Aukje Dekker: Ja, om die vraag gaat het mij juist. Kan het, een solotentoonstelling als je alleen maar samenwerkt? De tentoonstelling is van mij, maar het heet niet voor niks One for All All for One, een vrij slechte zin van De drie musketiers. Daarmee wil ik zeggen dat het project ook van de andere kunstenaars is, van ons allemaal.
Signature Series. Aukje Dekker & Geert Jan Jansen. Meestervervalser Geert Jan Jansen schilderde heel veel beroemde handtekeningen op een doek. Aukje Dekker: “Geert Jan Jansen staat bekend als de meestervervalser. Toen ik bij hem was, werd hij net geïnterviewd over onze samenwerking en luisterde ik in een hoekje. Er werd hem gevraagd of het niet speciaal was voor hem om samen te werken. Behalve dat hij dat nog nooit had gedaan, was het bij hem het andere uiterste. Vroeger moest het namelijk allemaal in het geheim. Hij vond dit project ook helemaal te gek. Hij zette de handtekeningen op de doeken, handtekeningen van schilders van wie hij werk heeft vervalst.”
Een galerie is eigenlijk ook een winkel, dus het gaat ook over marktwaarde. Ik vond het interessant om te kijken of de kunstmarkt reageert op de kunstenaar of omgekeerd. Het gaat om actie reactie. Pas ik me aan, of past de markt zich aan. Ik heb liever dat de markt zich aanpast.En het waren allemaal kunstenaars?
Ja. Dat heb ik expres gedaan. Een incidentele samenwerking tussen beeldende kunstenaars is iets heel anders dan bijvoorbeeld tussen een kunstenaar en een danseres. Waar de één ophoudt en de ander begint is minder duidelijk en daardoor spannend.Hoe ben je eigenlijk bij deze elf kunstenaars uitgekomen?
Ik heb het eigenlijk intuïtief laten ontstaan. In het begin heb ik mails gestuurd naar bekende kunstenaars zoals Jeff Koons, echt naar info@jeffkoons.com. Maar dat schoot natuurlijk niet op. Ik vond het wel belangrijk dat er verschil in marktwaarde tussen de kunstenaar zat. Van sommige mensen wist ik ook niet goed of ik wel een werk met hen moest maken. Maar toen ze bleven aandringen, raakte ik echt overtuigd.
Dat zag ik eigenlijk achteraf pas. Ik hou gewoon heel erg van werken met jongens. Maar eigenlijk vind ik het een seksloze expositie. Geen enkel werk is uitgesproken mannelijk of vrouwelijk. De jongens met wie ik heb samengewerkt kunnen goed omgaan met hun emoties en de meisjes waren ook no bullshit en ‘gewoon doen’. Het was een groepje van enfants terribles, een groepje boeven die stuk voor stuk authentiek zijn.
Untitled. Aukje Dekker & Janine Oene. Foto door Toon Heesakkers. Aukje Dekker: “Het is dus bedoeld als een non-feministisch werk. Janine en ik kwamen er eerst niet helemaal uit en toen was ik in gesprek met een meisje, die zei: ‘Jij vergeet steeds dat als je iets maakt met een vrouw, dat dat heel anders is dan met een man. Ook al vind jij dat niet, het is wel zo.’ Toen wist ik ineens wat we moesten doen. We besloten mannenlichamen te gebruiken om het doek te bekladden. Ik weet trouwens niet wat jij erin ziet, maar ik kan er dus niks anders in zien dan een vrouw met haar benen wijd, alsof ze een kind baart. Naast haar gezicht zie je een pik en hier beneden staan er ook nog eens twee piemels van mannen die klaarstaan voor een bukake, of zo.”
Het is eigenlijk een beetje zoals bergbeklimmen. Je denkt misschien dat er maar één bergbeklimmer is, maar die moet honderd procent vertrouwen hebben in de persoon die het touw vasthoudt. Je merkt wel dat als je met een beroemd persoon werkt, je diegene sneller gaat vertrouwen dan als je werkt met iemand die nog nooit in een galerie heeft geëxposeerd. Het is dus belangrijk dat soort vooroordelen te laten varen.Maar het is steeds gelukt?
Ja, want ik ging elf samenwerkingen aan en er staan elf werken, dus in die zin is het gelukt. Natuurlijk was het soms makkelijker of moeilijker. De samenwerking met Bas Jan Ader was bijvoorbeeld in vier minuten afgerond. Die samenwerking was dan ook niet echt reëel, aangezien de kunstenaar in 1975 verdween met zijn zeilboot. Met de personen die niet fysiek aanwezig waren, verliep de samenwerking heel vlot.Maar het was niet steeds zo makkelijk?
Met Janine van Oene was het eerst wat moeilijk. We gingen samen schilderen maar kwamen er niet goed uit. Het was dus even puzzelen om een oplossing te vinden. De meest intensieve samenwerking was met mijn ex-man, Kristian de la Riva. Hierdoor konden we het ook eens over iets anders hebben dan over naar welke school ons kind zou moeten.
Foto door Peter Tijhuis, Copyright: Aukje Dekker, met dank aan Galerie Gabriel Rolt Amsterdam
For Ronnie, The Rocket, the Essex Exocet. Aukje Dekker & Kristian de la Riva. Foto door Peter Tijhuis, Copyright: Aukje Dekker, met dank aan Galerie Gabriel Rolt Amsterdam. Aukje Dekker: “Het was Ronnie O’Sullivan, de snookerspeler, die ons aan het idee heeft geholpen. Het is de ultieme held van mijn ex en mij. Hij is een soort fetisj voor ons. Hij is de beste, de bruutste en hij werd dus het voertuig van onze samenwerking. Ik zou graag het mailadres van O’Sullivan hebben, want ik wil dat hij het werk koopt. Hij heeft volgens mij net de World Masters gewonnen en dus twee ton, tijd om te investeren.”
Zes maanden geleden dacht ik dat de mensen me met schoenen om de oren op de Dam zouden vinden en dat ze zouden denken: dat was een leuke meid vroeger, maar ze is knettergek geworden. Ik had toen het gevoel dat het concept nog iets miste. Drie maanden geleden heb ik alles losgelaten en beseft dat het concept goed was. Toen heb ik gewoon twee maanden 24/7 keihard gewerkt. Ik ben op zo’n moment een benzineauto en geen diesel. Het is dan gewoon gaan.
Deadpan busted (video-installatie). Aukje Dekker & Steve McQueens. Bewerking van het oorspronkelijke werk van Buster Keaton en de remake door Steve McQueen. Foto door Peter Tijhuis, Copyright: Aukje Dekker, met dank aan Galerie Gabriel Rolt Amsterdam. Aukje Dekker: “Het is het allereerste werk dat ik voor deze expositie heb gemaakt. Bij McQueen en Keaton valt de gevel om, en staan zij precies onder de raamopening zonder dat er iets breekt. Bij mij is het dus ‘in the right place at the wrong time’ of ‘in the wrong place at the right time,’ want ik ga niet door het raam. Daar ging het net om, want ik dacht: ik niet hoor jongens.”
We staan er steeds samen op. Mijn naam staat misschien wel eerst, maar het idee is steeds van ons samen. De schilderijen uit de Signature Series met Geert Jan Jansen zijn ook allemaal door ons beide gesigneerd. Toen viel me wel echt op wat voor een kuthandtekening ik eigenlijk heb.Wat wordt het volgende project?
Ik ben er nog niet uit of ik nu weer solo ga, of gewoon met samenwerkingen bezig blijf. Verder ben ik ook bezig met SEXYLAND, wat een beetje hetzelfde idee is als deze expositie. Het is een ruimte die gedurende 365 dagen 365 verschillende eigenaren heeft. Ik sla steeds steil achterover van de absurde en goede ideeën. Uiteindelijk gaan we samen naar de beste vorm zoeken.De expositie One for All All for One is tot en met 25 februari te zien in Galerie Gabriel Rolt.