Er gebeurt niet veel in mijn geboortedorp Turner, in de Amerikaanse staat Maine, behalve de jaarlijkse sneeuwscooterrace. Die gebeurtenis brengt het kleine dorp samen. Zoals gebruikelijk in Maine, heb je bij aankomst twee parkeerplekken om uit te kiezen: een voor auto's en een voor sneeuwscooters. Je kunt van parkeerplaatsen eigenlijk nauwelijks spreken – het zijn gewoon maisvelden waar mensen hun voertuigen neerzetten.
Advertentie
Omdat alleen sneeuwscooters met één cilinder mogen meedoen, gaan de deelnemers niet veel harder dan 50 km/h. Dat klinkt allemaal misschien niet heel spannend; het grootste deel van het publiek komt maar voor een ding: de crashes.Dit jaar ging ik naar de race om foto's te maken.Voor de start van de wedstrijd, verwelkomt de commentator iedereen die van ver is gekomen – "Welcome to our visitors from Mexico and Norway, Paris and Denmark." Iedereen moet lachen, omdat niemand echt van ver komt. Mexico, Norway, Paris en Denmark zijn dorpen in Maine.De meeste ongelukken gebeuren in het begin, en tegen het einde, na vijftig rondjes, zijn er van de vijftig deelnemers nog een paar over. Motoren gieren, de lucht van benzine hangt in de lucht, deelnemers binden GoPro's om hun hoofd, en we kijken hoe de sneeuwscooters stukgaan. Machines stoppen ermee en moeten van het parcours worden gesleept. Ze knallen ergens tegenaan en verliezen de macht over het stuur. Ze vliegen de hooibalen in.De toeschouwers zitten langs het parcours op een dijkje van sneeuw. Ze drinken bier en juichen. Op een goed moment gilt de commentator dat er nog een paar rondes te gaan zijn, waarop iedereen langzaam afdruipt. Net als bij de meeste sportwedstrijden is het niet zo belangrijk wie er wint. Wat pas echt telt is wie er als eerste met zijn auto van het parkeerterrein mag.
