Silicon Valley is dol op georganiseerde intimiteit

Als je op de hoogte wil blijven van onze beste stukken zonder je suf te scrollen, schrijf je dan in voor onze wekelijkse nieuwsbrief.

San Francisco is van oudsher een plek waar de seksuele vrijheid welig tiert. Van Ken Keseys psychedelische orgies tot homo-emancipatie; sinds de seksuele revolutie van de jaren zestig is er geen Amerikaanse stad geweest waar mensen zo graag hun kleren uittrekken.

Er is al veel geschreven over hoe de cultuur en de fun uit de stad zijn gezogen sinds de tweede tech boom. Ergens klinkt het ook wel logisch dat als alle kunstenaars, muzikanten en schrijvers zijn vertrokken, het ook klaar is met alle seksfeesten. Als je twee baantjes nodig hebt om de vierduizend dollar huur voor je studioappartement te kunnen betalen, blijft er weinig tijd over voor een orgie. Bovendien is een slaapbank helemaal niet geschikt voor een triootje.

Toch worden er in werkelijkheid juist vaker seksfeesten gehouden, en zijn ze beter georganiseerd en vreemder geworden. Soms wordt er niet eens echt geneukt. Denk bijvoorbeeld aan oogcontactfeestjes, of tantrische speeddates. De wereld van georganiseerde intimiteit en op orgies lijkende bijeenkomsten in Silicon Valley is aan een gestage opmars bezig.

Het is een andere wereld dan die van de vrije liefde in de jaren zestig. Zoals Burning Man begon met een stel hippies en uitgroeide tot een bijeenkomst van hele rijke mensen met helikopters, zijn San Francisco’s seksfeesten anno 2019 voorgoed veranderd door de techwereld en geld.

De hippiecommunes in San Francisco kwamen voort uit onvrede met de politiek en een dierlijke lust voor seksuele bevrijding. De huidige trend om polyamoreus samen te leven heeft meer te maken met dat het handig is om de huur te delen. Maar ook de mensen die naar de stad verhuisden omwille van tech, zijn op zoek naar intimiteit, en lokale organisators helpen daar graag bij. Als je op Eventbrite of op Facebook zoekt, zie je op een gemiddelde, doordeweekse avond een waar scala aan manieren om vreemden van heel dichtbij te bekijken. Een lezing over tantra hier, een workshop touwtje knopen daar, een uitverkochte knuffelcursus; iedereen komt aan z’n trekken.

Er is ook een evenement dat Cacao, Consent and Conscious Dance Party heet. Dat behelst het ritueel innemen van cacao, waarna bezoekers de “voorhoede van de sociale evolutie van de mens” kunnen onderzoeken door te feesten.

De organisator van dit chocoladefestijn is Nick Meador, een “RYT-200 yoga-instructeur, life coach, organisator van holistische evenementen en mindful ondernemer.” Hij vertelt me dat de Bay Area “een goede plek is om te experimenteren met nieuwe sociale structuren,” en dat mensen hier bereid zijn om nieuwe dingen te proberen, in tegenstelling tot in veel andere delen van het land. “Ik heb veel gereisd en nergens vond ik zo’n unieke mix van praktische persoonlijke ontwikkeling, sociale rechtvaardigheid en de bereidheid om taboes en het ongewone te onderzoeken,” zegt hij.

Het blijkt dat je, als je connecties wil maken, ook gewoon iemand anders in de ogen kunt kijken. Tenminste, dat is wat ze bij het grootste oogcontactexperiment ter wereld in Oakland zeggen. Daar word je niet high van cacao, maar van alle oxytocine die vrijkomt, een hormoon dat verantwoordelijk is voor empathie en liefde, dat wordt gelinkt aan oogcontact.

Allyson Darling, een schrijver uit San Francisco, was aanwezig bij deze staarwedstrijd. Zij schreef dat ze het “nog intiemer dan een orgie” vond, in een artikel van The Bold Italic, een “online tijdschrift dat de vrije geest van San Francisco viert,” en waar ik als senior editor werk.

“Het was… vreemd,” vertelt ze. “Er werd gekletst en er werden grapjes gemaakt. Verder zaten er mensen op de grond in elkaars ogen te staren. Mensen gingen erheen voor een intieme ervaring, en er is weinig dat intiemer is dan heel lang in iemands ogen kijken, of je diegene nou kent of niet,” zegt ze.

Ik verhuisde in 2007 naar San Francisco vanuit een gat in Engeland. Als je het daar over seksfeesten had, had je het impliciet ook over een kudde schapen in een weiland. Ik kwam hierheen omdat het de coolste stad ooit is. Nu de start-ups die er zitten ineens de grootste bedrijven ter wereld zijn, lijkt het alsof het vrije karakter van de stad verloren is gegaan. Maar hoeveel geld er ook binnenstroomt, het blijft een plek waar alles draait om risico’s nemen.

Het is soms vermoeiend om rond te lopen in een stad waar iedereen een wereldverbeteraar is. Je kan de kapsones bij wijze van spreken bijna ruiken. Maar in een industrie waar zelfs de grootste bedrijven je aanmoedigen om paddo’s te microdosen of een knuffelkuil te bouwen, is het misschien niet zo gek om op zoek te gaan naar nieuwe manieren om van elkaar te houden.

Aan de wat extremere kant van het spectrum vind je hedonistische bijeenkomsten van soms wel zevenhonderd mensen, die vier dagen kunnen duren. Het zijn befaamde feesten die georganiseerd worden door een naamloze productiemaatschappij, en om de paar maanden plaatsvinden in musea, leegstaande hotels en loodsen. Het zijn satirische, zelfbewuste feesten, en afgezien van de Eyes Wide Shut-sfeer en het drugsgebruik, is er ook ruimte voor interactieve en psychedelische kunst, pranks en theater.

Schrijver Ahmed Kabil ging laatst naar zo’n feest en vertelde dat hij daar onder andere barokke reetfotografie en parende eenhoorns aantrof. In een artikel op Medium schreef hij dat dit soort feesten deel uitmaken van “de levendige, psychedelische underground” van de Bay Area.

“Tegencultuur en cybercultuur zijn al sinds de jaren zestig met elkaar verbonden. Ik zie een verband tussen de eerste grote multimedia happenings en wat er zich nu daar afspeelt,” zegt hij als ik vraag of de stijging in het aantal feesten te maken heeft met een behoefte aan intimiteit in een zakelijke wereld, of dat het gewoon San Francisco is. “De techmensen die op zoek zijn naar een utopische commune en nieuwsgierig zijn naar bewustzijnsverruimende middelen zijn er altijd al bij geweest, en ze zullen er altijd bij blijven.”

Maar net zoals de Summer of Love uiteindelijk gekaapt werd door pooiers en smeerlappen die in vrije liefde een excuus zagen om alles wat over Haight Street liep te neuken, zijn ook niet alle moderne seksfeesten even leuk. Er wordt gezegd dat er in de met drugs doordrenkte ‘knuffelkuilen’ soms gevaarlijk gedrag wordt vertoond, en dat het er helemaal niet zo progressief aan toegaat, maar eerder vrouwonvriendelijk.

Zelfs tijdens zoiets onschuldigs als de oogcontactbijeenkomst is de lijn tussen intimiteit en seks soms onduidelijk.

“Ik weet niet of ik er nog eens heen zou gaan,” vertelt Darling. “Ik deelde een mooi moment met een oudere vrouw. We keken elkaar aan en begonnen allebei te huilen. Het was zo intiem, dat het moeilijk was om niet emotioneel te worden. Ik zal het nooit vergeten. Maar dan keek ik weer een man in de ogen en kreeg ik toch het idee dat ze allemaal bijbedoelingen hadden.”

Om dat tegen te gaan hebben veel van dit soort feesten nu regels opgesteld, zoals een verbod op alcohol. Of ze garanderen een gelijke man-vrouwverhouding.

De mensen die nu naar San Francisco verhuizen, zijn geen mensen die al liftend hun beknellende dorp verlaten op zoek naar kunst en lsd. In plaats daarvan zijn het afgestudeerden die na vijf sollicitatierondes bij een groot techbedrijf gaan werken en in een appartement van de zaak gaan wonen, waar ze in de praktijk misschien vijftien uur per week zullen zijn. Ja, kunst en cultuur zijn misschien verdreven uit San Francisco, net als de kunstenaars en de muzikanten, maar de stad is nog steeds hongerig naar seks en intimiteit. Al gaat het tegenwoordig gepaard met cacao, oogcontact of knuffelen.