Tien dingen die je altijd al wilde vragen aan een non

Op zeventienjarige leeftijd gaf Ruth Lazar alles op wat ze tot dan toe in het leven had gekend. Haar vriendje, hangen met vrienden, het vooruitzicht om ooit een gezin te starten – ze hing het allemaal aan de wilgen om haarzelf aan God te wijden door een non te worden.

Zuster Ruth woont sinds 1983 in de abdij van St. Gertrud in Kloster-Alexanderdorf, op ongeveer een uur rijden ten zuiden van Berlijn. Ze is als hoofd van de pr-afdeling het gezicht van het klooster: ze praat met de lokale media en verwelkomt gasten die geïnteresseerd zijn in de geschiedenis van de abdij of het werk dat haar orde verricht. Ik bezocht zuster Ruth om erachter te komen wat erbij komt kijken om non te zijn. Ze vertelde me dat het veel meer werk is dan het op het eerste gezicht lijkt en legde me uit waarom het onwaarschijnlijk is dat ik in de hel zal belanden.

VICE: Hoe vaak per dag zondigt u?
Zuster Ruth: Dat hangt af van je definitie van 'zonde'. Is het vraatzucht als ik twee chocoladerepen eet? Ik hoop het niet, want ik heb er vandaag al drie op. Ik beschouw zondigen als een opzettelijk besluit om het verkeerde te doen. Zonden die vergeven kunnen worden, zoals te veel snoepen of bier drinken, zijn prima. God is niet zo streng.

Welke hoofdzonde heeft u voor het laatst begaan?
Waarschijnlijk jaloezie. Een tijd geleden mocht ik meedoen aan twee spirituele cursussen, maar ik wilde nog een derde doen. Het zat me echt dwars dat ik niet mocht meedoen aan die derde cursus, maar een andere zuster wel. Ik was een tijdlang best jaloers op haar. Gelukkig is een van de beste dingen aan de Katholieke Kerk ons geloof in de biecht. Als je daadwerkelijk berouw hebt, kan een priester je in naam van God vergeven, waardoor je zonde onmiddellijk wordt weggeveegd.

Denkt u dat zelfs de zonden van Adolf Hitler kunnen worden vergeven?
Ik geloof dat wanneer we sterven, we allemaal een kans krijgen om God te zien en hem om vergiffenis te vragen – ook Adolf Hitler. Of we naar de hemel of de hel gaan hangt af van of we oprecht berouw hebben. Ik zou denken dat in Gods aanwezigheid zelfs mensen als Hitler zich het onvoorstelbare gewicht van wat ze hebben gedaan kunnen voorstellen en wroeging voelen. Het zou heel goed kunnen dat ik op een bepaald moment op een bankje naast Hitler in de hemel zit.

U was zeventien toen u besloot om non te worden. Wat mist u het meeste aan de buitenwereld?
Ik mis mijn oude leven al een lange tijd niet meer. Op dat moment was het echter niet makkelijk: ik had een vriendje en een bruisend sociaal leven. Maar om de een of andere reden was het gewoon niet genoeg voor me. Ik realiseerde me dat ik meer van mijn leven aan God moest wijden, en een klooster was de perfecte plek om dat te doen.

Is er iets aan de kerk dat u belachelijk vindt?
De kerk viert het nog steeds als er een vrouw wordt bevorderd tot een hogere positie, alsof het een prestatie is. Het feit dat er nog steeds zo'n groot ding van wordt gemaakt, in plaats van dat het de norm is, irriteert me.

Van buitenaf lijkt het alsof alle nonnen hun dagen doorbrengen met bidden en tuinieren. Is dat waar?
Dat lijkt echt een prettig leven, niet waar? Helaas is het niet zo ontspannend: we werken ongeveer vijf uur per dag. In die tijd beantwoord ik vragen van de media, praat ik met gasten, werk ik als bibliothecaris en zorg ik voor een klein krantje voor het klooster. We hebben ook een bakkerij waarin de hosties worden gemaakt en sommige zusters zorgen er inderdaad voor dat de tuin er goed uitziet. Tussen dat alles door doen we waarvoor we hier eigenlijk zijn: bidden. Er is zes keer per dag een mis.

Wat zou u doen als een homoseksueel stel in jullie kerk zou willen trouwen?
De Katholieke Kerk neemt hierover een duidelijke standpunt in en wij houden ons daaraan. Wij sluiten geen homohuwelijken en voeren geen publieke zegeningen uit. De staat heeft besloten dat het homohuwelijk legaal is, maar voor mij is het huwelijk een band tussen een man en een vrouw.

Is het toegestaan om te masturberen, of zou dat uw kuisheidsgelofte breken?
Elke seksuele handeling verbreekt de gelofte. We zijn natuurlijk niet aseksueel, puur en alleen omdat we in een klooster wonen, maar we hebben voor seksuele onthouding gekozen als ons geschenk aan God. Ik heb deze beslissing voor het leven genomen, dus als ik zou masturberen, zou ik zeer teleurgesteld in mezelf zijn. Masturbatie is slechts een goedkope vervanging voor echte voldoening.

Mit u het niet om seks, een partner of kinderen te hebben?
Ik ben heel blij met de beslissing die ik heb gemaakt. Ik ben nu 57 jaar oud, dus kinderen zijn sowieso geen optie meer. Wat veel mensen niet beseffen is dat een leven zonder partner niet een leven zonder intimiteit betekent. We leven hier omdat we een hechte relatie met God hebben. Liefdesliedjes lijken vaak op gebeden – als christen hoef ik niet te zingen voor een partner als ik voor God kan zingen.

Wat voor auto had Jezus?
Ik heb geen idee.

Een Christler!
[lacht] Theologisch gezien klopt hier natuurlijk niks van, maar het is wel grappig.