De oprichter van Future Classic over zijn mediaschuwe, eclectische label

In twee jaar tijd groeide onafhankelijk platenlabel Future Classic uit tot de top van de dancelabels. Met acts als Flume, Chet Faker, Flight Facilities, Jagwar Ma en Ta-Ku onder zijn vleugels werd Future Classic synoniem voor hedendaagse Australische muziek. Maar ondanks alle aandacht is de platenmaatschappij gehuld in een waas van mysterie. Ik sprak oprichter Nathan McLay en stelde al mijn brandende vragen over de eerste jaren, zijn unieke verticale werkwijze, Flume's succes en zijn toekomstplannen.

De stem van Nathan McLay's klinkt vaag door de krakkemikkige internetverbinding op Skype. Ik ontmoette de Future Classics oprichter eerder dit jaar in een keldertje van een bar in Austin tijdens SXSW, maar de chaos van die week en de ambities van het label zorgden ervoor dat het nog maanden zou duren voor we elkaar weer zouden spreken. Met mijn laptop boven mijn hoofd, lopend door mijn hotelkamer, vind ik een stabiel wifi-signaal.

Het oprichten van een platenlabel was een logisch bijproduct van zijn leven op dat moment, verklaart Nathan. Door de basis die hij had gelegd tijdens zijn baan bij Inertia en zijn ervaringen als dj in de vroege jaren 2000, waagde hij in 2004 de sprong om samen met vriend Chad Gillard Future Classic op te richten. Met het label kwam hij tegemoet aan de vele verzoeken van vrienden om de muziek die hij tijdens optredens speelde uit te geven. Het eurocentrische, sterk elektronische karakter en de keuze voor vinyl only onderscheiden het label van Australische tegenhangers. Dat laatste was volgens Nathan de natuurlijke manier om bij te dragen aan de platenzaakcultuur van dat moment.

Doordat de nationale muziekscene werd gedomineerd door rock 'n roll en doordat Future Classic in Engeland en Duitsland groter was dan in thuisland Australië, bleef de platenmaatschappij lange tijd onvermogend. Nathan lacht. ''In het begin kon ik Chad niet fatsoenlijk uitbetalen, dus gaf ik elke tweede dj-gig aan hem en leerde hem hoe hij moest draaien. Tot de dag van vandaag is onze A&R en relatie met elkaar gebouwd op die eerste jaren waarin we samen muziek maakten.''

Door verschillende aspecten in de muziekindustrie te beheersen waren de twee in staat hun hoofd jaren boven water te houden totdat het bedrijf uiteindelijk zelfvoorzienend werd. ''Het interessante is dat we in de beginjaren muziek uitgaven omdat we het leuk vonden. Geld verdienden we met het organiseren van feesten en toeren met internationale artiesten,'' vertelt Nathan. ''We deden veel Duitse en Engelse acts en bands. Dat was ons brood en boter. Van het geld dat we daarmee en bij onze andere banen verdienden, gaven we 12", EP's en singles uit.''

De maandelijkse opbrengsten hadden nauwelijks invloed op wat Nathan en Chad wilden uitbrengen, ongeacht de grote aantrekkingskracht daarvan. In de beginjaren vroegen distributeurs de twee om replica's uit te brengen van succesvolle releases, maar die aanbevelingen sloegen ze in de wind. Ze wilden gewoon de nieuwste jazz en techno waarop ze toevallig verliefd waren geworden uitbrengen. Aan de artiesten die nu bij het label horen te zien, is er aan die instelling niets veranderd. Paradoxaal genoeg is die toewijding aan gevarieerde eclectische geluiden nu deel van Future Classics eeuwig veranderende esthetiek, maar dat kwam pas in 2012 volledig tot zijn recht.

Op verzoek van een lokale platenzaak kondigde Future Classic een competitie voor originele producties aan en openden ze de inzending voor onuitgebrachte songs. Zo kwam uit een stapel van vijfhonderd demo's de muziek van Harley Streton bij hen terecht, in de muziekgemeenschap beter bekend als Flume.

''Dat voelde belangrijk,'' zegt Nathan, ''Harley was de eerste artiest die wij manageden dus bouwden we een team rondom de release. Maar niemand had verwacht dat het zo gigantisch zou worden. De mensen aan wie ik regelmatig demo's stuurde, reageerden positief dus dat voelde goed.'' Door vijf ARIAS en een schare fans van miljoenen mensen te verzamelen, bewees Flume's succes de indie-gemeenschap dat je als elektronische artiest ook groot kon worden. In de daaropvolgende maanden veranderde Future Classic van een boetieklabel in een label met wereldwijde invloed.

Als ik Nathan vraag of ze moeite hebben de toegenomen populariteit vast te houden, durft hij wel toe te geven dat het problemen veroorzaakt. ''Het is een uitdaging om alle communicatie te kunnen verwerken…en relaties onderhouden is soms jongleren. Steeds maar bijhouden wat er aan de hand is en wereldwijde plannen maken voor onze acts blijft een uitdaging. Op een bepaald moment moet je ook nee zeggen en dingen op je eigen manier doen.''

Merkontwikkeling, grote shows in Los Angeles, New York en Engeland en steun van Flume zijn slechts een paar van de voordelen van Future Classic's positie in de muziekindustrie. Ondanks dat ze veel winstgevender zijn dan in de beginjaren, integreren Nathan en Chad nog steeds alle aspecten van de muziekindustrie in hun aanpak. In aanvulling op releases en Future Classic merch hebben ze hun dienstenpakket uitgebreid met muziek publicaties, tours en artiestenmanagement. Met zoveel hooi op hun vork is het lastig om in te schatten waar ze nog kunnen groeien. Als ik deze vraag op Nathan afvuur, geeft hij het verrassende antwoord dat hun strategie niet grandeur maar juist terughoudendheid is.

''Het gaat om het vinden van de juiste mensen. Ik denk niet dat we zoveel mogelijk moeten doen. We worden juist gedefinieerd door wat we niet doen. Artiesten hebben hoge verwachtingen, willen meer maken en meer beluisterd worden, maar ik denk dat de hele industrie meer geduld moet leren hebben en moet realiseren dat groter niet altijd beter is. Dingen laten komen wanneer ze komen is een goede eigenschap.''

Met het verstrijken van de jaren waarin artiesten komen en gaan, is een ding duidelijk: Future Classic is here to stay.

Ziad Ramley is te vinden op Twitter: @ZiadRamley