FYI.

This story is over 5 years old.

Identiteit

Bridezilla is een seksistisch stereotype dat niets zegt over de bruid zelf

‘Bridezilla’ is het resultaat van belachelijk hoge verwachtingen, een seksistische dubbele moraal en de neiging om vrouwen te infantiliseren als ze weten wat ze willen.
Foto door TRex and Flower, via Stocksy
Foto door T Rex and Flower, via Stocksy 

Als je ‘bridezilla’ googelt, krijg je meer dan 3 miljoen resultaten. De pagina’s die bovenaan verschijnen zien eruit als typische tabloid-koppen: eentje belooft een overzicht van de meest ‘afgrijselijke bridezilla-momenten’, een ander waarschuwt de aanstaande bruid voor tekenen die erop zouden kunnen wijzen dat ze in het gevreesde monster aan het veranderen is. Urban Dictionary definieert ‘bridezilla’ zo grof dat ik het hier niet eens ga opschrijven; de Van Daleomschrijft haar als “vrouw die zich op een bijna neurotische manier op haar huwelijk voorbereidt”. Op WE tv is er zelfs een volledige realityshow gewijd aan dit seksistische karikatuur. De beschrijving van seizoen 11: “De meest geschifte, over-de-top bruiden die van hun huwelijk een regelrechte hel maken… niemand mag hun ‘perfecte’ dag in de weg staan!”

Advertentie

Ergens tussen de hype van reality-tv en onze obsessie met ogenschijnlijke perfectie in, gevoed door social media, is het stereotype beeld van de bruid veranderd van sprookjesprinses in kwaadaardig beest. Maar als je ooit die bruid bent geweest, dan weet je dondersgoed dat het beeld van zo’n lelijke transformatie bijna nooit iets te maken heeft met narcisme en prinsessengedrag. Het is eerder het resultaat van belachelijke verwachtingen, een seksistische dubbele standaard en de culturele neiging om vrouwen te infantiliseren als ze weten wat ze willen.

Organiseer je eigen nachtmerrie

Uit recent onderzoek is gebleken dat een gemiddelde Amerikaanse bruiloft in 2017 maar liefst 33.391 dollar kostte. Het uitgegeven bedrag per gast steeg van 194 dollar in 2009 naar 268 dollar – tegelijkertijd daalde het aantal gasten, wat suggereert dat er een grotere focus is op de persoonlijke ervaring van elke aanwezige. Als je kijkt naar de meedogenloze schijnwerpers van social media, wie kan het een bruid dan nog kwalijk nemen dat ze zich druk maakt over allerlei details? En dan is het nog maar te hopen dat niemand van de gasten het in z’n hoofd haalt om de bruiloft op de blog Hell of a Wedding te delen.

Door reality-tv en sociale media is het stereotype beeld van de bruid veranderd van sprookjesprinses in kwaadaardig beest.

Een trouwerij plannen is de ultieme uitdaging op het gebied van projectmanagement. Verschillende tijdlijnen coördineren, evenwichtige begrotingen maken, voldoen aan iedereens behoeften en wensen – om het nog maar niet te hebben over het feit dat je jezelf en je verloofde ook nog enigszins moet verwerken in het evenement – zijn allemaal dingen die op zichzelf al de potentie hebben om je hondsdol te maken. Dus ja, als je een lange dag hebt gehad op je werk, er een eindeloze to-do-lijst is, de locatie niet reageert op je mails en telefoontjes en je “goede vriend” last-minute afzegt omdat er geen stoel is voor zijn nieuwe vriendin (waargebeurd), tja, dan zou het zomaar eens kunnen dat je bij het kleinste meningsverschil uit elkaar barst.

Advertentie

“Voordat ik verloofd was, zag ik bridezilla’s altijd als van die extreem veeleisende opgedirkte types die nooit een compromis willen sluiten,” geeft Katie Rucke toe, toekomstig bruid uit San Diego. “Nu vraag ik me dagelijks af hoe iemand zoals ik – ik heb tot walgens toe te horen gekregen hoe aardig ik wel niet ben – zo heeft kunnen staan schreeuwen tegen haar jongere zusje. Zij is mijn eerste bruidsmeisje, en op de verjaardag van mijn kleine neefje ben ik tegen haar uitgevallen. Ik had namelijk een jurk uitgekozen voor het bloemenmeisje, maar zij en een andere zus zeiden tegen me dat ze die niet mooi vonden.”

Het probleem is dat je nooit het volledige verhaal kent, tenzij je degene bent die de bruiloft organiseert. Toen een van mijn vriendinnen een ernstige paniekaanval kreeg bij het plannen van een bruiloft, wist ik eerst niet dat dat grotendeels kwam omdat ze – bovenop alle drukte – tussen haar ruziënde vader en broer instond, precies op het moment dat haar moeder werd opgenomen in het ziekenhuis voor een grote operatie, terwijl haar verloofde nergens mee kon helpen omdat hij in een andere staat woonde.

Bij de bruiloft van een andere vriendin had de cateraar de veganistische maaltijden verpest en was haar weddingplanner iets vergeten, waardoor de gasten een drie-uur lange Vietnamese trouwerij moesten uitzitten zonder ook maar één woord te verstaan. Maanden later was ze nog steeds razend. Niet vanwege de problemen op die dag, maar omdat ze, ondanks alle dingen die ze uit handen had gegeven, nog steeds voor het B-woord werd uitgemaakt nadat ze openlijk haar frustraties uitte.

Advertentie

Voor huilende kleuter uitgemaakt worden door je bloedeigen familie

Weken na mijn eigen huwelijksrollercoaster die eindigde in een succesvolle trouwerij, kon ik nauwelijks geloven dat ik eindelijk van de fysieke en mentale spanning af was. De Indiase bruiloft van drie dagen was prachtig geweest. We waren overladen met liefde van familie en vrienden en de weergoden waren ons goed gezind: orkaan Harvey bereikte Houston precies een week later. Voor het eerst in bijna een jaar voelde ik me rustig – maar er was nog één dingetje.

Ongeveer twee weken na de trouwerij dacht ik dat ik mijn normale leven weer kon oppakken. Maar ik had last van pijntjes en hardnekkige moeheid, waardoor het fysiek onmogelijk werd om rechtop te zitten op mijn werk. De dokter had bevestigd dat ik niet zwanger was en geen griep had. De diagnose? Mijn standaard stressniveau was zó lang hoog geweest dat mijn lichaam nu instortte, omdat ik niet meer in die vlucht-of-vechtmodus zat. Ik was tienduizenden dollars verder door die big, fat Indian wedding , en nog altijd betaalde ik er een hoge prijs voor.

Maar het geld en het managen waren het probleem niet geweest. Ik heb stressvolle banen gehad en ik ben altijd goed geweest met geld, dus dat was niet waar de uitdaging lag. Maar nog nooit in mijn leven ben ik verantwoordelijk geweest voor het blij maken van zó veel familieleden – zowel die van mij als die van mijn verloofde – en tot op zekere hoogte was dat ook gewoon onmogelijk. Hoeveel concessies ik ook deed, of hoe mild ik ook reageerde op half werk, ik kreeg er elke keer onverschilligheid of weerstand voor terug.

Advertentie

Hoewel ik langzaam maar zeker steeds moeilijker bullshit kon verdragen, bleef ik beheerst: ik sprak op rustige toon terwijl ik tegelijkertijd duidelijk probeerde te maken dat ik geen voetveeg was. Maar eigenlijk werd ik er wanhopig van, ik voelde me gevangen door het bridezilla-stereotype; alles wat ik zei, of het nou een frustratie was of gewoon een bemoeienis met iets waar ik om gaf, werd tegen me gebruikt. Hoewel ik mijn eigen wensen al totaal uit het oog verloren had om iedereen tegemoet te kunnen komen, werd ik ook nog gedwongen tot een gevoel van egoïsme – want als ik al een keer een keuze maakte omdat ik het nou eenmaal zo wilde, verdedigde ik dat met het zo gehate “maar het is mijnbruiloft!”. Het was ook letterlijk mijn bruiloft, maar dit statement wordt weggezet als een soort kinderachtige driftbui – en dat is weer onderdeel van onze onophoudelijke neiging om vrouwen te infantiliseren, om ze te zien als zeurende kleine meisjes.

Die tendens wordt helemaal duidelijk als je kijkt naar de ervaringen van professionele weddingplanners – zij doen dit soort organisatie als werk, maar als ze duidelijk maken hoe ze iets willen hebben, worden ze beticht van ‘onredelijk gedrag’. “De laatste tijd probeer ik vooral beide families tevreden te houden. De bruid is natuurlijk ook belangrijk, maar die ene stem weegt niet op tegen die van alle familieleden bij elkaar,” zegt toekomstig bruid en weddingplanner Amy Patel.

Advertentie

Mede-organisator Michelle Fernie-Oley weet uit ervaring hoe het is. Ze deed mee met het tv-programma Say Yes to the Dress, en vertelt daarover: “Ik werd op internet afgemaakt omdat ik vijf seconden flipte. Toen ik die scène terugkeek, zag ik mezelf gewoon in de baas-modus schieten. Maar anderen zagen een gestoorde gek die woedend werd over een paar fotolijstjes – iets wat in hun ogen onbelangrijk leek.”

Seksistische dubbele standaard

‘Gewone’ vrouwen worden geen angstaanjagende monsters omdat het tafellinnen niet perfect geperst is, of omdat bruidsmeisjes twee minuten te laat zijn voor haar en make-up. Maar ook deze vrouwen kunnen hun geduld verliezen door dit soort domme details, want het zijn namelijk mensen.

Hou op met neerbuigend doen tegen vrouwen als ze precies vertellen wat ze willen.

En dat is nou eenmaal wat mensen doen als ze door iedereen – inclusief hun eigen moeder – emotioneel, mentaal en fysiek op de proef worden gesteld. Het feit dat ze daardoor voor van alles worden uitgemaakt, laat zien dat er een dubbele standaard is. Deze krachtige vrouwen met een hoop eigenwaarde laten zich niet kennen op momenten waarop ze bijna overspoeld worden door verkopers, schoonfamilie, broers, zussen en slechte vrienden. Als ze op die manier en met deze felheid in de boardroom zouden staan, of op een podium voor een speech, zouden ze van zowel vrouwen als mannen een staande ovatie krijgen.

Daar komt nog bij dat vrouwen hun hele leven onder druk worden gezet om een perfecte bruiloftsdag te organiseren, met de mooiste jurk en het lekkerste eten, en dat dit allemaal moet gebeuren met een grote glimlach op het gezicht, terwijl ze ook nog de rest van de dagelijkse gang van zaken draaiende moet houden. Het moet allemaal gebeuren, en zonder steekjes te laten vallen, en bezwijken onder de druk zit er niet bij – dat is niks voor een dame.

Een oplossing voor het bridezilla-probleem is niet dat vrouwen geen grote bruiloften meer zouden mogen organiseren, of tegen ze zeggen dat het allemaal hun eigen schuld is omdat zij dit nou eenmaal willen. Hou gewoon op met neerbuigend doen tegen vrouwen als ze precies vertellen wat ze willen – en helemaal als dat iets is wat we ze al van jongs af aan aanpraten: een perfecte bruiloft. En een beetje vrouwelijke frustratie mag er gewoon zijn, dus maak daar een beetje ruimte voor. Begrepen?