Nooit eerder vertoonde foto’s van Londense punkers in de jaren zeventig

Halverwege de jaren zeventig verliet Janette Beckman haar huis in Londen, om haar droom om kunstenaar te worden na te jagen. Ze betrok een kraakpand met kunststudenten, en huurde een verdieping voor vijf pond per week van een excentrieke hoogleraar die lesgaf aan de London University. “Een spirituele man die contact had met zijn overleden vrouw,” vertelt Beckman. De hoogleraar had ook een nudistencamping vlak buiten de stad, waar wiet werd verbouwd. Een plek waar zij veel zomers zou doorbrengen.

Beckman maakte haar opleiding af aan het London College of Printing en ging daarna fotografie doceren aan de Kingsway Princeton School in 1976, precies op het moment dat punk een ding werd. Beckman voelde zich aangetrokken door de rauwe energie, gericht tegen de gevestigde orde. Punk bleek voor haar het perfecte onderwerp om haar carrière mee te lanceren, die vier decennia zou beslaan.

Voor haar project Raw Punk Streets UK 1979 – 1982 dook Beckman diep in haar archieven. Ze kwam weer boven met nooit eerder vertoonde beelden van de ontluikende punkscene in het Verenigd Koninkrijk. We gingen bij Beckman langs om te praten over de DIY-mentaliteit die de basis vormde van punk, en haar levenswerk, dat onder andere bestaat uit foto’s van de Sex Pistols, The Clash, X, Debbie Harry, Dee Dee Ramone en Siouxsie Sioux.

VICE: Hoe kwam je terecht in de punkscene?
Janette Beckman: Punk kwam ongeveer op gang toen ik bij Kingsway Princeton begon – John Lydon kwam toen net van die school af. Er waren al wel veel punkers in Oost-Londen, die voornamelijk in kraakpanden woonden en in de doka zaten te blowen. Ze waren maar een paar jaar jonger dan ik.

Het eerste portret dat ik van de Britse jeugdcultuur schoot was van de Islington Twins. Ik kwam op een dag de les uit rond lunchtijd en daar stonden ze: de meest stijlvolle en coole gasten die ik ooit had gezien. Ik had mijn fototoestel – een goedkope Russische nep-Rollei – bij me, en nadat ik een praatje met ze had gemaakt schoot ik hun portret. We zijn altijd vrienden gebleven.

Niet lang daarna liep ik een keer het kantoor van Sounds binnen, om te kijken of ze mijn foto’s wilden zien. Ik had geen foto’s van muzikanten in mijn boek, maar wel wat portretten van mensen uit de buurt. Vivien Goldman, de features editor, keek naar mijn werk en vroeg of ik die avond wat bandjes wilde schieten: Siouxsie and the Banshees en Spizzoil.

Ik fotografeerde Spizzoil bij een oud tankstation. Daarna ging ik naar het concert van Siouxsie en probeerde ik ter plekke uit te vogelen hoe je een band op een podium fotografeert. Ik rende terug naar mijn doka, ontwikkelde de rolletjes en maakte afdrukken. De volgende dag ging ik naar Sounds met de afdrukken en gaf Vivien me een nieuwe klus.

Hoe zag Londen er toen uit in jouw herinnering?
Mijn doka zat op Neal Street in Covent Garden, waar toen nog een markt zat. Ik deelde de plek met een wever, en aan de andere kant van de muur zat een illustrator. We zaten in hetzelfde blok als de Roxy, een beroemde punkclub. Je zag ineens kids op straat met hanenkammen. Londen werd steeds kleurrijker.

Ik ging een keer bandjes kijken met vrienden. Er was een gekke Australische meid, Dominique, die al haar kleren uittrok tijdens optredens en naakt rondrende. Kon niemand wat schelen. Aan het eind van de avond was iedereen naar de tering, en aan het schreeuwen en doen. We konden haar kleren niet meer vinden, dus pakten we een oud gordijn en wikkelden we dat maar om haar heen.

Hoe reageerde de gevestigde orde op punk?
Engeland zat vastgeroest. Toen kwam punk, dat de boel opschudde met een dikke middelvinger naar de koningin en de staat. We waren toe aan verandering. De economie was naar de klote, mensen waren wanhopig. We hadden een hekel aan de overheid.

Zelf was ik geen punker. Eerder een rebel die de kunstacademie had gedaan en de scene fotografeerde. Ik rende rond in een T-shirt van Madness, waar ‘Fuck art, let’s dance’ op stond, en ik droeg een pyjamabroek. Ik weet nog dat ik een keer naar het postkantoor ging en de vrouw achter de balie helemaal gek werd. “Hoe durf je hier naar binnen te komen, dit is walgelijk!” Het enige wat zij zag was het woord ‘fuck’ op mijn shirt. De oudere generatie vond het allemaal maar wanstaltig. Toen Johnny Rotten ‘fuck’ zei op televisie, was het ook gelijk een nationaal schandaal

Wanneer begon punk bij jou?
Na Sounds ging ik naar Melody Maker. Tom Sheehan, hun meest vooraanstaande fotograaf, was dol op rock en ging op reis om Ozzy Osbourne te schieten in Texas. Ik was de tweede fotograaf, dus de hoofdredacteur zei dingen als: “Hey, er is een nieuwe punkband, The Undertones. Wil jij die doen?”

Dan was ik drie dagen op tour met The Undertones, aan het proberen om een coverfoto, individuele portretten en een spread te schieten. Ik voelde me die guy uit Almost Famous. “Eh, sorry? Ik moet foto’s maken,” en dat de manager dan zegt: “Ze slapen nog.” Dus ik ging maar foto’s maken van de fans, en van de band zelf terwijl ze optraden. Vlak voordat de band in de bus stapte, kreeg ik te horen: “Je hebt nog tien minuten.”

Ik had al de hele buurt gescout voor de perfecte muur. Ik zette ze neer, nam de foto’s en ging weer weg. Zij gingen naar het volgende optreden, ik nam de trein naar Londen, ontwikkelde de rolletjes, en ging de volgende dag naar de krant met de afdrukken. Ik verdiende misschien 35 of 50 pond – en geen onkostenvergoeding. Maar ik bouwde wel een mooi archief op.

Hoe was de relatie tussen de bands en hun fans?
Je hoefde geen goede muzikant te zijn om in een band te zitten. Je pakte gewoon een instrument, klom op een podium, maakte een boel herrie en leerde spelen terwijl je het deed. Dat was het hele ding met punk, het was voor iedereen toegankelijk. Ze noemen het het punktijdperk, maar je had punkers, mods, skinheads, rockabilly en two-tone. Er waren pubs waar iedereen met elkaar hing.

Hoe was het om de Sex Pistols te fotograferen op hun hoogtepunt?
Hun manager Malcolm McLaren had het ontzettend goed onder controle. Ik heb veel respect voor wat hij deed. Ik weet nog dat toen ik de foto van de Sex Pistols in een vuilcontainer maakte, ze zeiden: “Wat zullen we eens doen? Laten we die vrouw daar van haar fiets slaan.” Het waren gewoon wat gastjes die probeerden om iets slechts te verzinnen voor op de foto. Ik begrijp het ook wel.

Welke foto staat je het meest bij?
Ik werkte ooit voor het label Rough Trade en kreeg een klus waarvoor ik promotiemateriaal moest schieten voor Stiff Little Fingers, een Noord-Ierse punkband. Opgroeien in Noord-Ierland moet destijds doodeng zijn geweest, omdat je zomaar vermoord kon worden op straat. Ik wilde overbrengen hoe het moest voelen om protestants en jong te zijn in Noord-Ierland.

Ik weet nog goed dat we over straat liepen in Londen en een kind zochten om te fotograferen. Toen het al donker werd en we aan de zuidkant van de Theems liepen, stond daar ineens een jongen met een klein speelgoedpistool. Ik vroeg of ik een foto van hem mocht maken. Het was perfect: hij was stoer en kwetsbaar tegelijk. Ze gebruikten dat beeld voor de single Gotta Gettaway.

Wanneer realiseerde je je dat dit een carrière kon worden?
Ik fotografeerde The Police voor Outlandos D’Amour. Ik weet nog dat de artdirector zei: “Er is een nieuwe punkband, wil je hun albumcover doen?” Een albumcover had ik nog nooit gedaan. Ik gaf al mijn geld uit aan een Hasselblad-camera, omdat een albumcover vierkant is, maar ik wist verder niet hoe die camera werkte, zoals gewoonlijk. Niemand kon me helpen, dus ik moest het zelf uitvogelen. Maar het lukte. Daarna ging ik naar huis en zei ik tegen m’n moeder: “Zie je wel! Ik kan hiervan leven. Ik heb net 500 pond gekregen voor een klus.”

Later dat jaar ging ik naar LA, en zag ik mijn foto op een billboard bij Tower Records. Ik ging naar binnen bij Tower Records en zag de foto ook op T-shirts en merchandise en weet ik wat. Ik werd gek. Toen dacht ik: fuck, ik ben er! Nu denk ik vooral: shit, daar heb ik nooit geld voor gekregen.

Alle foto's door Janette Beckman, meer werk van haar vind je hier.