FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Dirty Beaches probeert erachter te komen wat een man nu precies een man maakt

Alex Zhang Hungtai heeft ongeveer op de hele wereld gewoond, wat misschien de reden is waarom hij prachtige, sombere rockabillyballads schrijft over het nomadenbestaan.

Alex Zhang Hungtai heeft ongeveer op de hele wereld gewoond, wat misschien de reden is waarom hij prachtige, sombere rockabillyballads schrijft over het nomadenbestaan. Hij is momenteel aan het touren en omdat hij 15 juli op Sleazefest staat in Amsterdam mailden we hem wat vragen over de Aziatische muziekscene, zijn nieuwe album Badlands en, omdat hij een groot filmliefhebber is, zijn favoriete filmscènes.

Advertentie

VICE: Je bent geboren in Taiwan – treed je daar ook weleens op?
Alex Zhang Hungtai: Ik heb er nog nooit op een podium gestaan, maar wil het wel heel graag. Ik ben erg benieuwd naar de scene daar.

En hoe zit dat met China, waar je onlangs getourd hebt? Is de Chinese muziekscene veranderd door die gigantische groei van de economie?
De economische groei van China stimuleert momenteel de ontwikkeling van de middenklasse. Hierdoor kan de nieuwe generatie jongeren zich focussen op het maken van muziek in plaats van zich al op jonge leeftijd kapot te moeten werken om hun familie te ondersteunen. Kinderen mogen er weer kinderen zijn en de levensstandaard verbetert aanzienlijk.

Hoe sta jij hier zelf in, met je gemengde achtergrond? Voel je hier ook het effect van?
Ik ben niet in China opgegroeid, dus ik bekijk het land vanuit het perspectief van een buitenstaander. Maar dit principe is trouwens nogal aan het veranderen. De verschillende werelden van kunst, muziek en entertainment komen mede door het internet in toenemende mate met elkaar in contact en de grenzen van onze identiteit vervagen. Nieuwe ontwikkelingen dringen niet alleen meer door tot onze directe omgeving, maar bereiken de hele wereld.

Heb je ooit in Nederland opgetreden?
Ik ben er nog nooit geweest, maar ben erg nieuwsgierig naar het voedsel en de cultuur. Als je nog eetsuggesties hebt voor als ik er binnenkort ben, dan hoor ik het graag!

Advertentie

De nummers op je nieuwe album Badlands hebben meer weg van pop dan je eerdere, experimentelere werk. Is daar een reden voor?
Dit was een album dat ik altijd al wilde maken. Ik heb er een hoop oude ideeën in verwerkt die bij mijn eerdere bands niet aansloten. Het was fijn om de muziek uit mijn vaders tijd te gebruiken en die te kunnen herinterpreteren vanuit een modern oogpunt.

Waar gaat het album over?
De nummers zijn geïnspireerd op het vrije leven zoals dat door de Beat Generation werd gedefinieerd. Andere thema’s zijn met name afkomstig uit de Amerikaanse blues, zoals de omgang met vrouwen, de duivel, ballingschap, afwezigheid van het thuisfront, enzovoorts. Ik heb me ook in het werk van Elvis verdiept: dat bracht me recht naar het hart van de Amerikaanse muziek. Een hele nieuwe wereld openbaarde zich: van gospel en R&B tot folkmuziek. Ik was compleet overdonderd. Al deze archetypen en symbolen mengde ik met mijn persoonlijke reiservaringen. Het resultaat is een fictief karakter dat veel overeenkomsten vertoont met mezelf: iemand die alles achterlaat en op weg gaat naar God weet waar, om uit te vinden wat een man nu precies een man maakt.

Zijn de atmosferische elementen in je nummers het toevallige resultaat van je eerdere experimenten met drones, of is er een andere verklaring?
Ik maak een groeiproces door dat onder artiesten heel gewoon is. Iedere stap is cruciaal en fungeert als een bouwsteen voor toekomstige ontwikkelingen.

Advertentie

Ik las ergens dat je een enorme filmfreak bent. Zou je een paar favoriete filmscènes kunnen noemen en uit willen leggen wat ze voor je betekenen?

Het einde van Days of Being Wild (Wong Kar-Wai, 1990)

Deze film lanceerde op mijn zeventiende mijn verslaving voor het werk van Wong Kar-Wai. Op het moment dat ik hem zag – dit was in 1997 – werd ook mijn liefde voor film aangewakkerd. Hierna heb ik me als een bezetene op een obscene hoeveelheid films gestort.

Fishing With John (John Lurie, 1991)

Deze film zag ik ook op vrij jonge leeftijd en het was het begin van mijn fascinatie voor een avontuurlijk leven. In die tijd wilden al mijn vrienden de woestijn doorkruisen. Op zestienjarige leeftijd waren ervan overtuigd dat het ons tot mannen zou maken. Toen ik 28 was kwam het eindelijk zover. Ik reed dwars door de VS en vond dit zo geweldig dat ik nog drie keer voor een toer door Noord-Amerika ben gereden. Ik wil dit trouwens nog een keer doen mijn vriendin. Dan verblijven we een paar dagen in iedere stad om de omgeving en het lokale voedsel te ontdekken. Het eten in het zuiden is overigens fantastisch: country steak, pasteitjes, gebraden kip, barbecue spareribs, maisbrood, rivierkreeft, etouffee, gumbo, geweldig!

Wild at Heart (David Lynch, 1990)

Was ieder Dirty Beaches-concert maar zoals Wild at Heart. Net als bij de andere twee films was ik een tiener toen ik hem zag. Het heeft een paar bizarre ideeën in mijn hoofd geplant die er tien jaar over deden om op te bloeien. Als je de bovenstaande drie werken samenpakt, heb je in feite de essentie van Dirty Beaches te pakken. Ze hebben me op jonge leeftijd gevormd en het langdurige effect ervan heeft zich in de loop der jaren ontpopt tot iets dat mijn wildste dromen overstijgt.

Dirty Beaches staat 15 juli op Sleazefest (op het ADM in Amsterdam), met verder onder anderen Atomic Suplex, Vicky Leytones en JC Thomaz and the Missing Slippers. Proef hier vast een beetje voor.

REDACTIE VICE