Een tijdje geleden deed ik uit journalistiek oogpunt (HAHA, ik zei ‘journalistiek’!) auditie voor het Net5-programma Achter Gesloten Deuren. Een programma dat de meeste mensen kijken na een dag waarop alles tegenzat, om zo weer even ongestoord te kunnen lachen om andermans narigheid en het verrassende acteerwerk. De auditie ging erg goed, ondanks mijn gebrek aan acteerervaring, en dus werd ik een aantal weken daarna gebeld of ik de rol van Oscar wilde spelen in de aflevering Liefdesrivalen. Tijdens dit korte telefoongesprek met de productiemaatschappij schoten er eigenlijk maar twee dingen door mijn hoofd: ‘heet niet iedere aflevering zo?’ en ‘ik doe het, ik doe het, ik doe het’.
In het programma wordt er iedere aflevering een geheim onthuld en deze keer was dat: ‘mijn vriendin weet niet dat ik nog met mijn ex was toen onze relatie begon’. Michael, de hoofdpersoon (hier rechts) en eigenaar van een reclamebureau, had ooit een relatie met Suzan (links), zijn grootste vaste klant en een trut van de bovenste plank. De relatie met Michaels nieuwe vriendin Anne en zijn relatie met Suzan overlapten elkaar drie maanden, maar dat wisten de twee niet van elkaar. Om een of andere reden gaat Anne nu bij Suzan op kantoor werken en komt Michaels geheim boven water. Oscar, ik dus, is Michaels collega en beste vriend en is de enige die Michael de waarheid durft te zeggen. Het kwam er op neer dat ik constant dingen zei als: “Je bent zo dom bezig, je moet gewoon eerlijk zijn” en varianten daarop. Ik speelde dus een goedzak. (Een rol die me volgens collega Abel op het lijf geschreven is, “omdat je door dat Brabantse accent van jou zin krijgt in taart.”) (~?????~)
Anneke speelde Suzan, het kutwijf van de aflevering, en leest in het script nog even na hoe ze dat moet doen. “Want eigenlijk ben ik heel lief,” zei ze. Anneke werkt normaal gesproken als zangeres en als entertainer in Walibi, maar deed dit erbij. Op deze carpoolplek werd de scène opgenomen waarin Suzan Michael meelokt naar een weekendje netwerken in Ermelo, waar ze niet gaan netwerken maar heel veel seks gaan hebben, omdat Suzan Michael chanteert. Of iets dergelijks. Het was nogal een complex verhaal, en een aanzienlijk deel ervan is langs me heengegaan.
Op de carpoolplek waren ook wat vuilnismannen aan het lunchen. “Achter Gesloten Deuren, dat ken ik wel ja. Dat is zo’n programma waar de hele tijd allemaal dingen gebeuren. Kutprogramma.”
Eén ding wat gebeurde was dat Michael en ik, Oscar dus, een broodje aten. “Je bent zo dom bezig, je moet gewoon eerlijk zijn” zei ik maar weer eens tegen hem. Vaste teksten waren er niet, je mocht alles in je eigen woorden vertellen. De regisseur zei dat ik het “heel natuurlijk deed”. Ik had zelf het idee dat ik binnensmonds wat woorden opratelde die vaak niet eens een goede Nederlandse volzin vormden. Dat doe ik normaal ook regelmatig, dus wat dat betreft had de regisseur gelijk.
Hier nog een aantal toegestroomde toeschouwers. “Wat filmen ze? Achter Gesloten Deuren? O God, dat is niet om aan te zien. Kutprogramma.”
De regisseur gaf nog wat aanwijzingen. “Jongens, dit is geen vrolijk programma hè. Het is allemaal één grote bak ellende.”
Deze scène werd in het script beschreven als ‘Michael wil dat Suzan Anne een eerlijke kans geeft. Suzan zet Michael onder druk’. Voor deze scène waren eigenlijk een aantal figuranten nodig, maar die waren verkeerd geïnformeerd over de tijd waarop de opnames begonnen. Een uur na deze scène kwamen er daarom drie mensen binnenlopen, twee meisjes en een oudere vrouw, Barbara. Ze werden meteen weer naar huis gestuurd, want inmiddels was een meisje dat in dit restaurant werkte al ingevallen als figurant. Over figurante Barbara, die nadat ze te horen kreeg overbodig te zijn lichtelijk beteuterd was, stond in het script dat ‘er geprobeerd moet worden haar onherkenbaar in beeld te brengen, want ze is al veel vaker figurant geweest’. Dat was deze keer dus gelukt, want Barbara kon meteen weer met de trein naar huis.
In deze scène gaat Michael verhaal halen bij Suzan. Wat er precies aan de hand was en welk verhaal hier gehaald werd weet ik niet, maar ik kwam ook in deze scène voor. In het script stond dit beschreven als: ‘Michael en Oscar lopen door een gang. Oscar loopt door.’ Ik moest tijdens dit doorlopen weer eens oprakelen “dat hij dom bezig was en gewoon eerlijk moest zijn”. Ik dacht aan de wandtegeltjes over eerlijkheid die bij mijn oma boven de kachel hingen en dreunde er een paar op. In het echte leven zou het me een worst wezen wie het met wie doet, dus ik moest me flink inleven, maar ook hier stond het er meteen goed op.
Hier zat Pacalle, de secretaresse van het kantoor waar de opnames waren. Ze wilde niet op de foto. “Achter Gesloten Deuren? Dat is verschrikkelijk. Ik durf het bijna niet te zeggen, maar dat is echt een kutprogramma. Waarom zou je daar in godsnaam aan mee doen?” vroeg ze aan me. Dit was al de derde keer dat ik het woord ‘kutprogramma’ hoorde en ik had niet meteen een passend antwoord klaar. Waarom deed ik dit eigenlijk? Pascalle vroeg of ik een snoepje wilde. Ergens op de wereld werden die dag zeehondjes doodgeknuppeld, maar haar medelijden ging uit naar mij, een persoon met een bijrol in Achter Gesloten Deuren. Haar ogen keken me aan zoals mijn moeder ooit naar me keek toen ik als vierjarige met mijn mond op de salontafel was gevallen en er een volmaakte afdruk van al mijn melktanden achterliet. Ik dacht aan mijn moeder. Zij was vast wel heel trots op me. Zij kijkt nooit tv.
Advertentie
Advertentie