Het debuut van Yung Nnelg liet op zich wachten, maar is precies op tijd

Nnelg kan heel onrustig worden van rust, vertelt hij wanneer we op weg zijn naar het café waar ons interview gaat plaatsvinden. Als er muziek gemaakt wordt, moet er constant een gevoel in de lucht hangen dat er wordt gerend. Figuurlijk, naar een doel toe, maar ook letterlijk: hij komt net uit de sportschool, waar hij hard traint om zich helemaal fit te voelen voor de komende festivalzomer en alle hectiek die hem te wachten staat nu hij eindelijk, eindelijk, eindelijk met zijn langverwachte debuutalbum komt.

Balans, heet het. Op het eerste oog een titel die afschrikt. Het klinkt een beetje als een zoektocht naar rust en reinheid, wat niet per se is wat je wil horen van iemand die al jaren een belofte is die zichzelf deels inlost. Tracks als Chamos , Forrest Gump , Skeemen en Girl domineren zomer op zomer elk festival waar de zon zelfs schijnt als het regent, maar een volwaardig debuutalbum was er nog niet.

Een mogelijke verklaring daarvoor is dat het ook moeilijk is voor hem om een positie te kiezen, op muziekgebied. Hij is een zoon van SMIB, maar tegelijkertijd is hij ook al jaren op zoek naar een manier waarop hij ook onafhankelijk tot z’n recht komt. Zonder zijn voormalige label Sony, en mét een heel nieuw team van vrienden dat hij zelf heeft samengesteld. Deze zoektocht kost tijd – heel veel tijd – en moeite, maar op een gegeven moment moet je wel bepalen dat je bent waar je wil zijn, anders blijf je eeuwig ronddwalen, zegt-ie zelf.

VICE: Weet je al wat je positie in de scene is?
Yung Nnelg: Ik ben dit project ingegaan alsof het een voetbalelftal is, waarin ik zelf coach en spits ben. Ik kan de mensen om me heen aansturen en vertellen wat ze moeten doen, maar ik ben de enige die kan scoren. En scoren kan niet zonder een goed team om je heen.

Ik heb hiervoor veel oude interviews met Rick Rubin (Amerikaanse producer, red.) gekeken. Sowieso is alles wat hij zegt interessant, hij is een god, maar wat hij heel goed uitlegt is dat iedere artiest de gave heeft om in een flow te komen waarin hij of zij alles wat binnenkomt in iets goeds kan verwerken. Maar je moet dat wel faciliteren. De omstandigheden waarin dingen worden gemaakt zijn zo belangrijk.

Wat bedoel je daar precies mee?

Ik heb mezelf de hele zomer opgesloten in de Red Bull Music-studio, in Amsterdam-Oost. De tien weken dat het lekker weer was in Nederland, zaten wij binnen. Enorm strak gepland, met zo min mogelijk ongeregeldheden. Een ongeregeldheid is bijvoorbeeld: een gastartiest staat ingepland, maar kan ineens niet meer. Is er een andere track waar we aan kunnen werken? Rappers die niet komen is iets wat je kan incalculeren. Alles om maar niet te hoeven niksen.

Yung Nnelg is al best wat jaren een gevestigde naam binnen de hiphop, maar er is nog nooit een echt volwaardig album uitgebracht. Hoe voelt dat?
Het voelt perfect getimed. Misschien raar om te zeggen, omdat ik helemaal niet in gedachten had dat het nu moest komen. Maar op een gegeven moment moet het uitgebracht worden omdat je anders in angst leeft dat je ineens anders gaat denken. Ik denk dat dit album mijn blik, hoe ik naar dingen kijk, perfect gevangen heeft.

Klinkt een beetje als het zetten van een tatoeage. Mensen vragen daarbij vaak: zou je dit wel laten zetten? Wie weet vind je het over vijf jaar niet meer mooi. Je debuut blijft altijd bij je.
Ja, die twijfel voelde ik wel. Hoe oud was Jay-Z toen hij z’n eerste album uitbracht? Ik geloof zesentwintig? Dat voelt als heel oud, maar op dat moment beweeg je veel bewuster.

Het lijkt me verschrikkelijk om bekend te staan om iets wat ik maakte toen ik negentien was.
Precies dat. Ik dacht dat ik er twee jaar geleden klaar voor was, omdat ik best wel een goede run had op dat moment. Forrest Gump, Skeemen. Het moment was goed, maar ik was er persoonlijk niet klaar voor. Ik had niet het gevoel dat ik dingen kon zeggen en vertellen over mezelf die ik terug zou willen horen op een album. En daarnaast heb ik geleerd dat impact belangrijk is. Skeemen is geen nummer over woke of bewust zijn.

Nee, maar dat hoeft toch ook helemaal niet?
Nee, maar ik wilde wel meerdere nummers op een project die echt ergens over gaan en mensen kunnen raken. En dat had ik niet, in ieder geval niet voor mijn gevoel. Girl, misschien. Het samenstellen van dit album was een zoektocht naar balans. Hoe zorg je ervoor dat je mensen wat meegeeft, maar niet de vibe verpest? Mensen moeten zich wel goed voelen als ze het horen.

Hoe belangrijk is een goed debuutalbum nog in 2020? Praktisch gezien kun je net zo goed alleen maar singles blijven uitbrengen.
Ik hecht daar juist heel veel waarde aan. Albums hebben mij gevormd. Ik weet het nog precies: The Massacre van 50 Cent. M’n ouders waren in Ghana en ik sliep bij m’n tante. Zij had een stereotoren, waar ik de hele dag voor zat. Ik denk niet dat ik alles begreep, maar ik zat wel compleet in die wereld. Hetzelfde met Tha Carter III, die had me ook helemaal in een headlock. My Beautiful Dark Twisted Fantasy, 808’s & Heartbreak, Rapper Turned Singer, Take Care – allemaal albums die een wereld schetsen waar je in meegenomen wordt. Ik denk dat dit letterlijk komt door de hoeveelheid manuren die erin zitten. Dat hoor je terug, en ik wilde dat ook voor mijn album. Het klinkt misschien gek, maar we hebben heel vaak dit stuk van Complex over de werkwijze van Kanye met elkaar gedeeld. Natuurlijk had ik niet dezelfde regels, maar ik probeerde wel echt een goed stramien neer te zetten.

Ik ging elke dag om kwart voor elf naar de studio. Dan haalde ik bij de bakker om de hoek een shake en twee kaasstengels, nadat ik thuis al een avocado op toast en een grapefruit had gegeten. In de studio eerst even praten met iedereen en opwarmen, daarna op de dagplanning kijken wat er precies gedaan moest worden en welke producers er zouden komen. Hoe belangrijk was het voor jou om je te spiegelen aan Kanye?
Dat is zeker belangrijk. Niet alleen in de manier waarop ik werk, maar ook in mijn houding. Ik moet toch degene zijn die de knopen doorhakt en de verantwoordelijkheid neemt. Als je projecten te losjes aanpakt ga je maar en ga je maar en ga je maar. Dan komen er wel mooie dingen, maar nooit het resultaat wat je vooraf voor ogen had. Om dat te laten lukken moet je niet alleen denken als artiest, maar ook als A&R.

Als je daar zoveel behoefte aan hebt, waarom ben je het dan zelf gaan doen? Hoezo werk je niet meer met Sony? Als er ergens veel A&R’s rondlopen is het daar wel.
Ja, ik denk… Hoe kan ik dit goed zeggen? Ik denk dat ik iemand nodig heb bij een project die echt, écht met mij is. Minimaal vier dagen per week. Zien welke momenten belangrijk zijn voor mij, en mij leren kennen als persoon. Pas dan snap je waar de dingen die ik zeg vandaan komen. Als dat ontbreekt, blijft alles… plat. Hier is het weer net als Kanye: als hij vindt dat hij vijfduizend uur in Power moest steken om het zo goed mogelijk te maken, moet daar de ruimte voor zijn. Ik wilde dat ook, en dat er mensen met me mee rennen tot het klaar is.

Ik vind dat je er best wel luchtig over praat en relaxed bent. Het is je eerste zelfstandige project, waar veel tijd, moeite en geld in zit. Tegelijkertijd is het wel een album voor een kleine doelgroep: er staan geen nummers op die meteen een hit lijken te worden. Ik zou best wel in m’n broek poepen van spanning.
Ik heb heus weleens momenten dat ik op m’n scooter zit en ineens geraakt wordt door een gekke spanning, maar dat is nodig. Als ik nooit risico’s had genomen hadden we hier nu niet gezeten. En ik weet ook: ik heb zo lang gedroomd van het moment dat ik zoiets sicks kan maken, dat het haast wel succesvol moet landen.

Maar wat is dat dan? Ik vind je track 100 Acres met Henkie T een van de beste tracks en clips van de afgelopen tijd, maar het heeft lang niet de cijfers van je vorige tracks.
Als ik mijn doelen baseer op het aantal streams of plays, zijn er twee opties: ik raak heel snel teleurgesteld of ik ben te snel tevreden. Daarom wil ik impact maken. Mijn doel was om het meest impactvolle album in Nederland ooit te maken. En impact is een breed begrip, iets wat nooit stopt, en iets wat niet te meten is. Maar als iemand naar mij toekomt en met tranen in haar of zijn ogen vertelt dat een pokoe van mij iets heeft veranderd voor deze persoon, is dat het hoogst haalbare.

Ik vind het vet dat je dit zegt, en een verademing dat er in Nederland nog rappers zijn die zo denken, maar die tranen op iemands wang gaan jouw gas, water en licht niet betalen toch?
Nee, maar ze betalen wel een kaartje. En kopen ook merchandise. Deze mensen willen onderdeel zijn van de hele wereld die ik presenteer en daar ben ik heel dankbaar voor.