Filmmaker Isabel Lamberti (30) zat in de metro toen er vier jonge meisjes tegenover haar kwamen te zitten. Ze had haar zonnebril op en kon dus uitgebreid observeren hoe de meisjes elkaar aan het overschreeuwen waren en hoe hard ze naar elkaar toe waren. Ze realiseerde zich dat de meisjes precies hetzelfde waren als zij vroeger was en besloot er de korte film AMOR over te maken, die vandaag in première gaat tijdens het Nederlands Film Festival in Utrecht.
Het is de derde korte film van de Nederlandse maker Isabel Lamberti (30) na haar afstuderen aan de Nederlandse Filmacademie. Het verhaal gaat over het leven van vier pubermeisjes die in een buitenwijk wonen en niet veel liefde in hun leven kennen. De film bestaat uit beschouwende fragmentarische scènes uit het leven van de meisjes. Zo bereiden ze zich voor op een feestje, maar dat gaat mis als één van hen iets doet waar ze eigenlijk nog niet klaar voor is.
We spraken Isabel over vriendschappen onder tienermeisjes, opgroeien en de kritiek die ze vooraf op haar film kreeg.Broadly: Hoi Isabel, de meisjes in de film zijn nogal hard naar elkaar, hoe was jij vroeger als tiener in een vriendengroep?
Isabel: Ik voelde me erg onveilig en onzeker in mijn vriendengroepje, maar ik liet dat nooit merken. Ik had een grote mond naar iedereen en hoewel ik nooit heb gepest, heb ik wel dingen gedaan of gezegd waar ik me achteraf heel erg voor schaam. Een vriendin van mij uit die tijd herkende zichzelf ook terug in de film – dat je je als puber nooit kunt ontspannen binnen zo'n groep. Ik wilde niet zwak overkomen dus in plaats daarvan ging ik veel blowen, spijbelen en op zoek naar bevestiging bij jongens. Of om liefde te krijgen.
Ja, vandaar de titel van de film. De titel AMOR geeft de kijkers een soort handvat hoe je naar de scènes moet kijken. In elke handeling van de film ontbreekt er een vorm van liefde - zoals voor de buitenwereld, naar elkaar of voor jezelf. En het ontbreken van die liefde of aandacht in het dagelijkse bestaan van de meisjes, zorgt ervoor dat ze er continu naar op zoek zijn.De film is specifiek gericht op vrouwenvriendschappen. Denk je dat het anders gaat bij jongensvriendschappen?
Jongens krijgen net zo goed te maken krijgen met onzekerheid binnen een groep, maar ik kan me voorstellen dat jongens wat milder zijn en meisjes harder en gemener. Meisjes willen misschien graag mooi gevonden worden en daarom is er onderling meer concurrentie. Ik had als jong meisje - en misschien nog steeds - het gevoel dat ik pas meetelde als ik knap en sexy was. Ik merk dat ik nu nog kwaad word van jongens die geilen op een bepaald type vrouw en tegelijkertijd ben ik lichtelijk jaloers op die vrouwen terwijl ik dertig ben. Blijkbaar heeft dat nog steeds invloed op me.Ik vind de film iets treurigs hebben, omdat ze elkaar onderling helemaal niet lijken te kennen.
Ik weet niet of ik de film zielig vind. De meisjes hebben namelijk ook lol en staan samen sterk naar de buitenwereld. Daarnaast is deze fase iets tijdelijks en leren ze door deze (soms) nare ervaringen volwassen te worden. De film is niet bedoeld als kritiek naar meisjes van die leeftijd, het is bedoeld als een ode naar een 'tussentijd' die ons vormt naar wie we zijn. We moeten erom kunnen lachen en er met liefde naar kijken en niet met afgunst, het zijn nog maar kinderen. Daar kunnen we niet te streng voor zijn. Je werkt altijd met non-acteurs. Het lijkt me lastig om de juiste personages te vinden. Hoe gaat zoiets in zijn werking?
Acteurs zijn wat mij betreft vaak te mooie of gepolijste figuren en ik zoek personages die qua uiterlijk en persoonlijkheid goed passen bij de film. Voor AMOR heb ik op verschillende locaties gescout (bijvoorbeeld op een Puma-feest in de Melkweg en op het Kwaku Festival) en na veel castingrondes heb ik uiteindelijk deze groep gevormd waarvan ik geloofde dat ze vriendinnen zouden kunnen zijn. Het is niet zo dat deze meisjes in het echt zo met elkaar omgaan - het is een combinatie van wat zij mij kunnen geven en wat ik toevoeg. Tijdens het draaien vonden ze het niet makkelijk om hard naar elkaar te zijn. Ik heb meerdere malen op de set gehoord: "Maar dat is toch zielig!" Een van de meisjes is trouwens wel een actrice, omdat zij een seksscène moest doen en we wilden dat niet een minderjarige non-acteur dat deed. Je hebt felle kritiek gekregen van het kunstkritische YouTube-kanaal KIRAC . Zo zou je volgens hen een bepaald stereotype hebben willen casten voor je film, gebaseerd op een soort vooringenomen idee, namelijk het "typische zwarte meisje uit de Bijlmer." Wat vind je daarvan? Hebben ze een punt?
Ik vind het vreemd dat ze commentaar hadden op een film die toen nog niet eens was gemaakt, ze wisten niet waar het over ging. Er is niets mis met kritiek, maar de manier waarop zij het doen, is erg agressief en persoonlijk. Wie de film ziet, merkt dat het geen film is over "zwarte meisjes in de Bijlmer." Het is een universeel verhaal en gaat niet over één bepaalde groep binnen een samenleving. Het zijn meisjes met een diverse afkomst en dat heeft te maken met het feit dat we in een buitenwijk van een grote stad hebben gefilmd (niet alleen in de Bijlmer). Daar heb je meer mensen met een verschillende achtergrond en ik vind het juist goed dat we niet alleen witte mensen portretteren.Denk je dat je als witte regisseur geen films of documentaires over mensen van een andere etnische achtergrond zou mogen maken?
Ik vind dat het een gevoeligere kwestie wordt als ik als witte maker een film zou maken over een typische zwarte ervaring. Maar als je je research goed doet, oppast met stereotyperingen en integer bent, dan zou elke regisseur over alles een film moeten kunnen maken - anders ontstaat er een soort censuur. Daarbij wil ik nog wel zeggen dat het enorm belangrijk is dat dat bepaalde culturen en afkomsten meer de mogelijkheid moeten krijgen om zichzelf te representeren, dat gebeurt nog te weinig helaas.Welke andere films moeten we echt gaan zien op het NFF?
Daar moet ik me nog even in verdiepen, ik ben veel te druk geweest met mijn eigen film de afgelopen tijd, maar ik heb er heel veel zin in! AMOR draait vanaf vanavond tot en met 28 september op het NFF en is dinsdag 26 september te zien op VICE NIGHT.
Advertentie
Isabel: Ik voelde me erg onveilig en onzeker in mijn vriendengroepje, maar ik liet dat nooit merken. Ik had een grote mond naar iedereen en hoewel ik nooit heb gepest, heb ik wel dingen gedaan of gezegd waar ik me achteraf heel erg voor schaam. Een vriendin van mij uit die tijd herkende zichzelf ook terug in de film – dat je je als puber nooit kunt ontspannen binnen zo'n groep. Ik wilde niet zwak overkomen dus in plaats daarvan ging ik veel blowen, spijbelen en op zoek naar bevestiging bij jongens. Of om liefde te krijgen.
Ja, vandaar de titel van de film. De titel AMOR geeft de kijkers een soort handvat hoe je naar de scènes moet kijken. In elke handeling van de film ontbreekt er een vorm van liefde - zoals voor de buitenwereld, naar elkaar of voor jezelf. En het ontbreken van die liefde of aandacht in het dagelijkse bestaan van de meisjes, zorgt ervoor dat ze er continu naar op zoek zijn.De film is specifiek gericht op vrouwenvriendschappen. Denk je dat het anders gaat bij jongensvriendschappen?
Jongens krijgen net zo goed te maken krijgen met onzekerheid binnen een groep, maar ik kan me voorstellen dat jongens wat milder zijn en meisjes harder en gemener. Meisjes willen misschien graag mooi gevonden worden en daarom is er onderling meer concurrentie. Ik had als jong meisje - en misschien nog steeds - het gevoel dat ik pas meetelde als ik knap en sexy was. Ik merk dat ik nu nog kwaad word van jongens die geilen op een bepaald type vrouw en tegelijkertijd ben ik lichtelijk jaloers op die vrouwen terwijl ik dertig ben. Blijkbaar heeft dat nog steeds invloed op me.Ik vind de film iets treurigs hebben, omdat ze elkaar onderling helemaal niet lijken te kennen.
Ik weet niet of ik de film zielig vind. De meisjes hebben namelijk ook lol en staan samen sterk naar de buitenwereld. Daarnaast is deze fase iets tijdelijks en leren ze door deze (soms) nare ervaringen volwassen te worden. De film is niet bedoeld als kritiek naar meisjes van die leeftijd, het is bedoeld als een ode naar een 'tussentijd' die ons vormt naar wie we zijn. We moeten erom kunnen lachen en er met liefde naar kijken en niet met afgunst, het zijn nog maar kinderen. Daar kunnen we niet te streng voor zijn. Je werkt altijd met non-acteurs. Het lijkt me lastig om de juiste personages te vinden. Hoe gaat zoiets in zijn werking?
Acteurs zijn wat mij betreft vaak te mooie of gepolijste figuren en ik zoek personages die qua uiterlijk en persoonlijkheid goed passen bij de film. Voor AMOR heb ik op verschillende locaties gescout (bijvoorbeeld op een Puma-feest in de Melkweg en op het Kwaku Festival) en na veel castingrondes heb ik uiteindelijk deze groep gevormd waarvan ik geloofde dat ze vriendinnen zouden kunnen zijn. Het is niet zo dat deze meisjes in het echt zo met elkaar omgaan - het is een combinatie van wat zij mij kunnen geven en wat ik toevoeg. Tijdens het draaien vonden ze het niet makkelijk om hard naar elkaar te zijn. Ik heb meerdere malen op de set gehoord: "Maar dat is toch zielig!" Een van de meisjes is trouwens wel een actrice, omdat zij een seksscène moest doen en we wilden dat niet een minderjarige non-acteur dat deed. Je hebt felle kritiek gekregen van het kunstkritische YouTube-kanaal KIRAC . Zo zou je volgens hen een bepaald stereotype hebben willen casten voor je film, gebaseerd op een soort vooringenomen idee, namelijk het "typische zwarte meisje uit de Bijlmer." Wat vind je daarvan? Hebben ze een punt?
Ik vind het vreemd dat ze commentaar hadden op een film die toen nog niet eens was gemaakt, ze wisten niet waar het over ging. Er is niets mis met kritiek, maar de manier waarop zij het doen, is erg agressief en persoonlijk. Wie de film ziet, merkt dat het geen film is over "zwarte meisjes in de Bijlmer." Het is een universeel verhaal en gaat niet over één bepaalde groep binnen een samenleving. Het zijn meisjes met een diverse afkomst en dat heeft te maken met het feit dat we in een buitenwijk van een grote stad hebben gefilmd (niet alleen in de Bijlmer). Daar heb je meer mensen met een verschillende achtergrond en ik vind het juist goed dat we niet alleen witte mensen portretteren.Denk je dat je als witte regisseur geen films of documentaires over mensen van een andere etnische achtergrond zou mogen maken?
Ik vind dat het een gevoeligere kwestie wordt als ik als witte maker een film zou maken over een typische zwarte ervaring. Maar als je je research goed doet, oppast met stereotyperingen en integer bent, dan zou elke regisseur over alles een film moeten kunnen maken - anders ontstaat er een soort censuur. Daarbij wil ik nog wel zeggen dat het enorm belangrijk is dat dat bepaalde culturen en afkomsten meer de mogelijkheid moeten krijgen om zichzelf te representeren, dat gebeurt nog te weinig helaas.Welke andere films moeten we echt gaan zien op het NFF?
Daar moet ik me nog even in verdiepen, ik ben veel te druk geweest met mijn eigen film de afgelopen tijd, maar ik heb er heel veel zin in! AMOR draait vanaf vanavond tot en met 28 september op het NFF en is dinsdag 26 september te zien op VICE NIGHT.