Het waargebeurde verhaal van de beruchte Halloweenmoordenaar

Het was een regenachtige Halloween-avond in 1974. Alle kinderen uit Deer Park in Texas waren buiten om langs de deuren te gaan. Ronald Clark O'Bryan, een opticien, was mee om op zijn kinderen — de achtjarige Timothy en vijfjarige Elizabeth — te letten terwijl zij langs de huizen gingen voor snoepgoed in een buitenwijk dichtbij hun huis. O'Bryans buurman, Jim Bates, en diens zoon gingen met hem mee.

In één van de huizen waar de groep op af ging brandde geen licht, maar toch klopten de kinderen op de deur; de belofte van snoep was te verleidelijk.

Maar er kwam geen antwoord: misschien hadden de bewoners zich verstopt, of waren ze niet thuis. Ongeduldig renden de kinderen al door naar het volgende huis, met Jim op hun hielen. Ronald bleef alleen bij het huis achter.

Toen Ronald ze kort daarna weer inhaalde had hij goed nieuws. Hij liet een handjevol Pixy Stix zien, langwerpige buisjes met zuur snoeppoeder. Het bleek dat er toch iemand in het donkere huis had gezeten. De snoepjes werden uitgedeeld — een voor elk aanwezig kind, eentje voor Jims andere kind en nog eentje voor een tienjarige jongen die Ronald kende uit de kerk.

Voor het slapengaan mocht Timothy O'Bryan één snoepje opeten, en hij koos zijn Pixy Stix — maar het verpoederde suiker zat vast in het rietje, en pas toen zijn vader hem hielp het los te krijgen kon hij zijn mond volstoppen. Het smaakte bitter, klaagde Timothy, dus gaf Ronald hem een glas limonade om de smaak weg te spoelen. Minder dan een uur later was Timothy dood.

"Het was toeval dat ik die avond dienst had op het politiebureau," zegt advocaat Mike Hinton nu, decennia later, aan de telefoon vanuit Houston. "Ik kreeg een telefoontje van het bureau in Pasadena — ze vertelden me dat een achtjarige jongen was overleden. Hij was naar het ziekenhuis gebracht, maar was al dood voor hij er aan kwam."

Omdat hij het onderzoek wilde starten, belde Mike dokter Joseph A. Jachimczyk, hoofd medisch onderzoek van het nabijgelegen Harris County. "Ik legde hem de situatie uit en hij vroeg hoe de adem van de jongen rook," zegt Mike nu. Mike belde naar het mortuarium, waar hem werd verteld dat er een amandellucht uit de mond van de jongen kwam. "Het is cyanide," zei dokter Jachimczyk.

Een autopsie bevestigde het voorgevoel van de medisch onderzoeker: een patholoog gaf aan dat Timothy genoeg cyanide binnen had gekregen om twee mensen mee te doden. Latere tests wezen uit dat het gif in de bovenste vijf centimeter van de Pixy Stix had gezeten.

Het lukte politieagenten om het resterende snoep van de andere kinderen te confisqueren vóór zij kans hadden gezien ervan te eten. Ze zagen dat de dader nietjes had gebruikt om de Pixy Stix dicht te maken nadat hij ermee had geknoeid. "Zo werd een andere jongen die avond gered," zo herinnert Mike zich. "Ze vonden hem in zijn bed met het snoep in zijn hand, maar hij was niet sterk genoeg om de nietjes los te krijgen."

De politie nam Ronald mee terug naar de buurt waar de groep langs de deuren was gegaan, zodat hij hen het donkere huis kon wijzen waar hij de Pixy Stix had gekregen. Maar hij stond versteld — hij kon het huis simpelweg niet vinden, en zei dat hij ook het gezicht van de dader nooit gezien had; dat gezicht was vanuit een deuropening verschenen en had hem alleen het snoep gegeven. De onderzoekers begonnen wantrouwig te worden.

"De dagen verstreken, en ik raakte ontzettend gefrustreerd," zegt Mike, "dus namen we O'Bryan opnieuw mee op pad, en dit keer waren we strenger."

Deze tactiek werkte: Ronalds geheugen kreeg een zetje in de goede richting. Hij wees richting het huis.

De man die daar woonde was niet thuis, waarop de agenten naar zijn werk gingen – het vliegveld van Houston – waar hij in het bijzijn van zijn collega's werd gearresteerd. Het mysterie was opgelost, zaak gesloten.

De man had alleen een alibi. "Hij bleek die nacht te hebben gewerkt," zegt Mike, met zijn zware Texaanse accent. "Zijn vrouw en dochter waren thuis, en hadden het licht vroeg uitgedaan omdat hun snoep op was." Collega's en roosters bevestigden het verhaal van de man. "Dat vergrootte mijn verdenkingen alleen maar," zegt Mike. "Ik had ook gehoord dat O'Bryan boos was op zijn familie omdat ze niet de hele nacht waren opgebleven op de dag van Timothy's begrafenis. Dat was raar."

Ronald, zo bleek, had een lied geschreven over hoe Jezus en Timothy naar de Heer in de hemel gingen, en raakte geïrriteerd toen zijn rouwende familie niet op wilde blijven om naar een opname van het optreden op tv te kijken. "Er was iets raars aan de hand," zegt Mike.

Kort daarna, toen hij lesgaf aan de politieacademie in Pasadena, stonden er een paar detectives bij Mike voor de deur. Ze hadden ontdekt dat Ronald onlangs levensverzekeringen voor zijn twee kinderen had afgesloten – 10.000 dollar per kind, afgesloten in januari van dat jaar, en nog eens 20.000 dollar per kind, een maand voor Halloween. Rechercheurs wisten al dat Ronald diep in de schulden zat – hij had een schuld van meer dan 100.000 dollar – dus toen ze erachter kwamen dat hij de dag na Timothy's dood had gebeld met de verzekeraar om te vragen hoe het zat met de uitbetaling, werd duidelijk dat het net zich om hem heen begon te sluiten.

Bij de doorzoeking van O'Bryans huis vonden agenten een schaar waarop plastic zat dat gelijk was aan het plastic dat werd gevonden op het vergiftigde snoep. O'Bryan werd gearresteerd en naar het bureau gebracht voor verhoor.

Terwijl het onderzoek verderging, vertelt Mike, stapelde het bewijs tegen Ronald zich op. "O'Bryan bleek op de school waar hij naartoe ging vragen te hebben gesteld als 'Wat is dodelijker, cyanide of een ander soort gif?'" zegt Mike. "Waarom zou iemand dat vragen?"

Een andere getuige, die bij een handel in chemische stoffen in Houston werkte, vertelde de politie dat een man naar die zaak was gekomen om cyanide te kopen. Toen hij hoorde dat de kleinste hoeveelheid die hij kon kopen twee kilo was, vertrok hij weer. "De man van die winkel zei dat hij O'Bryan niet kon identificeren, maar hij herinnerde zich wel dat de klant een beige of blauw schort droeg, zoals dat van een dokter," zegt Mike. "O'Bryan was opticien – het was precies het uniform dat hij naar werk droeg."

Deze zaak speelde jaren voordat DNA-testen beschikbaar waren, en de politie kon niet bewijzen dat hij het was geweest die de cyanide had gekocht. De dertigjarige opticien bleef ontkennen.

Mike herinnert zich de zaak nog goed; met het verstrijken van de tijd is zijn geheugen scherp gebleven. "O'Bryan genoot van de aandacht," zegt hij. "Ik denk dat hij zelfs nog genoot tijdens zijn proces."

"Ronald bleef ook in de rechtszaal ontkennen, en zijn advocaat legde de schuld bij een onbekende dader – een zieke individu die Halloween als dekmantel gebruikte om nietsvermoedende kinderen te vergiftigen. Maar vrienden, familie en collega's getuigden allemaal tegen de man die in de media inmiddels de "Candy Man" werd genoemd, en op 3 juni 1975 deed de jury er maar 46 minuten over om hem schuldig te verklaren aan moord en vier keer poging tot moord. Een uur later besloot de rechter dat Ronald geëxecuteerd zou worden op de elektrische stoel.

Voor en na de vergiftigingen van Deer Park, hebben geruchten over gevaarlijk snoep altijd de ronde gedaan, in de tijd rond Halloween. Maar of het nou de angst is dat in het snoep gebroken glas of scheermesjes verstopt zitten, of dat het eigenlijk xtc-pillen zijn, er is nooit veel bewijs voor geweest dat ouders zich echt ergens zorgen om zouden moeten maken.

In 2000 werd een man ervan beschuldigd dat hij naalden in Snickers had gestopt, en die vervolgens had uitgedeeld aan kinderen – maar het enige slachtoffer was een tiener die maar een klein beetje was geprikt. Na Timothy O'Bryan is er geen kind geweest dat is overleden door gesaboteerd Halloweensnoep te eten.

Ronald Clarck O'Bryan vocht zijn veroordeling op alle mogelijke manieren aan. Pas bijna tien jaar later, op 31 maart 1984, had hij geen mogelijkheden tot beroep meer, en werd zijn doodstraf eindelijk voltrokken. Tegen die tijd had het Amerikaanse hooggerechtshof al bepaald dat de elektrische stoel een te wrede straf was, dus werd hij omgebracht met een dodelijke injectie.

Buiten de gevangenis van Huntsville in Texas, kwamen ongeveer driehonderd mensen samen om te horen of de Halloweenmordenaar al ter dood was gebracht. Ze riepen "trick or treat" en gooiden snoep naar demonstranten die ook aanwezig waren om tegen de doodstraf te protesteren.

Om 12:48 uur 's nachts, toen Ronald was doodverklaard, was Mike Hinton in zijn geboortedorp Amarillo, op acht uur rijden van Huntsville. Die avond reed hij naar zijn favoriete meer. Daar heeft hij aan de waterkant zitten vissen en een biertje gedronken, om het einde van de slepende zaak te vieren.