Hoe voormalig talent Danzell Gravenberch toch nog de Premier League wil halen

De grote buitenlandse clubs stonden in de rij voor Danzell Gravenberch (25) toen hij als spits in de jeugdopleiding van Ajax speelde. Al helemaal nadat hij in 2011 met jongens als Memphis Depay en Tonny Vilhena Europees kampioen werd met Oranje onder 17. Toch werd zijn carrière niet helemaal waar hij op had gehoopt.

De oudere broer van Ajax-talent Ryan Gravenberch brak nooit door bij Ajax, en kwam terecht bij NEC, Universitatea Cluj, FC Dordrecht en Reading, dat hem de afgelopen twee seizoenen verhuurde aan het Belgische KSV Roeselare. Deze zomer zat hij zonder club, maar hij hoopt snel weer aan de slag te gaan – het liefst in Engeland, waar hij goede ervaringen heeft gehad. VICE zocht hem op in zijn huis in Diemen. Dit is zijn verhaal.

Het shirt waarin ik Europees kampioen werd met Oranje onder 17 hangt nog steeds ingelijst in mijn woonkamer. Elke dag kijk ik er even naar. De medaille zit er ook in, en wat foto’s. In die tijd waren Liverpool, Manchester United en Aston Villa in mij geïnteresseerd. Maar ik besloot bij Ajax te blijven, omdat ik het nog te vroeg voor het buitenland vond. Later zag ik mezelf wel in de Premier League spelen. Het is tot nu toe wat anders gegaan, maar het kan nog steeds.

Ik hoop binnenkort bij een nieuwe club aan de slag te gaan, het liefst in Engeland. Mijn ouders en vrouw weten dat Engeland mijn droomland blijft, en dat ik weiger om de hoop op de Premier League op te geven. Laatst zag ik ook dat een oud-teamgenoot van Reading, Jack Stacey, naar Bournemouth in de Premier League gaat. Hij speelde de afgelopen twee seizoenen bij Luton Town in de League One en was niet eens zo’n speciale speler.

Mijn eerste ervaring met Engeland was toen ik in 2016 drie dagen stage liep bij Reading, als speler van FC Dordrecht. De trainer, Brian McDermott, zag het helemaal in me zitten en niet veel later tekende ik een driejarig contract. Toen ik er tien dagen was, werd McDermott alleen alweer ontslagen. Dat was vrij kut. De nieuwe trainer werd Jaap Stam, en onder hem speelde ik nauwelijks. Dat seizoen liep Reading op penalty’s promotie naar de Premier League mis, dus ik kan zeker niet zeggen dat Stam het slecht heeft gedaan. En ik heb toch maar mooi mogen invallen in de beker tegen Arsenal in het Emirates Stadium. Ik had natuurlijk meer willen spelen, maar ik heb er wel genoten van de manier waarop het voetbal leeft in Engeland. De supporters beleven het echt met hun hart.

Ik werd verhuurd aan het Belgische Roeselare, dat uitkwam op het tweede niveau. Net als Reading was het in handen van Chinese eigenaren. Ik was blij met de kans, maar ik kreeg al snel in de gaten dat het er onrustig was. Toen ik er net zes weken zat, speelden we een wedstrijd in Gent, en daar gingen we zoals gebruikelijk met de bus naartoe. Maar na de wedstrijd was die bus ineens nergens meer te bekennen. De spelers keken elkaar verbaasd aan – bleek dat-ie alleen voor de heenweg was gehuurd.

De fysio’s waren er ook een beetje gek. Ik sukkelde veel met blessures, zoals aan mijn hamstring, lies en enkel, maar ze zeiden allemaal wat anders. De ene fysio kon op maandag zeggen dat mijn enkel gekneusd was, en de ander kon twee dagen later beweren dat mijn enkelbanden in waren gescheurd. Omdat ik het niet meer vertrouwde, heb ik na een tijdje maar gewoon mijn eigen fysio in Nederland ingeschakeld.

Na mijn eerste jaar kwam Brian Tevreden als directeur van Reading over naar Roeselare. Hij vroeg me om nog een jaar te blijven. Dat deed ik, en het tweede jaar ging voor mij persoonlijk veel beter dan het eerste. Ik speelde bijna alles en groeide uit tot belangrijke kracht. Sommige dingen waren wat chaotisch bij Roeselare, maar ik heb het er wel goed naar mijn zin gehad. Het is een warme club, en ik voelde me gewaardeerd. Ik krijg nog steeds veel berichtjes van supporters die me missen en me vragen om terug te komen – een derde jaar heb ik er namelijk niet aan vastgeplakt, omdat ik toch toe was aan een nieuwe uitdaging.

Ik kon als transfervrije speler op zoek naar een nieuwe club. Ik heb nog een filmpje op mijn Linkedin gedeeld met mijn hoogtepunten uit de jeugd van Ajax en jeugdteams van Oranje. Mijn vader had hem gemaakt en ik dacht: laat ik hem dan ook maar gewoon online gooien. Ik schreef erbij: “Als iemand een spits zoekt, kan ik het nog steeds laten zien.”

Ik heb de afgelopen jaren vooral als centrale verdediger en verdedigende middenvelder gespeeld, maar was daarvoor altijd spits – tot het laatste jaar van de jeugdopleiding van Ajax. Tijdens de Otten Cup bij PSV vielen er ineens allemaal spelers geblesseerd uit en vroeg mijn coach Fred Grim of ik het achterin kon opvullen. Frank de Boer, die toen de trainer van het eerste was, stond langs de zijlijn en had na de wedstrijd tegen Grim gezegd: “Als hij daar blijft spelen, denk ik dat het heel snel met hem kan gaan.” Daar luisterde ik natuurlijk meteen naar. Maar uiteindelijk brak ik nooit door bij Ajax, dus achteraf vraag ik me toch weleens af of ik niet beter spits had kunnen blijven.

Dat idee werd er alleen maar sterker op toen ik laatst meedeed aan een wedstrijdje voor het goede doel, met wat oud-spelers van Ajax tegen het nationale dovenelftal. Ik stond in de spits en merkte aan het wegdraaien en aanbieden dat ik het nog wel in me had. Het was heerlijk om dat spitsengevoel weer te krijgen. Oké, het niveau was niet zo geweldig, maar we wonnen die wedstrijd met 6-2 en ik had twee goals en twee assists. Bij mijn eerste doelpunt gaf Youssouf Hersi een voorzet, kwam ik voor mijn man en kopte ik in de verre hoek binnen. Ik dacht: zo, dat is wel een lekkere spitsengoal.

De laatste jaren heb ik altijd met plezier in de verdediging en op het middenveld gespeeld, daar niet van. Ik ben gewoon een voetballiefhebber. Ook als je me om vijf uur ‘s ochtends wakker belt, zal ik er staan. Zelfs als ik moet keepen. Clubs zullen waarschijnlijk eerder bij me uitkomen als verdedigende middenvelder of verdediger, maar als ze hun huiswerk doen, zullen ze weten dat ik ook voorin kan spelen. Dus mocht er op een gek moment een keer iets anders nodig zijn, kan ik altijd aangeven dat ik dat ook kan.

Vroeger had ik wel gedacht dat ik rond deze tijd in de Premier League zou spelen, maar het is anders gelopen. Dat is jammer, maar ik sta er positief in: mijn leven had veel slechter kunnen zijn. Er zijn ook kinderen die om de drie minuten moeten duiken voor een bom. Ik voel me gezegend dat ik iedere dag lekker kan voetballen, en ik heb nu zin om weer te knallen. Als ik me weer een jaar op de kaart kan zetten ergens in Engeland, wie weet wat er dan kan gebeuren. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik via mijn eigen pad alsnog in de Premier League kan komen. Waarom zou het niet kunnen?