Waarom je van mdma breinschokken krijgt, en wat je er tegen kunt doen

In je eigen bed liggen na een vierdaags festival is een van de lekkerste dingen ooit. Na een lang weekend vol modder, poepen in dixi's, en het dealen met een mysterieuze lauwe vloeistof die uit je haren druppelt nadat iemand een fles in de menigte heeft gesmeten, is de gedachte aan thuis slapen en douchen hetgene wat me er die laatste ochtend doorheen sleept, terwijl ik mijn kapotte tent in de achterbak leg en hoop dat degene met wie ik meerijd niet te hard gaat op de weg terug naar huis. Zo voelde ik me dit jaar na Glastonbury. Maar er klopte iets niet toen ik op m'n eerste nacht terug thuis in bed lag. Toen ik m'n ogen dichtdeed en me opmaakte voor 15 uur diepe slaap, voelde ik een scherpe pijn in m'n rug, die vervolgens richting mijn borst en armen trok. Dit bleef constant gebeuren. Stel je een combinatie voor van een elektrische shock en dat moment van pure genot als een pil inslaat, maar dan zonder de behoefte om een gesprek van drie uur met een vreemde te hebben in de rokersruimte. Het was behoorlijk verontrustend. Mijn hart bonsde, en ik dacht even dat ik dood zou gaan. Achteraf gezien was dat natuurlijk een beetje overdreven, maar door het gebrek aan slaap en de aanslag op mijn serotoninepeil kon ik niet heel helder nadenken. Terwijl ik daar lag, in paniek en badend in het angstzweet, deed ik het enige verstandige dat je in zo'n situatie kunt doen: een zelfdiagnose stellen via Google. Terwijl ik in het donker eindeloos doorscrolde, leek het me steeds duidelijker worden dat ik een hartaanval had, maar godzijdank kwam ik nog voordat ik 112 belde op een site uit "voor mensen die genieten van drugs" waar ik mijn symptomen zag staan: ik had last van breinschokken.

Weleens van gehoord? Nee, ik ook niet. "IK GA KAPOT AAN DIE BREINSCHOKKEN!! GEEN GRAP!" schreef een forumgebruiker. "Mijn hele brein voelt alsof het geëlektrocuteerd wordt, vooral als de rillingen door mijn herstemstam en mijn nek gaan."

Elke keer als ik in slaap probeerde te vallen kwamen ze terug, kloppend door mijn lichaam, waardoor ik trilde en schudde. Nu ik bang was dat slaap mijn doodvonnis zou betekenen, begon ik meer over dit onderwerp te lezen en kwam ik erachter dat breinschokken vrij veel voorkomen. Er is eigenlijk geen onderzoek naar gedaan, maar er wordt vaak gesuggereerd dat deze schokken een bijwerking zijn van xtc-gebruik; dat gevoel heeft te maken met de pogingen van het brein om het serotonineniveau te reguleren, aangezien door xtc veel serotonine vrijkomt. Sommige mensen die antidepressiva slikken ervaren de schokken ook, waardoor deze verklaring alleen nog maar plausibeler klinkt.

Na een Facebookoproepje, waren er een heleboel mensen die met me wilden praten over hun schokkende brein, als gevolg van hun drugsgebruik.

"Ik ben naar het festival Bugged Out geweest, en ik denk dat ik in totaal vier of vijf pillen heb geslikt dat weekend, vertelde de 25-jarige Anne via een Facebookchat. Ze legde me uit dat ze een geweldige tijd had gehad, totdat ze weer thuis was in Londen: "Elke keer als ik bewoog, opstond of ging lopen voelde het alsof ik een elektrische schok in mijn hoofd kreeg. En het voelde alsof mijn ogen mijn lichaam niet konden bijhouden."

Net zoals ik, raakte Anna in paniek – maar in plaats van het internet te raadplegen, ging ze als een verstandig mens naar een dokter voor een diagnose. Het probleem was alleen dat ze dokter niet vertelde dat ze aan de pillen had gezeten –"dus het was een beetje nutteloos; ze zei dat ik gewoon een verkoudheid had". Ellie (22) had een soortgelijke ervaring toen ze thuis kwam van Sonar festival. "Ik lag gewoon in bed en kreeg toen last van een scherpe pijn, en ik verkrampte," vertelde ze via Facebook. "Er gebeurt iets raars met je hoofd en je kunt er niks tegen doen – het is vrij eng en je kunt niet doen alsof het er niet is. Het hield bij mij zo'n vier dagen aan."

Hoe meer mensen ik sprak, hoe meer soortgelijke verhalen ik hoorde. De meesten hadden hun verhaal nooit met iemand anders gedeeld. Zoals een jongen die Johnny heet zei: "Ik dacht dat ik gewoon gek aan het worden was, snap je?"

Dr. Cathy Montgomery is een docent psychopharmacologie aan de John Moores University in Liverpool, wat betekent dat ze veel over drugs weet. "We weten niet precies wat het is of waardoor het ontstaat," legde Cathy me aan de telefoon uit, "maar ze worden ervaren als een elektrische schok in het hoofd, vaak aan de onderkant van het schedel of in de nek, die milliseconden tot seconden aanhoudt." Cathy's verklaring klonk precies als wat ik – en anderen die ik sprak – hadden ervaren. Maar ik kon niet begrijpen waarom ik opeens last kreeg van deze schokken, na jaren van drugsgebruik waarbij het ergste een gescheurde lip of een milde depressie was. "Ze treden eerder op in een periode van heftig of langdurig gebruik," zei Cathy om me gerust te stellen, "want je brein krijgt dan geen kans om zijn serotonineniveau tussen de keren dat je het gebruikt op peil te brengen. Dan is er een opeenstapelende uitputting, waardoor het langer duurt om de boel weer normaal te krijgen." Ze wees er ook op dat "het gebruik van meerdere drugs tegelijk leidt tot meer afgifte van neurotransmitters en dus tot een hogere kans op uitputting." Dat betekent eigenlijk dat het mixen van drugs breinschokken erger maakt.

Mijn schokken hielden bijna een week aan, waardoor ik me in de supermarkt soms plotseling aan een schap vast moest grijpen, of mezelf in een foetushouding moest wiebelen als ik 's nachts bezweet wakker lag, maar Anna vond de hele ervaring op een gegeven moment wel prettig worden.

"Toen ze minder intens werden voelde het eigenlijk best lekker," zei ze, "alsof je aan de pillen zit, maar dan wat milder, in de geruststellende wetenschap dat mijn hersenen niet aan het smelten waren."

Anna vond het misschien prettig, maar ik vond het verschrikkelijk, dus vroeg ik Cathy wat we moeten doen om deze ongewenste rillingen op de maandagmorgen te reduceren – behalve niet zoveel pillen achter elkaar slikken natuurlijk. In een ideale wereld – daar zijn we het wel over eens – zouden we allemaal getest worden om te zien of we vatbaar zijn voor deze bijwerkingen, en zouden we de kwaliteit van de drugs zelf ook testen. Maar totdat de drugswetten grondig worden herzien, lijkt dat geen reële optie. "Het beperken van het mixen van drugs kan helpen," aldus Cathy. "Het gebruik van xtc en cocaïne tegelijkertijd kan bijvoorbeeld schadelijker zijn dan het afzonderlijk nemen van die drugs." Het verkorten van de gebruiksduur is ook een goede strategie; regelmatig een pauze nemen tussen de keren dat je drugs gebruikt kan de mate waarin breinschokken voorkomen doen afnemen.
Als geen van deze opties je iets lijkt – maar kom op: je hoeft geen hele schep cocaïne te nemen als je al twee pillen op hebt – dan heeft Cathy nog één laatste optie: tryptofaan. "Als je jezelf in een staat bevindt waarin je serotonineniveau is uitgeput, dan moet je aminozuren eten, die de serotonineproductie bevorderen," legde ze uit. Dingen als kalkoen, zalm en eieren zijn dan wat je nodig hebt om je brein weer de oude te laten worden –maar eet niets anders bij je kalkoen, zoals koolhydraten of fruit, omdat dat er misschien voor zorgt dat de juiste stoffen je hersenen niet bereiken. De volgende keer dat je naar een festival gaat en van plan bent om elke dag een dubbele dosis drugs te nemen, vergeet dan dus niet de zalm in te pakken.