Ik probeerde de raarste recepten van Startpagina.nl uit

Vragen hebben we allemaal, maar antwoorden zijn niet altijd makkelijk te vinden. Gelukkig bestaat er Startpagina.nl. Deze praktische website met het uiterlijk van Windows 95 is dé plek voor vragen als: “Bij welke hoeveelheid harddrugs mag de gemeente je huurcontract beëindigen?” en “Waarom blijft het vel van mijn zelfgemaakte rookworst taai?”

De website is opgedeeld in allerlei categorieën waarin mensen vragen kunnen stellen. Deze lopen uiteen van zeedieren tot eten. En elke internetgebruiker, hoe groot of klein de kennis over het onderwerp ook is, mag antwoord geven. Wel zijn er gebruikers die gouden, zilveren of bronzen medailles hebben in de categorieën op Startpagina.nl en zo een expert worden. Maar of zo iemand ook echt goede antwoorden geeft? Het is vooral belangrijk dat ze heel actief zijn in hun categorie en veel reageren.

In de eetrubriek van de site willen mensen meestal weten of je een product kunt invriezen, hoe lang iets houdbaar is of hoe je een bepaalde pasta maakt. Maar scroll een paar minuten door de eindeloze lijst en je stuit op vragen over of het smakelijk is om filet americain te bakken en hoe je een banaan het beste kunt laten smelten. Vooral de ‘experts’ die serieuze antwoorden geven op de opvallende of onwerkelijke vragen, zijn fantastisch. Ze komen met de meest opvallende combinaties of oplossingen voor de culinaire dilemma's op de site.

Maar misschien ben ik wel een eetsnob en heb ik een compleet fout idee van wat lekker is. Dus daarom heb ik de vier raarste vragen van Startpagina getest om te ontdekken of ik tot culinaire inzichten kom. Want waarom zouden de behulpzame bezoekers minder weten over eten dan ik?

Kun je filet americain bakken? De vrager heeft per ongeluk een bakje gekocht wat ze niet zo lekker vindt en wil het door de macaroni gooien. Waarom zou dat eigenlijk niet kunnen? Het rauwe vlees heeft een puree-achtige structuur en lijkt op gehakt. Dus zet ik mijn koksmuts op en maak ik twee hamburgers van de vleespuree. Misschien is dit wel de opvolger van de mexicano of de gehaktstaaf.

Als de filet begint te bakken, komt er een penetrante zwavellucht vrij die me aan een actieve vulkaan doet denken. De oorzaak hiervan is ook te vinden in de antwoordensectie van deze vraag (startpaginabezoekers weten ook alles):

Ik ben verrast door de stevigheid van het vlees. De filet is net als een normale hamburger makkelijk te flippen en door het bruine korstje ziet het er best smaakvol uit. Maar uiterlijk zegt natuurlijk helemaal niks. De burger smaakt namelijk erg zout en droogt ook mijn mond uit. In de pan blijft nog een flinke laag vet achter en ook op het bord blijft de gebakken vleespuree vet lekken.

De gebakken vleespuree gaat helaas niet als de Super Filet Snack bij je lokale snackbar in de vitrine eindigen. Maar ben je uitgekeken op de zoveelste boterham met koude, smeerbare filet americain en een liefhebber van zout en vloeibaar vet, gooi ‘m dan zeker een keer in de koekenpan.

Ik kijk niet echt uit naar deze combinatie van zoete, plakkerige banaan en de droge smaak van aardappels.

Laten we positief beginnen. Deze maaltijd lijkt mij uiterst geschikt voor iemand zonder tanden. De banaan verandert in een bruine pap tijdens het au bain-marie verwarmen (eten wordt in een schaaltje verwarmd boven een pan met kokend water). Perfect voor in een bejaardenhuis dus.

Ondertussen verstrengelt de zoete lucht van het fruit dat aan het bakken is zich met de filet americain die aan het schiften is. Deze walm is zelfs niet meer te vergelijken met de zwavellucht uit het oude Pompeï. Ik trek uit voorzorg en angst een sprintje naar de wc.

Mijn maaginhoud blijft gelukkig nog in mijn lichaam en ik begin aan dit geweldige gerecht. De banaan voegt helemaal niks toe aan de aardappelen, het stoot elkaar zelfs af. Het zijn vooral de structuren die niet met elkaar mengen: de banaan fungeert als een smeuïge pudding tussen de smakeloze en droge aardappelen. Het smaakt naar de geur van een groencontainer die in de zon heeft staan broeien: walgelijk, weeïg en naar verbrande karamel.

Iemand op Startpagina vertelt dat je een ei kunt koken zonder een pan en met een kampvuur. Je hebt dan alleen een sinaasappel nodig. Het lijkt me alleen niet zo’n slim idee om een fikkie te stoken in het rijtjeshuis waar ik woon. Daarnaast verwacht ik dat een sinaasappel boven een kampvuur ook geen lekkere lucht produceert. In een vlaag van creativiteit kom ik op het idee om de sinaasappel in een vergiet boven een pan te hangen. Er is warmte en er komt geen druppel water bij kijken.

In het begin ben ik best hoopvol: het sap in de vruchten sist en er vliegt niks in de fik. Ik krijg daadwerkelijk de hoop dat de eieren aan het koken zijn in hun fruitjasje. Na een half uur breek ik het eerste ei open. Het is nog compleet vloeibaar. Na een uur pak ik het tweede ei. Het is een klein beetje gestold. Ik vertrouw dit antwoord niet. En wie zit er in vredesnaam nou ooit bij een kampvuur zonder pan, maar wel met sinaasappels en eieren? Het vergiet kun je trouwens ook wegflikkeren. Na het experiment was de zilveren binnenkant helemaal zwart.

Kan je ijsbergsla koken en verandert het dan niet in snot? In mijn ogen is het een dikke no-go. Sla moet je toch echt rauw consumeren als salade of het hoort naast een broodje als garnering. Maar misschien ben ik aan het hokjesdenken?

Als de sla in de pan aan het fruiten is, vult de keuken zich langzaam met een verbrande plasticgeur die steeds erger wordt. Daarnaast krijg ik haast medelijden met de sla. Deze groenten in een zakje met 35% korting-sticker, had voor iemand als basis kunnen dienen voor een perfecte salade en nu drijft het maar droevig rond in de pan.

Ik voeg wat kruidenkaas toe, samen met een bouillonblokje en wat ui. Het eindresultaat is een bleke soep: ik denk dat ik na het fruiten te veel water heb toegevoegd. Sla bestaat grotendeels uit water en dat komt vrij tijdens het koken.

De groente is zacht en knapperig tegelijk; alsof je gelei met harde stukjes eet, een ‘prima’ structuur. Ik proef niks van de groente, dit is een kom met vloeibaar vet en zout.

Mijn smaakpapillen snappen het gewoon niet, wat proef ik in vredesnaam? Ik bezwijk na vijf happen, omdat mijn hersenen eindelijk doorhebben wat voor een rotzooi mijn lichaam inglijdt. Vooral de waterige kruidenkaas is iets wat ik nooit meer wil proeven. Het lijkt alsof je zeewater drinkt met een chemische zoete smaak. Van de ‘kruiden’ in de kaas is niks meer te herkennen.

Aan het eind van mijn dag heb ik ontzag voor de startpaginabezoekers die claimen dat wat ik heb bereid lekker is. Je moet echt een maag van staal hebben om deze gerechten te kunnen verteren. Eigenlijk was alleen de gebakken filet americain enigszins oké. Maar misschien ben ik niet ontwikkeld genoeg om deze smaken te kunnen waarderen. Misschien is een van deze mensen wel de nieuwe Ferran Adria. En zit ik als culinaire snob over vijftig jaar wel met een grote tandeloze glimlach een bord hete bliksem met banaan te eten in het bejaardentehuis.