Ik testte het hoverboard waarvoor Wiz Khalifa gearresteerd werd op het vliegveld

Twee weken geleden was ik bij een optreden van Wiz Khallifa, en keek ik toe hoe de zevenentwintigjarige rapper over het podium reed op iets dat zich het best laat beschrijven als een uit zichzelf balancerende, horizontale skateboardstep met twee wielen. Hij was shirtloos, en gooide gehuld in een duur ogende mariachibroek twee enorme opblaasbare blunts het publiek in – maar de meeste aandacht ging toch wel uit naar zijn kleine vervoersmiddel. Op een gegeven moment deed hij er samen met vier vrienden een gesynchroniseerd dansje mee, en toen Pete Wentz van Fall Out Boy (waarmee Wiz op tour is) zijn opwachting maakte, reed ook hij er het podium mee op.

Vorig weekend werd Wiz vervolgens getackled en in de boeien geslagen door zes agenten op een vliegveld in LA – naar verluidt omdat hij weigerde van zijn nieuwe vervoermiddel af te stappen. De media noemen het inmiddels een hoverboard, omdat hij twitterde: 'Ik kom op voor onze generatie, en onze generatie zal op hoverboards rijden, als je dat niet leuk vindt kun je een pik zuigen!' (Mijn pogingen om contact op met zijn platenlabel bleven helaas vruchteloos.)

Deze ene tweet wijst twee dingen uit over horizontale, elektrische tweewielsteppen: a) deze dingen zijn razend populair, en b) niemand weet hoe je ze moet noemen. Sommige mensen zeggen dus 'hoverboard', anderen 'segway zonder stuur,' 'skywalker' of 'airglider', en een vriend van me zegt 'rapstep' omdat zoveel rappers ze lijken te hebben. Daarnaast is er een zee aan merken die ze aanbieden – terwijl er maar een paar producenten zijn.

Op het eerste gezicht lijkt het iets uit een matige scifi-extreme-sports-film, maar als je rappers of EDM-dj's volgt op Instagram word je ermee overspoeld. Young Thug reed er samen met een vriend rondjes mee, Skrillex deed er een rare 'heelflip' mee, en Soulja Boy heeft zelfs een eigen merk – Soulja Boards – waar hij op rijdt met schoenen met lampjes erin.

Door het pittige prijskaartje (de Phunkeeduck en IO Hawk kosten 1300 euro of meer – minder spectaculaire varianten kosten ongeveer 270 euro op Amazon) zie je ze nog niet in veel winkels liggen, laat staan over straat rijden. Maar dankzij de kracht van de journalistiek (lees: elk bedrijf dat ik kon vinden genadeloos stalken voor een testmodel) kreeg ik er een te leen, en leerde ik inzien waarom Wiz Khalifa er zo dol op is dat hij zich ervoor liet arresteren.

Mijn testmodel, de MonoRover R2, ziet er min of meer hetzelfde uit als elke andere horizontale elektrische tweewielerstep. Hij was wit met blauwe lampjes die oplichtten onder de druk van mijn voeten. Als je er eenmaal op staat, ga je vooruit door voorover te leunen, en achteruit door met je gewicht op je hielen te leunen. Om naar links of rechts te sturen wijs je met de desbetreffende teen naar de grond, volgens de uitleg. Het is echter een hele taak om erop te komen, want zodra je je eerste voet erop zet weet begint het board te rijden. Na twintig minuten prutsen had ik het onder de knie, en kon het feest beginnen.

Je glijdt moeiteloos door de wereld, terwijl het lijkt alsof je geen vin verroert. Mits je geen trappen, kuilen of drempels tegenkomt kan ik geen geldige reden bedenken om er ooit nog af te komen. Ik bracht er in ieder geval mijn hele vrijdag op door; ik toverde mijn bureau om tot een staand werkstation, en stapte ook niet af om te gaan plassen.

Foto door Mike Pearl

Toen ik op mijn zestiende mijn rijbewijs kreeg, had ik direct het idee dat ik 's werelds beste chauffeur was. Zo praatte ik het voor mezelf goed dat ik 's nachts mijn moeders Honda Accord met tweehonderd kilometer per uur over de snelweg trok, of dat ik zo hard over een bobbel op een zandweggetje heen scheurde dat ik daadwerkelijk een stukje door de lucht vloog. Lang verhaal kort was er een ontsnapping aan een ongeluk voor nodig om te bedaren; deze capriolen gingen door totdat ik een keer bijna crashte tijdens een race tegen een vriend. Toch krijg ik tot op de dag van vandaag het idee dat ik Evel Knievel ben zodra ik een nieuwe vervoermiddel ter beschikking gesteld krijg.

Met de MonoRover in mijn bezit drong het tot me door dat ik nooit meer zou hoeven lopen – waardoor ik tot wat interessante inzichten kwam. Zo leerde ik dat de MonoRover wild begint te piepen wanneer je harder dan tien kilometer per uur gaat. Dit is niet omdat ze bij MonoRover niet van fun houden, maar omdat het ding begint te schudden en je eraf geslingerd wordt – als een kind van een schommel – zodra je te hard gaat.

Daarnaast is de huidige generatie stepboards niet echt klaar voor stoepranden of asfalt; alles wat niet perfect glad is vormt in feite een probleem. Als je te langzaam gaat kom je vroeg of laat klem te zitten, en als je te hard over obstakels heen ragt wordt je er dus af geslingerd. Eén foute inschatting en je gaat op je plaat, en je weet dat de mensheid vol verrukking wacht op video's van mensen die zich er lelijk mee bezeren. Op dit punt in de revolutie der persoonlijke vervoersmiddelen is het ook geen gekke aanname dat iemand die rond zoeft op een MonoRover op zijn minst een beetje een rijke lul is. Terwijl ik op een avond naar de wasserette MonoRoverde, schreeuwde iemand naar me: "Hey! Wat heb jij nou onder je voeten zitten? Een lul op wielen?"

Op Twitter beweerde Wiz Khalifa dat hoverboards/rapsteppen/skywalkers/stepboards 'DE technologie zou zijn die iedereen over een half jaar gebruikt." Misschien is hij net iets te enthousiast in zijn berekeningen, maar zodra ze wat stabieler en betaalbaarder worden, zou je binnenkort op een stoep bij jou in de buurt zomaar van je sokken gereden kunnen worden door een MonoRover. En dat is geen ramp: rond glijden is fucking leuk, en elk middel dat fun aan de man brengt heeft mijn zegen. Er moet alleen wel nog even een normale naam voor verzonnen worden.