Hoe je romantische vakantie eruitziet als je geliefde niks lust

Ook deze zomer pakken we weer massaal onze biezen om naar betere oorden te vliegen. Deze week vind je op onze site een hoop ronkende verhalen over vakantie vieren. Lees ze hier.

Je vriendin lust geen vis of zeevruchten. Vlees eet ze ook niet meer. Oké wel af en toe een beetje bacon, of een hapje van jouw burger en soms wel wat steak. Paddestoelen staan ook niet op het menu. En zeewier – nori noemen ze die viezigheid – dan? Vergeet het maar.

Je gaat met je geliefde een paar weken op vakantie naar Japan. Heerlijk, die natuur en cultuur. Zin in. Als iemand met een bovengemiddelde interesse in eten, houd je geen rekening met wat voor culinaire nachtmerrie Japan is voor iemand die niet alles lust.

De Japanse keuken heeft een sterke voorkeur voor vlees en vis. En er zijn een aantal zeer kenmerkende keukens met deze prachtige land- en zeedieren in de hoofdrol.

Het is een land van overvloed en je komt er om alles op te eten. Je bent eigenlijk meer een masochist dan een narcist. Maar bovenal ben je een idioot.

Sushi? Dacht het niet. Yakitori? Jakkie… Streetfood? Onbetrouwbaar. Waag het niet om in je eentje gaan, dit is tenslotte ONZE vakantie. Of nee, je moet gewoon gaan. Echt waar. Ik neem het je écht niet kwalijk. Hey kijk, een noodlerestaurant met een vegetarische bouillon, te gek! Niet zo snel, er zitten paddestoelen in. Het is snikheet buiten. Je loopt al uren rond op zoek naar een plek om te eten. Waarom wou je alweer zo graag op pad? Het restaurant in het hotel heeft tenminste airco. Zij heeft honger. Jij hebt honger. Je kunt geen geschikt restaurant vinden. Dit is jouw schuld. Dit is jouw schuld! Dit is jouw schuld!!

Zomaar even bij een restaurant aanschuiven werkt hier niet. Dat lukte de eerste avond niet. En de tweede. En de derde. Veel te laat besef je dat je in Japan ruim van te voren een reservering moet maken, jouw schuld.

Je haalt je telefoon tevoorschijn en wendt je tot het internet. Gelukkig heb je een internationaal datapakket. Zij niet, je voelt haar ogen in je rug steken. Het is snikheet. Je handen zweten, dus af en toe tript je telefoon van al het zweet dat zich heeft verzameld op je scherm. Zelfs Koreaanse technologie is niet bestand tegen een hongerige, hete, soort-van-vegetarische vriendin in Japan. Je scrollt door Yelp en stelt het ene na het andere restaurant voor waar mogelijk een maaltje te vinden is zonder vlees, vis, paddestoel. Na twintig opties krijg je een magere "vooruit dan maar". Je gaat naar een Thais restaurant. Mensen uit Thailand zijn altijd wel relaxed, dacht je, terwijl je aan je middelmatige nasi begint, je voelt je bijna thuis – helaas. Zij eet een groentecurry en plukt de champignons er tussenuit. Ze neemt het je kwalijk, maar ook haarzelf, want ze denkt dat je boos bent. Zij kan er ook niet aan doen hoe haar smaakpapillen zijn. Eigenlijk ben je juist blij dat je even niet tegen haar hoeft te praten en dat ze straks vol zit. Haar excuses volgen al snel.

Later gaan jullie naar Kyoto. Je vertelt je vriendin vol overtuiging dat dit de geboorteplaats is van de Shojin-keuken, een Boeddhistische, vegetarische manier van koken en de godfather van Kaiseki-cuisine. Er zal vast wel wat van kloppen, ze gaat het toch niet controleren. Dit is je beste kans om iets te vinden dat ze wil eten. Het was een uiterst leerzame dag met veel ontdekkingen. Je ontdekte weer wat nieuws op haar lijstje van dingen die ze niet eet. Uiteindelijk vind je een Ierse pub. Ze is tevreden met haar frietje.

Het is tijd om naar huis te gaan. Op het vliegveld zoek je naar de lounge. Ze ondervraagt het luchtvaartpersoneel waarom er niet naar haar dieetvoorschriften geluisterd is en eist vlak voor vertrek om een vegetarische maaltijd. Ze haalt haar telefoon tevoorschijn, logt in op de wifi en laat haar boeking met uitgebreide dieetvoorschriften zien. Jij weet dat ze het vanmorgen in het hotel pas heeft gewijzigd. Je druipt stilletjes af naar de bar. Je propt jezelf vol met kleine kipballetjes – genaamd tsukune – en stouwt een bord vol met sushirolletjes paddestoel, een tonijnsandwich in je andere hand. Je denkt terug aan de tijden dat je alleen was. Je kon sushi eten bij een tentje op de Tsukiji-vismarkt, iets halen uit een verdacht luikje op straat in Shinbuya, of bij dat kraampje op station van Tokyo. Aan boord van het vliegveld bingewatch je de Hobbit-trilogie en doe jezelf tegoed aan je vliegtuigmaaltijd en die van je vriendin. Je blijft braaf op je plek zitten uit angst je vriendin te wakker te maken.

We zijn inmiddels twaalf maanden verder en jullie zijn nog steeds samen. Onlangs heb je in Mexico de bruiloft van een vriend bijgewoond. Je hoort fantastische verhalen over een afgelegen eilandje in de Filipijnen. Je raakt opgewonden – je hebt geweldige dingen gehoord over Filipijns eten.