Britse missverkiezingen voor koeien zijn even bizar als competitief

Het is iets na half negen 's ochtends. Vijfhonderd koeien, stieren en vaarzen (koeien die nog geen kalfjes hebben gekregen) staan klaar om hun haar te laten doen. Bij een Hereford – roodbruin met een witte buik en kop – wordt met een soort stofzuigertje de vacht opgefluft. Een zwart met witte Holstein wordt continu geborsteld door haar eigenaars, op zoek naar oneffenheden. Een kleinere Jersey staat al klaar. 's Ochtends heeft de eigenaar doffe plukjes haar weggeknipt en de uier ingesmeerd met babyolie.

Om negen uur wordt er omgeroepen dat het publiek naar hun plaatsen moet, de wedstrijd gaat beginnen.

Dit is de Royal Cornwall Show, het grootste zomerevenement voor boeren in het zuidwesten van Engeland. Afgelopen jaar kwamen er honderdduizend bezoekers op af, verdeeld over drie dagen. Veel mensen komen voor de veewedstrijd. Boeren uit de hele regio nemen hun beste dieren mee – runderen, schapen, varkens, paarden, geiten en pluimvee – voor een kans op de hoofdprijs.

Gisteren werden de winnaars per ras gekozen, vandaag strijden ze voor de titel van opperkampioen.

Als je nog nooit een missverkiezing voor koeien hebt gezien, dit gebeurt er: de eigenaar van een koe, gekleed in een witte jas, leidt het beest aan een halster de ring in. Een jurylid ­– die worden vaak ingevlogen voor het evenement – staat in het midden van de ring. De koeien lopen in een cirkel door de ring. Het jurylid (vrijwel altijd een man) inspecteert de dieren, met extra veel aandacht voor de achterkant.

"Het dier dat ons jurylid op de achterkant aanraakt is het beste rund van 2016," fluistert de omroeper, in zijn microfoon. Het jurylid klapt zijn handen boven het hoofd, en spoort het publiek aan om mee te doen. Hij plaagt het publiek door een paar keer op en neer te lopen, voordat hij uiteindelijk de Holstein op haar kont slaat.

"Deze koe werd beter en beter naarmate de dag vorderde," zegt het jurylid tegen het publiek. "Haar uier is gevuld, ze heeft haar melk bij zich gedragen, en naar mijn idee is het de kampioen."

De winnares, Davlea Goldwyn Pledge 2, krijgt een sjerp. Fotografen van de lokale en boerenpers komen aangesneld om foto's te maken.

Het spektakel is enorm belangrijk voor de deelnemers. In een schuur legt boer Michael Colwell het zakelijke aspect uit. Zijn Jerseys waren goed voor vijfentwintig prijzen dit jaar.

"Het draait allemaal om naamsbekendheid," vertelt hij me. "Wanneer je dieren gaat verkopen, herkennen mensen de naam en willen ze er meer voor betalen."

Het gaat om flinke bedragen. Colwell verkocht vorig jaar in een maand twaalf koeien met een gemiddelde prijs van vijftienhonderd pond per stuk – dat is vijfhonderd pond meer dan de andere koeien die verkocht werden. Hij zegt dat de heilige graal het fokken van een perfecte stier is, die duizenden buisjes sperma verkoopt voor kunstmatige inseminatie. Vorig jaar werd een stier in Noord-Engeland verkocht voor 147.000 pond, een wereldrecord.

Maar Colwell zegt dat zijn motieven niet alleen commercieel zijn. Zijn ouders zijn veertig jaar begonnen met meedoen aan wedstrijden voor raszuivere Jerseys, en hij, zijn vrouw en zijn kleine kinderen zijn doorgegaan met de traditie.

Bij koeien is er ook een nalatenschap. Vier van de koeien die Colwell vandaag bij zich heeft, zijn kleindochters van een grote winnares. Die dames zijn de sterren van de show.

"Sommige van de koeien vinden het leuk om hier te zijn," zegt Colwell. "Ze vinden het heerlijk om de hele dag verwend te worden."

De boeren in de schuur lijken elkaar allemaal te kennen. Vrienden en familie lopen naar Colwell toe om hem te feliciteren met zijn succes. De meeste mensen zien elkaar op meerdere shows gedurende de zomer, legt Colwell uit.

"Het is ontzettend hard werken, maar we komen hier ook voor vriendschap en gezelligheid. En om andere mensen te verslaan, dat vind ik ook leuk. Vooral de Holsteins.

De concurrentie is moordend. Ik las over wedstrijden waar vals werd gespeeld. Bij de Devon County-show van vorige maand is een deelnemer gediskwalificeerd en gestript van haar titels nadat ze haar schapen stiekem geverfd had. In 2013 werden twee melkveerunderen positief getest op een soort van doping. In het verleden hebben boeren de tepels op uiers dichtgelijmd, zodat ze opgezwollen en vol melk bleven.

Iedereen zegt dat zulk soort dingen in Cornwall niet gebeuren. Ik spreek met een jurylid, Danny Wyllie, die over de vleescompetitie gaat. Hij kaart een ander mogelijk probleem aan: de juryleden zelf.

"Ik maak deel uit van de jury voor zeven verschillende rassen," zegt Wyllie. "Ik ben onbevooroordeeld, maar er zijn ook juryleden die een voorkeur hebben voor een bepaald ras."

Ik heb een andere vraag: "Als al die rassen zoveel verschillen, hoe beoordeel je dan welke beter is?

"Je moet alle kenmerken van de rassen kennen en zien hoe goed het beest dat kenmerk vertegenwoordigd. Maar het grootste punt is mobiliteit. Er zijn veel mensen die op goede gewichten letten, en niet kijken naar correctheid en mobiliteit," zegt Wyllie.

Het evenement heeft meer dan duizend kraampjes met alles van schapenscheerders tot werkschoenen en aanmeldpunten voor kostscholen. Er is een draaimolen, er wordt een veldslag nagebootst en een lokaal groepje zingt nummers uit De Leeuwenkoning. In een tent van een imker leer ik dat een bij in zijn leven maar een halve theelepel honing produceert. In een duiventent wordt me verteld dat een duif de hoogste militaire onderscheiding heeft gekregen voor het bezorgen van een bericht aan Denemarken.

Maar de kern van het evenement ligt bij vee. In de buurt van het schaapscheerpodium, tref ik Matt Darke met een groep jonge boeren uit Devon. Nadat hij 's ochtends won, maakt hij zich op voor de grote parade. Een optocht met alle prijswinnende dieren.

Darke is 23 jaar oud en de vierde generatie die meedoet met zijn Cornwall Longwools, een ongebruikelijk schapenras met een enorm lange vacht.

Als ik vraag waarom hij zo graag meedoet, grapt hij: "Nou, we komen hier op woensdag aan en beginnen dan meteen met drinken." Hij voegt eraan toe dat afgezien van de biertent, het evenement een goede plek is te netwerken.

Boeren doen niet met de wedstrijden mee voor het geld. Het beste schaap krijgt 75 pond en het beste rund 275 pond. Boeren doen mee voor de eer – ze doen mee om te laten zien dat ze beter voor hun dieren zorgen dan anderen.

"Als je nummer een wil zijn, gaat er een hoop tijd en geld in zitten," legt Darke uit. "Maar dat is allemaal met een reden: de eerste prijs."