Ik belandde met een vrouw in bed en samen lachten we het patriarchaat uit

Olga* is 25 jaar, studeert, en is escort. Niet alleen kan ze hiermee een beetje bijverdienen, er komen ook een hoop bijzondere verhalen opdoemen die ze voor ons opschrijft. Lees hier Olga's andere VICE-columns.

Rond 22.00 uur krijg ik een mailtje van Veronique*. Ik loop net de bioscoop uit. Ik ga wel vaker in mijn eentje naar de film, en ik heb de rest van de avond geen andere afspraken. Veronique schrijft dat ze in Amsterdam is voor werk, en dat ze een erg vermoeiende en frustrerende dag heeft gehad. Ze wil een paar cocktails drinken in goed gezelschap, om de dag tenminste goed af te sluiten, en vraagt of ik nog wakker ben. Ik ben nog niet moe en antwoord dat ik in het centrum ben, maar dat ik geen nette kleding aanheb omdat ik net uit de bios kom. Ze antwoordt dat ze dat helemaal niet erg vindt, en ernaar uitkijkt om me te ontmoeten. Ze vertelt me waar haar hotel is en ik stel voor haar te zien in een cocktailbar naast het Vondelpark. Op haar foto staat Veronique lachend in een restaurant. Ik twijfel er niet aan dat ik haar zal herkennen.

Veronique zit aan de bar op me te wachten. Het is donderdagavond en erg druk in het café. Er lopen groepen jolige mensen voorbij en dat geeft me de kans om even van op afstand naar haar te kijken. Haar verschijning doet me denken aan Carrie uit Homeland, hetzelfde dunne blonde haar, sobere pak en strenge maar jeugdige gelaatstrekken. Ik vraag me af of ze die vergelijking vaker te horen krijgt. Ze heeft een glas water besteld en legt de vingers van haar linkerhand rond het kommetje met olijven. Met de andere hand beweegt ze over het scherm van haar iPhone. Ik stel me voor en schud haar de hand. Het voelt meteen alsof we elkaar al langer kennen, alsof we samen studeerden, heel andere dingen zijn gaan doen in het leven, maar elkaar eens in de drie maanden zien om te drinken en te roddelen. Ik vraag haar naar haar zware dag en ze vertelt openlijk over wat er allemaal verkeerd liep, gebruikt technische termen en verwijst naar contexten waar ik weinig van begrijp. "But really, I should't bother you with all of this, let's order some drinks."

We bestellen cocktails waarvan de namen aantrekkelijk klinken en proosten op onze ontmoeting. Uren later merken we dat er bijna niemand meer in de cocktailbar is, en de barman komt naar ons toe om te zeggen dat ze gauw zullen sluiten. Ik vraag haar waar ze nog zin in heeft, we hebben op voorhand niet overlegd wat ze verwacht van onze afspraak. Ze nodigt me uit mee te gaan naar haar hotelkamer voor een paar glazen koud water, om de alcohol weg te wassen. Ze moet fris zijn in de ochtend zegt ze, maar heeft geen zin om al afscheid te nemen. Het was een warme dag en de lucht voelt nog steeds klam. In haar hotelkamer doen we wat kleren uit. Ik lig in een broek en bh op haar bed, zij trekt haar strakke geklede broek uit en komt naast me liggen in een singlet. We zetten de airco in de kamer op maximaal en genieten samen van de koelte en de lichte bedwelming van de veel te zoete cocktails. Wat later kijken we een hele stroom youtubefilmpjes, dingen waar we aan refereerden tijdens ons gesprek in de bar en die we elkaar willen laten zien. We drinken water en ons gesprek wordt steeds helderder. Ik besluit om door te vragen over waar ze vooral naar op zoek is en wat ik vanavond nog voor haar kan betekenen. Ik vind het erg gezellig met haar en het voelt vertrouwd, maar seksuele spanning tussen ons is niet op te merken, althans niet van mij uit. Ze antwoordt dat ze het ook allemaal niet goed weet.

Tot vijf jaar geleden had ze een lange relatie met een man. Ze zouden gaan trouwen en hij wist dat ze zich aangetrokken voelde tot vrouwen maar beschouwde dat niet als een legitieme optie. Hij stelde haar voor om te trouwen en een traditioneel gezin te vormen samen en bood haar de ruimte om daarnaast met vrouwen te experimenteren. Maar hij zag het nooit als iets gelijkwaardigs, voegt Veronique toe, alsof haar interesse in vrouwen nooit zijn positie zou kunnen verstoren. Dat frustreerde haar en daar heeft ze eerst zichzelf mee moeten confronteren; aanvaarden dat een leven met een vrouwelijke partner een legitieme keuze is en dat ze mogelijk ook zo een gezin kan stichten. Dat heeft haar jaren van haar leven gekost, zegt ze zwaar. Ze ging weg bij haar partner en ze heeft hem moeten smeken om de werkelijke reden van hun breuk niet bekend te maken aan vrienden en familie, die er volgens haar geen begrip voor zouden tonen. Sindsdien is ze single. Ze heeft zich volledig toegewijd aan haar werk. Ze is één van de weinige leidinggevende vrouwen in het bedrijf waar ze werkt en ze maakt duidelijk dat ze dat niet uit handen wil geven.

Ze merkt dat haar toewijding niet wordt begrepen door haar mannelijke collega's. Sinds ze op bedrijfsuitjes niet ingaat op de versierpogingen van mannelijke collega's wordt ze beschouwd als aseksueel, koud, afstandelijk. "Unfuckable", lacht ze. Regelmatig worden haar suggesties gemaakt over mannen die ze kan daten, vrienden of neven van haar mannelijke collega's. "Guess they just want me to get pregnant as soon as possible so I can step down." Ze is erg goed in dit soort kwesties te relativeren, lijkt me, en ik vraag me af hoe lang ze dit soort trucjes al moet uithalen. Ze geeft toe dat het een schild is dat ze mensen gemakkelijk kan bespelen, het houdt bedenkelijk blikken en kritische reacties op een afstand. Ze is helemaal nog niet klaar om zich in haar omgeving uit te spreken als lesbienne. Haar voorzichtigheid treft me – ik begeef me in groepen mensen waar dat soort bekentenissen volstrekt geen taboe zijn. Ik besef tijdens haar monoloog dat ik daarmee geluk heb en weet niet goed wat ik haar kan antwoorden. Ze voegt aan haar verhaal toe dat ze van plan is om nog een paar jaar voor hetzelfde bedrijf te werken en goed te verdienen, en daarna op zoek te gaan naar een minder repressieve werkplek. Dat moedig ik aan. Ze bedankt me daarvoor en zegt dat ze het bemoedigend vindt om met me te spreken. Ik merk dat we allebei geen seksuele spanning voelen voor elkaar en ik denk dat onze blikken naar elkaar dat ook uitspreken. Ik voel heel veel begrip en gedeelde strijdvaardigheid, dat wel. We zijn ondertussen volkomen nuchter en genieten van elkaars gezelschap.

Tot een uur of drie praten en lachen we over allerlei idiote situaties die we allebei hebben moeten meemaken met mannelijke collega's die zich in een totaal andere, volkomen hetero-normatieve realiteit begeven. Mannen die op voorhand aannemen dat vrouwelijke collega's bepaalde dingen niet kunnen; "ik zal dit wel even voor je berekenen", "deze archiefdozen zijn te zwaar voor jou, ik draag ze wel". Veronique vertelt dat ze die avond met haar collega's ging dineren en zich achteraf verontschuldigde aan één van de vrouwen van de bediening die erg veel suggestieve opmerkingen te verwerken kreeg van haar collega's. Dat is het minste wat ze kon doen, zegt ze, uitspreken dat ze dat gedrag ook opmerkte en het er niet eens mee is. Zo blind zijn ze, spreken we meermaals uit, voor de grenzen van anderen.

Ik maak me zorgen om haar vroege afspraak morgen en stel voor dat ze gaat slapen. Daar is ze het eens mee. "This was just what I needed, you know, to feel a connection with someone, knowing that we both notice these things around us." Ik besef plots dat ik niet eens gevraagd heb hoe oud ze is en vraag dat alsnog. Ze antwoordt dat ze 38 is. Ik vind het confronterend om te beseffen dat ons leeftijdsverschil zo ontzettend veel verschil maakt in de acceptatie van onze omgeving. We nemen afscheid en spreken uit dat onze ontmoeting wellicht eenmalig is, aangezien ze niet vaak voor haar werk in Amsterdam is. Ik zeg haar dat ik het fijn zou vinden als ze zo nu en dan aan me denkt, als ze dat leuk vindt, als ze zich in omgevingen bevindt van grijze pakken en machogedrag. Er zijn opties, druk ik haar op het hart, en ik wens haar toe dat ze binnenkort de ruimte kan maken om dat te ervaren, al besef ik dat die opmerking erg makkelijk is van me. Ik hoef me niet dagelijks te verweren tegen macho's. Ze haalt haar schouders op en glimlacht. Ze wordt er steeds beter in, zegt ze: "caring less about what other people think everyday." Ik grap dat ze misschien een lijn tote bags kan beginnen met dat soort slogans. Die zouden we allebei met trots dragen.

* Deze namen zijn gefingeerd.

Lees hier Olga's andere VICE-columns.