Lucky Fonz III
Foto door Patrick Ebu-Mordi

FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Ik vroeg Lucky Fonz III om het onmogelijke te doen: z'n kinderen rangschikken

Natuurlijk had hij spijt dat hij hieraan mee wilde werken.
Wouter van Dijk
Amsterdam, NL
Patrick Ebu-Mordi
foto's door Patrick Ebu-Mordi

In de rubriek Rank Your Records vragen we onze favoriete artiesten om hun albums te rangschikken op een schaal van ontzettend goed naar hemels geschenk. Vaak is dit hartstikke leuk: anekdotes over die ene engineer die stinkt naar kots maar wel een album goud heeft laten gaan, of Willie Wartaal die vertelt dat het voelt alsof hij coke heeft gesnoven als hij denkt aan hoe geweldig zijn oeuvre is.

Maar het kan ook de verkeerde kant op vallen, als je heel feitelijk kijkt naar wat we aan het doen zijn: iemand een oordeel laten vellen over hun levenswerk. Snijden in een ziel. Eerlijk zijn tegenover de wereld, maar vooral tegen jezelf. Publiekelijk toegeven dat je ene kind toch minder goed is gelukt omdat-ie licht loenst, of als laatste van de klas leerde hoe je een dubbele knoop in je veters legt.

Advertentie

Oké, misschien is dit een beetje overdreven, maar echt vrolijk was Lucky Fonz III niet toen hij binnenliep om precies het bovenstaande voor mij te doen. Vrijdag 8 februari komt zijn nieuwe album Multimens uit, en ik wil eigenlijk niets spoilen, dus weet je wat? Misschien is het beter om hem zelf erover te laten vertellen. Maar eerst een kleine, doch welverdiende veeg uit de pan voor de journalist in kwestie:

"Wat is dit kut om te doen. Hoe kun je dit nou aan een artiest vragen? Waarom heet dit niet ‘rangschik je kinderen’? Dan weten mensen misschien een beetje hoe het voelt. Zo verkeerd is dit. Ik heb spijt dat ik ja gezegd heb. Het is ook een obsceen idee: welke artiest luistert nou vaak naar z’n eigen albums? Prince, misschien. Maar nu ik er toch ben wil ik wel m’n best doen. Ik heb alles teruggeluisterd, en ik moet zeggen, ik vind de albums wel echt goed. Ik dacht echt: wow, wat heb ik eigenlijk een mooi repertoire. Er zit niets bij waar ik me voor schaam. Het is zo moeilijk. Wat goed is de ene dag, kan ineens shit zijn de andere dag. Om wat voor reden dan ook, maar vooral cultureel of maatschappelijk gezien. Nick Drake is een soort godheid in de singer-songwriterwereld. Zijn albums zijn gemaakt in begin jaren zeventig, op een goed label, met de beste producers en muzikanten, hij was echt voorbestemd om een ster te worden. Maar het ding wat hij deed, teder en donker tegelijk, werd helemaal niet goed ontvangen. Tot hij in de jaren negentig ineens veranderde in een soort legende, een icoon. Is zijn muziek beter geworden? Nee. Kwaliteit is iets wat in een moment ontstaat, niet iets wat aan het te beoordelen ding vast zit. Bovendien veranderen meningen met de tijd, door culturele verschuivingen en gebeurtenissen."

Advertentie
Lucky Fonz III

"In mijn studie letterkunde ben ik eigenlijk meer opgeleid tot criticus dan tot muzikant, en daar wordt soms ook gezegd dat er alleen smaak is, en dat kwaliteit helemaal niet bestaat. Maar ik denk dat een kunstwerk een intentie en een pretentie heeft. Bijvoorbeeld: deze muziek is gemaakt voor een party. Als je inschat wat het werk probeert te doen, en het beoordeelt op of dat gelukt is, zie je waar kwaliteit zit. Er zijn veel mensen die zeggen dat ze niet naar feestmuziek luisteren omdat het domme muziek is en daardoor slecht. Maar dan denk ik: wat jij bedoelt is dat je nu geen interesse hebt in party, en dat is oké, maar dan ben je ook niet in staat om iets over de kwaliteit te zeggen.

Smaak is daarnaast ook nog een marker voor je identiteit, een code voor iets anders, namelijk: je sociale status. Als mensen zeggen dat ze hiphop haten, zeggen ze eigenlijk stiekem dat ze te chic zijn en dat het niet past bij hun soort mens. Daardoor heeft een oordeel vaak niets met het werk te maken, maar meer met een gemakkelijke poging om jezelf een bepaalde status aan te meten. Een sluw spel, en die dans moet je ontspringen. Wat ik ook kut vind, is dat ik nu op m’n woorden moet letten. Ik wil niet iets negatiefs zeggen over een nummer, en er later achterkomen dat dat juist het favoriete werk is van een van m’n fans. Dat komt ook omdat ik denk dat deze rating meer te maken heeft met m’n persoonlijke relatie met het werk dan met de kwaliteit van de muziek. Een album kan nog zo mooi zijn, maar als je op het moment van maken door een moeilijke periode gaat, kan je waardering daarom lager zijn. En wat het album heeft opgeleverd is ook belangrijk: daarom staat Hoe Je Honing Maakt ook zo hoog. Dat heeft voor mij een heleboel nieuwe dingen gekickstart. Maar goed!"

Advertentie

7: A Family Like Yours

"Ik vind het wel echt een mooi album, het verkocht super goed en een aantal liedjes – bijvoorbeeld The Mermaid – zijn geliefd, maar voor mij was het verreweg het moeilijkste album om te maken. Ik zat slecht in m’n vel, en daardoor denk ik vooral aan slechte tijden als ik het album hoor. De hoes is ook matig, ik kan me niet meer herinneren waar we precies voor gingen. Een ironisch commentaar op de popster? Ik zie eruit als Patrick Bateman in American Psycho. Een kille blik is het.

Ik voelde commerciële druk tijdens het maken van dit album, en dat was voor het eerst. Ook voor het laatst, trouwens. Opeens had ik het gevoel dat ik een volgende stap moest zetten, waarschijnlijk omdat Life is Short, het album ervoor, het erg goed deed op de Amerikaanse college radio en ik daar best veel heb getoerd. Hierdoor kreeg ik ook een depressie die er al langer aan zat te komen. Mijn ambitie verplaatste van een internationale undergroundcarrière naar gewoon een chill en gezond leven hebben. Dat gezegd hebbende: het is alsnog een keihard album, laten we wel wezen."

6: Lucky Fonz III

"Het voelde niet als een debuut, omdat dit album op best een aparte manier is gemaakt. Ik zag mezelf als een kroegzanger, of, nou ja, ik wás een kroegzanger. Ik zong covers, tot ik liedjes begon te schrijven en me opgaf voor een singer-songwriterwedstrijd. Een voorwaarde om mee te doen was dat je opnames had, maar ik had daar helemaal niet aan gedacht. Ik had het al gemaakt, ik stond toch op te treden? Toen toch maar de enige producer die ik kende opgebeld en gevraagd of hij wat liedjes met me wilde maken. Dat is dit album geworden. Het heeft niet eens een naam. Ik dacht laatst: wie heeft dit album eigenlijk gemasterd? Nou, niemand. Ik wist niet dat dat moest.

Advertentie

We kopieerden de cd’s met de hand, de hoesjes waren ook handgemaakt. En dat verkocht heel snel. In de finale van die wedstrijd zag iemand van een Australisch label me, en hij wilde het uitbrengen. Daar is het dus voor het eerst officieel geworden, zonder dat het in Nederland werd uitgebracht. Daardoor heb ik ook veertig shows kunnen doen in Australië. Ik zag laatst die documentaire over Avicii, waar bovenin beeld een teller loopt met hoe veel optredens hij deed. Op een gegeven moment staat het stil op 900, in acht jaar? Ik zit daar ook wel aan. Alleen niet van Dubai naar Las Vegas. Dat is ook waarom ik deze rubriek kut vind: albums zijn voor mij in principe vehikels om op te kunnen treden, wat altijd mijn core business zal zijn. Na dit album heb ik ook nooit meer een ander baantje gehad."

5: Life Is Short

"Ik heb het gevoel dat mensen me hier serieuzer begonnen te nemen. Productioneel is er ook hard en lang aan gewerkt: bijna een jaar. Er is ook veel tijd in de teksten gaan zitten. Drops of Water werd een hitje in Australië, en ik kon hiermee ook in Amerika en Zuid-Afrika touren. Maar wat ik het leukste vind, is dat ik nog steeds met alle mensen kan werken die ook op dit album staan: Ro Halfhide heeft veel geproduceerd en de vrouwenstem die je hoort in Zoenen is van Amarins Romkema, die ook op dit album te horen is."

4: In Je Nakie

"Dit was zo’n fijn album om te maken. Hiervoor had ik All Of Amsterdam gemaakt – de winnaar uit deze test – en dat heeft me heel veel zelfverzekerdheid gebracht als artiest. Het is heavy qua songwriting en best experimenteel en moeilijk. Uit commercieel opzicht was dat geen slim album om te maken, omdat ik net een hit had gescoord met Hoe Je Honing Maakt. Maar dit was wat goed voelde voor m’n ziel op dat moment, en een bewijs voor mezelf dat ik op deze manier door kan gaan met wat ik doe, zonder daar iets voor in te hoeven leveren. Dat gaf me zoveel energie, die ik allemaal in dit album heb kunnen stoppen.

Advertentie

Hier merkte ik ook dat de jaren aan ervaring je kunnen helpen. Je weet inmiddels hoe alle technieken werken, maar vooral ook wat er allemaal mogelijk is. Dan durf je toch dieper te gaan met synthesizers en drumcomputers, maar ik durfde me ook te laten inspireren door hiphop in langere teksten en verschillende rijmschema’s. De hoes is ook mooi, geschoten terwijl ik naakt door Schotse Hooglanden ren. Ik had m’n haar zelfs rood geverfd. Lekkere lente.

Ken je George Batailles, de Franse filosoof? Iemand heeft All Of Amsterdam ooit mijn Bataillaanse album genoemd. Het gaat over de vraag of je vrijheid en onafhankelijkheid kan vinden in de basis van het leven, bijvoorbeeld je onvermijdelijke sterven. Volgens Batailles is het antwoord op die vraag dat het kan in bijvoorbeeld geweld, seks, extase en bedwelming. Eigenlijk precies waar het album over gaat. De laatste woorden zijn: “Don’t be a fool now, you'll know who I am / As a matter of fact I will come back again / I remembered the code word, I synchronized my watch / And two years from now we will once again touch.” Voor mij persoonlijk een belofte aan mezelf, maar ook aan m’n muziek: over twee jaar komt er toch wel weer iets wat iedereen snapt. En dat was In Je Nakie."

3: Hoe Je Honing Maakt

"Na A Family Like Yours dacht ik dat mijn leven over was. Gelukkig dachten anderen daar anders over. De muzikanten, opnieuw Ro en Mark de Jonge, zagen het maken van dit album als de uiterste vorm van vriendenliefde: we gaan een album maken waardoor Otto zich weer goed gaat voelen. Het is een groot project om mij weer een chille plek in de wereld te geven. En dat is gelukt. Ik geloof er echt in dat je dat ook terughoort in het album: mensen horen dat en zeggen het tegen me. De tour was ook zo sick. Aan het einde is de band ook gestopt, ze zeiden: “We hebben gedaan wat we kwamen doen, namelijk jouw ass redden. Nu kun je weer zelf verder.” Daar ben ik ze eeuwig dankbaar voor.

Advertentie

De associaties zijn zo goed bij dit album, omdat ik uit zo’n nare periode kwam. Ik vond hier de liefde voor het podium terug, voor musiceren, voor songwriten, voor de relatie met m’n fans. Uiteindelijk zijn de mensen voor je neus het belangrijkst, het publiek. Alles wat ik doe op radio, op televisie en dus zelfs op albums is secundair."

2: Multimens

"Hier zit zoveel plezier in. Dat had In Je Nakie al, maar dat is hier al helemaal. Dat ligt ook deels wel aan mijn vriendin Linde. Door haar ben ik veel meer gaan leven: ik ga meer uit, beleef dingen die ik kan gebruiken. Zij heeft me ook kennis laten maken met een hele nieuwe wereld van filosofie en kennis. Ik ben veel gelukkiger met haar. En natuurlijk hoor je dat terug – hoor je haar terug. Er is zeker een voor en een na te zien in mijn albums. Er zit wel een totale liefdesparanoia in; dat is weer de lelijke kant die de liefde met zich meebrengt. Opeens ben je para over de dingen die je kunt verliezen, dat is ook nieuw. De grap daaraan is dat het een luxeprobleem is: liever dit dan eenzaamheid. Die eenzaamheid hoor je genoeg in de andere albums."

1: All of Amsterdam

"All Of Amsterdam is m’n meest eenzame album. Je zit midden in het hoofd van een dude, die ook nog eens losgeslagen en fucked up is. Arrogant, ook. Maar dat vind ik wel leuk. Daarom staat het voor mij onbetwist op een. Voor mezelf zijn dit de teksten waar ik het meest trots op ben."

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.