Ik werd op mijn 23ste burgemeester van mijn dorp

Toen Italië afgelopen lente voor de eerste keer in lockdown ging, doken er online allemaal video’s op van boze burgemeesters die mensen afkafferden omdat ze de regels overtraden. De lokale leiders werden een soort internetsterren. Andrea Fiori is ook een burgemeester die opviel, maar dan om een andere reden: hij heeft de leiding over Montopoli di Sabina, een gemeente met 4000 inwoners op 50 kilometer afstand van Rome. Hij is pas 23 jaar oud. Hij vertelde ons over de leuke en minder leuke kanten van zijn burgemeesterschap.

Mijn familie is altijd erg politiek actief geweest. Mijn oom werd veertig jaar geleden burgemeester toen hij pas 20 was en mijn opa was betrokken bij de lokale tak van de Italiaanse Communistische Partij. Ik zat zelf ook al vanaf jonge leeftijd bij jongerenbewegingen en andere lokale organisaties.

Toen ik voor het eerst werd gevraagd om mezelf kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap, wist ik het eigenlijk niet zo zeker. Het leek me een grote verantwoordelijkheid. Maar in dit gebied heeft ook de Slag om Arcucciola plaatsgevonden, waarbij zeven jonge partisanen [vrijheidsvechters tegen het fascisme] werden vermoord door de nazi’s. Het klinkt misschien wat cliché, maar ik voelde me verantwoordelijk om ja te zeggen. Ik won de verkiezingen in mei 2019 en werd zo een van de jongste burgemeesters van Italië.

Ik kan me de eerste dag nog goed herinneren: ik vond het ongemakkelijk en voelde me totaal niet op mijn plek. Het kostte me bijna een jaar om een compleet beeld van de baan te krijgen. Je bent vaak te druk om even rustig te checken hoe het hele bestuursapparaat eigenlijk in elkaar zit. Ik ben nog steeds vrij naïef: soms doe ik dingen die helemaal mijn taak niet zijn. Ik probeer ook pragmatischer te worden. Als je iedereen altijd alle tijd geeft om te praten, ben je vooral bezig met luisteren en hou je weinig tijd over om antwoorden te geven en beslissingen te nemen.

Ik moest mijn verwachtingen omlaag bijstellen. Ik ben dan wel burgemeester van een klein dorp, maar moet dezelfde dingen doen als in een grote stad en er is nooit genoeg personeel om alles gedaan te krijgen. Los van de leuke dingen die je kunt doen, moet je ook om zien te gaan met urgente zaken als overstromingen, branden en het coronavirus. Dan zijn er ook nog dagelijkse beslommeringen, zoals ervoor zorgen dat de straten er goed bij liggen en er geen kuilen in de grond zitten. Dat zijn ook de eerste dingen die me opvallen als ik andere dorpen bezoek. Zonder goede planning is het lastig om veel meer dan de basale dingen te doen. Het is ook lastig om te voorspellen wat voor acties er precies nodig zullen zijn en hoe je alles het best aan kunt pakken.

Toen ik een halfjaar bezig was, brak de pandemie uit. Ik vond het een eer dat iedereen zich door mij liet leiden, maar het is niet makkelijk om in zo’n onzekere tijd aan alle verwachtingen te voldoen. Ik doe amper een oog dicht. Ik maak me zorgen dat mensen in mijn dorp positief getest worden en ik de collectieve hysterie moet zien te beheersen of moeilijke knopen door moet hakken. Tijdens de eerste lockdown was er een begrafenis van een geliefd lid van de gemeenschap, waar normaal gesproken veel mensen op af zouden komen, maar nu moest ik ze verbieden om te gaan. Het was erg zwaar om die boodschap te verkondigen. 

Natuurlijk heb ik ook mijn fouten gemaakt, zoals dat ik verklaringen aan de pers heb gegeven waar ik later spijt van kreeg. Mijn leven is drastisch veranderd. Ik woon min of meer in het gemeentehuis en ik sta altijd aan. Ik vraag me weleens af of ik mijn inkomen openbaar moet maken – veel mensen zijn ervan overtuigd dat ik drieduizend euro per maand pak, maar in werkelijkheid is het eerder de helft. Je hoort mij niet klagen, maar het staat zeker niet in verhouding tot het werk en alle risico’s die ik moet nemen. Als burgemeester heb je hier veel op je bord – je bent verantwoordelijk voor de volksgezondheid, veiligheid, kinderopvang, noem maar op.

Mensen realiseren zich vaak niet wat er aan de hand is in je gemeente. Hier in Montopoli zijn we met een langetermijnplan bezig om de schulden van de gemeente terug te betalen, maar we staan op meerdere rekeningen in het rood. Maar als je daarop wijst, loop je het risico dat mensen zeggen dat je excuusjes verzint.

Het ergste is wanneer mensen zeggen dat ik helemaal niks heb gedaan, er niks is veranderd of niks werkt. Natuurlijk ben je vaak de zondebok, maar met deze baan kun je niet iedereen tevreden houden. Het is vooral moeilijk als de kritiek niet eens oprecht is. Ik moet ook leren om het meer van me af te laten glijden.

Al met al prijs ik mezelf gelukkig. Toen ik jonger was, had ik twee dromen – om burgemeester en archeoloog te worden. Ik heb net mijn opleiding archeologie afgerond, dus je zou kunnen zeggen dat ik het allebei op mijn 23ste al heb bereikt. Als ik morgen door de bliksem wordt getroffen, dan kan sterf ik in ieder geval als gelukkig mens.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE Italië

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram