Alberto maakt 36 jaar lang foto’s van alles wat hij met zijn rechterhand doet

Alberto Frigo maakt van alles wat hij met zijn rechterhand doet een foto. Vrijwillig. Hij doet dat al vanaf 2004, en is van plan dat tot zijn zestigste vol te houden, tot 2040. Hij noteert ook alle muziek die hij herkent in partituur en maakt 3D-modellen van alle figuren die hij in de wolken ziet. Het is belangrijk om te benadrukken dat het niet gaat om het sporadisch vastleggen van sommige handelingen met rechts, liedjes of wolken. Nee, álle handelingen met rechts, álle liedjes en álle wolken worden vastgelegd. Naast handelingen met rechts, liedjes en wolken heeft hij trouwens nog 15 categorieën waarin hij data verzamelt en uitschrijft, fotografeert of op een andere manier tastbaar maakt.

Hij is niet de enige, er is een hele beweging die dat doet en het heeft een naam;

self-quantification. Toch is Alberto Frigo, een Italiaan die nu in Stockholm woont, ook in de wereld van the quantified self een buitenbeentje. Quantifiers monitoren zichzelf meestal op dingen als dieet, bloeddruk en slaap met als doel zichzelf te verbeteren. Alberto verzamelt grappige wolken, filmpjes van de openbare ruimtes en gedichten die hij s'nachts improviseert, met als doel… Tja, met welk doel eigenlijk? Ik Skypete een uurtje met Alberto over zijn project. Dit is de Alberto in kwestie.

VICE: Oké Alberto, hoe heb je dit project in vredesnaam op je hals gehaald?
Alberto: De eerste keer dat ik op mezelf woonde vond ik het super spannend om eten voor mezelf klaar te maken en dat soort dingen. Dus ben ik dat vast gaan leggen met camera's die ik van school kon lenen. Ik raakte gefascineerd door het continu vastleggen van mijn leven. Ik heb daarom een tijdje geprobeerd om een soort pak te maken dat alles wat ik doe continu vastlegt, maar dat werd niks. Toen heb ik besloten dat ik niet alles hoef vast te leggen en heb ik een keuze gemaakt in wat voor momenten ik vast zou gaan leggen. Door foto's te maken van alles wat ik met mijn rechterhand doe ontstaat er een mooi DNA van alle activiteiten die ik doe. Voordat we ingaan op waarom je dit doet, waarom heb je besloten om dit ZESENDERTIG jaar lang te gaan doen?
Ik heb uitgerekend dat wanneer ik alle foto's naast elkaar zet op een bepaalde grootte, er een perfect vierkant van 12 bij 12 meter ontstaat. Dus ik moet doorgaan tot ik 60 ben, daarna hoef ik niets meer te fotograferen. Wat nou als je per ongeluk je camera aanraakt met je rechterhand, hoe neem je er dan een foto van?
Daarvoor heb ik nog een andere camera. Een expositie van de piepkleine foto's van dingen die Alberto met zijn rechterhand doet.

Maar goed, je spaart ondertussen niet alleen maar foto's.

Klopt. Toen ik in Zweden woonde had ik een klein boerderijtje waar ik heel veel gereedschap gebruikte. Maar toen ik mijn rug blesseerde kon ik al dat gereedschap niet meer gebruiken, en dus ook niet fotograferen. Ik ben toen gaan nadenken over andere aspecten van mijn leven die ik kon gaan vastleggen.

Toen ben ik begonnen met het vastleggen van dromen en liedjes die ik herkende enzovoorts. Ik verhuisde toen naar China, waar ik heel veel rommel op de grond zag liggen, dat ben ik ook gaan verzamelen. Langzaam ben ik niet alleen dingen van mezelf gaan verzamelen, maar ook dingen uit de omgeving.

De vraag die ieders lippen brandt: word je er niet doodmoe van?

Aan de ene kant denk ik er niet eens meer over na. Als ik een deur moet openmaken met een pasje weet ik van te voren toch al dat ik om die deur open te krijgen dat pasje moet pakken. Dat is een handeling op zich. De handeling van de foto plak ik er dan automatisch aan vast. Het is echt een automatisme geworden. Het vastleggen dicteert mijn gedrag niet, eerder andersom. Als je het zo bekijkt ga ik er na mijn zestigste gewoon mee door, maar dan zonder de foto's.

Die diagram voor zelfkennis die Alberto opstelde aan de hand van de 14e eeuwse filosoof Ramon Lulle's wiel der kennis.
Gek.
Tja, ik weet haast niet beter. Wat vind jij? Het lijkt me allemaal een beetje compulsief. Was je al zo voordat je hieraan begon?
Nee, en ik denk ook niet dat het compulsief is. Een boel mensen denken dat ik dit doe om over een of ander trauma heen te komen, maar voor mij is het meer een manier om heel veel dingen te doen zonder te hoeven stoppen om terug te kijken. Het is iets om me bezig te houden. Heb je er al iets van geleerd?
Wat ik er van geleerd heb is dat de manier waarop je je leven documenteert heel erg bepalend is voor hoe je je leven lijdt. Vroeger filmde ik nooit openbare ruimtes, maar sinds ik het ben gaan doen ben ik het gaan opzoeken en ben ik overal ter wereld geweest om de openbare ruimte te filmen. Wat doe je eigenlijk voor werk?
Hahaha. Ik doe iets dat virtual ethnography heet. Ik gebruik mijn eigen project om dat te doen. Ik laat mensen mijn project zien en analyseer de manier waarop zij de data interpreteren.

Een virtuele impressie van het gebouw dat Alberto wil gaan bouwen om al zijn verzamelde data tentoon te stellen.
Wat ga je doen als dit project voorbij is?
Alle technologie achter me laten en ergens heen verhuizen waar het warm is. Misschien vanaf mijn zestigste beginnen met het gebouw te bouwen. Ergens op een afgelegen plek. Hoe duur zou dat gebouw worden?
Éen miljoen euro. En wat nou als dat nooit lukt en al de data die je al die jaren hebt verzameld verloren gaat? Zou het al die moeite dan waard geweest zijn?
Ja. Dan was het een manier om ervaringen te triggeren. Ik ben naar Zweden verhuisd om te leren hoe ik alle technologieën die ik hiervoor nodig had te beheersen en toe te passen. Daarna ben ik in Amerika gaan wonen, daarna Canada, ik heb het uitgemaakt met mijn Zweedse vriendin omdat ze mijn project niet meer trok. Het project heeft mijn leven gevormd.

Volg Alberto's project via zijn website: http://2004-2040.com/