Skepta’s optreden in de Berghain laat zien dat Berlijns liefde voor grime toeneemt

"Als je iemand weet met een kaartje, laat het me dan alsjeblieftalsjeblieftalsjeblieft weten," smeekte een lange bebaarde Duitse jongen bij een aantal voorbijgangers die richting de Berghain liepen. Ze keken hem aan met medelijden; de arme jongen had geen schijn van kans. De kaartjes voor de show van grimegrootheid Skepta waren bijna direct uitverkocht, en in de afgelopen weken werd de facebookpagina overspoeld met mensen die tevergeefs op zoek waren naar een kaartje. De promotor berichtte herhaaldelijk op de facebookpagina dat er alleen voorverkoop was, maar dat weerhield wanhopige fans er niet van alsnog hun geluk te beproeven aan de deur. "Hoeveel mensen zullen er wel niet binnen zijn?" hoorde ik een gast zich hardop afvragen.

Terwijl Berghain een van de beroemdste ravetempels ter wereld is, met in het weekend vooral keiharde techno, organiseert de club doordeweeks concerten en optredens. Muzikaal gezien is smaak van de boekers eclectisch, het gaat van hardcorepunk tot krautrock, en de kaartjes vliegen de deur uit.

Toch was het verlangen naar een optreden van Skepta uitzonderlijk. Dankzij het strikte non-fotobeleid in de club hoopten veel bezoekers dat hij nieuw materiaal van zijn nog niet verschenen album Konnichiwa zou spelen – een album waar hij al drie jaar aan werkt.

Vorig maand werd bevestigd dat het album klaar is. De heilige Berhain en het uitmuntende geluidsysteem daar, in combinatie met de relatieve schaarste aan two-step in een stad die leeft op vierkwartsmaten, was onweerstaanbaar voor een groeiende groep grime- en hiphopfans.

Matt, een expat uit de UK die ik een keer ontmoette toen ik eindelijk de club binnenkwam, zegt dat de grimescene steeds meer aan populariteit wint in Berlijn, en dat komt mede door Skepta. Matt organiseert Shutdown, een rondreizend Londens grime -en newschool-hiphopfeest, vernoemd naar een plaat van Skepta. De eerste was in augustus 2015, in Kreuzberg, en volgende edities zullen telkens in een ander deel van de stad plaatsvinden.

Nico Adokama – een bekend gezicht uit de Berlijnse hiphopscene – is een van de opwarmdj's voor Skepta. Dat is niet per se toeval; eerder een indicatie hoe klein en hecht de scene van grime- en hiphopliefhebbers is. "Ik zie hem op ieder feesteje draaien," zegt Kenza uit New York die nu in Berlijn woont. Adokama heeft zijn eigen feest Einhundert waarvoor hij acts als Post Malone en Stormzy naar Berlijn haalde. Hij trapte deze avond af door hit na hit te draaien, en tussendoor de muziek te onderbreken en het publiek op de dansvloer de teksten mee te laten rappen op muziek als Stormzy's Know Me From – een banger die Skepta later ook deed.

Na zijn set geeft Adomako het stokje over aan Teresa, de tweede dj van de avond. Ze begint haar set met een remix van Toxic; Britneys babystem galmt door naar de torenhoge plafonds in de club: 'Babyyyy can't you see', en het publiek staat al schouder-aan-schouder op de dansvloer, ze klimmen op de vensterbanken en anderen worden afgeranseld in de alsmaar groeiende moshpit. Ondanks de voelbare extase van het publiek, was het nog even wachten op de hoofd-act van de avond.

Volgens een ernstig kijkende bouncer bij de deur (nee, niet Sven) was Skepta's vlucht naar Berlijn een uur vertraagd. Waarschijnlijk vloog hij vanaf Oostenrijk, waar hij bij het Snowbombing-festival had opgetreden.

Plotseling wordt de muziek abrupt afgezet en krabbelen technici het podium op om alles klaar te zetten. Een paar minuten later dimmen de lichten en de oppoppende synthbliepjes van Thats Not Me klinken door de boxen; er begint een hysterisch gejuich. Uit het niets verschijnt Skepta plotseling op het podium – hij straalt charisma uit, zelfs met zijn witte pet, zwarte t-shirt en trainingsbroek.

"We gonna get grimey," kondigt hij aan in een onvervalst Noord-Londens accent. Hij commandeert de technici het volume van de microfoon harder te zetten. "Harder! We zijn helemaal uit Londen gekomen voor deze shit!" Dan stopt hij even. "En een beetje whisky, alsjeblieft. We hebben iets sterks nodig, Hennessy."

In het eerste uur speelt de godfather van grime track na track af, Top Boy, Nasty en It Ain't Safe, en hij spit teksten uitgeliefde hits zoals Stormzy's Know Me From en JME's Man Don't Care. "Het is baas dat je geen foto's mag maken in Berghain," schreeuwt hij.

Glinsterend van het zweet en in een vlaag van harde bars op dubbele snelheid, wordt het publiek richting een staat van hypnose opgezweept. Skepta bewijst moeiteloos dat hij is uitgegroeid tot een van de grootste grimesupersterren – het wonderkind werkte al samen met Drake bijvoorbeeld – en het geluid naar een groter publiek heeft gebracht.

Het viel wel op dat nieuwere tracks als Ladies Hit Squad of Roadman ontbraken. Het nieuwere materiaal kwam uiteindelijk aan bod tegen het einde van de avond, toen Skepta het publiek beval het licht helemaal te dimmen. De club was nu bijna helemaal donker. "Dit is mijn nieuwe shit die uitkomt op Konnichiwa, binnenkort breng ik het uit." Vervolgens lanceerde hij een kolossale track die ongetwijfeld een vlammende hit zal worden, met een spacey tempo, kleine melodieën en een bassy breakdown.

Deze exclusieve première, zonder afleiding van zwaaiende mobiele telefoons door de lucht, was ongetwijfeld het hoogtepunt van de avond; hoewel het laatste nummer van de avond – hoe kan het ook anders – Shutdown ook dicht in de buurt kwam. Zo snel hij opkwam, leek hij ook weer verdwenen. De vraag om een toegift werd niet beantwoord.

Onderweg naar de uitgang hoorde ik twee Britten boven het lawaaierige gekletter van vallend plastic het concert bespreken. "Het was te kort: van de headliner verwacht je dat hij langer dan 45 minuten speelt," zei de een. "Ik wil niet zeggen dat-ie lui is…" zei de ander. Ditzelfde commentaar hoorde ik toen ik naast een paar Duitsers stond bij de garderobe.

Het relatief korte optreden, waarschijnlijk veroorzaakt door de vertraagde vlucht, is het enige minpunt van een verder geweldig goed concert dat de groeiende populariteit van grime en UK-bass in Berlijn weerspiegelt. "Bij iedere grimeshow zie ik dezelfde mensen," mompelde mijn vriend Kenza aan het begin van de avond – maar dat zal niet lang meer duren.