Verhalen van vrienden die gingen samenwonen en dat beter niet hadden kunnen doen

Samenwonen met vrienden kan geweldig zijn, maar ook dodelijk voor de vriendschap. 24/7 tijd met elkaar doorbrengen geeft je namelijk een nogal persoonlijk inkijkje in iemands leven, en daar horen rondslingerende afgeknipte teennagels ook bij. Je vriend is niet voor niets je vriend, maar behalve een feestnummer in de kroeg kan iemand tegelijkertijd te lui zijn om pizzadozen weg te gooien, of een voorkeur hebben voor pindakaas met tomaat op brood.

Echte problemen kunnen ontstaan als er verliefdheden in het spel komen, verwachtingen anders blijken te liggen, of je eigen dwanghandelingen, neuroses of rariteiten in de weg staan van sociaal gedrag. We spraken een aantal mensen die een vriend verloren nadat ze samen in een huis gingen wonen.

Ik ging samenwonen met een goede vriendin en drie andere huisgenootjes. Mijn vriendin K. had het huis gevonden en geregeld, en daarom zou zij uitzoeken hoeveel huur iedereen moest betalen.

Niet iedereen betaalde dezelfde prijs, omdat de hoogte van de huur samenhing met de grootte van een kamer. Ik vertrouwde K. daarin; dat was misschien naïef, maar we waren nou eenmaal vriendinnen.

Na een paar maanden vertelde een ander huisgenootje dat ze de kamers nooit had opgemeten, maar gewoon een schatting had gemaakt van de afmetingen, en dus ook van de prijs van iedere kamer. Ik betaalde al een paar maanden te veel huur, maar erger nog vond ik dat ze tegen me had gelogen. Ik ben gelijk uit huis gegaan en moest daarom dubbele huur betalen, maar dat maakte me niets uit: ik wilde weg. We zijn heel lang vriendinnen geweest, maar nu spreken we elkaar nooit meer.

Anne*, 23

S. en ik kennen elkaar al ruim tien jaar. Vier jaar geleden verhuisde ik naar Rotterdam voor mijn studie, en na een jaar bij S. op de bank te hebben geslapen, kreeg ik officieel een kamer in dat huis.

In het eerste jaar was het vooral de rotzooi waaraan ik me ergerde. De wc was zo smerig dat ik het iedere dag maar ophield tot ik bij de universiteit was. Ik maakte op een gegeven moment altijd schoon, maar in het tweede jaar dat we samenwoonde was ik het zat.

Het huis werd smeriger en smeriger. Ik deed mijn eigen afwas wel nog gewoon, maar hij liet al zijn vuile vaat staan tot het moment dat de gootsteen niet meer te zien was. In die periode verloor ik alle respect voor hem; ik had er vrede mee gehad als onze vriendschap daar was geëindigd.

Maar toen, in het derde jaar, kreeg hij een vriendin. Het ging beter, hij deed meer in huis en begon weer met werken. Zijn vriendin kwam een paar weken bij ons wonen, en het was gezellig met zijn drietjes. Maar toen moest S. een weekendje weg voor werk, en hebben zijn vriendin en ik gezoend. We kwamen tot de conclusie dat we elkaar leuk vinden en vanaf dat moment liep het uit de hand: van stiekem zoenen in de keuken, tot met elkaar naar bed gaan als hij niet thuis was.

Deze affaire, met romantische dates, is inmiddels een half jaar aan de gang. Mijn onwetende huisgenoot is gewoon blij dat zijn vriendin en ik het goed met elkaar kunnen vinden. Ik woon nog steeds samen met S., en ben absoluut niet trots op deze situatie. Hij is misschien een slechte huisgenoot geweest, maar ik ben een slechte vriend. Wat betreft de affaire – ik weet zeker dat deze vroeg of laat gigantisch stuk loopt en eerlijk gezegd denk ik dat ik daar meer kapot van zal zijn dan van het einde van mijn vriendschap met S.

Paul, 27

Ik heb anderhalf jaar met mijn goede vriend B. en een vriend van hem een huis gedeeld. Ik ging voor het eerst op kamers, en omdat B. en ik het zo goed konden vinden met elkaar, vroeg hij of ik bij hem kwam wonen. Die tijd was geweldig: onze vriendschap werd heel hecht; op een gegeven moment deden we bijna alles samen.

Hij had in die tijd een vriendin, maar dat ging na een tijdje uit. Nadat we ongeveer een jaar samenwoonde, vertelde hij dat hij verliefd op me was. Maar ik was niet verliefd op hem. Hij raakte geobsedeerd door mij en vertelde me dat hij bang was dat ik iets met andere mensen zou doen. Daar werd ik benauwd van.

Ik had het gevoel dat ik thuis geen kant op kon en in de gaten werd gehouden. Op een avond heb ik – dat was niet aardig van me – in mijn kamer seks gehad met mijn ex-vriend, terwijl B. in de kamer erboven zat en alles kon horen. Een paar maanden na het moment dat hij mij de liefde verklaarde, besloot ik dat ik daar weg moest. Dat vond B. verschrikkelijk, hij moest huilen toen ik het vertelde. Ik vond het ook erg, want ik had een hele goede vriend aan hem. In de periode daarna heb ik me heel eenzaam gevoeld.

Gwen, 26

Tijdens mijn studie in Amsterdam had ik na maanden zoeken een appartement gevonden, waar ik ging samenwonen met twee bevriende studiegenoten. In het begin was alles koek en ei, maar P. en ik waren allebei niet de meest ideale huisgenoten: ik omdat ik nogal een loner was en me graag afzonderde, zij omdat ze vaak chagrijnig was en dit op haar huisgenoten – voornamelijk op mij – afreageerde.

Ik liet dit maandenlang over me heen komen en zei er eigenlijk nooit iets van, tot het me teveel werd en ik haar in een kwaaie uitbarsting vertelde dat ik het zat was om haar pispaaltje te zijn. Ik zat op dit moment nog vrij diep in mijn eetstoornis, waarop zij schreeuwde: "Je denkt dat je zó zielig bent, je ziet jezelf altijd alleen maar als slachtoffer!" Ik greep terug op het enige copingsmechanisme dat ik kende en sprintte naar het toilet, waar ik m'n vinger in m'n keel stak en over begon te geven. Zij was hysterisch op de deur aan het kloppen, maar ik weigerde open te doen.

Niet heel veel later ben ik uit dat huis vertrokken, en hebben we anderhalf jaar lang nauwelijks contact gehad. Inmiddels spreek ik haar af en toe weer, maar we zullen nooit meer zo close worden als toen.

Simone*, 26

Ik woonde een paar weken met mijn beste vriendin A. in een kraakpand in Amsterdam. We waren toen zeventien, en al vriendinnen sinds de brugklas. Ik had daarvoor al op mezelf gewoond, maar A. nog niet: ze had tot dan toe met haar ouders in een industriegebied gewoond, een uur fietsen van Amsterdam.

Zodra we in het kraakpand trokken, genoot ze enorm van de vrijheid die ze ineens had. Al snel kreeg ik door dat onze verwachtingen van het samenwonen nogal verschilden. Toen ze verliefd werd was ze bijna nooit meer thuis, terwijl ik zei dat ik het best eng vond om alleen in het huis te slapen. Ik had gehoopt vaker met zijn tweeën thuis te zijn.

Ook hield ze weinig rekening met me als ze wel thuis was: ik ben 1.53m en zij bijna 1.90, en ze zette de pot pindakaas altijd op het bovenste plankje terug nadat ze die gebruikt had, waar ik natuurlijk nooit bij kon. Ze had het niet door dat ze het deed, maar ook als ik haar vroeg de pot lager te zetten, dacht ze er niet aan. Uiteindelijk werden we na een paar weken met een dreigbrief van de huisbaas uit onze woning weggejaagd. Ik denk dat het de redding van onze vriendschap is geweest; we zijn nu nog steeds beste vriendinnen.

Judith, 58 * Echte namen zijn bekend bij de redactie.