Deze man woont in zijn eentje in een spookstad in de woestijn

Nu woont er nog maar één persoon in Cerro Gordo: een zekere Brent Underwood, de eigenaar van dit stuk grond.

“Het is er lekker rustig,” zegt hij. “Maar het duurt wel even voordat je eraan went. Als er iets gebeurt, ben je uren verwijderd van mogelijke hulp – of überhaupt van andere mensen.”

De 32-jarige Underwood kocht Cerro Gordo op vrijdag 13 juli 2018. Hij betaalde er 1,4 miljoen dollar voor – omgerekend zo’n 1,2 miljoen euro. Dat wist hij op te brengen met zijn volledige spaargeld, donaties van vrienden en een lening.

In eerste instantie wilde hij er een groot openluchtmuseum van maken en zich vol op het toerisme storten. Maar tweeënhalf jaar en wat onverwachte ontwikkelingen later ziet Underwood het verlaten dorpje gewoon als zijn thuis.

“Ik zat al een tijdje te denken om in vastgoed te investeren,” vertelt hij aan de telefoon. “Toen dit langskwam wist ik dat ik deze kans met beide handen aan moest grijpen – ik had nog nooit iets gezien met zo’n rijke geschiedenis.”

Underwood ontdekte de plek doordat een vriend een linkje had doorgestuurd – als grap. “Hij stuurde me om drie uur ’s nachts een link door naar een of ander vastgoedblogje, waarop iets stond als: ‘Koop je eigen spookstad!’ Het was niet serieus bedoeld, maar toen ik het de volgende ochtend las, dacht ik: wauw, dit wil ik.”

Hij belde de eigenaar om zijn interesse kenbaar te maken en kreeg te horen dat hij achteraan de rij aan moest sluiten – er waren blijkbaar meer kapers op de kust. Daarnaast moest hij ook het geld nog bij elkaar zien te schrapen.

“Toen begon ik gewoon vrienden op te bellen. Zo van: ‘Hey, wil je een spookstadje kopen?’”

Toen Underwood genoeg geld bij elkaar had gesprokkeld, wist hij de deal te sluiten en werd hij eigenaar van een landgoed van 1,6 vierkante kilometer. Een surrealistisch moment, noemt hij het. Maar dat was nog maar het begin.

Robert, die jaren als klusjesman werkte in Cerro Gordo, ging naar huis om bij zijn vrouw te zijn. En Underwood, die in Austin niet meer aan de bak kon, nam tijdelijk zijn plek in.

“Toen ik aankwam was het maart en woedde er een flinke sneeuwstorm. Dat ben ik nauwelijks gewend, omdat ik in Texas woon en in Florida ben opgegroeid, dus ik was er totaal niet op voorbereid,” zegt Underwood. “En toen zat ik daar vijf of zes weken vast. Ik kon letterlijk geen kant op, want de laatste tien kilometer naar het dorpje is een steile, onverharde weg, en zodra er een flink pak sneeuw ligt blijft dat er liggen totdat het smelt.”

Underwood miste in die eerste paar weken de gemakken van het moderne leven, zoals stromend water en sociaal contact. Maar na een tijdje raakte hij er steeds meer aan gewend.

“Ik begon er ook steeds meer de schoonheid van in te zien,” zegt hij. “Ik bevond me tijdens de pandemie ineens in een unieke situatie. Ik had niet dezelfde zorgen als mensen in de stad.” Underwood hoefde geen mondkapje te dragen of afstand te houden – er was immers geen kip.

Sinds het begin van de pandemie is hij één keer weggeweest uit Cerro Gordo, om zijn blinde darm te laten verwijderen. Omdat hij alleen verzekerd is in Texas, kon hij de operatie niet vergoed krijgen in Californië. En dus vloog hij naar Austin, waar hij de operatie onderging, en zat hij twee dagen later weer in het vliegtuig terug.

Underwood zegt geen plannen te hebben om er een bewoond dorp van te maken, maar geeft toe dat het soms wel eenzaam is. Kort nadat hij erheen verhuisde gingen hij en zijn vriendin uit elkaar, omdat “niemand met iemand samen wil zijn die in zo’n gat woont.” Sinds de uitbraak van de pandemie heeft hij geen enkel familielid gezien.

Ook vindt hij het moeilijk dat hij zijn vrienden niet meer om zich heen heeft en is hij soms bang dat hij alle actie mist. “Maar mijn vrienden beleven nu, als het goed is, ook niets,” zegt hij. “Dus daar hou ik me dan maar aan vast als ik me eenzaam voel.”

Soms krijgt hij wel degelijk bezoek. Meestal zijn het nieuwsgierige mensen die over zijn avontuur hebben gehoord, maar soms krijgt hij ook visite van beroemdheden. Een paar weken geleden kwam acteur Cole Sprouse bijvoorbeeld nog langs. Ook is rapper G-Eazy een keer op bezoek geweest. En vorig jaar mei kwam acteur Jeff Goldblum er een aflevering opnemen van zijn tv-programma The World According to Jeff Goldblum.

“De aflevering ging over de geschiedenis van denim – de spijkerbroek is eind negentiende eeuw ontworpen door Levi Strauss, voor Californische mijnwerkers. Dus ook in Cerro Gordo droegen veel mijnwerkers toen al spijkerbroeken.” 

Underwood zegt dat Goldblum “heel aardig” was. Ze hebben heel lang nagepraat over de geschiedenis van Cerro Gordo en de zilvermijnen.

“Het is altijd leuk als er bezoekers zijn, maar ook een beetje vreemd omdat de pandemie dan ineens dichtbij komt,” gaat hij verder. “Daar ben ik normaal gesproken nooit mee bezig. Maar als er mensen langskomen, vraag ik ze wel of ze zich van tevoren willen laten testen.”

Van de vierhonderd gebouwen die ooit in Cerro Gordo hebben gestaan, staan er nog twintig overeind, waaronder een oud bordeel, een slaapvertrek en een winkel. Bij de meeste kun je de kogelgaten nog zien zitten. Aangezien het bijna onmogelijk is om bouwmaterialen in het dorp te krijgen – het bevindt zich namelijk op een bergtop – haalt Underwood nu hout uit de ingestorte mijnen in de omgeving.

“Hout blijft in de mijnen in zeer goede staat,” zegt hij. “Het is er niet te vochtig, niet te droog, en het wordt niet blootgesteld aan zon, sneeuw of regen. Dus voor de renovatie gebruik ik gewoon hout van 150 jaar oud.”

Underwood brengt veel tijd door in dit soort mijnen. Er valt zat te verkennen, want er zit zo’n vijftig kilometer aan mijnschachten in de omgeving. Hij vindt er allerlei objecten, zoals oude kogels, een pistool, krantenartikelen, dynamiet en een jasje van 103 jaar oud. En een keer een koffer vol liefdesbrieven, scheidingspapieren, mijnpapieren, rechtsdocumenten en onbetaalde cheques – allemaal afkomstig van een zekere Chet Reynolds. “Hij heeft hier waarschijnlijk zo’n twintig jaar gewoond,” zegt Underwood. “Ik geloof niet dat hij het makkelijk heeft gehad.”

Al deze objecten belanden uiteindelijk in de winkel, die Underwood heeft omgetoverd tot museum. Maar wat er nog ontbreekt is een spijkerbroek van het eerste uur, waar verzamelaars zo’n 100.000 dollar voor neer zouden tellen. Zulke broeken zijn al eerder rondom Cerro Gordo aangetroffen, zegt Underwood. Hij hoeft ze alleen nog maar te vinden.

’s Avonds gaat hij terug naar zijn eigen huis, waar hij beelden van zijn avonturen op social media zet – op YouTube, Instagram en TikTok heeft hij al aardig wat volgers. Hij belt nog even met vrienden en familie, en de volgende dag begint alles weer van voren af aan.

Het klinkt hartstikke mooi, maar dit leven heeft natuurlijk ook een boel mindere kanten. Hij moet erop vertrouwen dat bezoekers water en eten meenemen. Om de twee weken rijdt hij zelf naar de dichtstbijzijnde markt om groente en fruit in te slaan. En alleen zijn is soms gewoon ook geen pretje.

“Voordat ik Cerro Gordo kocht, geloofde ik niet per se in geesten,” zegt Underwood. “Ik wist wel dat het dorpje spookachtig werd genoemd, maar ik had daar verder nooit zo over nagedacht. Maar toen ik op een avond naar een plekje liep waar ik altijd heen ga om de zonsondergang te zien, zag ik iemand achter het raam van het slaapvertrek. Het licht brandde, en toen werd het gordijn dichtgetrokken.” 

Underwood ging ervan uit dat het een van de aannemers was die een paar weken eerder wat werk hadden verricht. Maar toen hij Robert de klusjesman er de volgende dag over sprak, wees die erop dat die aannemers er al weken niet waren geweest.

“Dat was wel heel maf. Ik vond het maar niks dat dat was gebeurd, dus vanaf dat moment ging ik ’s avonds niet meer naar het slaapvertrek,” zegt Underwood. “En eigenlijk vermijd ik het overdag net zo goed. Ik hoef er ook niet per se naartoe.”

Het was niet het meest traumatiserende dat hij in Cerro Gordo heeft meegemaakt. Niet lang nadat hij het dorp had aangekocht, brak er brand uit op de heuvel en gingen een paar oude gebouwen in vlammen op. 

“Ik dacht eerst dat er geschoten werd, maar toen ik naar buiten keek was de heuvel helemaal aan het gloeien en dacht ik dat iemand vuurpijlen had afgeschoten,” herinnert hij zich. “Pas toen ik buiten was realiseerde ik me dat een van de gebouwen in de fik stond – net in tussen de verblijfsplekken van Robert en mij in. Robert verplaatste zijn truck omdat zijn achterlichten smolten. Er lag veel dynamiet in de buurt, en explosieven, dus het had nog best rampzalig af kunnen lopen.”

Underwood belde de brandweer, maar die deed er twee uur over om er te komen. Bij gebrek aan stromend water moest hij de laatste beetjes water die hij nog had gebruiken om het vuur op de heuvel te blussen. Verder zat er niets anders op dan toekijken hoe de vlammen hun werk deden.

“Het was net een nachtmerrie: je ziet je hoop, dromen, spaargeld en deze onvervangbare geschiedenis allemaal in vlammen opgaan, en het enige wat je kunt doen is wachten totdat de brandweer er is. Uiteindelijk zijn twee gebouwen en een hut verloren gegaan. De brandweer kon de brand bedwingen, maar de schade was alsnog vrij aanzienlijk.”

“Dat was waarschijnlijk de ergste dag. Niet alleen daar, maar gewoon van mijn hele leven.”

“Sinds ik de drukte van de stad niet meer om me heen heb, is het duidelijker geworden wat ik echt belangrijk vind,” zegt hij. “Zoals Cerro Gordo renoveren.”

Underwood is zich ervan bewust dat hij zijn hervonden gevoel van eigenwaarde en tevredenheid deels te danken heeft aan het coronavirus. Hij denkt althans niet dat hij de persoon was geworden die hij nu is, als de wereld niet op z’n kop was gezet door de pandemie.

“Als het virus deze zomer wat meer onder controle is, hoop ik gasten te kunnen laten overnachten,” zegt hij. “Ik heb altijd de historie in leven willen houden, maar tegelijkertijd wil ik het dorp ook zo comfortabel maken dat mensen er willen verblijven.”

Wat Underwood betreft zal Cerro Gordo nooit echt klaar zijn: zodra het spookstadje gerenoveerd is en er bezoekers langs kunnen komen, wil hij namelijk uitbreiden. Hij wil meer hutten bouwen en kampeerplekken maken. Hij denkt dat hij er zijn leven lang nog wel zoet mee zal zijn.

“Als iemand me vraagt wat mijn exitplan is, dan zeg ik dat ik doorga totdat ik doodga,” zegt hij. “Ik denk dat zoiets alleen kan werken als je bereid bent om je leven eraan te wijden.”

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE US.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.