Verhalen van vrouwen die verkracht zijn door vrouwen

Toen Cassandra Perry wakker werd, was iedereen om haar heen nog in diepe slaap. Zonder geluid te maken liep ze op haar tenen langs de slapende lichamen op zoek naar haar spullen. Ze kon haar schoenen niet vinden, dus stal ze een paar slippers. Het laatste wat ze zich kon herinneren van de avond ervoor was een man die zei dat hij niet aan condooms deed en een vrouw die haar benen spreidde. Die avond hadden er twee mensen tegen haar zin seks met haar gehad. Perry wist wel dat iemand door een man verkracht kon worden, maar verkrachting door een vrouw, daar had ze nog nooit van gehoord.

Hetzelfde gold voor Maria*, die op vierjarige leeftijd door een ouder meisje werd misbruikt; voor Sophie*, die tot seks werd gedwongen tijdens een gewelddadige relatie; en voor Emma*, die werd aangerand door twee vrouwen. Hun verhalen lijken niet op de traditionele slachtofferverhalen over verkrachting. Hun ervaringen blijven vaak ongehoord, onvermeld en doodgezwegen door anderen. Ze zijn vrouwelijke slachtoffers van vrouwelijke daders – slachtoffers van een seksuele misdaad waar bijna niemand bij stilstaat.

Er zijn verschillende onderzoeken gedaan naar verkrachting en de statistieken verschillen nogal. In Nederland is er onduidelijkheid over de precieze cijfers, maar zou één op de vijf vrouwen in aanraking komen met verkrachting, aanranding of seksuele intimidatie. In de VS zou volgens het Amerikaanse Centrum voor Ziektebestrijding en Preventie (CDC) ook één op de vijf vrouwenin aanraking komen met verkrachting of een poging tot verkrachting. Volgens een rapport van het Amerikaanse Ministerie van Justitie zijn de daders van verkrachting grotendeels blanke mannen. Maar wat nou als de verkrachting niet in dit plaatje past?

Jennifer Marsh, vice-voorzitter van het Rape Abuse and Incest National Network (RAINN), vertelt dat verkrachting door vrouwen zeker voorkomt, maar er zijn simpelweg veel meer meldingen van mannelijke verkrachters. "Verkrachting is een misdaad die vaak aan maar een soort gender wordt verbonden," vertelt Marsh me aan de telefoon. "We zien verkrachters daardoor bijna altijd als man."

Personeel van RAINN is nu aangeleerd om geen aannames te doen over het geslacht van de aanvaller. "Onze telefoonlijn is genderneutraal," zegt Marsh. Ze legt uit dat dat niet overal de norm is. "Mensen spreken het slachtoffer vaak aan als vrouw en gebruiken woorden als 'hem','hij' en 'zijn' als ze het hebben over de aanvaller. We proberen dit bewust niet te doen."

RAINN gebruikt de genderneutrale benamingen zodat het slachtoffer zich veilig voelt bij hen. "Er is niks ergers voor een slachtoffer dan het idee hebben dat je niet begrepen wordt," zegt Marsh. "Het slachtoffer denkt vaak al: niemand begrijpt me, dit overkomt niemand; ik voel me alleen. Als we dan aannames maken over het geslacht van de aanvaller versterkt dat die negatieve gevoelens alleen maar."

Slachtoffers van vrouwelijke verkrachters kunnen zich meestal moeilijk identificeren met de meeste verkrachtingsverhalen. Lisa*, nu 48, was 11 toen ze werd aangerand door een nichtje. Ze wist niet hoe ze hiermee om moest gaan. "Ik wist niet eens dat dit kon," vertelt Lisa aan de telefoon vanuit haar huis in Wisconsin. "Ik kon het niet in woorden uitdrukken, ook omdat er niet de juiste woorden voor zijn."

Als Lisa iets hoorde, las of zag over verkrachtingen, dan ging dat altijd over sterke, mannelijke en onbekende daders – niet over jonge meisjes die ze zelf kon kennen. Haar aanranding was niet 'normaal' of 'geloofwaardig'. Ze had geen voorlichting hierover gehad, geen voorbeelden of daaraan verbonden hulp. Ze kon haar aanranding niet eens correct benoemen, laat staan verwerken. Het zou nog een grote invloed hebben op de rest van haar leven.

Een verkrachting is altijd vreselijk lastig om te verwerken, maar vrouwen die verkracht zijn door vrouwen hebben veel unieke obstakels om te overwinnen, vertelt Laura Palumbo, hoofd communicatie bij het National Sexual Violence Resource Center. "Als je verkracht bent door een man, kun je steun zoeken in de verhalen van anderen die iets vergelijkbaars is overkomen." Maar, zegt Palumbo, er zijn maar weinig verhalen van verkrachting door vrouwen waar slachtoffers zich in kunnen herkennen. "Slachtoffers van niet-heteroseksuele verkrachting kunnen zich niet vinden in het normale rehabilitatieproces, dat vooral gericht is op heteroseksuele verkrachtingen. Ook worden ze niet overal erkend of hebben ze geen plekken waar ze hun verhaal kwijt kunnen."

Angela Esquivel, verkrachtingstherapeut en oprichter van het As One Project, is het daarmee eens. "Mensen denken dat vrouwen altijd lief, verzorgend en gevoelig zijn," observeert ze tijdens haar werk, "maar dat is niet altijd het geval."

Macht of autoriteit is genderloos, vertelt ze. "Er zijn genoeg vrouwen die de macht naar zich willen toetrekken, die de controle willen hebben in hun relatie," zegt ze. "Homoseksuele stellen zijn niet immuun voor machtsverschillen of machtsspelletjes binnen een relatie."

Het CDC lijkt dit te bevestigen. Lesbische en biseksuele vrouwen zijn vaker het slachtoffer van geweld door een partner. 44 procent van de lesbische en 61 procent van de biseksuele vrouwen is ooit het slachtoffer geweest van verkrachting, psychologische mishandeling en/of stalking door een partner. Dit staat tegenover 35 procent bij heteroseksuele vrouwen.

Maar slachtoffers van vrouwelijke verkrachters zijn niet per se lesbisch of biseksueel. Bovendien zien we in deze cijfers niet specifiek terug of zij slachtoffer zijn van vrouwen, of het een eenmalige gebeurtenis is of dat er ook andere niet-traditionele vormen van verkrachting zijn.

"Ik werk als advocaat en heb verschillende verhalen gehoord van meisjes en vrouwen die zijn aangerand door vrouwen. Soms gebeurde dit tijdens een afspraakje of toen ze nog kind waren. Maar er zijn ook lovergirls die jonge vrouwen uitbuiten," zegt Brooke Axtell, directeur communicatie en slachtofferhulp bij Allies Against Slavery en oprichter van Survivor Healing and Empowerment.

Volgens Axtell komen vrouwelijke daders minder dreigend over omdat ze niet in ons traditionele plaatje van een verkrachter passen. De invloed en impact van een niet-heteroseksuele verkrachting wordt daarmee teniet gedaan. "Verkrachting van vrouw op vrouw is niet minder schadelijk," zegt Axtell. "Het kan juist nog verwarrender zijn omdat het niet in het traditionele sociale script van seksueel geweld past."

In de huidige statistieken missen we ook de verhalen van vrouwen die hun verhaal niet durven te vertellen. Volgens onderzoek maakte tussen 1992 en 2000 maar 34 procent van de vrouwelijke slachtoffers een melding van een poging tot verkrachting. 36 procent van de daadwerkelijke verkrachtingen en 26 procent van de aanrandingen werd aangegeven. Mensen hebben vaak veel redenen om verkrachting niet te melden.

Sophie werd aangerand door een transvrouw en was bang dat melding ervan meer nadruk zou leggen op het geslacht van de aanvaller dan op de aanval zelf. "Ik was bang voor transfobe reacties, waardoor ik me absoluut niet gesteund zou voelen," zegt Sophie. Sophie hield het dus stil. Het is al moeilijk om je uit te spreken over zo'n gebeurtenis en al helemaal als je je zorgen moet maken om het beschermen van je eigen gemeenschap. Zo wordt het alleen maar moeilijker om de juiste steun te bieden aan iemand in zo'n traumatische situatie.

Kunnen we dan iets doen om het verwerkingsproces minder vreselijk te maken? Cassandra Perry vond het moeilijk om het misbruik goed te benoemen. Volgens haar is dat een veel groter probleem. "We hebben er geen vocabulaire voor. Zolang we dat niet hebben, kunnen we ook niet goed uitleggen wat er precies met ons is gebeurd, wat er bij anderen gebeurd en zullen we nooit goed begrijpen wat er precies gebeurt."

*Alle namen zijn gefingeerd.

-

Vrouwen praten misschien veel, maar we horen ze te weinig. Daarom is Broadly Nederland er. Like onze pagina.