Zo zette Goran Popov Friesland op stelten

“Hoe lang gaat het interview duren?” vraagt Goran Popov (35) aan de andere kant van de lijn. Het is al onze derde afspraak deze week, nadat hij het eerst te druk had en de tweede keer vrienden over de vloer kreeg. Ik geef aan dat ik verwacht dat het interview ongeveer een half uur gaat duren. “Dat kunnen we wel wat sneller doen,” reageert hij. “Twintig minuten moet lukken.”

Popov zit tijdens ons gesprek in de Macedonische stad Strumica, waar hij verblijft met zijn vrouw en kinderen. Hij is inmiddels een jaar gestopt met voetballen en is sinds kort aan het werk als zaakwaarnemer. De linksback speelde maar twee seizoenen in Heerenveen, maar toch zullen de meeste Friezen hem niet snel vergeten. Door zijn rushes langs de zijlijn, zijn goal in de bekerfinale, maar ook zeker vanwege zijn gekke gedrag buiten het veld.

Popov vertelt over die keer dat hij de Friese politie probeerde om te kopen met een wedstrijdshirt, een avond als barman en waarom hij een jaar lang met de elektrische fiets naar de club kwam.

VICE: Ha Goran, hoe bevalt het leventje zonder voetbal?
Goran Popov: Ik vind het heerlijk. Ik fiets weleens met vrienden of speel een potje tennis. Verder doe ik lekker rustig aan en werk ik als zaakwaarnemer. Ik heb een aantal Macedonische spelers onder mijn hoede. Een van hen leek me ook wel interessant voor Heerenveen en dat heb ik ook aan de assistent-trainer Jeffrey Talan laten weten. Ik zei: “Als jullie hem nemen, kunnen jullie hem later voor veel geld verkopen.” Helaas hadden ze al genoeg centrale verdedigers.

Hoe kijk je terug op je tijd in Heerenveen?
Het leven beviel ons heel erg goed in Nederland. Ik woonde in een appartement naast een golfbaan en een meer. Het was perfect. Mijn familie was er heel erg gelukkig. Na de wedstrijd dronken we in de spelershome biertjes met familie en vrienden. Ik ben in de afgelopen jaren nog wel twee of drie keer teruggegaan naar Heerenveen om mijn vrienden te bezoeken.

Wie zijn je vrienden in Heerenveen?
Nadat ik een maand in Heerenveen voetbalde, ontmoette ik een beveiliger bij de club die toevallig ook uit Macedonië kwam. Hij kwam zelfs uit dezelfde stad als ik. Vanaf onze ontmoeting zijn we iedere dag samen geweest. Mijn vrouw trok ook veel op met zijn vrouw. Daarnaast was ik altijd veel op bezoek bij de Armeense mevrouw Nazan. Zij zorgde ervoor dat de spelers bij Heerenveen zich snel thuis voelden en was een tweede moeder voor me. Ik at vaak bij haar thuis. Ze zorgde echt voor me.

Met welke ploeggenoten trok je veel op?
Ik was altijd veel met Danijel Pranjić, we woonden 150 meter van elkaar vandaan. We gingen altijd naar een Mexicaans restaurant om taco’s te eten. Met het ontbijt vond ik het ook heerlijk om een uitsmijtertje te eten. Dat is zo lekker in Nederland, in Macedonië kunnen ze dat niet zo lekker maken. Verder trok ik buiten het voetbal vooral veel op met de andere Balkan-boys, zoals Filip Đuričić en Igor Đurić. In de kleedkamer kon ik het ook goed met veel Nederlanders en andere nationaliteiten vinden. We hebben veel gelachen.

Wanneer heb je het hardst gelachen in de kleedkamer?
Er schieten meteen heel veel dingen in mijn hoofd, maar vooral een moment met de Braziliaan Paulo Henrique staat me bij. We gingen een keer boksen als training, waar allerlei spullen voor klaarlagen in de kleedkamer. Paulo Henrique pakte de bokshandschoenen op en zei: “Goran, ik wil met je vechten.” Ik gaf hem twee flinke schoppen en toen was hij kapot. Iedereen lachte zich rot en riep: “Kom niet aan die grote Macedonische gast.”

Was hij knock-out?
Hij was niet knock-out, maar wel behoorlijk in shock. Ik ben na die twee trappen gestopt, omdat ik anders bang was dat hij geblesseerd zou raken. Met Michael Dingsdag had ik ook altijd leuke grappen. Die man had gewoon altijd een rode kop. Het maakte niet uit of het voor, tijdens of na de wedstrijd was. Hij is nou eenmaal zo geboren. Ik had geleerd om in het Nederlands te zeggen: “Rode gezicht, met grote hoofd.” Dat vond ik zo leuk om te zeggen. Dingsdag reageerde dan: “Macedonische gast, niet zo praten!”

Ik kan me ook nog herinneren dat je een keer bent aangehouden, omdat je in de nacht met alcohol achter het stuur kroop . Hoe kijk je daar op terug?
Ik weet nog dat we die dag voor het eerst in jaren weer eens van Ajax in de Arena hadden gewonnen. Na de wedstrijd ging ik uit met Pranjić om het te vieren. Ik was tot een uur of 4 in de stad en toen ben ik naar huis gereden. Ik reed te hard en tegen het verkeer in. Op een gegeven moment kwamen er van alle kanten politieauto’s aan rijden. Ik wist dat ik te veel had gedronken en getest zou worden. Dat wilde ik voorkomen door die politieagenten mijn voetbalshirt en geld aan te bieden. In de Balkan wil dat nog weleens lukken. Daar hebben ze dan zoiets van: “Je bent een grote speler, we laten je gaan.” In Nederland waren ze hier minder van onder de indruk: ik kon mee naar het bureau. Om 6 uur ‘s ochtends mocht ik weer naar huis, maar ik was wel mijn rijbewijs voor een jaar kwijt.

Hoe kwam je zonder rijbewijs op de club?
Ik heb toen een elektrische fiets gekocht. Een jaar lang fietste ik op en neer richting de club. Het was ongeveer zes kilometer heen en zes kilometer terug. Ik had geen warming-up meer nodig en kon meteen gaan trainen.

Je hoogtepunt in Nederland was natuurlijk het winnen van de beker.
Ja man, ik maakte zelfs nog een goal in de finale en vierde het door een treintje te doen met Danijel Pranjić. We lagen de avond ervoor bijna heel de avond wakker in het hotel, maar de volgende ochtend voelde ik al dat ik ging scoren. Ik zei tegen hem: “Als ik scoor, doen we een treintje.” Verder wist niemand van die afspraak af.

Wat herinner je je nog van het feest?
Eerst was er een feest met alle supporters bij het stadion en daarna zijn we de stad in gegaan. Ik was de hele avond de barman. Ik heb de materiaalman, Kees Smid, ook gezegd: “Ik betaal de hele avond voor jou.” Om de tien minuten gaf ik ze bier, whiskey of wat ze ook maar wilden. Het was de eerste bekerwinst in de historie van Heerenveen, dus dat moest goed gevierd worden. Om 6 uur was het tijd om weer richting mijn dochter en vrouw te gaan.

Na Heerenveen heb je bij Dynamo Kiev gespeeld met Andriy Shevchenko. Hoe was dat?
Het was een geweldige ervaring om met hem te spelen. Hij is een heel open man. Ik spreek hem nog regelmatig. Als ik hem een appje stuur, belt hij me vaak de volgende dag alweer op. Sowieso heb ik niets te klagen over de spelers waarmee ik allemaal heb gespeeld. Later heb ik bij West Bromwich Albion nog met Nicolas Anelka en Romelu Lukaku gespeeld. Romelu was toen nog erg jong, maar ik zag meteen dat hij een perfecte speler zou worden.

Waar zag je dat aan?
Hij was zelfs op die leeftijd al zo ongelooflijk sterk. Als ik zo’n sterke gozer zie, heb ik altijd al zin om in een duel te laten zien dat ik nóg sterker ben. Ik kan me nog een training herinneren voor de wedstrijd tegen Aston Villa. We renden allebei richting de bal en ik beukte mijn lichaam er vol in. Lukaku viel op de grond. Toen zei ik: “Je bent een grote gast, maar niet zo sterk als ik.” Hij keek omhoog en zei: “Macedonische gast, jij bent echt ongelooflijk sterk.”

Ik wil je bedanken voor dit gesprek. Sorry dat het toch veel langer duurde dan twintig minuten.
Haha, ik heb mijn horloge helemaal niet in de gaten gehouden. Je hebt geluk. Met de meeste journalisten regel ik het in vijf of tien minuten.

-

Tijdens de coronacrisis bellen we met voormalig spelers uit de Eredivisie, om erachter te komen hoe het nu met ze gaat. Van Shinji Ono in Japan tot Jozy Altidore in Canada. Al deze interviews zijn hier te vinden. Naast onze geschreven verhalen en video's hebben we nu ook een podcast: De Wereld van VICE Sports. De afleveringen zijn hier te luisteren bij Apple of hier op Spotify: