Wat kun je allemaal doen in Brussel in één nacht, op een weekdag?

Zes jaar geleden besloot ik om mijn hometown, Brussel, achter te laten voor een spannender leven. Na te twijfelen over Montreal, koos ik uiteindelijk voor Londen. Ik was toen 19 en dacht dat ik Brussel op m’n duimpje kende. Ik dacht dat ik alles had uitgezocht, dat ik alles had gezien en geleefd. 

Maar ik begreep al snel dat, hoe ver ik ook zou gaan, hoe levendig, relaxerend of meeslepend de steden die ik bezocht waren, geen enkele stad op de wereld zou Brussel kunnen vervangen, ze zit diep in mijn hart. 

Bxl dat draait om lachen, dom doen en teleurstellende plannen. Maar ook m’n ouders, mijn jeugdvrienden, de beste feestjes van het jaar en de spoken van het verleden. 

Dus om de stad en diens inwoners te vereren, kwam ik terug om te feesten, op een doorgaanse dinsdagnacht. Want ja, ik kan evengoed een dinsdag kiezen, om er een uitdaging van te maken en ook om te zien of er zelfs iets te doen is na middernacht in de hoofdstad, op een weekdag. 

De avond is nog maar gestart en ik dacht eens hallo te gaan zeggen tegen Tony, de manager van KARAT, een tweedehandswinkel slash cocktailbar in de Vlaanderenstraat. Hoewel zijn smaak voor kleding impressionant is, ga ik toch richting de bar. We kletsen even en Tony toont me zijn andere collectie - zijn tequilaflessen. Ik zie een made in een van de flessen en vraag me af of er mensen zijn die dit spul vrijwillig bestellen. 

Na een paar cocktails die me doen terugdenken aan de smaak van m’n favoriete snoepjes, en drie shotjes tequila, wenst hij me nog veel succes. En we zijn vertrokken. 

Terwijl ik de bar van Tony buitenstap, bellen mijn vrienden me. Ik stel ze voor om af te spreken in Zebra, op het Sint-Goriksplein. De crew is heel vriendelijk, terwijl ze me een welkomstshotje aanbieden leg ik ze mijn plan uit voor de avond en het artikel dat ik wil schrijven. Klein detail: ik ben al een hele week non-stop aan het feesten (als ik dan toch in Brussel kom, kan ik er maar evengoed van genieten, niet?), en ik kan je vertellen dat ik best moe begin te worden. 

Maar nog voor ik kan geeuwen zie ik mijn vrienden Thomas, Mago, Antoine en Adam binnenstappen. Ik ben met de meeste van hen opgegroeid, Adam heeft me zelfs leren skaten in de gangen van de school toen we 14 waren. 

We gaan richting de kickertafel, ik wou dat ik kon zeggen dat ik altijd win, maar eerlijk gezegd, ik ben er niet zo goed in. Soms moet je gewoon je zwakke kanten accepteren… Ook al is Thomas heel sterk, is de nederlaag volop voelbaar. Het ding is, ik ben helemaal niet competitief ingesteld, dus kan het me niet echt schelen. Ik ben gewoon blij om te kunnen bijpraten met mijn jeugdvrienden. 

Na een kleine wandeling langs de Grote Markt, vol anekdotes over onze tienerjaren - zoals die ene keer dat we achtervolgd werden door een flik omdat iemand een jointje rookte - is het hoog tijd een pintje te halen in de nightshop, net zoals we vroeger deden. 

Daniil, de fotograaf, wilde graag dat ik voor de flessen ging poseren, en de eigenaar gaat uiteindelijk akkoord om samen op de foto te gaan. We blijken best een charmant groepje te zijn, als je de korting op onze drank mag geloven. Ik besef opeens ook hoe anders de keuze aan drank is in de nightshops in Engeland; ik maak gebruik van de kans om een kriekje te kopen. 

Nu, het is leuk om nostalgisch rond te dwalen in het centrum, maar het is koud en we willen ergens binnengaan. “Misschien moeten we naar een swingersclub gaan,” zegt m’n beste vriend opeens. Wat gebeurt er hier allemaal? Maar, aangezien ik een avontuur altijd wel zie zitten, sta ik uiteindelijk met een brede glimlach voor de ingang van deze bar. Na een nogal ambetant overleg met de manager - met wie ik een foto wou maken - probeer ik m’n zorgen te verdrinken in een glas veel te zoete kersenwijn waarvan ik denk dat ik beter een afspraak maak met mijn dokter om te controleren of ik geen diabetes heb. 

Een paar minuten later komt de manager terug en vertelt hij me dat hij morgen beschikbaar is om te bellen. Ik ben nogal verward, maar hij beantwoord mijn vragen en zegt dat hij altijd wel tijd vrij heeft voor “mooie blondjes” zoals mezelf. De horror. Mijn vrienden lachen, ik ook; dat kwam uit het niets… Maar het is vooral een teken dat het tijd is om verder te gaan. Daarnaast is deze plek ook helemaal niets speciaals, er zijn gewoon wat koppels aan het muilen achter in de zaal… 

Ik ging graag met maten naar de Cercueil toen ik 15 was. Ik had geluk want mijn oudere broer ging al op een jonge leeftijd uit, dus leerde hij me de verschillende clubs in Bxl kennen. Daardoor kwam ik hier soms terecht. In die tijd danste ik vooral op chille techno, ik was veel minder avontuurlijk dan ik nu ben. Ik had vaak ook hetzelfde ritueel, voor we uitgingen: we gingen 15 minuten op de Grote Markt gaan chillen, iets drinken en dan naar YOU (geen commentaar) of Fuse. 

Mijn moeder ging vaak naar de Cercueil in de jaren 90, dus ik was verbaasd toen ik hoorde dat die plek nog steeds bestaat. Gekker nog, iemand vertelt me dat de skeletten in de tafels van deze bar echte zijn. Feit of fictie? Ik weet het niet, maar ik begin me best slecht te voelen. Tijd voor een glas water. Eerlijk, ik en m’n vrienden hebben niet echt over iets specifiek gepraat. We hebben nog een rondje tequilashotjes genomen en zijn dan vertrokken. Soms is er niet meer dan dat, gewoon genieten van het leven en elkaar. 

Het is voor mij onmogelijk om een avond door te brengen in Bxl zonder te passeren langs Flagey. Dus is het tijd om uit te zoeken hoe we daar geraken. Iedereen vindt uiteindelijk een fiets of een step en vliegt de nacht in naar onze volgende bestemming. 

Maar mijn geluk keert plots: mijn step is plat. Iedereen is vertrokken, ik moet uiteindelijk nog vijftien minuten wandelen. Adam is er ook. In de verte zie ik mijn vriend Daniil, die ons geduldig opwacht aan de Bozar. Hij heeft medelijden met me, dus pakt hij me mee op de fiets. Elke goeie avond heeft wel hier en daar een klein voorval. 

Aangezien ik mijn gsm gekocht heb in 2017, en de logica van geprogrammeerde nutteloosheid geen uitzonderingen toelaat, geeft mijn batterij het op na een uur werken. Dus haast ik me naar het dichtstbijzijnde tankstation om te vragen of ik er mijn oude bakje kan opladen. Ik mag, en ik wacht er zoals een plant, naast de schuifdeuren, minstens een half uur … Iedereen zegt me dat ik een nieuwe moet kopen, maar hij werkt nog dus ja, haters gonna hate. 

Door enkele voorvallen onderweg duurde het nogal lang tegen we eindelijk arriveerden en in de tussentijd besloot onze vriend Antoine naar huis te gaan. De eerste soldaat is gevallen, maar de avond is nog jong. De bar zit best vol voor een dinsdagavond en ik neem mijn kans om ergens twee minuutjes neer te zitten. Ik kijk hoe mensen dansen en vraag mezelf af hoe mijn leven zou geweest zijn als ik hier was gebleven. Ik zou waarschijnlijk minder blut zijn, daar ben ik zeker van. In Londen is alles drie keer zo duur. 

Mijn introspectie komt ten einde wanneer iemand me op mijn schouder aantikt; het is Joris, een maat die hier toevallig ook is. Ik heb hem niet meer gezien sinds afgelopen zomer, tijd om te feesten. Ik knipper en opeens heb ik een drankje vast. En natuurlijk besef ik ook op dat exacte moment dat ik morgenochtend een meeting heb met de platenmaatschappij waar ik voor werk… 

Tussen mijn nonchalance en natuurlijke onverschilligheid door, ben ik eigenlijk wel een beetje sentimenteel. 

Dus hier zit ik dan, te kletsen met mijn crush terwijl ik de O’Regua buitenstap. We praten over de tijd die voorbij vliegt, mijn leven in Londen, hoe hard ik Brussel mis. Ik heb het gevoel dat ik constant aan een hoge snelheid loop en niet echt geniet van de belangrijke momenten. Op dat moment besef ik ook dat het goed is om soms eens een stapje terug te nemen en gewoon te rusten. Brussel heeft me altijd wel gekalmeerd, en dit momentje toont aan dat dat niet veranderd is. 

De avond is nog lang niet voorbij. Het is tijd om met Adam mee te gaan naar zijn muziekstudio om daar wat te chillen. De taxi komt aan en deze prachtige groep gaat weer op stap - Joris gaat met ons mee. Daniil maakt wat grapjes die me doen gieren en iedereen lacht met elkaar. Kort gezegd, de sfeer zit er helemaal in, 10 op 10, zoals altijd. De foto is ook een leuke souvenir. 

De muziekstudio is gelegen in een oude bank die eruitziet als een soort labyrint. Wanneer we binnengaan, zijn twee van Adam’s vrienden er al, ze zijn iets aan het opnemen. Het perfecte moment om eentje te paffen en even de ogen te sluiten. Ik zou graag zeggen dat ik een killer track heb opgenomen, maar om de oren van iedereen te besparen heb ik niet gezongen, zelfs niet als grapje. 

Al deze emoties en reünies maken me hongerig. We gaan richting het Noordstation om een snackbar te zoeken zonder sluitingsuren. Terwijl ik een linzensoepje bestel, gaan de anderen voor een grote durum of een Turks brood. 

Ik besef dat de kringen rond de ogen van mijn vrienden donkerder zijn dan een zwart gat en de vermoeidheid slaat toe. Stilaan beginnen we steeds minder te praten. De blikken worden waziger en de gebaren trager. Als de maaltijd over is, kus ik Adam, Thomas en Mago, en we nemen afscheid. Het wordt ook tijd dat Joris, Daniil en ik naar huis gaan, maar mijn gsm is (nog steeds) plat, dus moet ik hem eerst gaan opladen. 

Het einde van een zalige nacht is in zicht, het soort nacht dat je doet beseffen dat het goed is om naar huis te gaan. Ik stop kort langs het huis van een maat en wacht er geduldig op mijn Uber. Mijn ogen voelen zwaar en ik merk dat het tijd is voor bed - of toch op z’n minst een powernap. 

Morgenavond neem ik de trein terug naar Londen. En ik denk hoe graag ik dit artikel niet had gestuurd naar mijn 19-jarige ik, om haar te vertellen dat ze Brussel nog helemaal niet heeft ontdekt, verre van. 

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.