Foto’s die bewijzen dat de club veel meer is dan een besmettingshaard

De afgelopen anderhalf jaar waren de nachtclubs gesloten. Volgens het beleid dat werd gemaakt om de coronapandemie in te dammen vielen deze plekken helaas in de categorie ‘virusbrandhaard’, en nog altijd is dat de reden dat clubs alleen overdag open zijn. Maar een nachtclub is veel meer dan een krappe, moeilijk te ventileren ruimte vol mensen die lichaamsvloeistoffen uitwisselen. Het nachtleven is ook één van de zeldzame plekken waar buitenissige outfits en experimentele culturele uitingen worden gewaardeerd. Fotograaf Harmen Meinsma deed tijdens de lockdown een residentie bij WORM Rotterdam, en legde daar de meest extravagante clubkids vast die hij kon vinden. Het resultaat is de serie POSE!

We fantaseerden samen met de fotograaf en een aantal van zijn modellen over de toekomst van clubben, die met de heropening van de clubs eindelijk weer in zicht lijkt te zijn gekomen. 

Meinsma werd onder andere bekend door zijn foto’s van oudere vrouwen op de Rotterdamse markt. Nu hij zelf dertig is, wordt hij juist geïnspireerd door deze jonge clubkids. Hij denkt dat ze voorlopers zijn in een beweging naar een nieuwe, nog extravagantere clubcultuur. “Ze gebruiken hun lichaam echt als canvas, je kunt er geen label op plakken. Mensen zijn geen gothic of alto meer. Eén persoon die ik heb gefotografeerd, Pxssypapi, loopt er zo uitbundig bij dat-ie bijna geen mens meer is, maar een wezen. Echt een eigen creatie. Volgens mij komt het door het internet dat al die stijlen samensmelten en looks steeds extremer worden. Dat vind ik heel tof.” 

Thijs, een andere gefotografeerde clubber en tevens modestudent, inspireert naast Harmen ook zijn vader Ruud om het maximale uit de clubcultuur te halen. Ze werden door de fotograaf vereeuwigd als twee glamoureuze, mime-speler-achtige figuren. “Ik heb mijn vader een keer meegenomen naar Spielraum. Die queer avond heeft echt een speciaal plekje in mijn hart, dus ik vertelde hem daar allerlei verhalen over: dat het zo verschrikkelijk leuk is, en dat iedereen er zo zichzelf is.” Thijs is dan ook blij dat er een nieuw clubtijdperk begonnen is. “Ik miste mijn dansvloervrienden.” Dat nachtclubs voorlopig alleen overdag open zijn, mag de pret niet drukken. “Ik vind dat wel chill. Ik was zondagmiddag bijvoorbeeld gaan clubben, en dan kun je maandag weer gewoon naar school. Het heet natuurlijk niet voor niks ‘nachtleven’, maar als het binnen gewoon donker is, heb ik er geen problemen mee.” Net als Harmen denkt Thijs dat de uitbundigheid van queer feesten als Spielraum de toekomst heeft in het clubleven. “Op zulke feestjes houdt iedereen zich aan de code dress to impress. Ik denk dat dat gaat doorsijpelen naar niet-queer feesten. Mensen hebben zin om alle bloemetjes buiten te zetten, denk ik.” 

Naomi, die als een groen fantasiefiguur op de foto ging, is fotograaf in het uitgaansleven. Ze was dus altijd al veel in clubs te vinden. “Ik was onderdeel van het meubilair.” Ook zij denkt dat jezelf uitdossen voor het uitgaan een cruciaal onderdeel is van het menszijn. “Als je je aankleedt voor de club, ontdek je jezelf. Je kunt experimenteren met je identiteit, en dat doet veel met hoe je denkt. Ik snap dat veel mensen dat in het echte leven niet zomaar durven doen. Op een feestje is het donkerder, mensen hebben wat gedronken. Mensen die overdag een rups zijn, kunnen 's avonds een nachtvlinder worden. Ik vind het leuk om die transformatie te observeren.”

Tijdens de lockdown heeft ze het clubben dan ook gemist. “Ik ging niet naar illegale raves, want ik wilde er mijn steentje aan bijdragen dat alles weer terug zou kunnen naar normaal. Ik deed soms fotoshoots bij mij thuis waarvoor we ons gingen aankleden, of ik gaf een etentje met vrienden waarbij we allemaal opgedoft waren. Op die manier kon ik toch een beetje die high voelen die ik op feestjes ervaar. Maar het was wel moeilijk.” 

Ze is dan ook blij dat de clubs weer open zijn, al is het nog wennen. “De vorige keer dat ik in de club was, raakte ik overprikkeld. Maar tegelijkertijd vond ik het erg leuk om weer onder de mensen te zijn, en om te zien dat iedereen heel dankbaar is. Ik hoop dat dat blijft aanhouden. In Rotterdam en Amsterdam is er best wel een gastenlijstcultuur, en ik merk dat veel mensen nu zoiets hebben van: ik betaal gewoon voor mijn ticket, want ik wil heel graag feesten en ik gun het de organisatie.” Die dankbaarheid in het nieuwe clubtijdperk zou zich volgens haar ook moeten uiten in minder geklaag en meer plezier. “Ik merk dat op feestjes waar veel cocaïne gebruikt wordt, dat mensen de hele tijd over hun eigen problemen willen praten. Dan denk ik op een gegeven moment: het is ook mijn weekend.” 

Aria is minder optimistisch over de dankbaarheid naar het nachtleven toe. Die werkt als doorbitch bij de Haagse club Het Magazijn, die aan het begin van de lockdown voorgoed gesloten werd. “Vanuit de overheid worden we in ieder geval niet serieus genomen, uitgaan wordt gezien als een soort hobby. Maar voor mij en de andere mensen die in het nachtleven werken is het ons leven.” Aria benadrukt dat de toekomst van het clubben in Den Haag er met de teloorgang van Het Magazijn vooralsnog niet zo rooskleurig uitziet. “Nu is er alleen nog PIP, en dat is meer mainstream. Bij Het Magazijn stelden we ieders veiligheid en het recht om zichzelf te uiten heel erg voorop. Een plek waar je geen oordelend oog hebt, waar je binnen geen foto's mag maken. Ik kleed me overal hoe ik wil, maar waar je op straat raar aangekeken wordt, zeggen mensen in de club: wat zie jij er gek uit, I love it!”

Om tijdens de lockdown, toen er überhaupt geen clubs open waren, toch zo’n plek te vinden, ging Aria juist wel naar raves. “Er zijn allerlei mooie initiatieven ontstaan, zoals De Reünie, en Stiekem Met Je Geraved. Zelf heb ik met een vriend Fever Dream opgezet.” Hij denkt dat de ravers onderling hechtere kliekjes hebben gevormd. “Maar nu de clubs weer open zijn, merk ik hoe mensen daar ook bijeen worden gebracht. Ik ervaar vaak dat ik anders ben, en er was geen mogelijkheid om mijn soort op te zoeken. In de club vind je mensen die in dezelfde mindset zitten, maar zich in een totaal andere sociale kring bevinden. Zonder club voelt het soms alsof jouw vriendenkring de enige kring is die zo vrij en verwelkomend is.” 

POSE! is nog de hele maand te zien in de S/ash Gallery van WORM Rotterdam.

Credits
Fotografie: Harmen Meinsma
Styling: Yvana Muradin
Make-up: Minou Meijers
Haar: Ed Tijsen
Filmmaker: Alain Tjiong 
Talents: Pxssypapi, Can, Aaron, Thijs, Ruud, Naomi He-Ji, Dániel, Roze Meike, Aria, Animistic Beliefs en Sukubratz

In samenwerking met WORM Rotterdam & Clash Festival