Ik lulde mezelf naar de top van de Paris Fashion Week

Overal ter wereld kun je marktkramen vinden die bol staan van sieraden, nepmerken en petten waar I <3 Kush op staat. Ik ben een fervent bezoeker van marktkramen, en ik kom op de een of andere manier altijd het merk Georgio Peviani tegen.

Als je de naam van deze ogenschijnlijk Italiaanse man op Google intypt, dan vind je pagina na pagina met foto's en informatie over zijn spijkerbroeken. Maar hij bestaat niet echt. Hij is nep. Maar waarom, in hemelsnaam? Als het een neppe variant van Armani is, profiteert Peviani niet echt van het succes van het merk, want het logo lijkt totaal niet op dat van Armani. Maar wat maakt het uit. Mensen kopen zijn spullen toch wel. Hij heeft een 'eigen merk' en hij doet, naast alleen al bestaan, alles wat een andere ontwerper ook zou doen, namelijk broeken ontwerpen. Er is overduidelijk een gat in de modewereld, dat hij zou moeten vullen.

En dat ga ik doen. Ik word Georgio Peviani en ik ga hem helpen om zijn potentieel aan de wereld te laten zien, door hem te introduceren in een industrie die nep genoeg is om misleid te worden door een nep-Italiaan. Ik breng Georgio Peviani naar de Paris Fashion Week.

TRANSFORMEREN TOT GEORGIO PEVIANI De eerste stap: het domein www.georgiopeviani.com kopen.

Riskant, ik weet het, maar gezien het feit dat deze man niet bestaat, verwacht ik niet dat er een groep advocaten mijn deur komt binnenvallen.

Na tien minuten tijdverspilling, heb ik een soort van resultaat - het is nietszeggend, maar het ziet er best mooi uit. Daar gaat het om, toch? Oh, en ik heb een nieuw e-mailadres aangemaakt, namelijk georgio@georgiopeviani.com. Het is tijd voor de volgende stap.

Nou, dit lijkt me een behoorlijk middel om me mee te identificeren. Als laatste stap heb ik een aantal van Georgio's producten nodig om mee te nemen, dus ik zoek een aantal nieuwe Peviani's uit op Brixton Market. DAG EEN: GEORGIO IS GEARRIVEERD

Ik ben nog nooit in Parijs geweest, dus ik besluit om door de stad te lopen om me te oriënteren. Ik heb geen idee waar de fashion week ergens plaatsvindt, dus de metro nemen heeft niet zoveel zin. Ik hoop gewoon dat ik iemand tegen het lijf loop met een moeilijk rokje aan, met daaronder nog moeilijkere Balenciaga sneakers, zodat ik diegene gewoon kan volgen naar de show.

Ik loop al een uur richting de Eiffeltoren, als ik plotseling een kleurrijke groep uit een oud hotel zie lopen. Volgens mij is er net een show afgelopen. Ik meng me in de groep, die bestaat uit hele lange mensen in felgele jassen en hoeden die meer kosten dan mijn huur. Het zijn bloggers, en ze lopen met hun hoofd naar beneden, typend op hun telefoon. De menigte verspreidt zich in verschillende richtingen, waardoor ze door mijn vingers dreigen te glippen. Maar dan voel ik een klopje op mijn schouder.

"Bonjour, monsieur! J'adore vos vêtements!"

Een man, die van top tot teen gekleed is in denim, houdt zijn gesp vast en staart me achteloos aan. "Ik heb de show vanaf hier bekeken." Hij wijst naar waar hij staat.

Ik vraag hem, nonchalant, of hij weet waar ik nog meer kan zien van de fashion week. Hij haalt een verfrommeld stuk papier tevoorschijn, waarop een aantal adressen gekrabbeld zijn. Eentje daarvan is "Palais Brogniart." Ik bekijk zijn plattegrond met alle locaties en maak een notitie van de show van Vivienne Westwood die morgen plaatsvindt, totdat hij zijn rug opeens rechttrekt. "Commes Des Garcons, the Russian embassy!" Hij tikt op zijn horloge en opent zijn handtas, waardoor ik zijn Vladimir Lenin kostuum kan zien: "Ik moet me omkleden!"

Voordat ik mijn gids kan bedanken, is hij verdwenen.

Ik kom aan bij Palais Brogniart en de beveiliging wijst me naar de ontvangstbalie. "Het spijt me, monsieur, maar we hebben identificatie en een toegangsbewijs nodig." Zonder iets te zeggen gooi ik mijn kaartje op de balie. De vrouw begint met een razend tempo op haar laptop te tikken en overlegt in het Frans met haar collega. Na een lange discussie komen ze terug.

Ik ontvang de badge en haar excuses met een flinke scheut arrogantie.

Hoewel ik een "zomervakantie!" gevoel verwachtte - zo'n gevoel dat je ook bij een film of een festival krijgt, had dit meer de vibes van een netwerkevenement, georganiseerd door Urban Outfitters. Buiten raak ik in gesprek met iemand die zichzelf lijkt te vermaken. Later kom ik erachter dat ze een van de eerste digitale influencers in de modeindustrie was, en nu door het leven gaat als een gerespecteerd creative director.

"Ken je Peviani niet?" vraag ik. Ze schudt haar hoofd. "Laten we zeggen dat streetwear een religie is, en dat Peviani continu zondigt", betoog ik. Ze trekt haar wenkbrauwen op. "Peviani, dat ben jij? Dat verklaart de fotograaf," zegt ze. Ik vertel haar dat VICE een artikel over me schrijft omdat ik veel verkoop, maar ontzettend onbekend ben.

We wisselen visitekaartjes uit en ze raadt me aan om naar een feest te gaan dat over een uur begint, en waar een hoop pers aanwezig zal zijn. Peviani is een niveautje gestegen.

Ik vervolg mijn verstrooide gesprekken en gniffel wat om grappen in talen die ik niet begrijp. Ik besluit dat Peviani op deze mensen neerkijkt. Hij geeft niets om hen. Maar toch zie ik in de hoek een opmerkelijk persoon staan, waar ik meer van wil weten.

"Ik moet je hierin zien," zeg ik tegen hem. Het Duitse model, Jean, pakt de Peviani-broek aan en verdwijnt achter een gordijn.

"Ik vind deze broek echt geweldig. Het is zo populistisch. Heb jij dit ontworpen?"

Ik knik. Iedereen staart. Jean gaat naar een evenement dat overeenkomt met Peviani's voorkeuren, en aangezien hij deze vier modemuren niet langer meer kan verdragen, verdwijnt hij de Parijse nacht in.

In de krappe steegjes vlakbij het Bonne-Nouvelle station, loop ik een groep mensen tegen het lijf die voor een onopvallende deur staan. Achter de deur hoor ik flinke technobeats.

Als ik eenmaal binnen ben, ontmoet ik een slanke Italiaanse jongen. "Mickey," lacht hij. "Georgio," zeg ik.

Mickey praat opeens Italiaans. Ik knik, maak Italiaanse geluiden, en stel snel voor dat we Engels praten zodat de fotograaf het ook kan begrijpen. Het blijkt dat hij niet alleen de ontwerper van deze collectie is, maar ook ontzettend Italiaans is. Ik vertel hem dat ik ook een ontwerper ben, en plotseling word ik meegetrokken.

De mensen lijken verward, en ik besef me dat ik me helaas bevind in een situatie die nog onmogelijker is dan modelui overtuigen dat ik een modeontwerper ben. Namelijk Italianen proberen te overtuigen dat ik - met een accent uit Birmingham - een Italiaan ben.

Uiteindelijk word ik voorgesteld aan een mode-inkoper uit Milaan. Iemand die ervoor kan zorgen dat elke reet van Bologna straks de spijkerbroeken van Georgio draagt. "Georgio Peviani," zegt ze. Ze stopt en sluit haar ogen. Ze haalt diep adem via haar neus. "Ik moet bijna huilen om de manier waarop jij je naam uitspreekt, Peviani." Slecht begin.

Ik probeer te vergeten dat ik mijn naam zo dom uitsprak, en vraag haar of ze mijn broeken zou kopen.

"Waarom zou ik dit kopen? Het hangt af van wie je klanten zijn. Maar onthou wel dat Milaanse couture anders is. Het is haute couture." Ze maakt me kapot. "Maar toch hou ik van de structuur die ik hier zie, en ik vind de vorm mooi." Ze kijkt iets grondiger naar de broek. "Ik zie aan deze knoop dat je je research heb gedaan. Het is prachtig. Ik hou ook van de initialen."

Ik geef haar een kaartje, drink mijn drankje op en loop naar de uitgang. Dag een: geslaagd.

DAG TWEE: ER ZIJN GEEN GRENZEN Ik word vroeg wakker en zet het nieuws aan. Geen Peviani, enkel Rick Owens. Ik moet het groter aanpakken. Ik stuur iedere pr-medewerker van elk modebedrijf op de fashion week een e-mail. Dan komt er een item op het journaal over Getty Images, die het retoucheren van foto's hebben verbannen. Als de wereld meer onbewerkt vlees wil, kunnen ze het krijgen ook.

Om te beginnen moet ik een manier vinden om binnen te komen bij de show van Vivienne Westwood. De beveiliging is streng. Iedereen zit aan deze persoon vastgeplakt.

Ik poseer even en volg haar richting de deur, terwijl ik net doe alsof ik haar aan de arm neem. Ik adem diep in en hou mijn Georgio Peviani-naambordje stevig vast. Laat me niet in de steek, Georgio.

Ik ben binnen! Ik kijk naar de eerste rij en bekijk de namen van een hoop beroemde mensen – de hoofdredacteur van Vogue, het model Arizona Muse – voordat ik zo discreet mogelijk Georgio-kaartjes op hun stoelen leg. Ik ruik een kans.

Ik weet niet wie dit is, maar als hij op de voorste rij zit, zal hij vast belangrijk zijn. De show begint.

Bravo. Ik blijf hangen terwijl de zaal leegstroomt. Het wordt een rommeltje met veel naakte modellen; het personeel van Westwood drinkt champagne. Ik vraag aan een man in pak wat zijn plannen zijn. "Alexa Chung," zegt hij. "Heb jij de uitnodiging toevallig bij je?" Hij haalt zijn telefoon tevoorschijn en stuurt de uitnodiging naar me door.

Buiten word ik vol in het gezicht geflitst. Mensen denken dat ik heel wat ben, en ik begin het zelf te geloven. Als ik de hoek om loop, word ik tegengehouden door een groep vrouwen die eruitzien alsof ze personages van Miami Vice zijn.

Het zijn influencers, ingevlogen uit Brazilië, hier om verslag te brengen van wat er nieuw is op de Fashion Week. Het lijkt erop dat Raquel Minelli (627.000 volgers op Instagram) interesse heeft in Peviani-kleding.

Peviani wordt getoond aan de wereld, via de Instagram-volgers van deze influencer. Ik kan het bijna niet geloven. Mijn droom wordt werkelijkheid. De digitale wereld ligt aan mijn voeten. Tijd om een afterparty te veroveren.

Het staat hier vol met de coolste kids uit de mode-industrie. Ik mag niet uit de toon vallen.

"Let op mijn woorden," zeg ik tegen een man die ik net heb ontmoet. "De komende tien jaar draaien om PunkyFish en Peviani, de nieuwe Cavalli en Kors." Hij tuit zijn lippen. Zo'n soort feest is het. Uit het niets werpt iemand zichzelf op het springkasteel en alle hoofden draaien zich om. Het is Alexa Chung. Ik realiseer me dat iedereen alleen oog heeft voor iconen. Ik moet iets doen.

Terwijl ik van het springkasteel stap, zie ik de perfecte kans om indruk te maken.

Ik stel mezelf voor en Alexa herhaalt mijn naam (oké, ik moest het een paar keer zeggen, maar dan nog).

Georgio Peviani zit letterlijk op het puntje van de meest invloedrijke tongen van de modewereld.

Uren gaan voorbij, drankjes vloeien, alles wordt wazig. Peviani hangt met trendsetters en koplopers van het moderne Parijs. Ik blijf achter met herinneringen van balkons, bars en de zon die opkomt. DAG DRIE: DE NIEUWE JURK VAN DE KEIZER Ik word laat wakker met een kloppende kater en een inbox vol mail. Een uitnodiging om naar Lutz Guelle te gaan, ontwerper Esther Maud vraagt of ik koffie wil drinken, een plekje voor de show van Masha Ma in YOYO Palais de Tokyo. Maar er is er eentje die ik bijna niet geloof.

Ik heb de influencers in mijn zak, maar dit is een uitnodiging voor een private viewing van de nieuwe collectie van een van de meest prestigieuze ontwerpers, Véronique Leroy. Dit is mijn kans om binnen te komen in de ondoordringbare hoogste regionen van de fashionwereld.

Ik kom aan bij het adres. Een oudere vrouw met een slank gezicht en lang blond haar doet open. "Georgio!" We kussen elkaars wang. Ze ziet eruit als een tekening uit een Pink Panther-boek, met haar zwarte jurk en witte panty.

We lopen een prachtig zeventiende eeuwse flat in – het soort plek dat er leeg uitziet zonder een dikke wolk van sigarettenrook. Een oudere Aziatische man en een jongere vrouw, allebei in Prada, kijken in een catalogus. Twee boomlange modellen zijn aanwezig om alles aan te trekken dat we willen zien. Ik heb geen idee wat ik hier doe.

Ik drink manisch uit mijn kopje koffie en kijk indringend rond. Dit gaat goed, maar wat zou een icoon doen?

"Deze jurk! Waanzinnig! Hoe duur?" "Ik zou hem graag passen. Ik moet binnenkort naar een prijsuitreiking en ik wil een verpletterende indruk maken. Ik ben de Young Thug van de modewereld." Ze probeert haar verwarring te verbergen en verdwijnt dan achter een gordijn. Tien minuten later: voilà.

Ik zwier door het appartement, omringd door miljonairs, gekleed in een jurk die meer kost dan al mijn kleren bij elkaar. De oudste verkoper fluistert: "Je ziet er beeldig uit." Ik voel me alsof ik een hoger niveau van privilege heb betreden. Georgio is nu een man wiens naam en benen als melkflessen vaag herinnerd zullen worden door ontwerpers, influencers en modefanaten over de hele wereld. Het is een man die, als het aan Parijs ligt, bestaat. Ik ben klaar om hem hier achter te laten. HET EINDE DER DAGEN: WIE IS GEORGIO PEVIANI Ik heb drie dagen doorgebracht als Georgio. Ik heb een hoop antwoorden gevonden op vragen, maar toch blijft er een vraag onbeantwoord: wie is Georgio Peviani nou echt?

Terug in Londen besluit ik het te googlen. Ik vind iets, een trademark, geregistreerd in 1996, dat vorig jaar is verlopen. Er staat een adres bij. Bingo.

Het zit ergens verstopt, maar ik vind het. Denim World. Een schat aan camouflagejassen, spijkerbroeken en korte broeken. Als ik beter kijk, zie ik dat alles hier van Georgio Peviani is. Ik loop naar de toonbank. "Werkt Georgio Peviani hier?" vraag ik, en iedereen loopt weg behalve een iemand – hij ziet eruit als de baas. Hij schudt zijn hoofd. "Oh, maar je verkoopt wel veel van zijn kleding?" Hij lijkt perplex. "Eh, ja, maar dat komt omdat ik hem dertig jaar geleden heb verzonnen."

Adam vertrok uit Zambia en kwam in 1982 aan in Engeland. Sindsdien werkt hij in de kledingwereld. Ergens in de vroege jaren negentig bedacht hij de naam Georgio Peviani. Hij vond het een mooie naam. Waarom? "Het klonk Italiaans." Zijn favoriete ontwerper is Armani. Adam noemt de jaren negentig en vroege jaren 2000 "het hoogtepunt van Peviani" en dat is niet gek: op hun hoogtepunt verkochten ze 35.000 artikelen per week, wereldwijd. Ze verkopen nog steeds over de hele wereld. "Wat ik zo mooi vind aan dit werk, is dat het voor iedereen betaalbaar is. Het is geen Armani, dat alleen voor een bepaalde elite is," zegt hij. "We zijn erg succesvol geweest. Het is de reden waarom deze familie en dit bedrijf na al die jaren nog steeds bestaat."

Ik begin te vertellen over mijn fascinatie voor Georgio en vertel Adam mijn verhaal over Parijs. Hij valt om van het lachen. Terwijl we verder praten, begint er iets te dagen: ik ben niet langer Georgio Peviani. Ik was hem nooit echt. Maar nu weet ik wie hij is. "Jij bent Georgio Peviani, of niet, Adam?" Adam buldert van het lachen. Zijn collega's ook, en uiteindelijk lach ik ook mee. "Veel dichterbij dan dit kun je niet komen."