Mensen vertellen hoe hun leven werd gered door een vreemdeling

We naderen het einde van 2020, maar de pandemie raast voort. We zijn er daarnaast niet in geslaagd om het klimaat te redden, het patriarchaat omver te werpen, structureel racisme te doorbreken of de overheid ervan te overtuigen dat een vierdaagse werkweek echt voor iedereen beter is.

Om al dat slechte nieuws een beetje te compenseren hebben we hier een verzameling verhalen die wél goed afliepen: verhalen over volslagen vreemden die iemands leven redden.

Toen ik 18 was, was ik met mijn moeder en broertje op vakantie in Italië. Ik kreeg ruzie met mijn broertje en ging in mijn eentje in zee zwemmen. De golven waren behoorlijk hoog en voor ik het wist was ik verder weg van de kust dan ik me had gerealiseerd.

Toen mijn familie me zag, sprong mijn broertje het water in om me te redden. In de eerste instantie wilde ik zijn hulp niet, omdat ik nog steeds boos op hem was. Ik dacht dat ik zelf wel terug kon komen en begon richting de kust te zwemmen, maar toen merkte ik dat ik helemaal niet vooruitkwam – ook al gebruikte ik al mijn kracht. Op dat moment werd ik bang. 

De golven leken hoger te worden. Mijn broer zwom vlak naast me en hield me vast, maar ofwel hij ofwel ik gingen de hele tijd kopje onder. Als hij me omhoog probeerde te trekken, verdween hij zelf onder water. Ondertussen probeerden de strandwachten in een klein bootje naar ons toe te komen, maar de stroming was te sterk. Ik kan me nog steeds het wanhopige gezicht van mijn moeder op het strand voor de geest halen.

Toen sprongen er opeens vier mannen in het water. Ze zwommen op ons af en een van hen greep me vast. Ik was op dat moment volledig uitgeput, maar mijn broertje kon gelukkig zelf zijn hoofd boven water houden, omdat de man voor mij zorgde. Hij redde me en sleepte me het strand op, honderden meters van waar ik het water in was gegaan.

Ik had mijn rijbewijs nog maar een maandje toen ik werd uitgenodigd voor een verjaardagsfeest in een nabijgelegen dorp. Mijn plan was om erheen te rijden en mijn auto daar aan het eind van de avond te laten staan. Ik had drie of vier biertjes op en was al een beetje dronken toen er een joint rondging. Helaas wist ik niet dat het geen normale wiet was, maar spice.

Na een paar trekjes was ik helemaal van de wereld. Ik zweette en rilde en toen werd het zwart voor m’n ogen. Ik weet niets meer van de tien uur erna. Blijkbaar gedroeg ik me vreselijk op het feest: ik stootte dingen om en was agressief. Vrienden vertelden me dat ze me overeind moesten houden.

Rond 4 uur ’s nachts had ik het briljante idee om de auto in te stappen. Ik weet echt niet hoe, maar ik heb het 300 meter volgehouden. Het was min 10 graden Celsius en de ramen waren ijzig. Ik crashte tegen een bord op een rotonde.

Ik knalde denk ik met mijn hoofd op het stuur, of ik viel gewoon in slaap – maar in ieder geval verloor ik het bewustzijn. Mensen kwamen op de rotonde af en begonnen foto’s van mijn auto te nemen. Een taxichauffeur sprong uit zijn auto en haastte zich naar me toe. Hij sleepte me de auto uit en moest me zowat overmeesteren om mijn autosleutel van me af te pakken. Toen ik eindelijk gekalmeerd was, zette hij mijn auto weg en bracht hij me naar het ziekenhuis.

De volgende ochtend werd ik wakker in het ziekenhuis. Ik wist niet meer dat ik een ongeluk had gehad. Het medisch personeel vertelde me dat ik in een psychose was beland. Ze gaven me een antipsychoticum en lieten me weer gaan.

Ik stond in Tel Aviv op de bus te wachten, met mijn koptelefoon op. Recht achter de bushalte was een huis met een donker, zwaar gordijn in plaats van een deur. Er gingen veel mannen in en uit terwijl ik op de bus wachtte. Ik vermoed dat het een bordeel was.

Een oude, voorovergebogen man kwam op me af en vroeg in het Hebreeuws of ik kon checken of zijn bus vertraging had. Hij sprak heel zachtjes, dus ik liep iets op hem af en pakte mijn mobieltje erbij om zijn vraag te beantwoorden. Plotseling pakten twee jonge mannen me van achteren beet en begonnen me naar het huis achter de bushalte toe te trekken.

Het was heel druk op straat, dus ik weet zeker dat mensen het zagen, maar toch hielp niemand me. Ik was zo geschokt dat ik niet eens kon schreeuwen, maar ik probeerde wel mijn gewicht in de strijd te gooien. Toen begon een taxichauffeur luid te toeteren. Hij schreeuwde door het bijrijdersraam tegen de mannen dat ze me los moesten laten; anders zou hij de politie bellen. De twee mannen renden weg, de taxichauffeur parkeerde zijn auto en liep op me af. Ik was nog steeds compleet in shock. Hij vroeg me of ik in orde was en gaf me een gratis lift naar mijn werk.

Ik heb de taxichauffeur daarna nooit meer gevonden om hem te bedanken. Hij heeft misschien mijn leven wel gered en ik ben hem voor eeuwig dankbaar, ook al kwam besefte ik pas later wat er nou precies aan de hand was.

Ik had afgesproken met een vriend om Friends with Benefits in de bioscoop te zien. We waren nog maar bij de voorfilmpjes toen ik me ineens realiseerde dat ik een ernstige epileptische aanval had – ook wel bekend als een ‘grand mal’.

Het enige wat ik nog weet is dat ik in het gangpad zat en moest overgeven. Mijn vriend vertelde me later dat twee jonge mannen me de zaal uit hadden gedragen gedragen en me op mijn zij hadden gelegd. Ze hadden direct gezien wat er aan de hand was en wisten onmiddellijk wat ze moesten doen. Ik ben er nooit achter gekomen wie ze waren.

Toen ik een tiener was, was ik op vakantie in Kenia. Tijdens het duiken werd ik gestoken door een kubuskwal. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad en heb nog nooit zoveel moeten overgeven.

Direct na de beet begon ik me duizelig te voelen. Ik wist op de een of andere manier de kust te bereiken, maar kwam pas weer een beetje bij toen ik op het strand lag. Daar zag een voorbijganger me, die me te hulp schoot. Hij zei dat zijn naam Johnny Cash was, maar ik weet niet of dat zijn echte naam was. Hij maakte een afspraak voor me met een sjamaan, die me direct naar een echt ziekenhuis in de dichtstbijzijnde stad bracht.

Ik wachtte op de metro en luisterde vrij hard muziek, dus ik merkte in de eerste instantie niet dat ik van achteren werd beslopen door twee neonazi’s.

Net toen de metro aankwam, draaide ik me instinctief om en zag ik de twee zeer dronken mannen, die racistische opmerkingen maakten. Ik kreeg de indruk dat ze me voor de metro wilden duwen.

Plotseling kwam er een volslagen vreemde tussenbeide om te vragen wat de mannen aan het doen waren. Dat schrikte hen af. Andere mensen keken slechts naar de situatie, maar deden niets. Ik denk dat ze bang waren.

De man en ik stapten allebei de metro in, maar hij ging een andere wagon binnen. Tot op de dag van vandaag weet ik niet wie hij was of wat zijn naam was. Ik heb zelfs nooit dankjewel gezegd – ik was te veel in shock.

Ik was in Frankfurt om een vriend te zien en was al een beetje laat, dus ik haastte me naar het station en rende de roltrap af. Ik zag dat mijn metro er al stond, dus ik trok een sprintje. Het was een van die oude metro’s, waarbij je aan een hendel moet trekken om de deuren te openen en waarvan de deuren niet automatisch opengaan als er iets tussen vast komt te zitten.

De deur ging net dicht toen ik naar binnen stapte. Mijn voet kwam vast te zitten en ik viel hard op de grond. Ik belandde op het perron en de deur zat vast. De metro stond op het punt te vertrekken en ik raakte in paniek – ik was doodsbang.

Een paar mensen in de metro zagen wat er aan de hand was en probeerden de deur open te rukken. Tegelijkertijd probeerden twee mensen op het perron me los te trekken – een vrouw van ergens in de vijftig en een man die ik me nauwelijks kan herinneren.

De vrouw hielp me overeind en vroeg of ik hulp nodig had. Ik beefde helemaal en was zo in shock dat ik haar aanbod afwees. Ik weet niet eens of ik wel dankjewel heb gezegd. Kort daarop was ik weer alleen. Uiteindelijk heb ik naar mijn bestemming gewandeld.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Duitsland

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram