Een ode aan meneer Pinguïn, een man met een missie

Veel mensen hebben een passie die geheim is, en ook vooral geheim moet blijven. Zoals die verzameling van vreemde spullen die je stiekem in je bureaula verstopt, dat mysterieuze bestand dat je op een externe harde schijf hebt gezet, of al die tabbladen over een of andere fetisj die je stiekem in je incognitovenster hebt geopend. Dingen die je liever niet aan andere mensen laat zien, al halen ze er in werkelijkheid waarschijnlijk hun schouders voor op. En het zou toch eigenlijk ook wel leuk zijn als je die passie gewoon met iemand kunt delen.

Alfred David, een Waal van ver in de tachtig, had er totaal geen moeite mee om zijn passie verborgen te houden. Alfred was verzot op pinguïns, en iedereen mocht het weten. Als hij niet op zijn eigen kunstmatige zee-ijs te vinden was, was hij wel ergens op pad om zijn fascinatie voor deze zeevogel te delen – met willekeurige voorbijgangers, maar ook met beroemdheden zoals Jeremy Clarkson.

Voor Alfred begon het allemaal op zijn Vespa, of beter gezegd: toen hij net van zijn Vespa was gevallen bij een ongeluk. Na een revalidatie van vier jaar was zijn ene heup kleiner dan de andere. Hij werd taxichauffeur, en toen hij in mei 1968 in de stad Verviers een keer wat waggelend naar zijn auto liep, zei de klant in kwestie tegen hem: “Kom op, pinguïn!”

Hij begon pinguïn-gerelateerde voorwerpen te verzamelen, en dat liep na een tijdje wat uit de hand. Niet veel later opende hij een pinguïnmuseum in zijn huis in Geer, een plaats in de provincie Luik. En hij werd ook zelf een beetje een pinguïn. Gehuld in zijn pinguïnkostuum, werd Alfred David geïnterviewd door talloze tv-presentatoren die zijn nieuwe identiteit maar wat interessant vonden – ook kreeg hij sardientjes gevoerd. Hij was ook meerdere keren te gast in de Britse serie Eurotrash, met presentator Antoine De Caunes. Voortaan ging hij door het leven als meneer Pinguïn.

Door alle aandacht die hij kreeg, maar ook de bezoekers die hij ondertussen in zijn museum ontving, bouwde hij in de decennia die daarop volgden een rijke schat aan pinguïn-herinneringen op. Toen ik hem in 2013 ontmoette, waren daar echter alleen nog maar twee archiefkasten van over – en wat anekdotes, zoals die ene keer dat hij Lolo Ferrari had ontmoet.

“Ik zei: ‘Lolo, lieverd, jij hebt helemaal geen borsten. Dat zijn heteluchtballonnen!’” vertelde hij. “Antoine de Caunes moest toen wel even grinniken. Lolo en ik hebben over van alles gepraat. Fijn om haar nog gesproken te hebben voordat ze door haar vriend werd vermoord – ik denk dat hij haar liet verstikken omdat hij jaloers was.” [Haar vriend Éric Vigne werd inderdaad verdacht van moord, maar werd in 2007 vrijgesproken wegens gebrek aan bewijs red.]

Nadat hij zijn vrouw eind jaren negentig had verteld dat hij zijn naam officieel wilde laten veranderen in meneer Pinguïn, wees ze hem de deur en verhuisde hij naar Schaarbeek. “Ze begon het een beetje zat te worden. Maar het is prima zo, ik ben liever alleen.” De 3.500 beeldjes, posters, speelgoed, postzegels en andere snuisterijen die hij in Geer had verzameld, doneerde hij aan een lokaal voetbalteam. Hij hield nog een paar voorwerpen over, waaronder zijn pinguïnkostuum. “Ik ben de tachtig al gepasseerd, en ik heb dit kostuum al dertig jaar. Maar het is heilig voor me.”

Op de dag dat ik hem ontmoette, zat hij op de bank tv te kijken – er stond een Frans film op, die het kijken eigenlijk niet eens waard is als je je kapot verveelt. Soms kwam er iemand langs van de thuishulp. Verzorgers, die hij “zijn vrouwen” noemde.

Zijn passie werkte bij veel mensen op de lachspieren, maar dat kon meneer Pinguïn niet schelen: hij omarmde zijn identiteit. Gelukkig voor hem bestonden er destijds nog geen memes, maar televisie was er natuurlijk wel al. Maar wat mensen ook van hem vonden: hij was op een missie, en wilde pakken wat hij pakken kon. Hij wist naam voor zichzelf te maken dankzij de vele reportages – en de figurantenrolletjes die hij in fictiefilms kreeg, wat hem zelfs een pagina op IMDB opleverde.

Meneer Pinguïn heeft meer dan 200 televisieoptredens op zijn naam staan, en heeft er nooit betaald voor gekregen. “Dat wilde ik ook niet. Ik kreeg gewoon mijn pensioen, dus ik deed het op vrijwillige basis. Al werd ik wel op een andere manier uitbetaald: dingen als hotelovernachtingen en eten kreeg ik altijd gratis. Een keer zei iemand: ‘Je wordt gewoon in natura betaald.’ Maar toen zei ik: ‘Ik heb anders nooit met je vrouw geslapen!’”

Ik maakte destijds een videoreportage over hem, en sprak later nog een keer af om het resultaat te laten zien. Hij bood me aan om ergens wat te gaan eten. Het duurde een halfuur voordat hij uit zijn appartement was gekomen, de straat was overgestoken en bij Wappers ging zitten, de plaatselijke herberg. Ik bestelde een spaghetti, zelf koos hij voor lasagna – na even getwijfeld te hebben over een pasta met gestoofde andijvie.

Hij heeft meerdere keren gezegd dat als hij eenmaal overlijdt, hij graag in zijn pinguïnpak begraven wil worden – in een met pinguïns versierde kist begraven op Antarctica. Dat was althans de laatste wens van meneer Pinguïn. Want Alfred kon het allemaal niet zoveel meer schelen. “Een beetje in een appartement op de eerste verdieping wonen? En dan? Ik ben al tachtig. Dat heeft geen zin meer.”

Nu zijn carrière erop zit, is het dus vooral een kwestie van wachten.

Alfred ontroerde me. Hij had veel charme, lef en kon in elke situatie iets onvoorspelbaars zeggen, al was het soms ook wat misplaatst.

Hij had ook een gebed dat hij altijd uitsprak: “Neergedrukt door de pijn, en de angst die mijn ziel verbrijzelt, kom ik tot u, o Rita van Cascia, die de ‘heilige der onmogelijke of hopeloze zaken’wordt genoemd. Bevrijd mij van de zorgen die mij overweldigen en verleen mij gezondheid en vrede. Bid voor ons, Rita. Amen.”

Tot ziens, meneer Pinguïn.

Volg VICE België ook op Instagram.