zijn ze Club Cheval en ze brachten meerdere tracks uit op het label. Decisions blijft nog wel de beste met absurde samples, onnavolgbaar gebliep en een lome beat.

Illangelo – Clockwork (met Phlo Finister of de Instrumental-versie, maakt geen zak uit)
Zo'n plaat als deze had ik nog nooit gehoord. Het lijkt alsof Illangelo zijn doos met onbruikbare kutsamples en geluiden heeft omgekieperd en met een piano erbij er het beste van heeft geprobeerd te maken. En het werkt. Het resultaat is sinister, pakkend en dringt door tot diep in het bot (ik kom er nu achter dat er een bot is afgebeeld op het artwork, dus dat klopt).

Gesaffelstein – Belgium
Belgium is van een compleet andere wereld – zo gestoord hard is deze plaat. Ik hoorde hem voor het eerst live tijdens Gesaffelsteins set op I Love Techno in België (natuurlijk draait hij die daar). Als je duizend jongens wil zien schuimbekken terwijl ze elkaars lichaam de vernieling in gooien, moet je deze plaat opzetten in een dampende zaal ergens in Gent.

Fin. Not to be continued. Het einde van Bromance Records. Ergens vind ik het jammer en ergens ga ik het niet missen. Misschien komt het omdat mijn tijdsbestedingen zijn veranderd. Ik heb Flosstradamus ingeruild voor Palms Trax en hang tegenwoordig ondersteboven in de tuin van De School (niet letterlijk, maar je snapt best wat ik bedoel). Het is tijd voor nieuwe dingen. Wie weet vindt Brodinski zichzelf opnieuw uit, wordt hij weer helemaal relevant en kan hij nog een jaartje of wat mee. Laten we het hopen!

Is dat even jammer: Bromance Records is niet meer. Na vijf jaar, vijftig releases en meer dan driehonderd feestjes gaat de stekker uit het label, schrijft medeoprichter Manu Barron namens zichzelf en Brodinski. De precieze reden is vaag en dat houden ze graag zo. Is het erg dat dit label stopt? Ach. Wat opvalt is dat de eerste tien, vijftien releases ijzersterk waren en ik daarna gaandeweg mijn interesse in het label verloor. De latere EP's werden steeds minder, maar waarom weet ik niet. Ondanks die niet zo grande finale heeft Bromance Records er toch een hoop topplaten uitgerold. Hieronder een selectie van negen van mijn lievelingsplaten.

Gesaffelstein – Depravity
Stel je een negentienjarig broekie voor dat pas net een jaar het fijne van uitgaan heeft ontdekt en dan in aanraking komt met de zwartgallige techno van Gesaffelstein; hoe ga je daarmee om? Ik wist het niet en liet het maar over me heen komen. Zo'n plaat als Depravity zoog me in de dreigende opbouw en trok de laatste babyhaartjes uit mijn hoofd.

Brodinski ft. Louisahhh!!! – Let The Beat Control Your Body
Hoe vaak ik deze track wel niet voorbij heb horen komen op een electrofeestje. Dit is een zweterige club met plakkerige dansvloer in muziekvorm: je weet dat je het haat en tegelijkertijd hou je ervan. Ik kan deze plaat niet meer horen, maar hij heeft wel een speciale plek, omdat ik het label door deze debuutrelease in 2012 leerde kennen.

In 2013 ging de trapbubbel maar door met groeien. Ik begaf me dat jaar ergens in een moshpit bij Flosstradamus of op de bank met een joint met PLURNT als levensmotto. Toen EP nummer 13 van Bromance verscheen en me kennis liet maken met

, kreeg 2013 een derde tijdsbesteding: 'huw huw huw' schreeuwen terwijl ik ondersteboven aan mijn Ikea-hoogslaper hang.

Kaytranada – Free Things In Life
Ik ken Kaytranada pas sinds zijn debuutalbum 99.9% van vorig jaar, en zie nu dat hij een minstens zo'n lekkere track uitbracht op het Franse label. Als je je 420-moment nog niet had bij Mordedura, dan sowieso nu wel.

Panteros666 ft. Woodkid – Clear
Bromance was het perfecte platform voor electro, hiphop en alles daartussenin, dus dit lieve popliedje kwam wel heel onverwachts. Vingerknipjes, de zoetsappige stem van Woodkid en een upbeat piano maken deze track godsgruwelijk lekker. Ik kan er niks anders van maken.

Lana Del Rey – Blue Jeans (Gesaffelstein remix)

Kris Menace, RAC, Blood Orange: ze hebben zich allemaal gewaagd aan een remix van Blue Jeans. Gesaffelstein wint deze ronde keihard. Zo heel veel heeft-ie er trouwens niet mee gedaan, behalve dansbaar gemaakt met die brommende Gesaffelsynth.

Club Cheval – Decisions
Er zit een fijne lijn tussen gestoordheid en genialiteit. Panteros666, Myd, Canblaster en Sam Tiba begeven zich ergens op de grens. Samen zijn ze Club Cheval en ze brachten meerdere tracks uit op het label. Decisions blijft nog wel de beste met absurde samples, onnavolgbaar gebliep en een lome beat.

Illangelo – Clockwork (met Phlo Finister of de Instrumental-versie, maakt geen zak uit)
Zo'n plaat als deze had ik nog nooit gehoord. Het lijkt alsof Illangelo zijn doos met onbruikbare kutsamples en geluiden heeft omgekieperd en met een piano erbij er het beste van heeft geprobeerd te maken. En het werkt. Het resultaat is sinister, pakkend en dringt door tot diep in het bot (ik kom er nu achter dat er een bot is afgebeeld op het artwork, dus dat klopt).

Gesaffelstein – Belgium
Belgium is van een compleet andere wereld – zo gestoord hard is deze plaat. Ik hoorde hem voor het eerst live tijdens Gesaffelsteins set op I Love Techno in België (natuurlijk draait hij die daar). Als je duizend jongens wil zien schuimbekken terwijl ze elkaars lichaam de vernieling in gooien, moet je deze plaat opzetten in een dampende zaal ergens in Gent.

Fin. Not to be continued. Het einde van Bromance Records. Ergens vind ik het jammer en ergens ga ik het niet missen. Misschien komt het omdat mijn tijdsbestedingen zijn veranderd. Ik heb Flosstradamus ingeruild voor Palms Trax en hang tegenwoordig ondersteboven in de tuin van De School (niet letterlijk, maar je snapt best wat ik bedoel). Het is tijd voor nieuwe dingen. Wie weet vindt Brodinski zichzelf opnieuw uit, wordt hij weer helemaal relevant en kan hij nog een jaartje of wat mee. Laten we het hopen!

Is dat even jammer: Bromance Records is niet meer. Na vijf jaar, vijftig releases en meer dan driehonderd feestjes gaat de stekker uit het label, schrijft medeoprichter Manu Barron namens zichzelf en Brodinski. De precieze reden is vaag en dat houden ze graag zo. Is het erg dat dit label stopt? Ach. Wat opvalt is dat de eerste tien, vijftien releases ijzersterk waren en ik daarna gaandeweg mijn interesse in het label verloor. De latere EP's werden steeds minder, maar waarom weet ik niet. Ondanks die niet zo grande finale heeft Bromance Records er toch een hoop topplaten uitgerold. Hieronder een selectie van negen van mijn lievelingsplaten.

Gesaffelstein – Depravity
Stel je een negentienjarig broekie voor dat pas net een jaar het fijne van uitgaan heeft ontdekt en dan in aanraking komt met de zwartgallige techno van Gesaffelstein; hoe ga je daarmee om? Ik wist het niet en liet het maar over me heen komen. Zo'n plaat als Depravity zoog me in de dreigende opbouw en trok de laatste babyhaartjes uit mijn hoofd.

Brodinski ft. Louisahhh!!! – Let The Beat Control Your Body
Hoe vaak ik deze track wel niet voorbij heb horen komen op een electrofeestje. Dit is een zweterige club met plakkerige dansvloer in muziekvorm: je weet dat je het haat en tegelijkertijd hou je ervan. Ik kan deze plaat niet meer horen, maar hij heeft wel een speciale plek, omdat ik het label door deze debuutrelease in 2012 leerde kennen.

In 2013 ging de trapbubbel maar door met groeien. Ik begaf me dat jaar ergens in een moshpit bij Flosstradamus of op de bank met een joint met PLURNT als levensmotto. Toen EP nummer 13 van Bromance verscheen en me kennis liet maken met

, kreeg 2013 een derde tijdsbesteding: 'huw huw huw' schreeuwen terwijl ik ondersteboven aan mijn Ikea-hoogslaper hang.

Kaytranada – Free Things In Life
Ik ken Kaytranada pas sinds zijn debuutalbum 99.9% van vorig jaar, en zie nu dat hij een minstens zo'n lekkere track uitbracht op het Franse label. Als je je 420-moment nog niet had bij Mordedura, dan sowieso nu wel.

Panteros666 ft. Woodkid – Clear
Bromance was het perfecte platform voor electro, hiphop en alles daartussenin, dus dit lieve popliedje kwam wel heel onverwachts. Vingerknipjes, de zoetsappige stem van Woodkid en een upbeat piano maken deze track godsgruwelijk lekker. Ik kan er niks anders van maken.

Lana Del Rey – Blue Jeans (Gesaffelstein remix)

Kris Menace, RAC, Blood Orange: ze hebben zich allemaal gewaagd aan een remix van Blue Jeans. Gesaffelstein wint deze ronde keihard. Zo heel veel heeft-ie er trouwens niet mee gedaan, behalve dansbaar gemaakt met die brommende Gesaffelsynth.

Club Cheval – Decisions
Er zit een fijne lijn tussen gestoordheid en genialiteit. Panteros666, Myd, Canblaster en Sam Tiba begeven zich ergens op de grens. Samen zijn ze Club Cheval en ze brachten meerdere tracks uit op het label. Decisions blijft nog wel de beste met absurde samples, onnavolgbaar gebliep en een lome beat.

Illangelo – Clockwork (met Phlo Finister of de Instrumental-versie, maakt geen zak uit)
Zo'n plaat als deze had ik nog nooit gehoord. Het lijkt alsof Illangelo zijn doos met onbruikbare kutsamples en geluiden heeft omgekieperd en met een piano erbij er het beste van heeft geprobeerd te maken. En het werkt. Het resultaat is sinister, pakkend en dringt door tot diep in het bot (ik kom er nu achter dat er een bot is afgebeeld op het artwork, dus dat klopt).

Gesaffelstein – Belgium
Belgium is van een compleet andere wereld – zo gestoord hard is deze plaat. Ik hoorde hem voor het eerst live tijdens Gesaffelsteins set op I Love Techno in België (natuurlijk draait hij die daar). Als je duizend jongens wil zien schuimbekken terwijl ze elkaars lichaam de vernieling in gooien, moet je deze plaat opzetten in een dampende zaal ergens in Gent.

Fin. Not to be continued. Het einde van Bromance Records. Ergens vind ik het jammer en ergens ga ik het niet missen. Misschien komt het omdat mijn tijdsbestedingen zijn veranderd. Ik heb Flosstradamus ingeruild voor Palms Trax en hang tegenwoordig ondersteboven in de tuin van De School (niet letterlijk, maar je snapt best wat ik bedoel). Het is tijd voor nieuwe dingen. Wie weet vindt Brodinski zichzelf opnieuw uit, wordt hij weer helemaal relevant en kan hij nog een jaartje of wat mee. Laten we het hopen!

Is dat even jammer: Bromance Records is niet meer. Na vijf jaar, vijftig releases en meer dan driehonderd feestjes gaat de stekker uit het label, schrijft medeoprichter Manu Barron namens zichzelf en Brodinski. De precieze reden is vaag en dat houden ze graag zo. Is het erg dat dit label stopt? Ach. Wat opvalt is dat de eerste tien, vijftien releases ijzersterk waren en ik daarna gaandeweg mijn interesse in het label verloor. De latere EP's werden steeds minder, maar waarom weet ik niet. Ondanks die niet zo grande finale heeft Bromance Records er toch een hoop topplaten uitgerold. Hieronder een selectie van negen van mijn lievelingsplaten.

Gesaffelstein – Depravity
Stel je een negentienjarig broekie voor dat pas net een jaar het fijne van uitgaan heeft ontdekt en dan in aanraking komt met de zwartgallige techno van Gesaffelstein; hoe ga je daarmee om? Ik wist het niet en liet het maar over me heen komen. Zo'n plaat als Depravity zoog me in de dreigende opbouw en trok de laatste babyhaartjes uit mijn hoofd.

Brodinski ft. Louisahhh!!! – Let The Beat Control Your Body
Hoe vaak ik deze track wel niet voorbij heb horen komen op een electrofeestje. Dit is een zweterige club met plakkerige dansvloer in muziekvorm: je weet dat je het haat en tegelijkertijd hou je ervan. Ik kan deze plaat niet meer horen, maar hij heeft wel een speciale plek, omdat ik het label door deze debuutrelease in 2012 leerde kennen.

In 2013 ging de trapbubbel maar door met groeien. Ik begaf me dat jaar ergens in een moshpit bij Flosstradamus of op de bank met een joint met PLURNT als levensmotto. Toen EP nummer 13 van Bromance verscheen en me kennis liet maken met

, kreeg 2013 een derde tijdsbesteding: 'huw huw huw' schreeuwen terwijl ik ondersteboven aan mijn Ikea-hoogslaper hang.

Kaytranada – Free Things In Life
Ik ken Kaytranada pas sinds zijn debuutalbum 99.9% van vorig jaar, en zie nu dat hij een minstens zo'n lekkere track uitbracht op het Franse label. Als je je 420-moment nog niet had bij Mordedura, dan sowieso nu wel.

Panteros666 ft. Woodkid – Clear
Bromance was het perfecte platform voor electro, hiphop en alles daartussenin, dus dit lieve popliedje kwam wel heel onverwachts. Vingerknipjes, de zoetsappige stem van Woodkid en een upbeat piano maken deze track godsgruwelijk lekker. Ik kan er niks anders van maken.

Lana Del Rey – Blue Jeans (Gesaffelstein remix)

Kris Menace, RAC, Blood Orange: ze hebben zich allemaal gewaagd aan een remix van Blue Jeans. Gesaffelstein wint deze ronde keihard. Zo heel veel heeft-ie er trouwens niet mee gedaan, behalve dansbaar gemaakt met die brommende Gesaffelsynth.

Club Cheval – Decisions
Er zit een fijne lijn tussen gestoordheid en genialiteit. Panteros666, Myd, Canblaster en Sam Tiba begeven zich ergens op de grens. Samen zijn ze Club Cheval en ze brachten meerdere tracks uit op het label. Decisions blijft nog wel de beste met absurde samples, onnavolgbaar gebliep en een lome beat.

Illangelo – Clockwork (met Phlo Finister of de Instrumental-versie, maakt geen zak uit)
Zo'n plaat als deze had ik nog nooit gehoord. Het lijkt alsof Illangelo zijn doos met onbruikbare kutsamples en geluiden heeft omgekieperd en met een piano erbij er het beste van heeft geprobeerd te maken. En het werkt. Het resultaat is sinister, pakkend en dringt door tot diep in het bot (ik kom er nu achter dat er een bot is afgebeeld op het artwork, dus dat klopt).

Gesaffelstein – Belgium
Belgium is van een compleet andere wereld – zo gestoord hard is deze plaat. Ik hoorde hem voor het eerst live tijdens Gesaffelsteins set op I Love Techno in België (natuurlijk draait hij die daar). Als je duizend jongens wil zien schuimbekken terwijl ze elkaars lichaam de vernieling in gooien, moet je deze plaat opzetten in een dampende zaal ergens in Gent.

Fin. Not to be continued. Het einde van Bromance Records. Ergens vind ik het jammer en ergens ga ik het niet missen. Misschien komt het omdat mijn tijdsbestedingen zijn veranderd. Ik heb Flosstradamus ingeruild voor Palms Trax en hang tegenwoordig ondersteboven in de tuin van De School (niet letterlijk, maar je snapt best wat ik bedoel). Het is tijd voor nieuwe dingen. Wie weet vindt Brodinski zichzelf opnieuw uit, wordt hij weer helemaal relevant en kan hij nog een jaartje of wat mee. Laten we het hopen!

Is dat even jammer: Bromance Records is niet meer. Na vijf jaar, vijftig releases en meer dan driehonderd feestjes gaat de stekker uit het label, schrijft medeoprichter Manu Barron namens zichzelf en Brodinski. De precieze reden is vaag en dat houden ze graag zo. Is het erg dat dit label stopt? Ach. Wat opvalt is dat de eerste tien, vijftien releases ijzersterk waren en ik daarna gaandeweg mijn interesse in het label verloor. De latere EP's werden steeds minder, maar waarom weet ik niet. Ondanks die niet zo grande finale heeft Bromance Records er toch een hoop topplaten uitgerold. Hieronder een selectie van negen van mijn lievelingsplaten.

Gesaffelstein – Depravity
Stel je een negentienjarig broekie voor dat pas net een jaar het fijne van uitgaan heeft ontdekt en dan in aanraking komt met de zwartgallige techno van Gesaffelstein; hoe ga je daarmee om? Ik wist het niet en liet het maar over me heen komen. Zo'n plaat als Depravity zoog me in de dreigende opbouw en trok de laatste babyhaartjes uit mijn hoofd.

Brodinski ft. Louisahhh!!! – Let The Beat Control Your Body
Hoe vaak ik deze track wel niet voorbij heb horen komen op een electrofeestje. Dit is een zweterige club met plakkerige dansvloer in muziekvorm: je weet dat je het haat en tegelijkertijd hou je ervan. Ik kan deze plaat niet meer horen, maar hij heeft wel een speciale plek, omdat ik het label door deze debuutrelease in 2012 leerde kennen.

In 2013 ging de trapbubbel maar door met groeien. Ik begaf me dat jaar ergens in een moshpit bij Flosstradamus of op de bank met een joint met PLURNT als levensmotto. Toen EP nummer 13 van Bromance verscheen en me kennis liet maken met

, kreeg 2013 een derde tijdsbesteding: 'huw huw huw' schreeuwen terwijl ik ondersteboven aan mijn Ikea-hoogslaper hang.

Kaytranada – Free Things In Life
Ik ken Kaytranada pas sinds zijn debuutalbum 99.9% van vorig jaar, en zie nu dat hij een minstens zo'n lekkere track uitbracht op het Franse label. Als je je 420-moment nog niet had bij Mordedura, dan sowieso nu wel.

Panteros666 ft. Woodkid – Clear
Bromance was het perfecte platform voor electro, hiphop en alles daartussenin, dus dit lieve popliedje kwam wel heel onverwachts. Vingerknipjes, de zoetsappige stem van Woodkid en een upbeat piano maken deze track godsgruwelijk lekker. Ik kan er niks anders van maken.

Lana Del Rey – Blue Jeans (Gesaffelstein remix)

Kris Menace, RAC, Blood Orange: ze hebben zich allemaal gewaagd aan een remix van Blue Jeans. Gesaffelstein wint deze ronde keihard. Zo heel veel heeft-ie er trouwens niet mee gedaan, behalve dansbaar gemaakt met die brommende Gesaffelsynth.

Club Cheval – Decisions
Er zit een fijne lijn tussen gestoordheid en genialiteit. Panteros666, Myd, Canblaster en Sam Tiba begeven zich ergens op de grens. Samen zijn ze Club Cheval en ze brachten meerdere tracks uit op het label. Decisions blijft nog wel de beste met absurde samples, onnavolgbaar gebliep en een lome beat.

Illangelo – Clockwork (met Phlo Finister of de Instrumental-versie, maakt geen zak uit)
Zo'n plaat als deze had ik nog nooit gehoord. Het lijkt alsof Illangelo zijn doos met onbruikbare kutsamples en geluiden heeft omgekieperd en met een piano erbij er het beste van heeft geprobeerd te maken. En het werkt. Het resultaat is sinister, pakkend en dringt door tot diep in het bot (ik kom er nu achter dat er een bot is afgebeeld op het artwork, dus dat klopt).

Gesaffelstein – Belgium
Belgium is van een compleet andere wereld – zo gestoord hard is deze plaat. Ik hoorde hem voor het eerst live tijdens Gesaffelsteins set op I Love Techno in België (natuurlijk draait hij die daar). Als je duizend jongens wil zien schuimbekken terwijl ze elkaars lichaam de vernieling in gooien, moet je deze plaat opzetten in een dampende zaal ergens in Gent.

Fin. Not to be continued. Het einde van Bromance Records. Ergens vind ik het jammer en ergens ga ik het niet missen. Misschien komt het omdat mijn tijdsbestedingen zijn veranderd. Ik heb Flosstradamus ingeruild voor Palms Trax en hang tegenwoordig ondersteboven in de tuin van De School (niet letterlijk, maar je snapt best wat ik bedoel). Het is tijd voor nieuwe dingen. Wie weet vindt Brodinski zichzelf opnieuw uit, wordt hij weer helemaal relevant en kan hij nog een jaartje of wat mee. Laten we het hopen!