Mijn huisgenoot had last van demonen en liet toen een exorcist naar ons huis komen om ze uit te drijven

Sinds 2008 deel ik samen met Merel (24, niet haar echte naam) en twee anderen een appartement in Amsterdam. Een paar jaar geleden stortte Merel helemaal in, ging niet meer naar school en sliep bijna nooit meer. Ze zag schimmen, voelde dingen op haar borst drukken waardoor ze niet meer kon praten en kon opeens vergeten waar ze was. Nu beschrijft ze dit als demonen, maar toen wist ze niet wat het waren. Ze had zich nooit bezig gehouden met dit soort dingen en wist alleen dat ze er superbang voor was. Ze durfde de deur bijna niet meer uit. Toen iemand haar erop wees dat het misschien iets met religie te maken kon hebben liet ze een soort exorcist naar ons huis komen, die op klaarlichte dag in onze woonkamer de demonen probeerde te verdrijven. Ik zat erbij en vond het een van de raarste ervaringen in mijn leven, vooral omdat ik een broodje hagelsag at en voor mijn neus een demonenuitdrijving plaatsvond. Nadat de exorcist was geweest ging het beter met Merel. Ze is christen geworden en heeft nog steeds last van demonen, maar weet nu hoe ze ermee om moet gaan. Ik heb altijd nogal wat vragen gehad over die periode en had nooit gedacht dat ze hierover geïnterviewd wilde worden, maar toen ik het aan haar vroeg zei ze eigenlijk meteen ja, dus gingen we samen even op onze intens lelijke bank zitten om te praten.

VICE: Wanneer merkte je voor het eerst dat er iets niet helemaal normaal was?
Merel: Toen ik 17 was al. Ik ging een jaar studeren in Amerika en daar zag ik voor het eerst mensen in mijn slaapkamer staan, een soort schimmen. Ik werd er heel, heel, heel bang van. Het was alsof ik geïnjecteerd was met angst, alsof het door mijn aderen stroomde en nooit meer wegging. Ik was altijd heel zelfverzekerd, snapte niet waar dit opeens vandaan kwam en wist al helemaal niet wat ik ermee aan moest. Het is dat jaar bij die ene keer gebleven, maar vanaf toen ben ik altijd heel erg bang geweest. Alsof ik getraumatiseerd was.

Maar ik merkte een paar jaar geleden pas iets aan je, toen je de deur niet meer uitging en niet meer naar school ging. Toen was je 22.
Na Amerika probeerde ik manieren te vinden om ermee om te gaan, een soort overlevingsdrang. Ik had altijd extreem veel hoop dat mijn angst de dag erna over zou zijn. Dat hield me op de been, want ik geloofde daar echt in, maar twee jaar geleden escaleerde het. Het werd onhoudbaar, want ik begon weer schimmen te zien en dingen op mijn lichaam te voelen. Mijn leven stortte in, ik durfde niet meer naar buiten en sliep bijna niet meer van angst.

Wat gebeurde er dan met je?
Ik heb heel veel verschillende dingen gevoeld. Dat er bijvoorbeeld iets op mijn borst drukte, zodat ik niet meer kon praten. Ik zag ook weer dingen waarvan ik nu geloof dat het demonen zijn. Ik ga niet beschrijven hoe ze eruitzagen, ik wil daar niet te veel op ingaan. Ze brengen altijd een gevoel met zich mee, bijvoorbeeld onreinheid. Dan voelde ik me opeens heel erg vies, maar het kon ook trots zijn, zodat ik dingen deed die ik normaal nooit zou doen of zeggen. Ook rook ik dingen, hele vieze geuren, een soort gasgeur maar dan veel viezer. Andere mensen roken dat dan ook, dan zeiden ze: “Mag de deur open, het ruikt hier een beetje vreemd.” Verder besteedden ze er dan geen aandacht aan, maar voor mij was de stank dan bijna niet uit te houden.

Heb je er ooit aan gedacht dat het aan jou lag? Dat je naar een psychiater moest?
Veel mensen gaven me advies, sommigen zeiden dat het psychoses waren en dat ik inderdaad naar een psychiater moest. Ik wist dat ik dan het traject van therapie in kon gaan, maar ik wist dat de dingen die ik ervoer dan geen aandacht zouden krijgen. Therapeuten en psychiaters zouden de symptomen bestrijden en me volstoppen met medicijnen, zodat mijn angstgevoel onderdrukt zou worden. Dat leek me geen oplossing voor mij.

Hoe kwam je erbij om een exorcist te bellen?
In de kamer van Kim (een andere huisgenoot) voelde ik me altijd heel veilig, al wist ik niet waarom. Ze zei dat het misschien kwam omdat ze weleens bad. Misschien is er dan toch iets groots, dacht ik, iets wat ik niet kan bevatten. Ik had het geloof tot dat moment nooit als optie beschouwd. Toen heb ik een kerk gebeld en kwam er een man langs die zei dat hij demonen kon verdrijven.

Ik zat erbij toen hij er was, maar ben na een tijdje naar boven gegaan. Ik vond het niet zo leuk om te zien.
Hij vertelde over het geloof en liet me hardop teksten uit de Bijbel lezen. En hij maakte kruisjes op mijn hoofd. Nu weet ik dat dat zalven heet. Hij dreef de demonen uit door autoriteit te nemen. Dat wil zeggen dat je in de naam van iemand praat, in dit geval van Jezus. Hij probeerde de demonen weg te halen. Ik ging niet trillen of wat dan ook, zoals je in films ziet, maar ik had juist het gevoel dat alles op zijn plek viel.

Vanaf toen ging het inderdaad beter.
Ja, blijkbaar had hij iets goed gedaan. Ik begreep nu wat er aan de hand was. Mijn leven was een chaos, maar sinds hij langskwam kan ik weer helder denken. Ik wilde me verdiepen in het geloof. Het zou toch dom zijn om daar nee tegen te zeggen als dat de oplossing blijkt te zijn? Toen ben ik de Bijbel gaan lezen en begreep ik mezelf veel beter. Een aantal maanden daarna heb ik me bij een kerk aangesloten.

Heb je nu nog weleens last van demonen?
Ja, ik ben er nog steeds gevoelig voor, maar ik weet nu hoe ik ermee om moet gaan. De hele dag door voel ik nog slechte energieën, maar het doet me niet zo veel meer omdat ik weet hoe het zit en wat het is. Als er zich iets voordoet, dan ga ik altijd na wat ik uit de Bijbel weet over zo’n situatie. Ik ga niet mijn eigen waarheid creëren, maar gebruik de Bijbel als kader waar binnen alles op zijn plek valt en kies ervoor om de demonen geen aandacht meer te geven.

Besef je dat mensen je in de reacties op dit interview misschien voor gek gaan verklaren?
Ja. En?