Trippen achter tralies: hoe het is om lsd te nemen in de gevangenis

Achter de tralies is niet de ideale plek om te trippen. In de gevangenis vind je veel van de dingen die mensen associëren met een slechte trip: krappe kamertjes, wrede bewakers, lelijke ruimtes en een slechte sfeer – plus de kans dat gewelddadige criminelen je gaan treiteren terwijl jij diep in een trip zit. Het is in ieder geval meer Shawshank Redemption dan Alice in Wonderland.

Toch zijn gevangenen in Amerika niet vies van een potje drugs. Als je vastzit wil je soms aan de realiteit ontsnappen op welke manier dan ook, en drugs zijn een effectieve methode om dat te doen. Veel gaan voor wiet, zelfgestookte drank, of synthetische troep, maar noem een willekeurig geestverruimend middel en de kans is groot dat er een manier is om het je celblok in te krijgen, ongeacht waar je vastzit.

Ik werd zelf veroordeeld tot twintig jaar voor lsd-handel, en ontmoette in de bak een hele rits aan psychonauten. Ik ontdekte al snel manieren om aan lsd te komen in de nor, en trippen achter tralies was een behoorlijk gestoorde ervaring. Maar voor andere mensen was lsd niet alleen een manier om buiten hun bewustzijn te treden, maar ook buiten de muren van de gevangenis. Het is misschien niet ideaal, maar het kan wel een levensveranderende ervaring zijn. Hieronder staan drie verhalen over hoe het is om te trippen als je in een zwaarbeveiligde gevangenis zit, te beginnen met mijn eigen ervaring.

Je zou kunnen zeggen dat ik een lsd-veteraan ben. Voordat ik twintig jaar in de bak doorbracht voor drugshandel, had ik al duizenden keren getript. Maar nadat ik in de gevangenis belandde dacht ik niet echt meer aan trippen, waarschijnlijk omdat lsd de reden was dat ik überhaupt vastzat. In plaats daarvan werd ik een wietman. Ik smokkelde het naar binnen, verkocht het, rookte het. Ik liet me niet tegenhouden door een fikse gevangenisstraf en verkocht drugs in alle zeven gevangenis waar ik in zat. Waar ik ook vastzat, het lukte me altijd om wiet naar binnen te smokkelen door ballonnetjes vol met het spul te slikken.

Na een paar jaar begon ik te denken dat het tijd was om mijn kijk op het gevangenisleven te veranderen. Een flinke dosis lsd leek me daar ideaal voor. Als je in de gevangenis zit, kan dat voelen alsof je oogkleppen ophebt, en soms moet je de deuren van perceptie even wagenwijd openzetten. Het was tijd om mijn bewustzijn uit te breiden voorbij de penitentiaire cocon waarin ik gevangen zat.

In 2005 zat ik in het Federal Correctional Institution Fairton in New Jersey. Mijn vriendin zou een paar ballonnen wiet meenemen tijdens een bezoekje zodat ik die kon inslikken en naar binnen kon smokkelen. Ik vroeg haar van tevoren of ze ook wat lsd kon meenemen.

Ze had slecht nieuws voor me toen ik haar in de bezoekruimte trof. Ze had geen goede wiet kunnen vinden, maar ze had wel een zegeltje "Blue Unicorn"-lsd voor me. Ze liep naar de verkoopautomaat en haalde een hamburger voor me. Die deed ze in de magnetron, en ze stopte het zegeltje in de mosterd die ze over de hamburger had gesmeerd. Ik viel aan op het broodje, en dacht dat ik in no-time zou zitten trippen met mijn meisje in de bezoekruimte. Maar dat pakte allemaal anders uit.

Ik had behoorlijk wat wiet Fairton in gesmokkeld, en dit was toevallig de dag dat een verrader me verklikt had tegen de bewakers. Het bezoekuur was nog geen half uur bezig, toen ze me opeens overeind trokken, tegen mijn vriendin zeiden dat ze weg moest gaan (nadat ze haar gefouilleerd hadden en niets hadden gevonden) en deze stakker in de isoleercel gooiden. De drugsburger was waarschijnlijk net in mijn dikke darm beland toen ze me eruit plukten.

Terwijl mijn pupillen begonnen te verwijden en mijn zicht een beetje raar werd, werd ik naar een zogenaamde droge cel gebracht op de isoleerafdeling: geen stromend water, geen matras, geen hoofdkussen, geen wc. Ik moest mijn kleren uittrekken, en ze controleerden mijn lichaamsopeningen om er zeker van te zijn dat ik niets mee had gesmokkeld. Daarna gaven ze me een laken en een onderbroek. Er zat een groot raam in de celdeur zodat ze me konden observeren, en er hing ook een camera om een extra oogje in het zeil te kunnen houden.

Ik spreidde het laken over het metalen bed en ging onder de felle lampen liggen die naar beneden schenen. Ik was bekend met de verklikkersroutine, al had ik nog nooit in een droge cel gezeten. In de twee etmalen daarna – langer dan de trip zelf duurde – lieten de bewakers me minstens vijf keer in een plastic schaal met daarin een doorzichtige vuilniszak schijten, zodat ze mijn drollen konden doorzoeken voor drugs.

Terwijl de gevangenisbewaarder mijn schijtbak doorzocht, keek ik zenuwachtig toe terwijl de lsd met mijn zintuigen speelde. Ik wist dat ik clean was (deze keer dan), maar de drugs maakten een onontkoombare paranoia in me wakker dat ze iets zouden vinden. Wat nou als er ballonnetjes in mijn schijt zaten? Wat als er een ballonetje was blijven hangen in mijn darmen en nu pas eruit kwam? Ik was volledig aan het doordraaien. Tegen de tijd dat ik alle mogelijke controles had doorstaan, voelde mijn psyche alsof-ie samen met die hamburger in de magnetron was gegooid. Om te zeggen dat het een hel op aarde was, is nogal zacht uitgedrukt.

Nadat de hallucinogenen waren uitgewerkt probeerde ik te ontspannen, maar het is niet alsof je in een keer weer bij bent na zoiets. De rest van mijn tijd in de isoleercel lag ik vooral op het koude, metalen bed en probeerde ik niet volledig in te storten terwijl de camera's al mijn bewegingen vastlegden en de lampen op me neerschenen.

Ik dacht dat mijn eerste psychedelische ervaring in de gevangenis een ontsnapping aan de muren met prikkeldraad zou zijn, maar het zorgde er alleen maar voor dat die muren nog hoger, dikker en ondoordringbaar leken. Je snapt wel dat ik sindsdien nooit meer lsd heb gebruikt.

Buiten de gevangenis was ik een Deadhead – een yoga liefhebbende, marihuana rokende, op lsd trippende hippie. Ik vergreep me ook aan heroïne, de reden dat ik in een federale gevangenis belandde met een straf van zestien en een half jaar voor een gewapende overval, gepleegd om mijn verslaving te bekostigen. Ik rookte veel wiet en dronk liters zelfgemaakte drank in de gevangenis, maar ik probeerde acid pas na acht jaar in de gevangenis. Ik zie lsd als een sacrament. Je gebruikt het om met je gedachten "ergens te komen", maar waar je heengaat, is maar net hoe je ernaar kijkt. Ik zat opgesloten in de United States Penitentiary Pollack toen ik de kans kreeg om lsd te gebruiken. Een Deadhead-vriend van me had al een straf uitgezeten in een federale bajes en hij wist hoe hij smokkelwaar naar binnen kon loodsen. Toen hij mij een stevige dosis lsd stuurde, kwam het aan in het meest voor de hand liggende pakketje ooit: een kaart van Dr. Seuss met daarop de tekst "O, de plekken die je gaat bezoeken!" De kaart was voorzien van een grote, opvallende veeg op de plek waar hij de acid had gespoten. Hij had geprobeerd de vlek te verbergen door er met markers omheen te kleuren, maar dat maakte het eigenlijk nog erger. Hoe dan ook belandde het uiteindelijk toch in mijn handen.

In Pollack was geweld aan de orde van de dag en overdag rondwandelen met je smoel vol drugs was niet iets waar ik op zat te wachten. Ze zeggen dat je een persoon de rug toe kunt keren, maar het is onmogelijk om drugs de rug toe te keren. In de gevangenis vermeed ik liever beide. Dus zette ik vooraf een plannetje op met een paar andere betrouwbare gevangenen om te bepalen waar en wanneer we de drugs zouden nemen. De gang bestond uit mijn celmaat, net een paar keer levenslang veroordeeld voor dealen, en een verslaafde van iets ouder dan twintig jaar die nog nooit acid had geprobeerd, maar daar erg benieuwd naar was. Het leek ons het beste om de lsd 's avonds te nemen, nadat ze ons in de cel hadden opgesloten – de meest veilige plek.

Rond een uur of negen 's avonds kickte de drugs in. We hadden twee akoestische gitaren, een bas en een geluidinstallatie met gestolen boxen uit het washok. Terwijl de acid door ons lichaam racete, hadden we iets nodig om een vibe te creëren.

We deden het licht uit en staken een paar zelfgemaakte geurkaarsen aan. Wij drieën begonnen punkliedjes te spelen, zo zacht dat we niet gepakt zouden worden. In de daaropvolgende paar uur jamden we een eind weg. Het voelde als een seance met livemuziek.

Op een gegeven moment belandde mijn celmaatje in een depressie toen het eindelijk bij hem doordrong dat hij levenslang opgesloten zat. Ik begon daarentegen na te denken over hoe ik de volgende acht jaar van mijn straf door moest komen. Voor het eerst gedurende mijn straf voelde het besef dat ik ooit vrij zou komen echt. Ik zat vast, maar niet voor altijd. Ik had een datum. Mijn opsluiting zou niet mijn hele leven bepalen – een levensveranderende openbaring.

De rest van de trip verliep heerlijk, maar de ervaring betekende een kantelpunt voor mij. De resterende gevangenistijd werd steeds korter. Als mensen me vroegen hoe lang ik nog had, antwoordde ik "Ik ga binnenkort naar huis". Ze vroegen me dan hoe lang ik nog had en ik zei acht jaar. Dan lachten ze en zeiden ze dat ik daar vooral niet op moest wachten. Als je als jonge vent meerdere decennia moet zitten, dan lijkt de straf eindeloos. Maar dankzij dat Dr. Seuss-kaartje wist ik dat "De plekken die je gaat bezoeken!" overal behalve de bajes betekende.

In 1993 zat ik vast in een kleine gevangenis waar ik moest wachten tot ik naar een federale gevangenis werd gestuurd voor de rest van mijn leven. Ik zat daar al zo'n zes maanden en probeerde de dagen door te komen door meer dan twintig uur per dag te slapen en onophoudelijk chocoladerepen uit het gevangeniswinkeltje te eten, om me te helpen omgaan met de zware depressie die ik voelde. In minder dan een half jaar kwam ik 25 kilo aan.

Ik dacht dat als ik wat lsd in handen kon krijgen, ik in ieder geval nog even echt zou kunnen leven voordat ik de (federale) bak in ging. Voor mijn verjaardag stuurden vrienden me dertig zegeltjes lsd over de post – zes zegeltjes onder elke postzegel, zoals de Deadheads al jaren lsd met de post door het hele land stuurden. Ik nam later die avond drie tabjes.

In mijn trip zag ik een enorm podium waarop de Grateful Dead speelde, samen met een man die ik jaren later herkende als president Obama – serieus. Dit was voordat hij president was, en ik wist toentertijd niet wie hij was, maar ik geloof echt dat ik hem zag, of iemand die veel op hem leek. Ik stelde me voor dat ik naar het podium liep en hem de hand schudde. Het was een openbaring, en hielp me om uit de ellende te stappen waar ik in vastgezogen zat. De volgende dag begon ik te sporten en besloot ik dat ik weer wilde leven, ondanks de gevangenisstraf die boven m'n hoofd hing.

Toen ik naar de federale gevangenis USP Atlanta ging in 1994, kreeg een vriend van me een a4'tje aan lsd-hits toegestuurd. Op de een of andere manier hadden ze het niet onderschept in de postkamer van de gevangenis. Er moeten wel meer dan duizend dosissen op dat ene papiertje hebben gezeten. Daarna tripten mijn gevangenisvrienden en ik dag in, dag uit. Het was alsof we op tour waren met de Dead.

Ik nam de lsd meestal 's avonds in de gevangenis, zodat ik in alle rust kon trippen. Maar m'n vrienden haalden me een keertje over om wat te nemen om zeven uur 's ochtends. Natuurlijk werd ik uitgerekend die dag bij de cipier op het matje geroepen. Ik had drie hits genomen en was echt aan het zweven. Ik deed alsof er niks aan de hand was, maar het zorgde er wel voor dat ik beter nadacht over wanneer ik drugs gebruikte in de bajes.

Jaren later kreeg ik een keertje een boek met daarin meer dan tien dosissen als onwerkelijk verjaardagscadeautje. Tijdens m'n trip zag ik weer hetzelfde podium met de president en de Dead. Ik herkende Obama deze keer wel, en besefte dat hij de man was die ik al die jaren daarvoor al had gezien. Misschien had het iets te maken met fantasieën over dat Obama me gratie zou verlenen – want dat is de enige manier waarop ik onder mijn levenslange gevangenisstraf uit kan komen. Als ik zoveel jaar geleden niet die drie hits had genomen die onder de postzegels verstopt zaten, denk ik niet dat ik het al zolang zou hebben overleefd.