Blowen en gerookte zalm gaan in Californië niet goed samen

Jointjes roken en wilde zalm eten gaan aan de westkust van de Verenigde Staten niet goed samen. In het noordelijke deel van Californië is het verbouwen van wiet booming sinds de legalisering van medicinale wiet in 1996, maar de dorstige planten slurpen de beekjes en rivieren leeg waarin zalmen en forellen leven. Ook komen sediment veroorzaakt door erosie en resten van bestrijdingsmiddelen in het water terecht.

"We werden vorige zomer platgebeld door mensen die beekjes in hun omgeving hadden zien opdrogen" vertelt Scott Bauer, milieuwetenschapper bij het Department of Fish and Wildlife in Californië. "Iedereen dacht onmiddellijk dat het met de marihuanateelt te maken had."

Californië wordt sinds vorig jaar geteisterd door droogte en het is niet ondenkbaar dat de explosief toegenomen wietteelt daar iets mee te maken heeft. In de zogeheten Emerald Triangle, de regio waar decennialang illegaal wiet werd verbouwd, is de teelt in vijf jaar tijd verdubbeld. Bauer denkt dat er op het moment rond de tienduizend plantages zijn. Op een plantage groeien gemiddeld zo'n honderd planten en elke plant heeft al gauw twintig liter water per dag nodig. In de zomer kan dat meer dan het dubbele zijn. Een shitload aan water dus, als je bedenkt dat het groeiseizoen 150 dagen duurt.

Om aan te tonen dat hun vermoedens kloppen, lieten Bauer en zijn team de telers in de Emerald Triangle in kaart brengen. Ze telden het aantal planten per plantage en lieten een hydroloog uitzoeken hoeveel watergebruik de regio kan dragen. Zijn conclusie was dat het benodigde water voor al die wietplanten drie van de vier meren leeg zou slurpen.

En waar droge rivieren zijn, weet Bauer, zijn dode vissen. De populatie wilde cohozalm is de laatste jaren al drastisch afgenomen. De afdeling waar Bauer werkt zet zich in voor het behoud van de vissen, maar vreest dat ze hun hoofd niet boven water kunnen houden door de wietindustrie. "We verliezen zo generaties vis," legt hij uit. "Ik weet niet of dit nog hersteld kan worden."

Maar waterschaarste is niet het enige probleem, zegt Bauer. Chemische restanten van mest zorgen voor algenvorming en door de ontbossing belandt er veel vuil in de wateren. Vissen stikken in het vuil en de algen gebruiken teveel zuurstof.

Het gebrek aan regelgeving rond de groeiende wietindustrie maakt het moeilijk. Telers opereren in een grijs gebied – hun werkzaamheden zijn toegestaan in de staat Californië maar verboden door de federale overheid – en het is niet altijd duidelijk welke vergunningen nodig zijn om wegen aan te leggen, bomen te kappen en water af te tappen. Als het proces voor vergunningen helderder was en regels strenger werden gehandhaafd, zou het toezicht op wiettelers makkelijker zijn. Ook zouden telers die overtredingen begaan sneller op het matje geroepen kunnen worden.

"Mensen weten gewoon niet wat de regels zijn," zegt Bauer. "En het gevoel dat men toch niet beboet wordt heerst." Kristin Nevedal is de oprichter van de Emerald Growers Association, een club die de belangen van wiettelers in de regio behartigt. Ook zij gelooft dat het ontbreken van duidelijke regels voor plantages impact heeft op het milieu. "Er is te weinig kennis over vergunningen," vertelt Nevedal. Maar ze verwerpt het idee dat het uitdrogen van rivieren en de dalende vispopulatie alleen de schuld van wiettelers in de omgeving is. "Komt het alleen door het verbouwen van marihuana? Onmogelijk," denkt zij. Het weerpatroon in Noord-Californië is de laatste decennia enorm veranderd, waardoor het moeilijk te voorspellen is hoeveel water er elk seizoen beschikbaar is voor al die boeren. "Vroeger hadden we bepaalde periodes waarin het regende," zegt ze. "Nu krijgen we soms heel veel regen in een keer. Het is totaal onvoorspelbaar." Ook de houtkapindustrie, die net als de wietindustrie decennia zonder regels opereerde, speelt volgens Nevedal een grote rol in het probleem.

Net als Bauer vindt ook Nevedal dat er meer regels nodig zijn om ervoor te zorgen dat de marihuanateelt zo min mogelijk impact op het milieu heeft. Maar door de stigmatisering van wiet wordt het niet serieus genomen als agrarisch product, denkt ze. Als het eindelijk zo behandeld zal worden, kunnen er duidelijke regels en voorschriften komen waardoor telers een zo klein mogelijke voetafdruk achterlaten.