Een psychotherapeut legt uit waarom je je zo tot Kendall Roy voelt aangetrokken

Een stuntelige aarzelaar die jou niet in de ogen durft te kijken. Een narcistische nepo-baby die iemand soort van heeft vermoord. Een cringe-y nietsnut die “fuck het patriarchaat” schreeuwt alsof het 2013 is en een egoïstische klootzak die “waar was jij” zegt wanneer zijn vrouw hem verteld dat hun dochter is geïntimideerd vanwege haar huidskleur. Je zo’n beetje alles haten aan Kendall Roy uit Succession, en toch. En toch. Zijn stomme Loro Piana bomberjacks hebben me in een houdgreep. De meiden die het snappen, snappen het! De meiden die dat niet doen, niet.

Bloedmooie alfa-vrouwen prefereren natuurlijk Roman, en enkel zwaar masochistische mensen zouden Team Shiv kunnen zijn, maar Kendall heeft die egocentrische “hou van me”-kwaliteit die ik absoluut niet kan weerstaan, voornamelijk dankzij het hypnotiserende spel van Jeremy Strong als de media-troonopvolger.

Ik ben niet de enige. Zoek naar “Kendall Roy edit" op letterlijk elk social mediaplatform en je zult het bizar dorstige fandom aanschouwen dat voor “babygirl” (hoe Ken-fans ‘baby’ zeggen) is ontstaan.

Je zult je wel afvragen: waarom worden zoveel getraumatiseerde mannelijke protagonisten van middelbare leeftijd op het internet “babygirl” genoemd door vrouwen en femmes? Volgens Mashable is “‘Hij is zo babygirl’ het nieuwe ‘onderdanig en neukbaar’, een uitdrukking die wordt gebruikt wanneer een man zo oeraantrekklijk is dat je voor hem wilt zorgen.”

Ik denk dat dat een beetje overdreven is – in de bsdm-gemeenschap wordt “babygirl” al lang gebruikt, vooral bij dominante daddy/klein meisje-dynamieken. Aangezien alles op TikTok grappig of stom hoort te zijn, zou ik zeggen dat mannen op middelbare leeftijd “babygirl” noemen daar slechts een ironische verwijzing naar is. Kendall heeft de leeftijd en het vermogen om een sugardaddy te zijn, maar qua uitstraling is hij meer een sugarbaby. Hoewel Jesse Armstrong, de maker van Succession, natuurlijk een man is, voelt het bijna alsof Kendall vanuit de female gaze is geschreven. 

Wat er ook aan de hand is met Kendall, er is hier ongetwijfeld wat Freudiaanse shit aan de gang. Dus ik sprak met psychotherapeut Toby Ingham, auteur van Retroactive Jealousy, Making Sense of It, om wat meer genuanceerd inzicht te geven over waarom Kendall zo ♡ ₊˚ ♡ babygirl. ♡ ₊˚ ♡ is. 

VICE: Wat zit er denk je achter de aantrekking die sommige vrouwen voor mannen voelen die het moeilijk hebben, emotioneel getraumatiseerd en enigszins problematisch zijn, zoals Kendall uit Succession?

Toby Ingham: Het is de “help me - herstel me”- kwaliteit, die wordt afgewisseld met macht en mogelijkheid. Kendall is hulpeloos, triest en hulpbehoevend, en sommige mensen vinden dat onweerstaanbaar. Op het ene moment stijgt Kendall tot grote hoogten, en op het volgende stort hij in tot een meelijwekkend, zelfdestructief hoopje, voortgedreven door zijn verslavingen; hij doet coke, speed, wat hij ook maar bij de hand heeft. Hij gaat tekeer, hij stort in, haalt zijn vaders slaapkamer overhoop en ruimt de rommel daarna weer als een braaf jongetje op. Onder zijn volwassen zakelijke kleding is hij nog steeds een kind. Hij doet alsof hij een superheld is – de man die zijn vader hem nooit heeft helpen worden – maar hij is eigenlijk een leeg persoon zonder authentieke kracht. Voor sommige vrouwen is dit een bedwelmende mix – ze willen hun hand uitsteken, door zijn façade heen breken en hem helpen met zijn worstelingen. 

Sommige vrouwen genieten ervan dat Kendall Roy zich als een humeurige tienermeid gedraagt. Waarom is dat?
Ze identificeren zich met zijn humeurigheid. Ze zien hun eigen worstelingen als tiener worden afgespeeld. Ze willen hem oprapen, hem tegen hun borst drukken, hem voeden. Hoe meer ze hem vasthouden, hoe meer ze denken dat ze zelf zullen groeien. Wanneer ze Kendall laten opknappen zullen ze zichzelf volmaken. Ze zullen hem geven wat ze zelf nooit hebben gekregen. Ze willen hem bemoederen en liefhebben. Ze vullen Kendall aan. 

Is Kendall een narcist, of een overlever van zijn vaders narcistische misbruik?
Beide. Hij is opgegroeid in een wereld die werd gedomineerd door zijn vaders narcistische zelfinteresse, opgeblazen ego en zelfverheerlijking. Zijn moeder was onbereikbaar, en genoot van haar welvaart, prestige en affaires. Niemand wilde naar Kendall Roy luisteren. Dus is hij vast komen te zitten in de narcistische grenzen van zijn eigen belemmerende ego. Hij heeft nooit geleerd hoe hij op moet groeien, moet individueren, zichzelf moet worden, iets anders te worden dan een rekwisiet dat af en toe belangrijk kan zijn, op het podium van zijn familie.

Waarom noemen sommige vrouwen emotionele mannen van middelbare leeftijd trouwens “babygirls”?
Van jonge meisjes wordt gedacht dat ze een breder spectrum aan emotionele gevoeligheid hebben dan jongetjes. Men zegt dat jongens een zwaardere splitsing met hun moeder hebben moeten doorstaan, terwijl meisjes zogenaamd langer bij hun moeder hebben kunnen blijven. Als gevolg daarvan is er ook meer aandacht geweest voor hun emotionele behoeftes. Als je een man van middelbare leeftijd een “baby girl” noemt impliceer je dat hij nog geen man is. Sommige mannen zijn tot dergelijke mannen aangetrokken omdat ze denken dat ze de vrouwen zullen zijn die die mannen helpen groeien, ontwikkelen en de potente mannen laten worden die ze zouden kunnen zijn.

In dit BuzzFeed-artikel zeggen sommige fans dat ze op hem geilen omdat hij “sneu” en “triest” is. Wat is daar vanuit een psychologisch opzicht aan de hand? 
We worden allemaal door andere dingen opgewonden. Sommige mensen worden opgewonden van Kendalls emotionele desoriëntatie, door de fragiele staten van emotionele instorting die hij doormaakt. De mogelijkheid dat ze Kendall van een trieste ondergang zouden kunnen redden geeft ze een bijna orgastische kik. Het is onweerstaanbaar. 

Een andere “babygirl” van middelbare leeftijd met vrouwelijke fans is Pedro Pascal, ster van The Last of Us. Komt dit omdat we echt de antithese van een “alfaman” willen? Is het een tegenbeweging tegen giftige mannelijkheid?
Kendall staat met één voet in de wereld van giftige mannelijke macht – het is de wereld waarin hij is opgegroeid, maar hij staat ook op een meer emotionele plek. Niet om het gezond te noemen, want hij is te emotioneel labiel. Maar voor sommige kijkers ligt de fantasie in het feit dat er potentieel is voor een meer gebalanceerde en gezonde versie van mannelijkheid om naar buiten te komen, die giftige mannelijkheid uit de weg zou kunnen helpen ruimen. 

Dit is waarom Succession zo krachtig is – het heeft ons zeer memorabele karakterstudies gegeven. In Kendall Roy zien we een multidimensionaal voorbeeld van mannelijke disfunctie. Kendall komt zo dicht bij grootsheid, en valt dan op zijn knieën, weer een kleine jongen. We zien in hem het nooit verwezenlijkte potentieel om emotionele stabiliteit te vinden. 

Dankjewel Toby!

Dit artikel verscheen oorspronkelijk op VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.