De slechtste saxofonist ooit leerde me dat nihilisme niets voor mij is

Het is 3 uur 's ochtends op een woensdagnacht en ik had nooit gedacht dat YouTube mijn wereldbeeld zo zou veranderen. Laat staan een man met zowel obesitas als een saxofoon, waarmee hij met drie dezelfde noten hit naar hit op compleet onherkenbare manier weet op te voeren. Toch gebeurde het. Sweet Caroline heeft me nog nooit zo geraakt.

De man in kwestie staat bekend onder de gebruikersnaam "ikema781." In de afgelopen vijf jaar plaatste hij ongeveer 400 video's die eigenlijk allemaal precies hetzelfde zijn, behalve dan dat ietwat uit de toon vallende filmpje over zijn oude buitenboordmotor. Zijn drijfveer is een absoluut mysterie. Is het kunst? Is het een grap? Of is het een uiting van rauwe passie? Wat het ook is, het is in ieder geval belachelijk consistent.

In het begin vond ik de filmpjes voornamelijk grappig. Telkens verkocht ikema781 dezelfde drie valse noten, zonder enig gevoel voor ritme of melodie, laat staan enig besef van muzikale conventies, alsof het één van de hits was waar je vader stil van zou worden. Daar heb ik enorm om moeten lachen. Maar niet voor lang.

Ik weet niet precies wanneer het lachen me verging. Misschien was het na zijn doodse en lege, bijna bespottende, opvoering van Happy van Pharrell. Misschien werd ik toen gegrepen. Het enige wat ik er nog van weet, is dat het diep was. Ik ging twijfelen aan alles. Ik werd geraakt in het diepste van mijn zijn.

Ik werd geraakt door het meest pure nihilisme dat ik ooit heb ervaren. Het afstompende riedeltje van telkens dezelfde verdomde noten—afschuwelijk, boos en levendig—stortte ineen. Het werd een kale vlakte van ongeïnteresseerde wanhoop. De overdaad van veel van hetzelfde, vervormde tot helemaal niets. Nog nooit was het herkenbare zo onherkenbaar leeg.

Met die drie noten, de soundtrack van de apocalyps zelf, op de achtergond, overdacht ik mijn leven. Alles wat ik over mijzelf dacht te weten werd door één man, een saxofoon en drie noten vermalen tot mentaal stof. Samen met de emotie die ooit in de gecoverde nummers zat, verdween mijn begrip van wat ik hiervoor allemaal gevoeld had. Iedere emotie die ik persoonlijk ooit ervaren had, hoe diep het ook was, leek opeens een leugen. En hoe graag ik wilde dat het stopte, bleef ik er naar luisteren. De ene naar de andere video.

Uiteindelijk werd ik me bewust van wat ik mezelf aandeed. Ik liet me verleiden door het totale nihilisme op precies dezelfde manier als ik me gewoonlijk liet verleiden door ongedwongen vermaak. Alleen was dit vele malen deprimerender. Hoewel het even leek alsof ik mezelf beter leerde kennen, bleek het net zo goed een manier om te ontsnappen aan de realiteit. En toen ik dit inzag, werd de verleiding van het nihilisme ineens zo overduidelijk, zo goedkoop en makkelijk, dat ik het niet meer wilde. Ik wilde slapen, opstaan en dan iets gaan doen. Ik koos voor iets, in plaats van niets.