Lyzza weet soms niet wat ze doet, maar dat gaat haar perfect af

Het is de vooravond van Valentijnsdag en ik ontmoet Lyzza op het metrostation Van der Madeweg. De Amsterdamse dj komt net van Schiphol nadat ze twee dagen geleden haar vlucht uit Londen mistte. Daar speelde ze een set op een feestje van Radar Radio, en dook ze de studio in met Shygirl. We wandelen samen naar haar ouderlijk huis in Duivendrecht, een typische woning uit een Nederlandse voorstad, inclusief schommels in de tuin. Eenmaal binnen zitten we al snel met een fles wijn in haar kamer op bed. Aan de muur hangt een poster van een Earl Sweatshirt-concert, met daarnaast zelfgemaakte tekeningen van vrouwengezichten. Ook heeft ze in witte letters op een blauwe wand geschreven: “In a completely sane world, madness is the only freedom.” Misschien is het inderdaad gekheid die haar dit jaar van Berlijn tot Shanghai heeft gebracht, en ervoor zorgde dat ze een show op Rinse FM had en het podium deelde met Mykki Blanco. Nu gaat ze voor het eerst een liveshow doen in De School, in haar eigen Amsterdam. “Soms heb ik geen idee wat ik aan het doen ben,” zegt ze volledig herkenbaar. Maar tegelijkertijd heeft ze dromen en plannen waar ze steeds dichterbij komt. Noisey: Je vroeg vandaag op Twitter hoe je je vriendje op een casual manier kunt vertellen dat hij je soulmate is. Is dat nog gelukt?
Lyzza: Haha, ja! Je weet toch hoe je soms heel lang iemand leuk kunt vinden maar je spreekt dat beiden niet naar elkaar uit en dan krijg je op een gegeven moment een grote ruzie? Dat gebeurde tussen ons deze zomer, maar dit weekend besefte ik me dat ik echt van hem hou. Normaal ben ik emotioneel niet zo open.

Hm, wat is je sterrenbeeld?
Ik ben een stier.

Ah, dat verklaart een hoop. De titel Powerplay lijkt ook een beetje over de liefde te gaan, in het specifiek machtsverhoudingen daarin.
Ja, terwijl ik met het album bezig was, besefte ik me dat er zo veel manieren zijn waarop mensen macht op elkaar uit proberen te oefenen. Toen ik net een beetje begon met draaien, viel het me op dat sommige guys die nooit naar me omkeken nu opeens wel geïnteresseerd waren. En dan vond ik het wel leuk om een beetje mee te spelen, maar dan nét niet. Of bijvoorbeeld dat je een relatie hebt met een persoon en die persoon echt iets kan zeggen waardoor je denkt: oh shit, je hebt echt fucking veel impact op me. Dit zijn allemaal van die kleine dingetjes die mensen doen waardoor er de hele tijd een soort powerplay is.

En nu moet je de plaat voor het eerst live opvoeren. Zenuwachtig?
Ik weet gewoon echt niet wat ik doe in m’n leven – ik zeg altijd maar ja. Nu ga ik gewoon met een microfoon performen. Ik heb een masterplan in m’n hoofd en doelen die ik heel vet zou vinden, maar ik denk nooit na hoe ik me zou voelen als ik eenmaal dat doel bereik. Ik zou waarschijnlijk scared shitless zijn. Ook met De School nu – als ik die ‘going’ omhoog zie gaan denk ik: ik heb dit nog nooit gedaan? Toen ik aan mijn EP werkte wilde ik eerst gewoon een plaat maken met alleen producties. Maar later dacht ik, ik wil echt graag op een dag op een podium staan met allemaal bandleden en van die vuurkanonnen.

Vuurkanonnen? Een beetje zoals Coldplay dus?
Nee, haha. Maar wel zoals Mykki Blanco of zo. Dat vind ik heel vet, dat je zoveel artistieke vrijheid hebt en je jezelf aan kunt kleden, over het podium kunt rennen en springen, en dat mensen allemaal meezingen. Ik vind het best wel eng want hiervoor draaide ik alleen, en nu moet ik toch achter die booth vandaan stappen. Opeens sta je direct voor het publiek. Altijd als ik draai vraag ik de lichtmensen om het donker te maken, want ik wil dat het publiek op de muziek focust.

Denk je dat je carrière anders was gelopen als je niet in Amsterdam opgegroeid was?
Ja, dat denk ik wel. Amsterdam is best een open stad waar je veel kunt zien en ontdekken. Ik zag niet per se veel vrouwen in mijn omgeving dingen doen – ik zag wel guys rappen of video’s opnemen op straat. Dan denk je volgens mij toch sneller: zoiets ga ik ook doen. Maar het rare ding is dat ik altijd het gevoel heb gehad dat ik eerder in het buitenland dingen kon doen dan in Nederland zelf. In Amsterdam word ik bijna alleen geboekt bij dingen als Progress Bar of Bar None. Qua aanbod zijn er wel veel feestjes, maar bij de grote organisaties is er voor mij niet per se heel veel te doen. Ik ben daar nu wel overheen, maar eerst vond ik het heel jammer, dat er van die dj-crews zijn met allemaal jongens die altijd voor dezelfde feestjes geboekt worden en dat daar echt zo’n groepsgevoel heerst. Eerst wou ik heel graag deel uitmaken van de Amsterdamse scene, maar nu denk ik: ik ken genoeg mensen die zelf iets proberen te creëren waar ik wel in pas. Vooral in andere landen.

Iets dat je zelf creëert in Amsterdam is het feestje X3. Probeer je daarmee andere mensen die nergens bij passen een plek te geven?
Ja! Ik denk dat in Amsterdam alles veel te gereguleerd is. Toen wij ons eerste feestje wilden doen in een leegstaand pand hier in de buurt, werden we weggestuurd door de politie. Terwijl dat pand al vijf jaar leeg staat en er geen mensen in de buurt wonen die last hebben van de muziek. Ik heb zelfs mijn ouders nog ge-appt om te vragen of ze de muziek konden horen. Maar toch had iemand gemaild dat we daar een illegaal feestje gaven en we moesten weg. Amsterdam heeft veel coole locaties, maar al die locaties willen iets heel specifieks en staan niet echt open voor andere soort feestjes.

Je draait de laatste tijd ongelooflijk veel, zowel in Nederland als in het buitenland. Hoe kan je dat allemaal bijbenen?
Dat vraag ik me soms ook af. Ik merk dat het soms z’n tol eist. Dan zit ik een week op bed en ben ik emotioneel uitgeput omdat ik veel reis en veel nieuwe mensen ontmoet. Ik doe alles zelf, dus ik ben met veel tegelijk bezig. Maar je doet het allemaal zodat je weer net dat ene uurtje op die ene plek kunt draaien, en als mensen dan naar je toe komen en zeggen dat ze al lang niet zo goed gedanst hebben, dat is waar het voor mij om draait.

Lyzza speelt donderdag 22 februari haar livedebuut in De School. Luister hieronder alvast eens naar ‘Powerplay’.