Met een blinddoek om en een speaker op mijn rug ging ik op zoek naar innerlijke rust

Toen-ie in 2013 op de markt kwam, was de speakerrugzak Subpac in eerste instantie gericht op elektronische-muzieknerds en diende het als vervanging van subwoofers die je buren wakker hielden. Maar de mindfull-gemeenschap laat nooit een kans liggen als het aankomt op goeie vibraties, dus het was slechts een kwestie van tijd voordat iemand de fysieke trillingen om zou zetten in hogere sferen.

Het evenement Yoga of Bass' Sound Healing is het resultaat van deze pindakaas-met-jam-combinatie, een ervaring die ik – als bescheiden beoefenaar van meditatie en serieuze basfreak – moest proberen van mezelf. Ik kreeg een kans om een Subpac op mijn rug te binden en mijn chakra's te checken tijdens Temple Days, een pre-party in maart voor de Tempel der Bewustzijn.

De tempel zelf is een tijdelijke locatie voor 'nieuwe spirituele- en wetenschappelijke bepalingen, hartverwarmende wijsheden, groepsceremonies en levensveranderende rituelen, diepe genezing, onthullingen van oude technieken, en een plek voor het doorbreken naar een next-level bewustzijn'. Voor degene die niet vloeiend de taal van New Age spreken, het betekent gewoon yoga- en danslessen plus gesprekken en bijeenkomsten over het leven, de liefde, gezondheid en verlichting.

Bij aankomst was het publiek het eerste wat opviel. Er stonden veel welgestelde en goed gestemde levensgenieters die doorgaans geassocieerd worden met de transformationele festivalscene, gemixt met carrière-hippies en vrijzinnige families. Maar er waren ook veel doorsnee studenten, wat maar aangeeft dat de mindfulnessbeweging steeds populairder wordt onder jongeren.

Met mijn yogamatje en -kussen ging ik op de vloer zitten, in de Sukhasana-houding (kleermakerszit), en vroeg me af hoe lang het zou duren voordat mijn voet zou gaan slapen. Al snel kregen we de Subpac opgebonden, die waren uitgerust met een koptelefoon en een ontvanger voor wifi. We kregen ook een blinddoek die we om moesten doen.

Eerst kregen we een korte inleiding van de twee goeroes die het evenement organiseerden: Claire Thompson en FreQ Nasty, een dj en producer met een hoofd vol dreads die vooral bekend is in Burning Man-achtige kringen. De twee kwamen in aanraking met Subpac toen het product nog in de Kickstarterfase verkeerde, en sindsdien blijven ze hun 'Yoga of Bass' ontwikkelen door hun technieken en ideeën uit de yogawereld te combineren met cognitieve psychologie en neurowetenschappen. Het aantrekken van een ultramodern draadloos, draagbaar bassysteem van bijna driehonderd euro lijkt misschien haaks te staan op oude tradities als yoga, maar Claire en FreQ wijzen ons erop dat ook de grote Boeddha 2500 jaar geleden al gebruik maakte van wat er maar beschikbaar was om in transcendentale sferen te geraken.

Gelukkig is de nieuwe locatie van Wanderlust, met zijn gezellige yogastudio en lekker veganistische café, veel meer pluche dan in te tijd van Boeddha. De enige yoga asana die in die tijd mogelijk was, was stilzitten. Waarvan ik nog steeds denk dat dat een probleem zou zijn geweest, omdat ik de pinnen en naalden door mijn benen voelde schieten al voor dat ik mijn ogen bedekte met de blinddoek en mezelf voorbereidde om eindelijk bass yoga te proberen.

Daarna zette FreQ een speciaal ontworpen klankensamenstelling aan op zijn laptop, die te horen was in elke Subpac en koptelefoon. In het begin waren het gewone ambient-geluiden met eenvoudige en ruimtelijke stereo-effecten, maar daarna begon het langzaamaan te rommelen in of op mijn rug – de Subpac begon zijn werk te doen.

De volgende tien minuten bewoog de bastoon sierlijk op en neer langs het 5 tot 125 Hz-spectrum van de Subpac, terwijl de ambient-synths als een waterval over mijn hoofd spoelden. Tussendoor probeerde ik diep adem te halen en al mijn gedachtes te laten voor wat ze waren. Helaas begonnen mijn benen te zeuren, waardoor ik een groot deel van mijn transcendente tijd spendeerde aan de ongemakkelijke houding en het voorzichtig proberen te verzitten.

Toen het voorbij was deed ik mijn blinddoek af en maakte ik de Subpac los. Ik keek om me heen en zag een paar gelukzalige mensen, en verder was het stil. Ik vroeg me af of iedereen zo enthousiast was over de ervaring dat ze niet meer wisten wat ze moesten zeggen, of juist dat iedereen zo teleurgesteld was dat er uit beleefdheid werd gezwegen. Mijn vriendin vertelde later dat ze dat laatste ook dacht.

Na mijn eerste Yoga Bass-ervaring kan ik zeggen dat ik veel diepgaandere momenten heb gekend in techloze meditatiesessie. En vergeet vooral de van drugs doorspekte dansvloereuforie niet waar zoveel muziekfans lekker op gaan in het weekend; als het op die vergelijking aankomt, verliest bijna elke spirituele ervaring het daarvan.

Maar goed, het doel van deze basyoga is niet een snel shot van endorfine, maar het tegenovergestelde. Mindfulness is bedoeld om een algeheel gevoel van welzijn op te wekken over de lange termijn, niet om je geest een paar minuutjes in de wolken te laten zijn en vervolgens keihard neer te laten storten. Ik durf best te beweren dat herhaaldelijk basyoga-oefeningen doen inderdaad effect kan hebben, als je bereid bent om erin te investeren. Bovendien, het is oneerlijk om van een praktijk die pas twee jaar bestaat te verwachten dat het al tot in de puntjes is uitgewerkt.

Ik zou de Subpac best onder meer conventionele omstandigheden willen uitproberen, zodat ik de kickdrum rechtstreeks mijn maag in voel pompen – zoals gebeurt als ik op een dansvloer sta, dicht bij de boxen. En daar weet ik in ieder geval zeker dat mijn been niet gaat slapen.