We vroegen jonge mensen waarom ze nu de straat opgaan voor Palestina

Palestijnen zeggen het al decennia, maar Human Rights Watch (HRW) heeft onlangs in een rapport bevestigd: Israël is een apartheidsstaat. De rechten van Palestijnen worden volgens de organisatie dan ook ernstig geschonden. 

Hoewel er al jaren wordt gesproken over onderdrukking van Palestijnen, lijkt de aandacht zowel online als offline in de afgelopen dagen flink toegenomen. De directe aanleiding van het geweld van de afgelopen weken is de dreiging van uitzetting van tientallen Palestijnse gezinnen uit hun eigen huizen in de wijk Sheikh Jarrah in Oost-Jeruzalem. Eerder werd het verblijfsrecht van tienduizenden Palestijnen in Jeruzalem al afgenomen. Inmiddels zijn er bij wederzijdse luchtaanvallen van het Israëlische leger en van Hamas honderden doden en gewonden gevallen, vooral aan Palestijnse kant.

Waar demissionair minister-president Mark Rutte vrijdag nog twitterde dat Nederland ‘het recht van Israël op zelfverdediging’ steunt, groeit de onvrede en boosheid over de situatie bij de jongere generatie. Steeds meer Nederlanders veroordelen het geweld en uiten hun steun aan de Palestijnen. Wereldwijd demonstreren mensen om hun solidariteit met de Palestijnse bevolking te uiten. Ook in Nederland werden de afgelopen dagen meerdere protesten georganiseerd tegen de onderdrukking van Palestijnen door Israël. 

VICE was zaterdag bij de demonstratie in Den Haag en vroeg aan zes betogers waarom zij de straat op gingen voor Palestina. 

We moeten opstaan voor de mensen die niet de kans krijgen hun stem te laten horen. Ik vind het lastig om te verwoorden wat het met me doet als ik de beelden op internet voorbij zie komen: van kinderen die sterven tot mensen die uit hun huis worden gezet. Palestijnen verliezen hun huizen, hun vrijheid. En nog steeds komen mensen met smoesjes om de gebeurtenissen goed te praten of ze minder groot te laten lijken. Het is een heel groot probleem, we kunnen niet langer stilzitten en niets doen. 

We moeten gerechtigheid eisen, ook al doen we dan vanuit een ander werelddeel. Het Internationaal Strafhof en de VN hebben het onrecht in het verleden niet kunnen stoppen, maar misschien kunnen wij met z’n allen wel het verschil maken - als we deze keer écht ons best doen.

Tijdens de Black Lives Matter-protesten zag ik heel veel Palestijnse broeders en zusters voor ons opkomen, dus ik wil er nu ook voor hen zijn. Ik denk dat solidariteit tussen minderheden heel belangrijk is. We moeten ons verenigen om de echte onderdrukkers te stoppen. Ik hoop dat we Israël op z’n minst kunnen boycotten. Dan voelt Amerika misschien de druk en stopt het met het financieren van en het samenwerken met Israël. 

Ik zie gelijkenis met BLM: daarbij willen we ook voor grote veranderingen zorgen, en al is er misschien nog niet heel veel veranderd, beetje bij beetje gebeurt er wel iets. Voor Palestina hoop ik daar ook op, dat er uiteindelijk verandering komt voor de toekomstige generaties

Ik protesteer voor de vrijheid van Palestina. In mijn omgeving en familie wordt er al heel lang over gesproken, ik spreek me er ook vaak over uit. Ik vind het heel goed dat er nu meer mensen zijn die zich uitlaten over het onrecht. Mensen realiseren zich, ook na BLM, hoe krachtig social media is. Het is een plek om informatie te krijgen, te verspreiden en te leren. Zelf ben ik Libanees, maar ik was ontroerd toen ik zag hoeveel steun er was na de gebeurtenissen in Palestina. Toen ik zag dat er een demonstratie zou plaatsvinden wilde ik er graag bij zijn.  

In de Arabische wereld werd Israël altijd al gezien als de onderdrukker. In 2006 werd Libanon aangevallen door Israëliërs. Zelf ben ik in die periode gevlucht.  In 2019 begon de Libanese revolutie. Ik ging toen ook de straten op om mijn stem te laten horen. Dit protest voor de Palestijnen voelt als een vervolg van Arabieren die voor hun rechten opkomen. Ik ben hier voor de Palestijnen en alle Arabieren.

De huidige situatie en hevige schending van mensenrechten in Palestina brengen mij bij dit protest. Op deze dag vindt ook de Nakba-herdenking plaats, dat maakt het extra pijnlijk dat de situatie voor Palestijnen nog steeds niet verbeterd is. Ik schrijf, deel actief op social media en werk mee aan een petitie die we met NIDA hebben opgezet, voor eerlijke berichtgeving van de NOS. We willen tienduizend handtekeningen verzamelen en deze aanbieden aan de NOS-redactie, om zo te laten zien dat we vinden dat er in de media een te eenzijdig beeld wordt geschetst. 

Ik ben van jongs af aan al gedreven om bij te dragen aan een eerlijke en rechtvaardige wereld. Nu zet ik me in voor Palestina, maar ik doe dat bijvoorbeeld ook voor Syrië. Mijn man is Palestijns, dat brengt het heel dichtbij. Hij kon er vandaag helaas niet bij zijn, dus ik sta hier ook namens hem. We proberen waar het kan te helpen door middel van micro-activisme. Hij met z’n muziek, ik door te schrijven en te delen. We hebben de Palestijnse vlag voor ons huis gehangen. Nu zijn het vooral kleine dingen waarmee we verschil hopen te maken, maar ik denk dat er meer moet gebeuren. Naast losse protesten moeten we nadenken over een gezamenlijke strategie om verandering af te dwingen, bij zowel politici als de media. De Palestijnen hebben ons nodig, dus zowel de korte als lange termijn visie is heel belangrijk. We mogen niet opgeven en hebben toegewijde mensen en onuitputtelijk geduld nodig, zodat we uiteindelijk hopelijk een vrij Palestina zien.

Het doet me pijn om de beelden op televisie en internet te zien. Het minst wat ik kan doet is hier staan en mijn stem laten horen. De islam brengt mij ook hier: ik zie mijn moslimbroeders en -zusters sterven. Het maakt niet uit dat ik zelf geen Palestijn, maar Marokkaan ben. Er zijn veel mensen aan het protesteren die geen moslim zijn, en dat maakt me heel dankbaar. Het laat mij zien dat het niet uitmaakt welk geloof of afkomst je hebt, het gaat om menselijk zijn. 

Ik hoor ook verhalen van Joden en Moslims die gewoon zonder problemen samen kunnen leven. Ik heb dan ook geen haat of wat dan ook tegen Joden. De Israëlische regering en de zionisten verzieken de boel.

Wat de Palestijnen wordt aangedaan is puur onrecht. Dat doet me veel pijn. Een jaar of twee geleden klikte ik weg als ik die verschrikkelijke beelden zag, ik kon het niet aanzien. Ik wilde geen stervende moeders of kinderen ziet. Als ik dan van mijn telefoon opkeek naar mijn eigen moeder, lukte het me niet eens om me voor te stellen hoe erg het zou zijn om haar te verliezen. Mijn hart breekt alleen al van die gedachte, dat gun je toch niemand. We kunnen niet langer wegkijken.

Ik ben onderwijzer en tante van geweldige kinderen. Als ik naar mijn neefjes kijk, dan voel ik mij genoodzaakt om op te komen voor de Palestijnse kinderen. Ik zie foto’s voorbij komen van kinderen die sterven en in de reacties zie ik mensen de gruwelijke daden van Israël goedpraten. Ze sluiten hun ogen voor de waarheid. Ik ben hier om de waarheid te delen. Het doet me al pijn als mijn neefje valt en z’n knie bloedt, laat staan wat er met de kinderen in Palestina gebeurt. Hoe moeten hun moeders zich voelen? Het gaat om onschuldige burgers. Het is geen strijd of geen conflict. Dit is massamoord, machtsmisbruik en genocide. Het moet stoppen. 

Samen moeten we hier staan en onze stem op de juiste manier laten horen. Dit is de waarheid en die blijf ik delen. Op social media heb ik ook foto’s gedeeld, waardoor mijn Facebook-account is beperkt. De foto’s gaan tegen de richtlijnen van Facebook in gaan. Maar deze foto’s tonen de realiteit, die de media niet laat zien. Daardoor wordt het verhaal verdraaid. Onschuldige burgers gaan dood door fosforbommen. Ik kan niet eens uitleggen hoe verschrikkelijk dat is. 

Het raakt mij zo erg, omdat ik een mens ben. Daarom voel ik mij verbonden met de Palestijnen. Ik kan niet slapen en blijf maar denken aan de beelden die ik voorbij zie komen. Mensen vragen me waarom ik het blijf delen, maar ik ben lang genoeg stil gebleven. Wij allemaal. Besef dat zelfs onze eigen minister-president dit zelfverdediging heeft genoemd. Noemen we het doden van onschuldige burgers, onder wie veel kinderen, zelfverdediging?

Als Palestijnse sta ik hier voor de rechten van mijn broeders en zusters. Mijn overgrootouders zijn in 1948 vanuit Palestina naar Libanon gevlucht, dus ik heb geen familie meer in het land. Maar als ik op internet en televisie zie wat de Palestijnen allemaal overkomt, dan breekt mijn hart. Het liefst zou ik er naartoe gaan om mensen daar te helpen, maar dat kan helaas niet. Daarom probeer ik vanuit hier zo veel mogelijk te doen. Ik deel veel informatie en beelden op Instagram, doneer aan Palestina en doe Dua’s (gebeden, red). Ik kom zelf uit België, maar ik heb tegen mijn man gezegd: we moeten naar elke demonstratie. Ik probeer zoveel mogelijk vrienden mee te nemen naar elk protest, ook vandaag zijn veel van hen meegekomen. Hartverwarmend is dat. 

Ik word zo verdrietig van de situatie in Palestina. Gisteren heb ik alleen maar zitten huilen. Zelf heb ik vier kinderen en ik zag een video van een man die zijn vier kinderen was verloren, door zulke dingen breekt mijn moederhart. Elk kind hoort in een veilige buurt op te groeien, niet tussen onrecht en het geluid van bommen. Er zit ongelofelijk veel woede en verdriet in mij, maar ik kan het niet uiten. Dat doe ik nu door mijn stem te laten horen, maar ook door mijn tranen. Op een dag hoop ik naar een mooi en veilig Palestina te gaan.