De succesvolste Hillary Clinton-imitator ter wereld is klaar voor de presidentsverkiezingen

Dit artikel verscheen eerder in het oktobernummer van ons magazine.

De woestijn in Californië is een slechte plek om een broekpak te dragen. De temperatuur komt vaak boven de 37 graden uit, en water is er – met uitzondering van de zwembaden in de achtertuinen – schaars. Maar in Palm Desert, de gated community waar ze woont, maakt de succesvolste Hillary Clinton-imitator ter wereld regelmatig een ommetje in een diep- rode wollen blazer en bijpassende broek. Teresa Barnwell werkt fulltime als Hillary-dubbelganger, en laat zich niet kisten door de hitte.

Toen ik afgelopen juli haar oprit opreed, opende ze de voordeur en zwaaide ze vanuit de deuropening. Een Amerikaanse vlag hing voor haar garage. Ze zweette onder haar keurig gekapte gouden haar, en glimlachte net zo afgemeten als Hillary deed toen het Senaat haar ondervroeg over Benghazi. Hillary en zij hebben veel gemeen: hetzelfde haar, dezelfde kin en ogen, en zelfs een paar biografische elementen. Hun sterrenbeeld is allebei schorpioen, en ze zijn allebei zestigers. Barnwell komt oorspronkelijk uit North Carolina, maar woont al een paar decennia in Californië. Net als Hillary praat ze met een licht zuidelijk accent. Hillary's dochter Chelsea werd in 1980 geboren, net toen Barnwell en haar echtgenoot een hond in huis namen met dezelfde naam.

De gelijkenis tussen de twee is verontrustend, vooral wanneer Barnwell privémomenten uit het leven van Hillary nadoet. Terwijl we naar de achtertuin lopen pakt ze een Bill Clinton-handpop en begint ze te schreeuwen. "Ik ga president worden! Niet jij," zegt ze, terwijl ze naar de pop wijst. "Het is mijn beurt! Mijn beurt! Het draait allemaal om mij! Verpest het niet voor me! Anders wurg ik je!"

De aankomende presidentsverkiezingen hebben Clinton-imitators een ongekende weelde aan nieuw materiaal opgeleverd. De laatste tijd gedraagt Hillary zich als een hippe moeder die memes op Facebook post om jongeren aan te spreken, viralvideo's maakt, en fans vraagt om "drie emojis" te tweeten die laten zien hoe ze zich voelen als ze denken aan hun studieschuld. De mogelijke nieuwe rol van haar echtgenoot als 'first dude' is ook een goudmijn aan materiaal.

In tegenstelling tot veel andere dubbelgangers dacht Barnwell nooit dat ze haar brood zou verdienen met optreden. Ze denkt dat de meeste imitators het vak in gaan omdat ze willen acteren en een publiek nodig hebben. Ze heeft andere lookalikes gezien die verslaafd raakten aan de aandacht; die ook in hun vrije tijd de straat op gaan gekleed als hun beroemde dubbelgangers. Maar Barnwell is – net als Hillary – gesteld op haar privacy. "Ik vind dat een beetje ziekelijk. Ik hou daar niet van, ik vind het onprofessioneel," zegt ze. "Ik wil gewoon mezelf zijn. Wanneer ik mijn personage moet spelen zet ik gewoon een knop om."

Gezien alle gelijkenissen tussen Barnwell en Hillary, lijkt ze bijna letterlijk geboren voor deze rol. Zelf zegt ze dat ze "erin is gerold" in 1992, toen Bill Clinton gekozen werd als de presidentskandidaat voor de Democraten. De wereld leerde Hillary kennen, en vreemden op straat zagen Barnwell steeds vaker aan voor de vrouw van de mogelijke aankomende president. "Dan was ik bananen aan het kopen in de supermarkt en hoorde ik mensen zeggen: 'Hey kijk, dat is Hillary Clinton bij de bananen daar," vertelt Barnwell. "Ik dacht: dit wordt echt te gek voor woorden, mijn leven wordt erdoor verstoord. Wat moet ik in godsnaam doen?"

Barnwell schoot ervan in de stress dat vreemden dachten dat ze Hillary was. In 1992 waren de Clintons polariserende figuren die het onderwerp waren van veel mediacontroverse, en Barnwell vreesde af en toe voor haar eigen veiligheid. Haar vrienden stelden voor dat ze "zo'n lookalike" werd, maar daar voelde ze weinig voor. "Dat is echt het knulligste wat ik ooit heb gehoord," zei ze. Ze wilde blijven werken in de reclamewereld. Tot ze een artikel las over een Bill-imitator die bakken met geld verdiende. Toen ze hem een brief stuurde, raadde hij haar aan om contact op te nemen met een agentschap voor talenten.

De Clintons zouden nog wel een tijdje in de schijnwerpers blijven staan, dus besloot Barnwell – zakenvrouw als ze is – dat ze dan net zo goed een zakcentje kon verdienen aan hun roem. Ze reed wel eens langs een agentschap voor lookalikes in Newport Beach dat Book-a-Look heette. Op een dag besloot ze er in haar lunchpauze langs te gaan. Ze reed ernaar toe, maar werd toen zo zenuwachtig dat ze niet naar binnen durfde en weer terugreed naar kantoor. Later die dag nam ze telefonisch contact op met een van de agenten van Book-a-Look. Hij vertelde haar dat ze veel verzoeken binnenkregen voor een Hillary-imitator, maar dat ze niemand in hun bestand hadden die op haar leek. Ze konden Barnwell dus goed gebruiken.

Bijna 25 jaar later heeft Barnwell min of meer een monopolie op Hillary-imitatie. Hoewel er een aantal bekende lookalikes zijn die Bill imiteren, zijn er maar weinig vrouwen die hebben opgetreden als Hillary. Imitators doen meestal grote, bijna karikaturale persoonlijkheden na, zoals Michael Jackson, Elvis Presley, of Bill 'Slick Willy' Clinton zelf. Hillary gedraagt zich in het openbaar zo gereserveerd dat critici haar onoprecht of nep noemen. (Haar campagne probeerde zelfs uit te dragen dat Amerika gewoon de echte Hillary nog niet kent.) Ze heeft ook niet dezelfde campfactor die van de conservatieve Ann Coulter een homo-icoon maakten.

"Het was ergens best bizar," zegt Barnwell, "maar het was voor mij wel makkelijk om niet zoveel concurrentie te hebben." Andere actrices vinden het misschien moeilijk om de maniertjes van Hillary na te doen, maar Barnwell vond Hillary altijd "best makkelijk" te doen. "Ik was heel lang een zakenvrouw," zegt ze, "en dan moet je professioneel en vlot overkomen wanneer je mensen ontmoet. Je moet een beetje toneelspelen om te laten zien dat je gelooft in wat het ook is dat je verkoopt, en je moet mensen ervan overtuigen dat jouw product hen kan helpen in hun bedrijf of hun behoeften."

Nadat Bill president werd, ging het hard met Barnwells carrière. Ondergoedmerk Joe Boxer wilde een advertentie schieten waarin Nicholas Graham, de directeur van het bedrijf, in zijn onderbroek naast Hillary stond. Ze huurden Barnwell in om de first lady te spelen. Na de fotoshoot vertelden ze Barnwell dat ze besloten hadden om de advertentie te runnen in Details Magazine met het gezicht van Bill op het lichaam van Graham gephotoshopt. Barnwell dacht gelijk aan Hillary. "Ik had zoiets van: o nee toch, ik ga hier zoveel problemen mee krijgen. Maar het schijnt dat ze Hillary de foto hebben laten zien en dat ze erom moest lachen – ze vond het heel grappig."

Een paar jaar later zat ze thuis een aflevering van Friends te kijken waarin Rachel voor een reclamebureau werkt. Aan de muur bij het reclamebureau hing de advertentie van Joe Boxer. Barnwell ging dus van een baan bij een reclamebureau naar een sterrol in een advertentie die in Friends zat. Haar imitatie was perfect, en bedrijven begonnen haar massaal te boeken. Ze poseerde voor de National Enquirer en trad op bij bedrijfsevenementen en bijeenkomsten van de Republikeinen. Soms raakte het publiek te opgewonden en begonnen mensen boos tegen haar te schreeuwen.

"Mensen zeggen soms dingen tegen je omdat ze nooit de kans zullen krijgen om het tegen de echte Hillary te zeggen, en daar ook het lef niet voor hebben," zegt ze. "Ze kunnen vreselijk gemeen en naar zijn." Ze heeft in de pumps van Hillary gestaan en heeft daardoor meer begrip voor haar. "Door dit beroep heb ik een klein beetje een idee gekregen van hoe het is om een enorme bekendheid te zijn, om echt beroemd te zijn," zegt ze. "Met wat ik nu weet, denk ik niet dat ik ooit echt superberoemd zou willen zijn. Maar ik ben wel blij dat ik het zo een beetje kan ervaren, want er zitten ook leuke kanten aan – het is heus niet allemaal zo vervelend."

Bij een conferentie kwam er een keer een man op haar af die zei: "Geniet er nu maar van, want ze gaan echt nooit verkozen worden voor een tweede termijn." Maar de Clintons bleven in Washington, en Barnwell bleef opdrachten krijgen. Op een dag kwam ze thuis van haar reclamebaan en stond er een verassend bericht op haar voicemail: iemand van The Tonight Show with Jay Leno vroeg of ze Hillary wilde imiteren op tv. "Ik weet nog dat ik dacht dat dit een van mijn vrienden was die een grap met me uithaalde, dus luisterde ik het bericht een paar keer af om erachter te komen wie het was," zegt ze. "Maar het klonk best echt, dus belde ik terug. En ja hoor, ze wilden dat ik een stukje deed bij The Tonight Show. Daar had ik echt geluk mee."

In de jaren daarna verscheen Barnwell ongeveer veertig keer in het tv-programma. Ze zegt dat ze meer opdrachten kreeg van NBC nadat het Monica Lewinsky-schandaal losbarstte; satirische programma's als The Tonight Show en Saturday Night Live hadden elke avond wel een stukje over Monica. "Ze hebben die affaire echt tot op de bodem uitgemolken, zegt ze." Barnwell ging ervan uit dat haar dubbelleven als Hillary zou stoppen toen de Lewinsky-storm ging liggen en Bill het Witte Huis verliet, maar terwijl Bill langzaam van het toneel verdween, werd Hillary alleen maar meer zichtbaar.

In 1999 maakte Hillary haar kandidaatschap voor de senaat bekend en begon ze aan een 'luistertour' om te horen wat de kiezers precies wilden. Barnwell deed een sketch over de luistertour waarbij ze enorme oren droeg.

In hetzelfde jaar realiseerde ze zich dat ze genoeg verdiende om haar vaste baan op te zeggen en fulltime aan de slag te gaan als Hillary. Nadat niet Hillary maar Obama in 2008 werd gekozen als de presidentskandidaat voor de Democraten, was Barnwell opnieuw bang dat ze minder werk zou krijgen. Maar toen werd Hillary minister van Buitenlandse Zaken, en was ze veel in het nieuws tijdens de Benghazi- en e-mailschandalen. "Het bleef maar doorgaan, en ik bleef maar allemaal coole optredens krijgen en verhalen die ik wilde vertellen vinden," zegt Barnwell. "En toen, voordat ik het wist, had ze zichzelf weer kandidaat gesteld voor het presidentschap."

Voor Barnwell is het meer een carrière dan een levensstijl. Hoewel ze weleens naar imitatorconferenties in Las Vegas is geweest, beperkt ze haar optredens meestal tot bedrijfsevenementen en televisieoptredens. Thuis draagt ze zelden een broekpak, maar de inrichting van haar huis ademt wel dezelfde sfeer als de recente campagne van Hillary, die vaak verwijst naar haar status als babyboomer en haar heimwee naar wat zij ziet als gouden tijden voor Amerika. Tijdens een ontmoeting met activisten van de Black Lives Matter-beweging sprak Hillary over hoe ze tijdens haar studententijd in de jaren zestig streed voor burgerrechten, en de verbintenis die ze voelt met de spirit van '69.

"Mijn ouders waren Democraten, dus ik neigde daar wel een beetje naar, denk ik. Mijn moeder was enorm fan van Kennedy, en ik zat in groep 5 toen hij werd vermoord. Ik werd in 1972 zo'n twee dagen voor de verkiezingen achttien, en ik liet me door mijn vriendje ompraten om op Richard Nixon te stemmen. We weten allemaal hoe dat is afgelopen. Daarna besloot ik dat ik nooit meer iemand anders voor me zou laten bepalen op wie ik stem. Ik maak die beslissing zelf."

Voor een imitator is ze erg gereserveerd. Als ik haar vraag of buitenlanders een grotere hekel hebben aan Bush dan aan Hillary, zegt ze: "Geen commentaar." Maar ze is wel trots op haar leven als performer. Ze houdt plakboeken bij met foto's van haar reclamecampagnes en media-optredens. In haar kasten liggen stapels Clinton-memorabilia. Ze lacht wanneer ik tegen haar zeg dat ze er precies zoals Hillary uitziet, in een broekpak. "Helaas heb ik ook haar lichaamsbouw," zegt ze.

Ondanks haar grapjes, bewondert Barnwell Hillary wel. Een van haar meest waardevolle bezittingen is een foto van hen samen bij de boektour voor It Takes a Village. Barnwell kocht een kaartje voor een lezing die Hillary gaf in het Beverly Hilton Hotel in Los Angeles. Toen Barnwell aan de beurt was om haar boek te laten signeren, vroeg ze aan Hillary: "Heeft iemand wel eens tegen je gezegd dat je op Teresa Barnwell lijkt?" De mensen die achter Barnwell stonden leunden voorover en grapten: "Hillary, het is je boze tweelingzus."

Volgens Barnwell zei Hillary: "O, oké. Misschien kan je voor me invallen en alle dingen doen waar ik geen zin in heb." "Natuurlijk, als mijn land me nodig heeft," antwoordde Barnwell. De mensen achter haar maakten een foto, die Barnwell signeerde en naar Hillary opstuurde. "Ik heb haar nog een exemplaar van de foto gestuurd, dat ze heeft gesigneerd en teruggestuurd, dus dat was best wel cool," vertelt Barnwell. Ik kijk naar de foto, maar kan niet zien wie van de twee de vrouw tegenover me is. "Welke is nou Hillary?" vraag ik. Barnwell glimlacht. "De oudere."