Mensen over het moment waarop ze wisten dat hun vriendschap voorgoed voorbij was

In het finaleseizoen van Girls bleek de vriendschap tussen de vier nogal egocentrische, irritante en soms compleet gestoorde hoofdpersonen het niet of maar nauwelijks te hebben overleefd. Begrijpelijk, maar de serie is natuurlijk een uitvergroting van het echte leven.

In werkelijkheid bloeden vriendschappen meestal rustig aan dood. Je laat wat minder van je horen, of krijgt juist minder berichtjes terug op de voorstellen die jij doet, en jullie beloven bij een onverwachte en ongemakkelijke ontmoeting "nu echt volgende week koffie te gaan drinken". Om dat vervolgens nooit te gaan doen.

Volgens de wetenschap beginnen mensen zo rond hun vijfentwintigste veel vrienden kwijt te raken. De ene keer is dat pijnlijker dan de andere, maar er zijn momenten waarop je door een vriend of vriendin gedumpt wordt die je niet snel vergeet.

We vroegen een aantal mensen welke momenten dit voor hen waren.

Toen ik op mijn negentiende in Utrecht aan de studie Theaterwetenschappen begon, werd ik al snel beste vrienden met een meisje dat in mijn werkgroep zat. We verfden paarse plukken in elkaars haar, ruilden van Dr. Martens, logeerden vaak bij elkaar, en gingen samen naar moeilijke experimentele performances die ik stiekem verschrikkelijk vond, maar achteraf altijd "interessant" en "gewaagd" noemde. Toen ik na een jaartje besloot om te stoppen met m'n studie, zagen we elkaar gelijk een stuk minder – misschien één keer per maand. Maar in mijn hoofd waren we nog steeds vrienden.

In dat van haar blijkbaar niet. Toen we een keer hadden afgesproken om bij mij te eten, kwam ze aanzetten met een tas vol spullen. Tijdens het eten was ze al een beetje stil, en toen ik boven het chocoroomtoetje vroeg of er iets was, begon ze één voor één de spullen uit de tas te halen. Het waren allemaal dingen die ze van mij had geleend of gekregen: een boek, een wierrookbrander, een Amelie-cd, een streepjesshirt dat haar beter stond dan mij. Terwijl ze de spullen aan me overhandigde, vertelde ze me puntsgewijs hoe ik tekort geschoten was als vriendin. Ik had haar niet helpen verhuizen. Ik had niks van me laten horen toen haar kat was weggelopen. Ik belde nooit. Ik had haar lievelingsrokje geleend en nooit meer teruggegeven.

Kortom, het was uit. Dit was ook gelijk de laatste keer dat ik haar heb gezien, al zoek ik haar nog weleens op Facebook op. De laatste keer dat ik op haar profiel keek, werkte ze bij een financieel kantoor en woonde ze met haar echtgenoot in Het Gooi.

Lisette

Van mijn dertiende tot mijn negentiende was ik twee handen op één buik met A. Het was zij en ik, altijd samen, één front tegen de rest van de wereld. Ik was in die tijd ook ziek, ik leed in het diepste geheim aan boulimia. Na een aantal jaar begon ik me te realiseren dat A. iets in mij triggerde, waardoor ik – als ik op m'n aller-intensiefst met haar omging – dieper wegzonk in mijn eetstoornis.

Toen ik op mijn zeventiende besloot dat ik een therapietraject in zou gaan bij een gespecialiseerde kliniek, probeerde ik A. uit te leggen waarom ik wat afstand wilde nemen. Ik moest voor mezelf uitzoeken waarom haar persoonlijkheid die werking op mijn ziektebeeld had. A. werd natuurlijk boos, en wat ik ook zei om het haar uit te leggen, ze begreep het niet.

In diezelfde periode maakte ik het uit met mijn toenmalige vriendje. Het was een heftige relatie; hij kreeg vrijwel dagelijks van dichtbij mee hoe ziek ik was en kon daar maar moeilijk mee omgaan. De relatiebreuk liep – door mij, maar daarna ook door hem – allesbehalve netjes, maar ik was te depressief en egoïstisch om dat op dat moment in te zien.

Een jaar later ging ik weer intensief met A. om, tot ik hoorde dat zij en mijn ex vlak na mijn vertrek seks hadden gehad, om mij terug te pakken. Als gevolg daarvan had ik een enorme terugval in mijn eetgestoorde gedrag. Ik verbrak al het contact met A.

Na een jaar of drie deed zij een poging om het contact te herstellen. Inmiddels zijn we allebei vijfentwintig en weer goed bevriend, misschien nog wel beter dan eerst – al was ik, zeker in het begin, erg op mijn hoede. Destijds liep mijn vertrouwen in de mensheid een flinke deuk op, maar ik kan nu oprecht zeggen dat A. veranderd is en me nooit weer zoiets zou flikken. We zijn allebei een stuk volwassener geworden.

Charlotte

Op de middelbare school had ik verkering met een meisje; ik wist toen nog niet dat ik eigenlijk op jongens viel. Op een avond vertelde ik haar dat ik een crush had op een jongen, en zij voelde zich natuurlijk gekwetst. Maar nog diezelfde avond vertelde ze het door aan een heleboel andere mensen, waardoor ze mij uit de kast haalde.

We zaten in dezelfde klas, en uiteindelijk lukte het me om het goed te maken en werden we zelfs beste vrienden. We brachten hele avonden samen door op haar terras terwijl we sigaretten rookten, wijn dronken en deden alsof we hoogstpersoonlijk de Pixies hadden ontdekt.

Toen we gingen studeren, begonnen we uit elkaar te groeien. Ik ontmoette allemaal nieuwe mensen terwijl zij in onze geboortestad bleef hangen. We kwamen elkaar nog wel af en toe tegen en maakten dan plannen die we vervolgens nooit uitvoerden.

Op een avond kwam ik een nieuwe vriendin van haar tegen. Zij was erg dronken en begon me agressief uit te horen over onze gemeenschappelijke vriendin. Ik legde uit dat we nu eenmaal uit elkaar waren gegroeid en dat een relatie soms minder hecht wordt. Dat gebeurt soms. Die dronken vriendin begon me toen te beschuldigen van vanalles en me uit te schelden voor egocentrische lul. Blijkbaar was mijn voormalige beste vriendin heel boos op mij en had ze haar frustraties geuit bij de nieuwe vriendin, die daardoor ook heel boos op mij was. Ik heb mijn oude vriendin nog gevraagd waarom ze niet met mij had gepraat, maar zij vroeg terecht of dat een verschil had gemaakt. En eigenlijk weet ik dat niet – we hielden elkaar tegen doordat we zo close waren, en onbewust wilde ik daar misschien toch vanaf.

Hendrik

Mijn hele jeugd had ik een vast vriendinnengroepje. Zij waren – naast mijn familie – de belangrijkste mensen in mijn leven. Toen we gingen studeren hielden we contact, we gingen tot aan 2013 elk jaar samen op vakantie en maakten vaak plannen voor eetdates.

Maar die plannen bleven steeds vaker alleen plannen. Steeds vaker kwamen er geen reacties op mijn voorstellen om wat te gaan doen. Ik had het idee dat ik de enige was die nog moeite deed en dat hun interesse in de vriendschap was verdwenen - eigenlijk heeft het wel wat weg van Girls. Ik nam wat afstand omdat ik wist dat ik anders zou ontploffen van ergernis. Ik had alleen nooit de bedoeling om het uit te maken, wat voor stomme dingen we allemaal ook deden. Met deze meisjes had ik de meeste herinneringen en dat vond ik genoeg reden om vriendinnen te blijven, ook als we elkaar niet meer zo vaak zagen.

In 2015 kwam ik er via een gezamenlijke ex-klasgenoot achter dat mijn oude vriendinnen een nieuwe whatsappgroep hadden gemaakt. Blijkbaar dachten zij nu dat ik geen vriendinnen meer wilde zijn. Toen niemand me op mijn verjaardag feliciteerde wist ik zeker dat het – in elk geval voor nu – over was.

Inmiddels zie ik mijn oudste vriendin uit het groepje gelukkig weer af en toe, en met de hele groep maken we regelmatig plannen om weer eens wat te gaan drinken. Maar tot nu toe blijft het bij plannen.

Cato*

* De echte naam van Cato is bij de redactie bekend.