Vijf Belgische festivals die je moeder nog niet kent

Van eind juni tot eind september kun je in België elke dag naar minstens zeven festivals en op zich is dat geweldig. Als je echter niet oplet heb je op het einde van de zomer 93 keer Shaggy, Triggerfinger en De Jeugd van Tegenwoordig aan het werk gezien. Daarom raad ik hier vijf festivals aan die je festivalzomer kunnen verrijken. Festivals waar je iets minder kans hebt je moeder tegen het lijf te lopen terwijl ze zichzelf instagramt met een Moscow Mule.

In het West-Vlaamse boerengat Zerkegem hebben ze een kerk, een voetbalploeg en sinds tien jaar ook een festival. Als je er met het openbaar vervoer heen wil, moet je de trein naar Brugge nemen en vandaar een bus naar een wei aan de Schooiweg. Helaas zijn er op zondag slechts vier bussen en - ah, ja - het festival is op een zondag.

Waarom zou je al die moeite doen als je ook je ook in je zetel naar herhalingen van De Stoel op één kan kijken? Twee goede redenen: ten eerste kosten pintjes op Rock Zerkegem een euro en ten tweede kosten pintjes op Rock Zerkegem een euro. Dan is er nog een derde goede reden om onze nationale feestdag te vieren op een plek waar je anders nooit zou komen: er staat elk jaar echt enorm goede garagerock op de met Paint ontworpen affiche.

Zo was vorig jaar White Fang de blikvanger. Deze Amerikaanse band zit bij platenmaatschappij Burger Records en dat is toch het Real Madrid van de garagerock. Ook de Californische Cosmonauts speelden al ten dans op de Zerkegemse wei, net als inheems ongedierte als Bed Rugs en Equal Idiots. Dit jaar kijk ik uit naar vuilnisbakkoningen Danny Blue And The Old Sucks.

Wie op 21 juli dus niet mee moet lopen in het militaire defilé aan het Warandepark, kan met een matig gevulde portemonnee afzakken naar Rock Zerkegem. Wie weet staat De Stoel wel aan de Schooiweg.

Iets meer richting beschaafde wereld kom je begin augustus Micro Festival in Luik tegen. Aangezien je sinds Les Ardentes al bijna een maand niet meer in de Vurige Stede bent geweest, moet je er dringend weer heen. Het festival is zoals de naam al doet vermoeden niet enorm groot. Net als bij coke, whiskey en metaforen geldt ook hier dat kwaliteit belangrijker is dan kwantiteit.

Het Luikse festival gaat door in Espace 251 Nord, een oud industrieel gebouw dat tamelijk arty maar ook gezellig is. Even gezellig als de sfeer en de bezoekers die hier in het verleden naar groepen als The Growlers, Iceage en Girl Band kwamen kijken. Dit jaar ga ik vrijdag naar No Age, zaterdag naar The Limiñanas en zondag naar mijn oma, want het festival duurt maar tot zaterdag. Eigenlijk zouden alle festivals - behalve Rock Zerkegem - maar tot zaterdag mogen duren, zodat iedereen thuis in plaats van op zijn school of werk kan recupereren van de veel te vermoeiende activiteit die muziek gaan kijken eigenlijk is.

Een ticket voor deze negende editie kost trouwens amper 26 euro. Je kunt met andere woorden de komende tien jaar naar het Micro Festival gaan voor de prijs van een keer Rock Werchter.

Het goede nieuws is dat dit festival gratis is. Het slechte nieuws is dat dit festival enkel gratis is voor leden van Subbacultcha. Het goede nieuws is dat dit festival gratis is voor leden van Subbacultcha, een redelijk mooi en leerrijk magazine voor iedereen die zich niet meer druk maakt over de betekenis van het woord hipster.

Volgens onze marketingafdeling in Bulgarije zijn VICE en Subbacultcha eerder concurrenten dan collega’s, maar omdat ik in wereldvrede geloof en graag het goede voorbeeld geef, ga ik hier toch een pleidooi houden waarom je naar Different Class moet gaan en je dus eigenlijk moet abonneren op Subbacultcha (een naam dat ik hierna niet meer ga typen, omdat het me nooit in een keer lukt).

Zoals het magazine elke maand duidelijk maakt, zijn er in België best veel artiesten die enorm de moeite waard zijn, zowel op vestimentair als op artistiek gebied. Tijdens Different Class komt het talent vooral van buiten ons land, maar of het nu gaat om een Amerikaanse Italiaan (Yves Tumor), Canadezen uit Montreal (Blue Hawaii) of een Australische uit Berlijn (Carla Dal Forno) allemaal zijn het veelbelovende namen die je vrienden nog niet kennen en jij dankzij ons en Suppokutninja nu dus wel.

Soms voelt het einde van de festivalzomer aan als het einde van de wereld. Toevallig is het einde van de wereld exact waar het festival Meakusma wordt georganiseerd: in Eupen. Het festival omschrijft zichzelf als een viering van het onclassifeerbare. Dat is natuurlijk een heel chique manier om te zeggen dat je het zelf ook niet helemaal weet.

Om toch een idee te geven: Meakusma is een label uit de oostkantons dat zich vooral op eclectische elektronische muziek focust. Dat is inderdaad nog steeds een vage beschrijving, maar zo weet je tenminste dat je als vaste bezoeker van het Schlagerfestival dit weekend niet echt iets verloren hebt in Eupen.

Liefhebbers van het genre zakken van over de hele wereld af naar het tamelijk afgelegen stadje. Het contrast tussen de kneuterige konditoreien en de Eupense pastelkleuren met de electrofans is best groot, maar deze clash van twee uitgesproken werelden maakt het festival net extra interessant. Het feit dat België een ietsiepietsie Duitstalig is, is op zich al tamelijk bizar. Als gedurende een weekend het aantal synthesizers per capita er dan ook nog eens hoger ligt dan in een Yamaha-fabriek, dan is dat helemaal indrukwekkend. Zoals je in de video hieronder zelf kunt zien.

In Antwerpen zijn ze zo fier op hun stad dat de organisatoren van dit festival denken dat de stad in hun naam vermelden een meerwaarde is. Maar of je nu een Antwerp hater of lover bent, soms is muziek belangrijker dan geografie en dan moet je daar allemaal niet te moeilijk over doen.

Zo is dit buurtfeestje er een waar je gewoon heen moet. Officieel is de zomer al afgelopen, maar ter hoogte van dit vinylfestival duurt hij nog een dagje langer. Wie de vorige zin goed gelezen heeft, weet ondertussen dat An Antwerp Blockparty om ouderwetse plaatjes draait. Dat betekent dat je een hele dag wordt getrakteerd op parels uit de platenkast van Alfred Anders (van Brusselse platenwinkel Crevette Records), Raphael (de rode draad door het Antwerpse nachtleven) en Pirrès (die volwassen werd in record store Wally’s Groove World).

Als je liever op je eentje naar een mengeling van hiphop, disco, house en electro luistert, dan kan dat ook. Er is namelijk een silent disco. Echt waar. Nu heb ik het nut van die contradictio in terminis nooit heel goed begrepen, maar aangezien ik wel fan ben van zowat alles wat organisator DTM Funk doet, wil ik hier best in meegaan. De bedoeling is dat je zittend luistert, maar als je tijdens de silent disco aan het dansen gaat, zullen er geen GAS-boetes worden uitgedeeld. Al weet je dat in Antwerpen nooit helemaal zeker.

Wil je meer lezen over vette concerten, lauwe pintjes en beeldschone festivalgangers? Check dan VICE Festivals.

Volg VICE België op Facebook.