Mijn ex-vriend verkrachtte me

Tijdens onze relatie heeft mijn ex-vriendje me verkracht.

Zonder in onnodig detail te treden, besloot hij na een tijd dat hij me liever neukte dan dat hij mijn toestemming respecteerde. Hoe erg ik me er nu ook voor schaam, ik hield mezelf voor dat als ik niet letterlijk 'nee' zei, hij technisch gezien toestemming had en ik niet langer hoefde om te gaan met de ongemakkelijke waarheid dat mijn vriendje me, in essentie, verkrachtte.

Het begrip 'in essentie' is hier doorslaggevend, want voor lange tijd kon ik het woord 'verkrachting' niet gebruiken om te beschrijven wat er gebeurde, zonder bijwoorden om het te bagatelliseren: 'in essentie', 'in principe', 'een soort van', 'bijna'. Ik gebruikte ze allemaal, tot ik mijn eigen bullshit ging geloven. Ik kende de definitie van verkrachting – natuurlijk kende ik die. Ik probeerde mezelf er alleen maar van te overtuigen dat ik die definitie niet kende. En dat was makkelijker dan je zou denken.

Elke keer dat mijn vriendje me verkrachtte voelde het, los mijn emoties, fysiek gezien eigenlijk niet anders dan normale seks. Toestemming of niet, geneukt worden door je vriend voelt als, nou ja, als geneukt worden door je vriend. En daarin ligt het grijze gebied waarmee ook verkrachting omringd wordt. Dat is het treurige. Ja, ik zei inderdaad 'nee'. Ja, hij negeerde me. Herhaaldelijk. Maar hoewel ik me ongemakkelijk voelde, was het nooit gewelddadig. Het was totaal niet wat je van een verkrachting zou verwachten, als je daar al iets bij verwacht. Ik had geen blauwe plekken. En als hij achteraf moest huilen hield ik hem in mijn armen.

Als je verliefd bent op je verkrachter, spoken de gedachtes hem aan te geven heus wel door je hoofd, maar bij mij bleven die gedachtes niet lang ronddwalen. Deze man had mijn vertrouwen geschonden op een manier die eerder ondenkbaar voor me was, maar zijn spijtbetuigingen waren tegelijkertijd heel oprecht. Hij beloofde me dat hij het nooit meer zou doen, en ik geloofde hem. In mijn verwarde staat focuste ik op alle andere, grotere dingen van onze relatie. Tot hij me de volgende keer weer verkrachtte. Ook dan beloofde hij me uiteraard dat hij zou veranderen. En geloofde ik hem opnieuw.

Ik ging nooit naar de politie en heb het lange tijd aan niemand verteld – al is daar uiteindelijk wel verandering in gekomen. Ik vergaf hem omdat ik hem blind vertrouwde en wanhopig dacht dat het beter zou worden. Ja, hij deed me pijn, maar ik gaf gewoon vreselijk om hem en – hoe extreem dom dit ook klinkt –ik wilde hem niet in de problemen brengen. Hij kon z'n baan verliezen. Ik vertelde mezelf dat ik z'n hele leven kon ruïneren. Hij had ervoor gekozen om een misdaad te plegen, maar diep van binnen voelde het alsof het mijn schuld zou zijn als hij gestraft zou worden. En ook zijn spijtbetuigingen weerhielden me ervan hem aan te geven.

Mijn aanvankelijke verwarring over wat een 'echte' verkrachting inhoudt bleek een reflectie van een veel breder probleem. Het woord 'toestemming' is namelijk totaal geen eenduidig begrip. In een onderzoek naar Amerikaanse studenten zei 31,7% van de ondervraagde mannen dat ze er geen moeite mee zouden hebben om een vrouw tot seksueel contact te dwingen. Maar: slechts 13,6% zei dat ze "intenties hadden om een vrouw te verkrachten". Terwijl dat toch gewoon dezelfde dingen zijn!

Deze resultaten leidden tot een hoop verwarring. Het riep zelfs de vraag op of we een verkrachter aansprakelijk kunnen stellen, als hij oprecht niet doorheeft dat wat hij doet als verkrachting kan worden beschouwd. Veel mannen die deelnamen aan de studie gaven toe dat ze zichzelf toestemming gaven om een vrouw te dwingen tot seks, maar van die groep zei 18,1% dus dat ze absoluut nooit een vrouw zouden verkrachten. Hoe kan zoiets? Hebben ze waanideeën? Een gebrek aan kennis? Is het een resultaat van slechte scholing over hoe seks werkt?

Ons klassieke beeld van een verkrachter (een vreemde enge man met een pistool die een zakdoek in je mond propt) maakt de huis-tuin-en-keukenverkrachters – de liefhebbende vriendjes en echtgenoten – niet bewust van hun daden. En dat gebrek aan kennis is niet alleen voorbehouden aan de boosdoeners, maar ook aan de slachtoffers.

Toen ik begon met dit artikel te schrijven, nam ik contact op met mensen om te vragen om meningen en ideeën, maar in plaats daarvan kreeg ik eigenlijk vooral dezelfde soort verhalen te horen van andere meisjes. Ik ontmoette andere meisjes die beter konden beschrijven wat mij was overkomen dan ikzelf. Kate was zestien toen haar 21 jaar oude vriend haar misbruikte. "Je hoort en leest zoveel verhalen over gewelddadige partners en zegt tegen jezelf dat je in zo'n situatie meteen de relatie zou beëindigen, maar als het je eenmaal overkomt is alles anders," vertelde ze. "Je maakt excuses. Je vertelt jezelf dat het 'niet telt' of houdt jezelf voor de gek dat het niet gebeurd is, uit ongeloof en angst, maar ook uit liefde."

Voor veel slachtoffers is het makkelijk om de ervaring te zien als een soort 'verkrachting light' in plaats van te dealen met de absurde situatie dat je verliefd bent op je verkrachter. Het is makkelijker je ervaring te bagatelliseren, dan hem te accepteren. Natuurlijk brengt dat een nieuwe vorm van schaamte met zich mee. Toegeven dat ik bij m'n verkrachter ben gebleven is nog steeds heel moeilijk voor me. En het is nog moeilijker om te accepteren dat ik hem niet kan haten voor wat hij gedaan heeft, en dat ik nog steeds een geweldige tijd met hem heb – los van het hele neuken-terwijl-ik-nee-zei-ding.

Hij wilde niet praten over wat gebeurd was, maar ik wist dat mijn verkrachter wist wat hij me had aangedaan en voor mij maakte dat het alleen maar erger. Hij wist dat hij me pijn deed, maar hij deed het toch, tot ik geen 'nee' meer zei. Of hij het ook bij andere vrouwen gaat doen zou ik echt niet kunnen zeggen. Ik ben nooit naar de politie gestapt – ik durfde mezelf er niet toe te zetten. Ik wilde niet alles herbeleven. Weer die verwarrende emoties die ik had voor mijn ex-vriendje, de emoties die ik aan het verwerken was, maar waarvoor ik me nog steeds schaam.

Als verkrachting in relaties een internationale epidemie is, dan is de persoon waarmee je naar bed gaat de ziekte. Lange tijd dacht ik dat het iets was waar ik mee om moest gaan. Ik had geen gelijk. Het tegengif was een eerlijk gesprek waarin we geen blad voor de mond hoefden te nemen. Toen ik mijn ex-vriend confronteerde met mijn problemen en praatte over wat er was gebeurd, werd ik gedwongen mijn hele lijdensweg te erkennen. Tegen elke andere vrouw die naast haar verkrachter heeft geslapen, zou ik willen zeggen dat ze vooral moet praten met hem, steeds opnieuw. Praat erover, laat hem niet ontsnappen en als je de kracht ervoor hebt, geef hem dan aan.

Verkrachting heeft geen voorbehoud. Verkrachting kan niet verduisterd worden door liefde. Dat realiseer ik me nu. Mijn verkrachter wist wat hij had gedaan en diep van binnen denk ik dat de meesten van hen het weten. Dat maakt het zo schadelijk en is precies de reden dat ik vind dat er meer zou moeten worden gesproken over toestemming krijgen voor seks: op school, op televisie, op internet. Als dat niet gebeurt, weet ik niet zeker of we mogen verwachten dat er iets verandert.